คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : บทที่6-3
เหมือนว่าพรุ่งนี้อาชวินต้องออกเดินทางไปที่อื่นและดูเหมือนต้องค้างคืนด้วยกระมัง แต่เจ้าตัวยังไม่บอกเธอรู้มาจากวิกานดาต่างหาก ถึงได้มานั่งจัดกระเป๋าให้คนอารมณ์ร้ายอยู่นี่ไง นับตั้งแต่วันนั้นที่อาชวินได้ทำหน้าที่สามีเต็มตัว ตกค่ำทีไรจากเสือดุกลายเป็นเสือถอดเขี้ยวถอดเล็บ มีคำหวานเปล่งออกมาจนเธอแทบไม่เชื่อหู น่าโมโหที่สุดก็คือโดนเล้าโลมเข้าหน่อยเธอกลับอ่อนระทวยในวงแขนกว้างอย่างง่ายดาย
ไม่อยู่ก็ดี...เธอจะได้นอนหลับเต็มอิ่มกับคนอื่นเขาบ้าง
“ทำอะไร ทำไมไม่ลงไปกินข้าว” น้ำเสียงหงุดหงิดดังหลังจากประตูถูกกระชากออก ปวริศาไม่ได้หันหน้าไปมองแต่กำลังตั้งใจพับเสื้อเชิ้ตให้สามีอยู่ พับไม่ดีเดี๋ยวยับใส่ออกมาอายเขาแย่
“จัดเสื้อผ้าให้อยู่ค่ะ พี่อาชหิวก็กินไปก่อนเลย ปอขอทำงานตรงนี้ให้เสร็จก่อน”
อาชวินยืนกอดอกพิงขอบประตูมองคนตัวเล็กที่หันมาตอบพร้อมสีหน้ายิ้มๆ คล้ายมีความสุขเมื่อรู้ว่าผัวจะออกจากบ้านไปที่อื่น เดินไปแย่งเสื้อออกจากมือแล้วโยนใส่กระเป๋าฉุดมือเล็กให้ลุกขึ้นมา
“เดี๋ยวๆ พี่อาช กว่าปอจะพับได้นะทำไมโยนไปแบบนั้น” มองเสื้อตัวนั้นตาปรอย
“ลงไปกินข้าว” เน้นชัดทุกคำ ไม่ว่าเปล่าจากที่กำข้อมือไว้กลับเปลี่ยนที่ไปลากคอเสื้อจนเสียงเล็กๆ โวยวายไม่หยุด กระทั่งถึงโต๊ะกินข้าวชายหนุ่มถึงยอมปล่อย
“เอาไปอุ่นใหม่ เย็นชืดแบบนี้ใครมันจะกินได้”
“ที่ลากปอมาเพราะจะใช้ ใช่ไหมเนี่ย” ออกอาการฮึดฮัดแต่ก็ยอมยกไปอุ่นให้ใหม่ เข้าใจแหละว่าทำงานมาเหนื่อยๆ ก็อยากกินกับข้าวร้อนๆ
“เร็วๆ อย่าให้โมโห”
ปากเรียวบางบ่นขมุบขมิบพลางเหลือบมองคนออกคำสั่ง กำลังนอนเหยียดยาวคว้ารีโมตเปิดดูโทรทัศน์เหมือนทุกวัน แอบคิดอยู่ว่าตอนที่เธอไม่ได้อยู่ที่นี่อาชวินใช้ชีวิตอย่างไร กินข้าวที่ไหนกลับเข้าบ้านกี่โมง
รอยยิ้มแต่งแต้มใบหน้าหวานเมื่อมองชายหนุ่มไปเรื่อยๆ สลับกับอาหารในหม้อที่เริ่มเดือดแล้ว ถ้าตัดเรื่องอารมณ์ร้อนออกไปนับว่าการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเท่าไหร่
ในบางครั้งอาชวินก็มีมุมน่ารักเหมือนคนอื่นๆ เหมือนกัน แต่เขาเลือกที่จะแสดงออกมาบางเวลาเท่านั้น
เช่นตอนกลางคืน…ที่อยู่กับเธอแค่สองคน
“ลืมบอก เอาแกงในตู้มาอุ่นให้ด้วย ซื้อติดมือมาเมื่อเย็น” เสียงเข้มตะโกนดังทั้งที่ตายังมองจอโทรทัศน์
“ค่า” ไม่รู้ว่าเขาออกไปตั้งแต่ตอนไหน เมื่อเย็นก็เห็นอยู่ที่คอกม้านี่นา
ปวริศาเปิดตู้เย็นมองหาแกงที่คิดว่าเป็นของอาชวิน เห็นอยู่ถุงหนึ่งที่อยู่ในถุงหิ้วอีกทีจึงคว้าออกมา จับดูแล้วเย็บเฉียบเหมือนแช่ไว้หลายชั่วโมงแล้ว
“ต้มข่าไก่”
ก็อยากเข้าข้างตัวเองเหมือนกัน เธอบ่นไปเมื่อเช้าว่าอยากกินแต่โดนอาชวินตำหนิว่าเรื่องมาก แล้วทำไมตอนนี้ถึงมีอยู่ในตู้ล่ะ
กับข้าวสี่อย่างวางบนโต๊ะพร้อมสำหรับอาหารมื้อค่ำ อาชวินลุกมานั่งโดยที่ไม่ต้องเรียกพร้อมกับตักข้าวเข้าปากไม่รอกันด้วยซ้ำ งานของชายหนุ่มใช้แรงทั้งวันไม่แปลกที่จะกินจุแบบนี้ แรกๆ เธอไม่ชินเท่าไหร่เพราะคนตัวโตบอกว่ากับข้าวสองอย่างมันจะไปพออะไร เติมข้าวแต่ละทีก็สามรอบเห็นจะได้ จำได้ว่าอาชวินหัวเสียบ้านแทบแตกเพราะตอนนั้นเธอหุงข้าวไม่พอ
แต่เดี๋ยวนี้เซียนและ …กลายเป็นต้องรับผิดชอบหน้าที่นี้ไปโดยปริยาย แอบโทรถามคุณย่าบ่อยอยู่เหมือนกันว่าของโปรดของคนอารมณ์ดุร้ายมีอะไรบ้าง จดเพิ่มตลอดเลยได้ออกไปจ่ายตลาดเองเพื่อทำของโปรดให้คนตรงหน้า
“รู้แล้วใช่ไมว่าฉันไม่อยู่สองสามวัน”
“ค่ะ รู้จากพี่วิ”
“อย่าได้ออกไปเพ่นพ่านข้างนอก ห้ามออกจากฟาร์มถ้าฉันไม่ได้ไปด้วย” คำสั่งนี้ทำเอาหญิงสาวหน้ามุ่ย เธออยากออกไปหาซื้ออะไรบ้าง ทำไมต้องสั่งนู่นสั่งนี่เหมือนเธอเป็นนักโทษ
“ที่บอกไปเข้าใจไหม !”
“แต่ปออยากซื้อของใช้ส่วนตัว” บอกเสียงเบา “บางอย่างมันเพิ่งจะหมด” ครั้งล่าสุดที่ออกไปตลาดก็อาทิตย์จะสองอาทิตย์ได้แล้ว
ความคิดเห็น