คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :Broken:2
“มันเจ็บตรงนี้ ตรงที่หัวใจ”
“กะ..กัณต์” ทำไม!?!อย่าบอกนะว่ากัณต์เป็นแฟนใหม่ของป่านน่ะ หัวใจฉันกำลังร้องไห้ มันเจ็บ เจ็บมากๆเลยล่ะ
“สวัสดีคับ ผมกัณต์แฟนของป่านครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณ…?” เค้าจำฉันไม่ได้หรอ นี่มันเพิ่งผ่านมาได้แค่ 2 วันเองนะ แต่ตอนนี้ฉันเจ็บอีกแล้ว
“ฉันแพรวพลอยค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะคุณกันต์” ตอนนี้ฉันอึดอัด กันต์เคยโอบกอดฉัน แต่ตอนนี้ที่ที่ควรเป็นของฉันกลับไม่ใช่ของฉัน... แต่กลายเป็น ‘เพื่อนสนิท’ ของฉันแทน
“เป็นไงล่ะ แฟนของฉันหล่อป่ะ คิคิ แล้วแฟนของแกล่ะแพรว” ป่านที่กำลังกันต์กอดหันหน้ามาถามฉัน
“เอ่อ... เราเลิกกันไปแล้วล่ะ แต่ก็นะ ทำไงได้ล่ะนอกซะจากปลง ถ้าเค้าได้คนที่ดีกว่าฉัน ฉันคงต้องปล่อยเค้าไปจริงๆซะที ถ้าเรายื้อเค้าไว้แต่เค้าไม่ได้รักเรา เราก็เจ็บเองซะเปล่า” ฉันพูดพร้อมหันไปมองหน้ากันต์ แต่กันต์เค้าหลบหน้าฉัน ต่อไปนี้เราคงไม่รู้จักกันอีกแล้วสินะ
“ป่านฉันขอกลับก่อนได้ไหมอ่ะ ? พอดีว่าฉันยังทำรายงานอ.สมทรงไม่เสร็จเลยน่ะ แหะๆ” ที่จริงฉันทำเสร็จแล้วล่ะ แต่มันก็แค่ข้ออ้างที่ฉันจะปลีกตัวออกจากภาพบาดตาบาดใจพวกนี้
“จ้ะๆเจอกันที่มหาลัยนะแพรว กลับบ้านดีๆล่ะ” อย่างไงป่านก็ยังดีกับฉันเสมอสินะ ฉันไม่รู้ว่าป่านจะรู้รึป่าวว่าฉันเคยเป็นแฟนกับกันต์ แต่ฉันว่าป่านไม่รู้น่ะดีแล้ว ถ้าป่านรู้เราก็คงเปลี่ยนไปล่ะมั้ง
ตอนนี้ฉันออกมาจากตรงนั้นแล้วล่ะ รู้สึกสบายกว่าเมื่อกี้เยอะเลยล่ะ ฉันยืนอยุ่ตรงป้ายรถเมล์ ตรงนี้ที่ที่ฉันเจอกันต์ครั้งแรก ตอนนั้นฉันยังจำได้แม่นเลยล่ะ คิดแล้วมันก็เจ็บเนาะ
“กลับมาแล้วค่ะ” เฮ้ออออ!!เงียบ เงียบ แล้วก็เงียบ ไม่เงียบก็ผีหลอกล่ะค่ะ เพราะฉันอยู่คนเดียว ที่จริงมันเป็นบ้านของครอบครัวของฉันนี่แหละค่ะ แต่คุณพ่อกับคุณแม่ของฉัน ท่านต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ นานๆทีจะกลับมา ส่วนพี่สาวฉันอยู่คอนโดค่ะ เพราะว่าใกล้กับที่ทำงานของพี่สาวฉัน แต่มันเหงามากๆเลยล่ะ ถึงฉันจะอยู่มหาลัยแล้ว แต่ฉันก็ไม่เที่ยวกลางคืนหรอกค่ะ
ฉันเรียนแพทย์ปี 3 แล้วนะค่ะ อีกปีเดียวก็จบแล้วล่ะ ทุกคนงงใช่มั้ยล่ะ ว่าทำไมเรียนแค่ 4 ปี ที่จริงต้องเรียน 8 ปีไม่ใช่หรอ ฉันจะอธิบายให้ฟังนะค่ะ คือว่าฉันน่ะเรียนแพทย์ธรรมดาด้วยแล้วก็เฉพาะทางด้วย ฉันเรียนเฉพาะทางกุมารเวชศาสตร์ค่ะ ฉันชอบเด็กน่ะค่ะ เด็กๆน่ารักมากๆเลยล่ะค่ะ แต่นี่ก็ดึกแล้วล่ะ ฉันไปนอนก่อนนะค่ะ
ณ มหาวิทยาลัย Oscar
“รุ่นพี่ครับ… ผมชอบรุ่นพี่ครับ พี่เป็นคนที่สวยมากๆเลยนะค่ะ โดยเฉพาะตอนที่รุ่นพี่ยิ้ม สมแล้วครับที่ได้รับฉายา Smile Beauty รักพี่นะครับพี่ดาวมหาลัยคนสวย จาก รุ่นน้อง88” ฉันยืนพิงล็อกเกอร์อ่านจดหมายบอกรัก มันก็ดีอยู่นะที่มีคนมาบอกรักทุกวัน แต่คนที่ฉันต้องการให้บอกรักเค้าไม่ได้บอกรักฉันแล้วล่ะ เพราะคนที่เค้าบอกรักก็คือป่าน แต่ว่าฉันก็ใช่เล่นเลยนะค่ะเป็นถึงดาวมหาลัยเลยนะเนี่ย แต่ฉันก็มีฉายานะ มีชื่อว่า Smile Beauty ที่มาของฉายานี้ก็คือ ตอนที่ฉันยิ้มน่ะ มันเหมือนมีแรงดึงดูด แบบอย่างไงอ่ะ ก็คือทุกคนต้องมองกันจนเหลียวหลังอ่ะนะ แหะๆ .///.
ว่างๆอย่างนี้นั่งอ่านหนังสือดีกว่า ‘ความเจ็บนี้ไม่มีเสียง’ ชื่อเรื่องมันน่าสนใจใช่มั้ยล่ะ ?
‘ฉันอยู่ตรงนี้ ไม่เคยไปไหน แต่เธอเคยหันมามองฉันคนนี้บ้างรึป่าว เวลาเธอยิ้ม โลกนี้ช่างสวยงาม มันทำให้ฉันมีความสุขและยิ้มไปกับเธอเสมอ แต่เวลาเธอเศร้า โลกนี้ช่างโหดร้าย
กับเธอนัก มันทำให้ฉันเศร้าไปกับเธอเสมอ แต่ตอนนี้เธอมีเขาฉันก็ต้องไป แต่ความรักน่ะไม่จำเป็นต้องครอบครอง แค่ได้แอบมองก็เป็นสุขใจของฉันแล้วล่ะ’
‘ฉันคือแฟนเก่าของเธอ เธอจำได้มั้ยวันนั้นวันที่เรายิ้มด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน แต่วันนั้นคงไม่มีอีกแล้ว เธอทิ้งฉันไป ทั้งที่เราก็รักกันดี ถ้าเธอทิ้งฉันไปแล้วไปหาคนอื่นฉันจะไม่ว่าเลย แต่ทำไมต้องเป็น เพื่อนสนิท ของฉันด้วย เธอกับเค้าหักหลังฉัน คุณที่รู้ทีหลังเจ็บที่สุด’
ความคิดเห็น