คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : บทที่4-3
ราคีบ่วงรัก
“รักได้...ก็เลิกรักได้เหมือนกัน” หญิงสาวพูดเสียงเบาเมื่อโดนจับความรู้สึกได้จังๆ ก้มหน้าไม่สบตาคนตัวโตด้วยซ้ำ ยกมือปาดน้ำตาออกไป โกรธทั้งเขาโกรธทั้งตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้
“ไว้จะรอดู !” ปลายนิ้วดันคางตรงหน้าขึ้นมา ขอบตาช้ำเล็กน้อยเพราะร้องไห้ ส่วนแก้มนั้นระเรื่อขึ้น เขารู้ว่าเป็นเพราะอะไร “ถามจริง...ที่พูดมาเมื่อกี้นี่แน่ใจหรือเปล่า”
“ทำไมชอบแกล้งปอ” อย่างน้อยๆ ตอนนี้เธอก็มีสิทธิ์เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา “ปอไม่ใช่ทาสพี่นะ ปอเป็นเมียพี่”
“พูดได้เต็มปากเต็มคำ เคยทำแล้วเหรอหน้าที่เมียน่ะ” เสียงหัวเราะในลำคอรวมถึงสายตาที่กวาดมองทำเอาเธอสั่นไปทั้งตัว
“ก็พี่อาชเคย...” คนตัวเล็กพูดไม่ทันจบกลับต้องหลับตาปี๋เมื่อใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้ชิดจน หน้าของเธอร้อนผ่าวราวกับโดนผิงไฟ
รู้ตัวอีกที...ริมฝีปากของเขากลับแนบชิดกับกลีบปากบางเข้าเสียแล้ว อาชวินเคล้าคลึงอยู่อย่างนั้นนานสองนาน โอบเอวเล็กรั้งเข้าหาตัวขณะที่ปวริศาใช้มือวางบนแผงอก สติพร่าเบลอไม่รับรู้สิ่งอื่นใดทั้งสิ้น ยิ่งเขารุกล้ำเธอยิ่งอ่อนระทวยจนแทบทรงตัวไม่อยู่ มืออีกข้างเลื่อนขึ้นมาประคองใบหน้าเล็กเอาไว้ในอุ้งมือ
กระทั่ง...เสียงบางอย่างร่วงหล่นพื้น
“โอ๊ะ ! ผมไม่ได้ตั้งใจครับนาย”
ไอ้จ้อยหน้าซีด ตั้งใจเดินเข้ามาตามนายเพราะโทรศัพท์มีสายเข้ามา ไม่คิดว่าจะเดินมาขัดจังหวะแบบนี้
“ไอ้จ้อย !” อาชวินขบกรามแน่น ก่อนที่จะด่าไล่ตามหลังแต่เหมือนจะไม่ทัน เมื่อมันวิ่งลิ่วๆ ออกไปเสียก่อน ปล่อยให้คนสองคนยืนทำหน้าไม่ถูกกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น
“ผู้หญิงปากปลาร้า”
“ว่า...ว่าไงนะคะ”
“ไปบ้วนปากใหม่ไป กลิ่นปลาร้ายังไม่หาย” คนตัวโตใช้หลังมือเคาะศีรษะ “ปวดหัวก็ขึ้นไปนอน เดี๋ยวบอกคนอื่นให้ เอออย่าลืมล็อกห้อง”
ง่ายๆ แบบนี้เลยใช่ไหม พูดจบก็สะบัดตูดหนีทำเหมือนเมื่อครู่ไม่มีอะไรอย่างนั้นแหละ ปวริศาคิดแล้วก็หน้าร้อนผ่าว ไหนจะจ้อยที่มาเห็นภาพไม่น่ามองอีก
“ว่าคนอื่นปากปลาร้า อย่างกับตัวเองไม่ได้กินอย่างนั้นแหละ !”
เสียงหวานต่อว่าต่อขานตามหลังไป ทั้งที่หัวใจอกข้างซ้ายกำลังเต้นกระหน่ำจนเจ้าตัวควบคุมไม่อยู่...
หมวกในมือถูกใช้เป็นพัดแทนเนื่องจากวันนี้อากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าว เสื้อเปียกโชกไปด้วยเหงื่ออยากกลับบ้านไปอาบน้ำให้ชื่นใจแต่ดูแล้วท่าจะอีกนานงานคงไม่เสร็จง่ายๆ ครั้นจะเอาเปรียบคนอื่นไปนั่งๆ นอนๆ ก็ใช่เหตุ ถึงเป็นเจ้าของแต่ก็ต้องลงมือทำเองทุกอย่าง
ที่ดินว่างๆ ตรงนี้กำลังจะถูกสร้างเป็นโรงครัวขนาดใหญ่ เนื่องจากโรงครัวเก่ามีขนาดเล็กเกินไป เมื่อก่อนมีคนงานเพียงไม่กี่สิบคน ตอนนี้ไร่ฟาร์มสุขมีคนงานนับหลายร้อย อยู่กันแบบพี่น้องเหมือนครอบครัว ทำงานใช้แรงเวลากินข้าวก็อยากให้นั่งกินกันสบายๆ
“นายๆ นั่นคุณปอ”
อาชวินหันมองตามเสียงไอ้จ้อย เห็นร่างเล็กๆ ปั่นจักรยานคันเก่าตรงมาทางนี้ สงสัยหาคนซ่อมจักรยานให้ได้แล้วถึงได้ปั่นซะคล่อง นึกว่าจะเป็นผู้หญิงเรื่องมากขี้เกียจสันหลังยาว แต่ปวริศามีเรื่องให้เขาแปลกใจอยู่บ่อยๆ หาเรื่องแกล้งเจ้าตัวจนร้องไห้มาก็เยอะแต่ไม่เห็นจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟสักนิด
อ้อ...ยกเว้นเรื่องปลาร้า
จู่ๆ เขากลับยกมือแตะปากตัวเองเมื่อนึกถึงรสชาติหวานกรุ่นวันนั้น ท่าทางเงอะงะไม่ประสามองปราดเดียวก็รู้ว่าเจ้าตัวไม่เคยจูบกับใครมาก่อน ตลกดีเหมือนกันที่เขาผ่านผู้หญิงมานักต่อนัก เรียกได้ว่าไม่ค่อยเจอใครเก้อเขินกับเรื่องอย่างว่า หนำซ้ำพวกหล่อนยังขึ้นขย่มเขาจนขาเตียงแทบหัก แต่พอมีเมียเป็นตัวเป็นตนทั้งทีกลับได้คนไม่มีประสบการณ์ใดๆ ไอ้ท่าทางอวดเก่งที่ถ่างตายืนดูเขาตอนพาผู้หญิงเข้าบ้านก็คงเป็นการแสดง
ร้ายนัก...
ความคิดเห็น