ตอนที่ 14 : Chapter 7 : เขาคือใครคนนั้นใช่หรือเปล่า (Is that you?) 30%
Chapter 7 : เขาคือใครคนนั้นใช่หรือเปล่า (Is that you?)
ดวงตาคมสีควันบุหรี่จ้องมองดวงตาสีดำขลับที่กำลังเบิ่งค้างอย่างขันๆ ท่าทางตกใจมากขนาดนี้แสดงว่าเวณิกาก็จำเขาได้เหมือนกัน แต่เธอคงไม่แน่ใจ เพราะเขาเองก็เปลี่ยนจากอดีตมาก
ริมฝีปากอิ่มที่เผยอออกน้อยๆเหมือนยั่วยวนให้เขาทำอะไรสักอย่าง ชาร์ลส์มองแล้วอดใจไม่ไหว โน้มตัวลงใช้ฟันขบริมฝีปากล่างเบาๆอย่างหยอกเย้าและฉกจูบหนึ่งที
สัมผัสซ่านสยิวทำให้สติของเวณิกากลับมาทันที หญิงสาวมองเขาอย่างเอาเรื่อง พลางยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง “คุณฉวยโอกาสอีกแล้วนะ”
“ขอโทษที่อดใจไม่ไหวจริงๆ คุณหวานไปทุกส่วนจนผมอยากกินอีกหลายๆครั้งนี่นา” เขาเอ่ยเสียงพร่า ดวงตาเป็นประกายเร่าร้อน
หญิงสาวถอยหลังหนีสามก้าว แต่ด้วยความรีบร้อนจึงหงายหลังล้มลง ดีที่ข้างหลังเป็นเตียงพอดีเลยไม่เจ็บ “ว้าย!” เธออุทานเสียงสูง
“ส่งสัญญาณแบบนี้หมายความว่ายังไง” ชาร์ลส์หัวเราะอย่างได้ใจและก้าวเข้าไปหาเธอช้าๆ
“อย่านะ ไม่งั้นฉันจะ…” เวณิกาชี้หน้าเขาขู่ แต่หารู้ไม่ว่าคนตัวโตไม่ได้พรั่นพรึงแม้แต่น้อย
“จะอะไร?” ดวงตาเขาเป็นประกายวิบวับ
“จะฆ่าคุณ!”
“น่ากลัวจริง”
“ไม่เชื่อเหรอ”
“ไม่เลย แล้วก็ไม่ต้องขู่น่ากลัวขนาดนั้นก็ได้ ผมไม่ทำอะไรคุณตอนที่ทุกคนรออยู่ข้างนอกแบบนี้หรอกน่า เพราะถ้าเราเข้ามานาน เดี๋ยวสามคนนั้นสงสัยกันพอดี” ร่างสูงของเขาช่างสง่างามและเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งบุรุษเพศอย่างเหลือเชื่อ
ใบหน้าของหญิงสาวเห่อร้อนจนแดงไปหมด เขาทำให้เธอใจสั่นและเสียววูบวาบแถวท้องน้อยไปกี่รอบแล้วก็ไม่อาจนับ เธอควรจะเกลียดชังเขามากกว่ามีปฏิกิริยาตอบสนองอันน่าอับอายเช่นนี้
เวณิกาดึงสติกลับมา รีบลุกขึ้นยืนก่อนเขาจะเดินมาถึง “งั้นก็ปล่อยฉันกลับห้องได้แล้ว นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย” ดวงตากลมโตกวาดมองหานาฬิกา แล้วก็พบว่าตอนนี้แปดโมงห้านาที เครื่องบินของรัญชิดาจะออกสิบโมงครึ่ง ดังนั้นเพื่อนของเธอควรจะออกจากโรงแรมแล้ว แต่เธอเชื่อว่ารัญชิดาจะไม่ไปไหนแน่นอนจนกว่าจะเจอเธอ
“คุณจะรีบไปไหน” ชาร์ลส์เลิกคิ้วหนาขึ้น
“เพื่อนฉันจะบินกลับไทยวันนี้ตอนสิบโมงครึ่ง และเขาจะยอมตกเครื่องแน่ ถ้าไม่ได้เจอฉัน แต่ฉันไม่อยากให้เขาตกเครื่องเพราะฉัน ฉันต้องรีบกลับห้องค่ะ” หญิงสาวหวังว่าเหตุผลนี้จะเพียงพอให้เจ้าของโรงแรมหนุ่มปล่อยเธอไป
“งั้นเรายิ่งต้องรีบสวมแหวนหมั้นต่อหน้าสามคนนั้นให้เสร็จ คุณจะได้รีบกลับไปหาเพื่อน” ชาร์ลส์เอ่ยเรียบๆ ท่าทางไม่ได้ร้อนใจไปกับเธอเลย
เวณิกาอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ ไม่มีคำนิยามใดที่สามารถอธิบายความกวนของผู้ชายคนนี้ได้เลย!
“นี่คุณจะให้ฉันยอมสวมแหวนให้ได้เลยใช่ไหม” เธออยากจะบีบคอเขาแรงๆให้หายแค้น
“ใช่” ดวงตาคมฉายแววแน่วแน่ “เพราะงั้นถ้าอยากกลับห้องก็ออกไปข้างนอกกับผม แสดงละครว่าเรารักกันมาก และยอมให้ผมสวมแหวนแต่งงานอย่างเต็มใจ”
“คุณนี่จริงๆเลย!” เธอเอ่ยอย่างจนใจ เมื่อไม่เห็นทางอื่น ประกอบกับเวลาบีบบังคับ ที่สุดจึงตอบแบบส่งๆ “โอเคๆ ตามนั้นก็ได้”
ชายหนุ่มยิ้มอย่างพึงพอใจ “แค่นี้ก็จบ ไม่รู้จะเสียเวลาทะเลาะกันตั้งนานเพื่ออะไร”
เมื่อชาร์ลส์เปิดประตูห้องนอนจูงมือเวณิกาออกไปยังห้องรับแขก ทุกคนหันมามองเขาและเธอพร้อมกัน แววตาบ่งบอกว่ารอฟังข้อสรุปอยู่
“ว่าไงครับบอส” เกร็กถามขึ้นเป็นคนแรก
“พี่เวย์จะแต่งงานกับแดดดี๊ใช่ไหมคะ” แองจี้ลุ้นกว่าใคร ดวงตาสีฟ้าใสเป็นประกายชื่นชมเมื่อมองเวณิกา
มหาเศรษฐีหนุ่มยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะบอกข่าวดีกับลูกสาว “ใช่ค่ะ พี่เวย์จะแต่งงานกับแดดดี๊”
“เย้ หนูดีใจที่สุดเลย” หนูน้อยยิ้มร่า กระโดดโลดเต้นใหญ่จนผมสีทองเป็นลอนเด้งดึ๋งๆ
เวณิกาฝืนยิ้ม เพราะตกลงกับเขาแล้วว่าจะแสดงละครให้เนียนที่สุด
“เอาละ ต่อไปทุกคนเป็นพยานในการสวมแหวนหมั้นด้วยนะ” ชาร์ลส์ประกาศด้วยเสียงหนักแน่นและหันไปสบตาเวณิกาหวานซึ้ง
ห้องรับแขกตกอยู่ในความเงียบ หญิงสาวพยายามทำท่าปลาบปลื้มกับสิ่งที่กำลังจะเกิด เพราะอยากกลับห้องให้เร็วที่สุด แม้จะไม่เนียนนัก แต่ก็พอถูไถไปได้
เกร็กและคามิลล่ายืนเอามือประสานข้างหน้าอย่างสำรวม แองจี้เลียนแบบผู้ใหญ่ทั้งสอง แต่ก็อยู่ไม่นิ่งนัก เพราะกำลังตื่นเต้นสุดๆที่กำลังจะมีหม่ามี้
ชายหนุ่มผู้ไม่เคยสยบให้ผู้หญิงคนไหน นั่งคุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น เงยหน้าขึ้นสบตาเวณิกาที่กำลังทำหน้าตื่นๆ มือหนาเอื้อมไปคว้ามือบางแผ่วเบา บรรจงสวมแหวนให้อย่างนุ่มนวล ก่อนจะจุมพิตบนหลังมือนุ่มด้วยความรัก
สัมผัสหวามไหวทำให้หัวใจเวณิกาเต้นรัวแรงอย่างห้ามไม่อยู่ ประกอบกับแววตาลึกล้ำร้อนแรงที่มองมายิ่งทำให้เคลิบเคลิ้ม
“แต่งงานกับผมนะเวย์” เสียงเขาทั้งเซ็กซี่และอ่อนโยน
หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ เธอควรจะตอบว่าไม่ แต่เพราะตอนนี้กำลังแสดงละครจึงต้องตอบตรงข้าม “ค่ะ ฉันจะแต่งงานกับคุณ!”
ชาร์ลส์ยิ้มกว้างทำให้ใบหน้าหล่อเหลาแกร่งกร้าวยิ่งมีเสน่ห์ แม้เสียงของว่าที่เจ้าสาวจะห้วนไปนิด แต่แผนของเขาก็สำเร็จไปหนึ่งขั้นแล้ว
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
