แรงแค้นจอมมาร

ตอนที่ 18 : บทที่5 (3)

วางจำหน่ายทางอีบุ๊กแล้วค่ะ

       “จะเงียบอีกนานไหม” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นน้ำเสียงติดไม่พอใจเล็กน้อย เหลือบมองที่นั่งข้างๆ แต่ไม่กล้านั่งเพราะตอนนี้เนื้อตัวเขาเปียกปอนไปหมด

       “คุณ...มาที่นี่ทำไมคะ” เธอถามออกไปแล้ว และครั้งนี้ได้สบตากับแดเนียลโดยที่ไม่หลบสายตาอีก เขายกยิ้มมุมปากคล้ายพอใจที่เธอทำแบบนี้ “คุณวิ่งฝ่าฝนมาเหรอคะ เปียกไปทั้งตัวเลย”

       “ฉันมาหาเธอ” ยื่นมืออกไปลูบแก้มใสเบาๆ แพรแก้วสะดุ้งเล็กน้อยคงเพราะตกใจความเย็นจากมือ แก้มของเธออบอุ่นจนเขาอยากจะสัมผัสไปทั่วร่างกาย

       มันหวานแค่ไหน...เขารู้ดี

       “คุณไม่ควรทำแบบนี้ค่ะ คนอื่นรู้เข้ามันจะไม่ดี อีกอย่างแพรจะวางตัวลำบาก” แพรแก้วบอกด้วยความกังวล เธอจะไม่หนักใจเลยหากเฌอปรางไม่แสดงออกแบบนั้น มองก็รู้ว่าพี่สาวกำลังหลงรักผู้ชายคนนี้เข้าเต็มเปา    

       “แล้ว...จะให้ทำยังไง”

       ให้ทำยังไงงั้นเหรอ แพรแก้วอยากจะร้องไห้ออกมาเสียตรงนี้ เขาเชื่อว่าเรื่องแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้นกับคนอย่างแดเนียล ผู้ชายที่รวยทรัพย์สมบัติและหน้าตาเช่นนี้คงมีผู้หญิงเข้าหาไม่เว้นแต่ละวัน

       “ทำเหมือน...ไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไหมคะ” พูดไปก็ละอายแก่ใจเหลือเกิน เหมือนเธอเป็นผู้หญิงใจง่ายร่านรักที่เที่ยวปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้กับผู้ชายที่รู้จักกันไม่นาน แถมยังทำเหมือนไม่เครียดกับสิ่งที่เสียไป

       แต่เขาคงไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วเธอเครียดมากแค่ไหน แต่เธอไม่อยากให้บิดาและพี่สาวต้องเสียใจ เธอยอมแบกรับความรู้สึกพวกนั้นเอาไว้คนเดียวมันน่าจะดีกว่า และถ้ารู้ว่าเฌอปรางชอบผู้ชายคนนี้อยู่ก่อนแล้วเธอจะไม่เอาตัวเข้าไปใกล้เขาเลย จะไม่ทำงานที่บริษัทนั้นจะยอมหางานอื่นทำ

       “อย่างนั้นเหรอ” แดเนียลแค่นพูดออกมา เขากระตุกยิ้มแต่เป็นยิ้มที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจจนคนมองขนลุก แพรแก้วเขยิบถอยหลังเพื่อหนีการคุกคามจากคนตัวโตที่กำลังโน้มตัวมา แต่ติดที่ว่าหลังเธอชิดกับกระจกเสียแล้ว

       “คุณแดเนียล !”

       “ให้ลืมว่าฉันเป็นจูบแรกของเธอ เสียงกรีดร้องหวานๆ ของเธอตอนที่ฉันพาถึงฝั่งฝันนั่นก็ให้ลืมด้วยใช่ไหม” ชายหนุ่มจ้องตาเขม็ง แพรแก้วเม้มปากเข้าหากันแน่นใบหน้างามร้อนผ่าวกับคำพูดไร้มารยาทของคนตรงหน้า ถึงมันจะเป็นเรื่องจริงแต่ก็ไม่ควรพูดแบบนั้น

       “เนื้อตัวของเธอที่ถูกฉันตีตราจองไปทั่วร่างกาย จะให้ลืมง่ายๆ อย่างนั้นใช่ไหม” ปลายนิ้วเปียกชิ้นสัมผัสต้นคอลากลงมาเล็กน้อยทำเอาหญิงสาวขนลุกซู่ เหมือนกำลังโดนมนต์สะกด

       “แล้วที่น่าตลกคืออะไรรู้ไหม” แดเนียลกรีดยิ้มก่อนจะก้มลงกระซิบข้างๆ หูคนตัวเล็ก “ฉันลืมป้องกัน”

       “คุณแดเนียล...” แพรแก้วร้องเสียงแผ่ว หน้าถอดสีจนซีดเผือดกับความจริงที่ได้รับรู้ คืนนั้นเธอสลบไปเลยตื่นขึ้นมาอีกทีก็เช้าแล้ว

       “ตอนที่ฉันอยู่ในตัวของเธอ” นิ้วหนาเชยคางมนขึ้นมาสบตาจ้องลึกลงไป “ดอน...เธอเรียกชื่อนั้น ไม่ใช่แดเนียลจำได้ไหม” สิ้นคำพูดเขาไม่ปล่อยให้แพรแก้วคิดทบทวนใดๆ ริมฝีปากหนาตรงเข้าบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างดุเดือดตามแรงอารมณ์ของชายหนุ่ม ขัดใจและโมโหที่เธอทำเมินเขาไม่ยอมมองหน้ากัน ทั้งที่เพิ่งผ่านเรื่องนั้นมาไม่ถึงอาทิตย์ ผู้ชายอย่างเขาไม่ใช่ของเล่นของใคร

       คนที่จะโดนลืมหรือโดนทิ้งต้องไม่ใช่เขา !

       “อืม...” แพรแก้วครางรับเมื่อโดนเล่นงานอย่างหนัก เสื้อผ้าเปียกปอนของแดเนียลทำให้เสื้อของเธอเปียกไปด้วย เมื่อเนื้อตัวแนบชิดกันยิ่งกว่าอะไร เขาจับมือของหญิงสาวโอบรอบคอตัวเองก่อนจะจัดการปลดอาภรณ์ออกทีละชิ้น โดยที่เจ้าตัวแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

       ร่างกายเปล่าเปลือยของแพรแก้วทำให้แดเนียลตาพร่ามัว เขายอมถอนจูบและไม่ลืมที่จะรั้งเอวบางเอาไว้กันเธอล้มไปกองกับพื้น ชายหนุ่มยิ้มเยาะเมื่อเด็กอ่อนหัดอย่างแพรแก้วตามเกมเขาไม่ทันสักครั้ง

       “คุณ...” แพรแก้วก้มหน้างุด ยกแขนกอดอกตัวเองอย่างไวเมื่อสัมผัสได้ถึงความเหน็บหนาวที่ปะทะร่างกาย ถึงได้รู้ว่าตอนนี้เนื้อตัวของเธอไร้อาภรณ์อย่างหน้าอาย แอบได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากคนตัวโต

       “คนที่เป็นฝ่ายถูกลืมต้องไม่ใช่ฉัน เป็นเธอต่างหาก...” ผู้หญิงคนนี้ยังไม่รู้ตัวว่ากำลังเล่นกับใคร ตอนแรกเขาคิดว่าคงอิ่มภายในครั้งเดียว แต่ไม่ใช่...เพราะเธอยังไม่เคยผ่านมือใครมาดังนั้นเขาจึงอยากลองซ้ำๆ สอนให้รู้ว่าเซ็กส์มันมีอะไรมากกว่านั้น “ฉันเบื่อเมื่อไหร่ เธอต้องเป็นคนลืม และต้องลืมให้เร็วที่สุด”

       “ดะ...แดเนียล” คำพูดของผู้ชายตรงหน้าบาดลึกลงกลางใจ แต่ตอนนี้เธอไม่มีแรงปฏิเสธเขาสักนิดเมื่อทั้งมือและริมฝีปากของคนเจ้าเล่ห์กำลังโจมตีเธออย่างหนักหน่วง

       “ดอน...เรียกฉันว่าดอน”

--------------------------------------------------------------------

       แพรแก้วพยายามลุกหนีแต่โดนร่างแข็งแกร่งรั้งให้นอนที่เดิม จนถึงตอนนี้ฝนก็ยังไม่หยุดตกนั้นทำให้เธอคลายความหนักใจลงไปได้บ้าง ตอนนี้ความผิดที่เกิดขึ้นกำลังตอกย้ำจนกัดกินใจ

       “คุณทำแบบนี้ทำไมคะ” เธอถามอย่างไม่เข้าใจ

       “ฉันทำอะไร” แดเนียลขมวดคิ้ว คำถามของหญิงสาวเหมือนเป็นเรื่องปัญญาอ่อน ตั้งแต่นอนกับผู้หญิงมายังไม่เคยมีใครถามแบบนี้กับเขาสักคน

       “คุณก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่เคย และคงต้านทานคุณไม่ได้” แพรแก้วไม่ได้อยากเรียกร้องความสนใจแต่ตอนนี้เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้จริงๆ ถ้ามันถูกเปิดเผยคงไม่ได้มีแค่เฌอปรางที่เกลียดเธอมากกว่าเดิม แต่รวมไปถึงคนเป็นพ่อและยายนิ่มด้วย

       ถึงตอนนั้น...เธอจะทำอย่างไร แต่จะโทษใครก็ไม่ได้เพราะความจริงแล้วเธอเองก็โอนอ่อนเกินไป

       แดเนียลมองคนในอ้อมกอดก่อนจะยิ้มออกมา แพรแก้วไม่มีโอกาสได้เห็นเพราะเอาแต่ซุกอกชายหนุ่ม บางทีเขาก็แปลกใจว่าทำไมพี่กับน้องถึงได้แตกต่างกันเหลือเกิน

       “ไปเก็บของเถอะ” ฝ่ามือหนาลูบแผ่นหลังเปลือยไปมา ผิวของเธอนุ่มและลื่นมือจนจุดติดไฟในกายอีกครั้ง แดเนียลพยายามระงับอารมณ์ตัวเอง

       เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ !

       “ของอะไรคะ” เธอถามเสียงขาดๆ หายๆ พยายามดันมือของชายหนุ่มออกไปแต่มันก็ไร้เรี่ยวแรง ช่างน่าอายที่ปากปฏิเสธแต่กายกลับต้านทานเสน่หาที่เกิดขึ้นไม่ได้

       “ฉันบอกพ่อเธอแล้วว่า ระยะนี้เธออาจจะต้องไปอยู่หอพักที่ทางบริษัทจัดหาไว้ให้”

       “คุณ !” แพรแก้วฉุนนิดๆ ที่แดเนียลทำตัวเผด็จการออกคำสั่งกับเธอแบบนี้ “แพรลาออกแล้ว แพรไม่ไปค่ะ”

       “แน่ใจเหรอว่าคิดจะปฏิเสธฉัน” เสียงเข้มบอกผ่านริมฝีปากหนาที่กำลังลากไล้จูบไหล่นวลอีกครั้ง ยอมรับว่าติดใจในเรือนร่างงดงามของหญิงสาวคนนี้ นอกเหนือจากความสัมพันธ์ทางกายที่เกิดขึ้น มันมีบางอย่างที่กำลังผูกมัดจนไม่อยากปล่อยให้แพรแก้วห่างกาย

       “ฝนจะหยุดแล้ว รีบไปเก็บเสียสิ ฉันจะไปรอที่ห้องรับแขก”

       “แต่ว่า...” แพรแก้วอยากจะร่ำไห้ออกมา เธอกลายเป็นผู้หญิงที่ทำผิดร้ายแรงจนไม่น่าให้อภัย บอกตากตรงว่าเธอไม่กล้าสู้หน้าใครเลย ความผิดที่เกิดขึ้นรู้ดีแก่ใจ

       แดเนียลมองภาพตรงหน้าแล้วหยัดยิ้ม บางทีแผนการอีหรอบนี้ก็ไม่เลว ให้พี่น้องทะเลาะกันเองเขาไม่ต้องลงมืออะไรมากมายด้วยซ้ำ อีกอย่างเฌอปรางค่อนข้างหูตาไวอะไรที่ผิดสังเกตหญิงสาวอาจจะจับตามองเป็นพิเศษ

       ให้ระแวงกันเองนั่นแหละ...คือสิ่งที่เขากำลังหวังเอาไว้