เจ้านายร้ายเผด็จการรัก (E-book พร้อมโหลด)

ตอนที่ 2 : Hello London 30%

เครื่องบินของรัญชิดาลงจอดที่สนามบินฮีทโธรว์ในตอนเก้าโมงเศษ หลังจากบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาหลายชั่วโมง

        ตอนนี้เจ้าของร่างระหงอยู่ในชุดเสื้อโค้ทสีชมพูหวานแหววและโดดเด่นมาก เพราะคนส่วนใหญ่ที่เมืองผู้ดีนิยมใส่โทนสีเข้มอย่างดำ เทา และกรมท่า

รัญชิดาเดินลากกระเป๋าใบใหญ่ออกมาด้านนอก พลางกวาดตามองผ่านแว่นกันแดดสีชาทรงเก๋เพื่อหาผู้ที่จะมารับ ใบหน้าสวยหวานเป็นมันเล็กน้อย เพราะยังไม่มีเวลาเติมแป้ง ผมสีดำขลับพันกันนิดหน่อย แต่รัญชิดาไม่ได้สนใจ คนเพิ่งลงเครื่องมาจะให้เป๊ะได้ยังไงล่ะเนอะ แต่ถ้าเป็นเวลาอื่นเช่นไปปาร์ตี้ เดินห้าง หรือตอนทำงาน เธอจัดเต็มแน่นอน จนเพื่อนๆบอกว่าสวยจนควายตะลึง (สรุปชมหรือด่าเนี่ย)

        “สวัสดีลอนดอนนนน!” รัญชิดาปล่อยมือจากกระเป๋าและยกมือบางขึ้นแนบแก้มด้วยท่าทีตื่นเต้น ในที่สุดเธอก็ได้มาทำงาน ณ เมืองผู้ดี ประเทศในฝันแล้ว และอนาคตก็อาจจะได้เป็นลอนดอนเนอร์หลังแต่งงานกับหนุ่มเมืองผู้ดี!

        ย้อนไปเมื่อสองเดือนก่อน รัญชิดายอมไปทานมื้อเย็นกับเจ้านาย เพราะได้ยินเขาบอกเรื่องตำแหน่งแล้วหู่ผึ่ง โชคดีที่แม็กซิมิเลียนไม่ได้หลอกให้เธอไปทานข้าวด้วยเฉยๆ เพราะซีอีโอหนุ่มวางแผนไว้อย่างที่พูดจริง

        เขาบอกว่าจากการทำงานร่วมกันมาสองปี ได้เห็นความสามารถของเธอแล้วก็เชื่อมั่นว่าสามารถทำหน้าที่ผู้ช่วยผู้จัดการแผนกต้อนรับส่วนหน้าที่โรงแรมเดอะ แกรนด์ ไฟร์เยอร์ สาขาลอนดอน ซึ่งมีความท้าทายกว่าสาขากรุงเทพฯได้ และในอนาคตรัญชิดาก็มีสิทธิ์เลื่อนตำแหน่งสูงขึ้นไปอีกหากผลงานเข้าตา

        หญิงสาวมีเวลาเตรียมตัวหนึ่งเดือนกว่า เพื่อจัดการงานที่คั่งค้างและส่งต่องานให้ผู้ช่วยผู้จัดการคนใหม่ ก่อนจะบินมาที่นี่ในวันนี้ รัญชิดาเตรียมพร้อมเรียนรู้สิ่งใหม่ๆเต็มที่ เพราะแม้เนื้องานจะคล้ายเดิม แต่ได้ทำงานในสาขาที่ใหญ่ขึ้น สิ่งแวดล้อมใหม่ เพื่อนร่วมงานใหม่ ไหนจะต้องรับมือกับแขกของโรงแรมที่มีหลากหลายประเภท และอื่นๆอีกหลายอย่าง ฉะนั้นงานนี้ไม่มีคำว่าหมู ว่าไปก็ไม่ต่างจากคนเริ่มทำงานใหม่นั่นละ

        หญิงสาวมองซ้ายมองขวาหาคนมารับ แต่ไม่เห็นใครถือป้ายชื่อเธอ มองไปมองมาเริ่มรู้สึกตาลายยังไงชอบกล เพราะมีคนเดินสวนกันขวักไขว่ในส่วนผู้โดยสารขาเข้า

        “ไหนล่ะ คนขับรถที่อีตาแม็กบอกว่าจะมารับ ไม่เห็นจะมีเลย” รัญชิดาขมวดคิ้วเรียวเข้าหากัน “หรือจะมาสายนะ” เจ้าของร่างระหงถามเองตอบเอง

        “ขอโทษครับมิส” เสียงทุ้มสุภาพที่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้หญิงสาวหันกลับไปมองทันที

รัญชิดาถอดแว่นกันแดดออกเพื่อมองเขาให้ชัดๆ เจ้าของเสียงทุ้มหล่อเป็นหนุ่มอังกฤษรูปร่างสูงใหญ่ล่ำสันในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนปล่อยชายออกนอกกางเกงยีนสีเข้ม ใบหน้าคมคายนั้นมีลักยิ้มน่ารัก เขากำลังยืนส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้

ชายหนุ่มมีผมสีทองหยักศกยาวระต้นคอ จมูกโด่งสวย ที่สำคัญ…ดวงตาเป็นสีฟ้าสว่างพราวชวนให้หวั่นไหวจริงๆ และดูไปแล้วก็คล้ายกับแม็กซิมิเลียนด้วย ต่างก็แค่บุคลิกของเขาออกแนวเซอร์ๆเหมือนพวกศิลปิน

        “คุณคือมิสนปภากรใช่ไหมครับ” นั่นคือนามสกุลของเธอ

        “ใช่ค่ะ เรียกฉันว่าดาด้าก็ได้” มือบางยื่นออกไปข้างหน้า เขาคงเป็นคนที่มารับเธอสินะ แต่…คนขับรถอะไรหล่อลากไส้ได้ขนาดนี้! รัญชิดากรี๊ดอยู่ในใจ ขนาดคนขับรถนะ คนประเทศนี้จะหน้าตาดีกันไปไหน รัญชิดากรี๊ดแล้วก็กรี๊ดวนไปอีก

P.S.เรื่องนี้มีแต่ผู้ชายหล่อนะ อิอิ อ่านแล้วชอบฝากกดแอดเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้า ขอบคุณที่เข้ามาติดตามจ้า :D