คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : บทที่9 อดกลั้น (2)
โหลัวอย่า่อนัสินใื้อนะะ เรื่อนี้ไม่ราม่า่ะ
หวานๆ อ่านไ้เรื่อยๆ ไม่ไ้พีอะไรมา อิอิ
มันน่าเลียมา
เธอไม่อยาให้เาเห็นในสภาพนี้เลย
แ่ถ้าไม่ไ้ปอภพแล้วเธอ้อโนอรรถพลทำอะไรบาอย่า
“อรรถพลใ่ไหม !”
หิสาวพยัหน้าทั้น้ำา
เาอยสัเมาลอแ่ไม่ิว่าแ่ไม่ี่นาทีะเิเรื่อึ้นไ้
อาารแบบนี้มัน...โนวายาัๆ
ปอภพโรธัที่อรรถพลล้าทำเรื่อเลวๆ
ในอาาเบ้านัวเอ หรือเพราะเป็นบ้านัวเอเลยยิ่แน่ใว่าะไม่มีใรเห็น
เาวรพานรีาน์ออาที่นี่่อนที่ะมีใรเห็น
ไม่มั่นใว่าทำถูหรือไม่แ่็ยัีว่าปล่อยให้นอื่นๆ มาเห็นหิสาวในสภาพแบบนี้
“ุหมอ...าเป็นอะไร”
ใบหน้าามเหยเ
ทั้ยับิัวไปมานน่าเวทนา
ารที่ปอภพออามหาันแบบนี้เามาเพราะ้อาร่วยเธอใ่ไหม...
“ุอรรถเาเอาอะไรให้าินไม่รู้”
เาเอ็ไม่ใ่พระอิพระปูนที่ไหน
ยิ่เธอเาะแนแถมยัเบียเสียนแนบิยิ่ทำให้สิแทบแระเิ
ปอภพัสินใ้อนัวร่าบาึ้นแนบอแล้วเร่ฝีเท้าไปที่รถัวเอโยไว
หาทาเลี่ยผู้นให้มาที่สุเท่าที่ะทำไ้
ะไม่มีวันยอมให้อรรถพลทำเรื่อระยำับเธอ
!
“่วยา้วย
ะ...า ้อาร”
้อารอะไร็ไม่รู้
รู้แ่ว่าปอภพน่าะ่วยเธอไ้ในเมื่อเาเป็นหมอ
รู้ว่าเิอะไรึ้นับร่าายอเธอที่ำลัร้อนราวับมีไฟลุโนอยู่ในาย
เธออบให้เาออบยามที่เนื้อัวอเธอสัมผัสับเนื้อัวอายหนุ่ม
แ่เธอ้อารมันมาว่านี้ !
ปอภพบรามแน่นลั้นหายใเมื่ออุ้มร่าบาวาบนเบาะที่นั่้านับแ่เ้าัวไม่ยอมปล่อย
ใ้แนเี่ยวรั้อเาไว้เสียแน่นนสัมผัสถึลมหายใร้อนๆ
“ผมะ่วยุ แ่้อไม่ใ่ที่นี่”
เสียพร่าเปล่ออไปนหิสาวยอมปล่อยเป็นอิสระ
ปอภพเป่าปาโล่อแล้วัารปิประูรีบเินอ้อมไปยัฝั่นับพร้อมสาร์ทรถับเลื่อนออาอาาเไร่าอพ่อเลี้ยอัศวนนท์ทันที
เาิถูแล้วใ่ไหมที่พาเธอมาที่นี่
ร่าบาที่บิายไปมาอีทั้พยายามเปลื้อผ้าัวเอ ทำเอาเาับรถแทบไม่ไ้
โีที่บ้านัวเอ่อน้ามีวามเป็นส่วนัว หายห่วพวหูาสอรู้สอเห็น
“ุหมอ ่วยาไ้ไหมะ
มัน...ทรมาน”
เสียหวานสะอื้นบอ
น้ำาปริ่มรอบวาไ้แ่ยับสะโพและาไปมา ส่วนมือโนเาับมัไว้้วยเือ
ปอภพเป็นผู้ายใร้าย
เาเป็นหมอ้อรู้สิว่าทำอย่าไรเธอถึะหายาอาารทรมานนแทบบ้าแบบนี้
“เินไหวหรือเปล่า”
่อยๆ
ประอเธอลารถโยยัไม่แ้มั เาบรามแน่นเมื่อเนื้อัวอนรีาน์สั่นเทา
ริมฝีปาอเธอห้อเลือเพราะัมันเอาไว้ลั้นเสียบาอย่า
บอไ้ำเียวว่าเาโรธนแทบลั่
ไม่รู้ว่านัวเล็โนวายาปริมามาแ่ไหน
“า...ไม่ไหว
ุหมอรู้ว่าา้อารอะไร ฮึ...” นรีาน์ร่ำไห้
เธอรู้ว่าัวเอำลัออะไรที่น่าเลียและไร้ศัิ์ศรีเอามาๆ
แ่เธอทนไม่ไหวอีแล้ว
“ผมรู้...ผมรู้นเ่
ผมะ่วยุเอ”
ัสินใ้อนัวเธอึ้นมาแล้วรเ้าบ้านทันที
อนนี้นที่สามารถ่วยปลปล่อยวาม้อารอหิสาวไ้มีเพียเานเียวเท่านั้น
นรีาน์ปรือามอุหมอเมื่อเาวาร่าเธอลบนโฟาัวนุ่ม
่อนะรีบผละเินไปทาเินปล่อยให้มอาม้วยวามน้อยใ
ไหนว่าะ่วยเธอแล้วทำไมถึเินหนีันแบบนี้
เธอ้อารเา ้อารมา...
ปอภพเร่ฝีเท้าลับมาที่เิม
ในมือถือวน้ำพร้อมแ้วมา้วย ัารเทนเ็มแ้วแล้วยื่น่อปา “ื่มน้ำ ื่มให้เยอะๆ”
หิสาวทำามไม่อิออโยทีุ่หมอหนุ่มเป็นนป้อนเาให้เธอเรื่อยๆ
นแทบไม่ไหว ร่าายยัร้อนรุ่มไม่เปลี่ยนแปลสีหน้าเร่เรียอปอภพแสออมาัเนนเธอลัว
“ถ้าุหมอไม่ทำ โทรเรียุอรรถมารับา็ไ้”
ความคิดเห็น