ต้านรัก CEO จอมบงการ

ตอนที่ 12 : Chapter 6 : มาทันเวลาพอดี (Just in Time) 50%

Chapter 6 : มาทันเวลาพอดี (Just in Time)

ชาร์ลส์เลื่อนใบหน้าแกร่งเข้มเข้าไปใกล้มากขึ้นอย่างได้ใจเมื่อเห็นเวณิกาอ้าปากค้าง การแกล้งเธอทำให้เขามีความสุขอย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าจะเจ็บตัวจากฝ่ามือเล็กๆ แต่ก็คุ้มที่สุด

          “ถ้าไม่ตอบ ผมจะทำเลย” น้ำเสียงทุ้มลึกสั่นพร่า

          ดวงตาสีดำขลับขยายกว้าง เวณิกาขยับปากจะห้าม แต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา เพราะเสน่ห์มหาศาลของเขาสะกดเธอให้นิ่งค้างราวกับกลายเป็นรูปปั้น แต่เธอไม่ควรจะถูกครอบงำจากผู้ชายคนนี้ เขาเป็นจอมบงการแสนร้ายกาจและหลงตัวเองที่สุด

ตะโกนออกไป ห้ามเขา ห้ามเขาให้ได้!

          หัวใจดวงน้อยเต้นถี่กระชั้นเมื่อใบหน้าคมหล่อเหลาราวพระเอกฮอลลีวู้ดอยู่ใกล้มากจนปลายจมูกโด่งคมแตะปลายจมูกได้รูปของเธอ ริมฝีปากห่างกันเพียงนิ้วกั้น

          ดวงตาสีควันบุหรี่ของชาร์ลส์พราวระยับ เวณิกาคงไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายคนไหนมากขนาดนี้ เพราะตัวเธอสั่นไปหมด แถมดวงตายังประหม่าจนปิดไม่มิด

          “ว่าไงล่ะ” เขาถามอีกรอบ

          ความใกล้ทำให้คลื่นความร้อนแผ่กระจายไปทั่วร่างกายของหญิงสาว แรงดึงดูดประหลาดก่อตัวขึ้นโดยไม่อาจห้ามได้ เธอไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อนเลย เวณิกาพยายามดึงสติกลับมา แต่ก็ทำได้อย่างยากเย็น เธอรู้สึกเหมือนล่องลอยอยู่ในบรรยากาศฟุ้งๆที่ง่ายต่อการเผลอตัวเผลอใจ ไม่เป็นตัวของตัวเองแม้แต่น้อย

          ชาร์ลส์ยิ้มพราย อย่าบอกนะว่าเขากำลังจะได้ครอบครองเธอแบบที่ต่างฝ่ายต่างยินดี มีสติสัมปชัญญะเต็มร้อย ไม่มีการข่มเหงหรือขืนใจกัน

          ตัวตนของเขาจะได้เข้าไปสัมผัสตัวตนของเธอทุกอณู เขาและเธอจะเคลื่อนไหวขยับกายไปพร้อมกันราวกับเป็นคนคนเดียวกัน จนกระทั่งต่างฝ่ายต่างระเบิดตูมตาม

วาดฝันได้ไม่ทันไร ฝันของมหาเศรษฐีหนุ่มก็สลาย เมื่อเสียงและภาพของใครคนหนึ่งปรากฏขึ้นบนหน้าจอเล็กๆบนบานประตู ซึ่งใช้สำหรับดูว่าใครต้องการขึ้นมาหา และชาร์ลส์จะอนุญาตหรือไม่ก็ได้ โดยควบคุมลิฟต์จากแผงวงจรภายในเพนท์เฮาส์ ส่วนคนที่อยู่ข้างล่างจะไม่สามารถเห็นภาพในห้องเขา นอกจากได้ยินเสียง

          “บอสครับ” เกร็ก ลูกน้องคนสนิทของเขานั่นเอง แต่ว่ามันจะมาอะไรแต่เช้าวะเนี่ย ขัดจังหวะจริงๆ

          เมื่อมีเสียงแทรก เวณิกาก็ได้สติ และผลักอกชาร์ลส์ออกห่างทันที

          “บอสครับ ตื่นหรือยังครับ” เกร็กถามมาอีกรอบเมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากเจ้านาย

          ชาร์ลส์จำต้องปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระชั่วคราว ร่างสูงลงจากเตียง เดินไปกดปุ่มด้านล่างหน้าจอบนประตูค้างไว้เพื่อตอบ

          “มีอะไร” น้ำเสียงค่อนข้างห้วนและหงุดหงิดเล็กๆ

          “คุณแองจี้อยากขึ้นไปหาบอสครับ” เมื่อลูกน้องหนุ่มพูดจบ เสียงเล็กๆของลูกสาวเขาก็ดังขึ้น

          “แดดดี๊ หนูจะขึ้นไปหาแดดดี๊ค่ะ”

          เจ้าของโรงแรมหนุ่มถอนใจเบาๆ โกรธไม่ลงเมื่อรู้ว่าคนมาขัดจังหวะที่แท้จริงคือลูกสาวตัวน้อย

          “ได้ค่ะ แดดดี๊จะเปิดลิฟต์ให้เดี๋ยวนี้ละ” ชาร์ลส์เอ่ยเสียงอ่อนโยน ละมือจากปุ่มใต้หน้าจอเมื่อจบการสนทนา และกดปุ่มเปิดลิฟต์

          “นี่อย่าบอกนะว่า คุณคือชาร์ลส์ คนเดียวกับพ่อของแองจี้!” เวณิกาที่นั่งฟังอยู่และจับต้นชนปลายได้ ถามด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ โลกมันกลมเกินไปแล้ว แต่ก็นึกขอบใจแองจี้ที่มาช่วยทันเวลาพอดี

          เจ้าของร่างสูงหันกลับไปมองผู้หญิงที่นั่งอึ้งอยู่บนเตียงและยิ้มกว้าง “ถ้าผมบอกว่าใช่ล่ะ”

          “อะไรจะบังเอิญขนาดนี้” เวณิกาพึมพำ เขาคือคนที่ทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยตั้งแต่ได้ยินเสียงทางโทรศัพท์ แถมยังมีชื่อใกล้เคียงกับชาลี เด็กชายชาวอเมริกันที่เธอรู้จักในอดีตอีก กงล้อแห่งโชคชะตาพาเธอกลับมาเจอเขาจริงๆใช่ไหมเนี่ย มันเป็นเรื่องบังเอิญที่ไม่น่าเชื่อที่สุด แต่ก็เกิดขึ้นแล้วกับเธอ!

          “สงสัยจะเป็นพรหมลิขิต อย่างที่ว่ากันว่า คนที่มีโชคชะตาต่อกัน ไม่ว่าจะห่างกันไปไกลแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องกลับมาเจอกันจนได้” เขาเอ่ยอย่างมีนัยยะ ขณะเดินไปยังตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อยืดคอวีแขนยาวออกมาสวมใส่ให้เรียบร้อย

          “สำหรับเราคงไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอน เพราะฉันจะไปให้ไกลจากคุณที่สุด คุณกับฉันจะไม่สานต่อความสัมพันธ์ต่อจากนี้ บอกแล้วไงว่าให้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น” หญิงสาวทวนสิ่งที่เขาอาจจะลืม และพยายามปัดความคิดที่ว่าเขาคือเด็กชายที่เธอเคยรู้จักออกไป เป็นไปไม่ได้หรอก นิสัยเสียแบบนี้ไม่ใช่ชาลีแน่นอน

          “ผมทำอย่างนั้นไม่ได้ เพราะผมชอบและติดใจคุณไปแล้ว” ดวงตาสีเทาเป็นประกายลึกล้ำขณะมองใบหน้าหวาน

          “แต่ฉันไม่ได้ชอบอะไรในตัวคุณเลย” เวณิกาบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา แม้ว่าเขาจะมีใบหน้าหล่อจัด ดวงตาทำลายล้าง และหุ่นสุดเซ็กซี่ขยี้ใจที่ยากจะต้านทาน

          “คุณจะชอบหรือไม่ชอบผมไม่สน แต่ผมชอบ และผมจะเอาให้ได้” เขาบอกอย่างคนมั่นใจในตัวเองสูง

          “คุณนี่เผด็จการของแท้เลย”

          “ผมเป็นที่หนึ่งในทุกด้านนั่นแหละ ไม่ว่าจะเป็นความหล่อ ความสามารถ หรือ…” ชาร์ลส์ทอดเสียงเซ็กซี่ “เรื่องบนเตียง”

          “ลามก!”

          “ขอบคุณสำหรับคำชม” เขาหัวเราะในลำคออย่างไม่ยี่หระ

          “ไม่น่าเชื่อเลยว่าเด็กน่ารักอย่างแองจี้จะเป็นลูกสาวคุณ พ่อกับลูกต่างกันสุดขั้ว” เวณิกาสงสารหนูน้อยอย่างบอกไม่ถูกที่มีพ่อแบบนี้

          “เสียใจด้วยที่คุณเปลี่ยนความจริงไม่ได้ แองจี้เป็นลูกสาวผม ถ้าคุณชอบแองจี้ ก็ต้องชอบผมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”

          “อะไรของคุณ ไม่เห็นจะเกี่ยวกันตรงไหน” คนอะไรจับแพะมาชนแกะได้หน้าตาเฉย

          “เกี่ยวสิ รักลูกสาวผมก็ต้องรักผมด้วย”

          “ไม่! ถึงฉันจะเอ็นดูแองจี้แค่ไหน ฉันก็ไม่มีวันรักคุณหรอก” เวณิกาสะบัดหน้าพรืด

          “แต่แองจี้อยากได้คุณมาเป็นแม่นะ”

          “แองจี้พูดอย่างนั้นจริงเหรอ” เธอกลัวว่าเขาจะปั้นน้ำเป็นตัวมากกว่า

          “จริง และผมเห็นด้วยกับลูกด้วยสิ” เขายิ้มกรุ้มกริ่มและมองเธอด้วยสายตาที่ทำให้ร้อนๆหนาวๆ

          “แองจี้ก็แค่พูดตามประสาเด็ก ไม่ได้จริงจังอะไร”

          “คุณไม่รู้เหรอว่าคำพูดของเด็กจริงจังยิ่งกว่าผู้ใหญ่เสียอีก เพราะเด็กพูดออกมาจากใจจริง ไม่ได้มีอะไรซ่อนเร้นในคำพูดเหมือนผู้ใหญ่”

          ศึกปะทะฝีปากจบลงโดยอัตโนมัติเมื่อเสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น ชาร์ลส์ดึงแขนเธอลงจากเตียง พร้อมกับคว้าแหวนบนโต๊ะข้างหัวเตียงเดินออกจากห้องนอนไปด้านนอก

          “นี่คุณจะทำอะไร” เวณิกาจำต้องเดินตามเพราะต้านแรงเขาไม่อยู่

          “เดี๋ยวก็รู้” ริมฝีปากหยักลึกกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์

P.S.คุณชาร์ลส์จอมเจ้าเล่ห์ของเราจะทำอะไรน้า ฝากสาวๆติดตามด้วยจ้า