แรงแค้นจอมมาร

ตอนที่ 1 : บทนำ

วางจำหน่ายทางอีบุ๊กแล้วค่ะ

       บทนำ

รอยยิ้มเย้ยหยันฉายบนใบหน้าคมที่หล่อเหลาประดุจเทพบุตรลงมาจุติ จมูกโด่งเป็นสันได้รูปรับกับใบหน้าเรียว ยิ่งนัยน์ตาสีเขียวมรกตที่คมเฉียบไม่ว่าใครที่ได้สบตาต่างพากันต้องมนต์สะกด แต่ทว่า...บางครั้งก็กลับดูเยือกเย็นจนน่าขนลุกราวกับดวงตาคู่นี้มีอะไรที่ซุกซ่อนอยู่ข้างใน

“นายครับ เรื่องที่ให้ผมไปสืบได้เรื่องมาแล้วครับ”

“งั้นเหรอ นอกจากรูปใบนี้แล้วยังมีอะไรอีก” มือหนาขยำรูปในกำมืออย่างสะใจ ถึงเวลาแล้ว ถึงเวลาที่คนเลวควรได้รับผลกรรม

“มันมีลูกสาวครับสองคนครับ คนโตชื่อเฌอปราง เป็นลูกสาวที่ถูกต้องตามกฎหมายครับ” แดเนียลมองดูรูปที่เจนภพลูกน้องคนสนิทวางไว้บนโต๊ะ เป็นรูปของผู้หญิงที่จัดว่าสวยมากคนหนึ่ง อีกทั้งยังมีรูปร่างที่สมส่วนชวนน่าหลงใหลได้อย่างไม่ยาก

“ก็สวยดี แล้วอีกคนล่ะ” ถ้าเจนภพบอกว่าเฌอปรางเป็นลูกที่ถูกต้องตามกฎหมาย อีกคนคงไม่ต้องเดาให้ยากคงเป็นลูกที่เกิดจากเมียเก็บคนใดคนหนึ่ง มันคงเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับนักธุรกิจ

ที่สำคัญคนอย่างดนัยมันเลวอยู่แล้ว เรื่องนี้คงไม่แปลกหากมันจะมีหลายเมีย

“อีกคนชื่อแพรแก้วครับ”

 “คนละแม่อย่างนั้นสินะ” ชายหนุ่มหยิบรูปหญิงสาวคนดังกล่าวขึ้นมาพิจารณา ความสวยของแพรแก้วอาจไม่เทียบเท่าคนเป็นพี่ แต่ผู้หญิงในรูปคนนี้น่ารักมองแล้วทำให้เขารู้สึกสบายใจ รอยยิ้มที่บริสุทธิ์เหมือนกับกำลังพูดคุยกับใครสักคน ซึ่งเขาเดาว่าน่าจะเป็นเพื่อนเนื่องจากเธอกำลังสวมชุดนักศึกษาอยู่ ดวงตาที่กลมโตสดใสราวกับมีน้ำทิพย์ล่อเลี้ยงอยู่ในนัยน์ตาแต่ถ้าดูดีๆ  มันกลับดูเศร้า จมูกโด่งเล็กรับกับใบหน้าเรียว  ผมสีดำสนิทปล่อยยาวจนถึงสะโพกที่กลมกลึงอย่างน่าหลงใหล

พี่น้องคู่นี้ต่างกับราวกับสีดำและสีขาว ก็อย่างว่า...คนละแม่ คงไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่

“ครับ เท่าที่ผมสืบดูมาคนที่ชื่อแพรแก้ว ดนัยมันไม่รับว่าเป็นลูกเพราะเกิดจากสาวใช้ในบ้านที่มันไปมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้งจนแม่ของผู้หญิงที่ชื่อเฌอปรางจับได้ หลังจากนั้นผู้หญิงสองคนนั้นทั้งคู่ก็เสียชีวิตลงซึ่งผมก็ไม่ทราบว่าเกิดจากเรื่องอะไร แต่แพรแก้วก็ยังอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังเดียวกับดนัยมัน แต่ในฐานะคนใช้ครับ”

คนอย่างดนัยมันยังเลวได้ไม่สิ้นสุด ขนาดลูกของมันยังทำกันถึงเพียงนี้ นิ้วหนาไล้รูปหญิงสาวบนรูปถ่ายอย่างใช้ความคิด

“เตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อยล่ะ เราจะไปประเทศไทยให้เร็วที่สุด”

“นายครับ จะให้เรียนคุณวิลเลี่ยมยังไงดีครับ”

“ลืมไปแล้วเหรอ ว่าเราจะไปทำธุรกิจที่นั่น ฉันเป็นเจ้าของคนใหม่ของ อเลียร์ กรุ๊ป” และเรื่องนี้วิลเลียมไม่รู้จะดีที่สุด เขาไม่อยากให้ลุงต้องปวดหัวกับความเจ้าคิดเจ้าแค้นของเขา

เพราะวิลเลียมไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ในอดีต ไม่เห็นศพของบิดาและมารดาของเขากับตา ไม่ว่าจะพยายามสลัดมันออกเท่าไหร่ก็ไม่สามารถทำได้ ถ้อยคำปวดร้าวที่ออกจากปากคนเป็นพ่อยังคงฝังใจเขาจนถึงทุกวันนี้

การที่โดนเพื่อนหักหลังจนไม่เหลืออะไร สุดท้าย...ท่านเลือกที่จะทิ้งลูกอย่างเขาไป

“ฉันจะทำให้มันรู้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง” เสียงเข้มบอกลอดไรฟันดวงตาคมคายจ้องมองไปยังรูปถ่ายของทั้งสามคน “สืบประวัติลูกสาวมันให้รายละเอียดกว่านี้ ฉันอยากรู้...ทุกเรื่อง”

“ได้ครับ”

“ขอเร็วที่สุด” แดเนียลใช้นิ้วเคาะโต๊ะ ในขณะที่เจนภพโค้งศีรษะตอบรับอีกครั้ง ลูกน้องคนสนิทกำลังจะเดินออกจากห้องแต่ทว่าเสียงทรงพลังกลับรั้งเอาไว้เสียก่อน

“กลับมานี่ก่อนเจนภพ”

“ครับ มีอะไรให้ผมรับใช้อีกหรือครับนาย” เจ้านายของเจนภพนั่งเงียบคิ้วหนาขมวดเข้าหากัน เขาเห็นแดเนียลนั่งจ้องรูปใบหนึ่งอยู่นานแสนนานก่อนจะโยนลงตรงหน้าเจนภพ

“ฉันอยากให้ประวัติของผู้หญิงคนนี้ด้วย ทุกอย่างที่เธอกำลังทำ ฉันต้องรู้ !”

แดเนียลถอนหายใจเฮือกใหญ่เอนหลังพิงกับเก้าอี้หนังนุ่มก่อนจะหลับตาลง เขาคิดมานานแล้วสำหรับเรื่องนี้ ในเมื่อมันถึงเวลาที่ประจวบเหมาะพอดีทำไมเขาจะไม่ลงมือทำมัน

กฎแห่งกรรมเขาไม่เคยเชื่อเพราะทุกวันนี้ไอ้ดนัยมันยังดูอยู่สุขสบายดี หากเวรกรรมมีอยู่จริงทำไมมันถึงไม่ได้รับผลแห่งการกระทำ

สาบานได้เลยว่าคนที่มันรักจะต้องเจ็บปวดอย่างที่เขาเคยรู้สึก ภาพแห่งความเจ็บปวดที่แสนจะทรมานเมื่อต้องนั่งกอดศพคนเป็นพ่อและแม่ยังติดอยู่ในห้วงลึก ครอบครัวของมันควรแบกรับเรื่องพวกนี้เช่นเดียวกับเขา

“โทษใครไม่ได้ ในเมื่อพวกเธอเกิดมาเป็นลูกของมันเอง...” เสียงเข้มลอดผ่านริมฝีปากหนาแผ่วเบา

ใช่...ลูกสาวของมันไม่รู้เรื่อง แล้วเขาล่ะ เขาเองในตอนนั้นก็ไม่รู้เรื่องเหมือนกัน ถ้าจะโทษก็ควรไปโทษพ่อบังเกิดเกล้าของพวกเธอก็แล้วกัน !

ประตูห้องถูกเคาะสองครั้งก่อนที่จะเปิดเข้ามาไม่ฟังคำอนุญาต คงเพราะคนที่กำลังเข้ามาต้องการบอกถึงการมาเฉยๆ เท่านั้นไม่ได้ต้องการคำปฏิเสธ

“ลุงได้ยินว่าหลานจะเดินทางไปประเทศไทยเร็วๆ นี้” แดเนียลยังคงมีสีหน้าราบเรียบดังเดิม แม้แต่วิลเลียมที่เลี้ยงดูชายหนุ่มมาตั้งแต่เล็กหลังจากที่แดเนียลสูญเสียบุพการีทั้งสองไป ก็ยังมองไม่ออกว่าภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาที่เคร่งขรึมนั่นกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

ซึ่งนั่นถือเป็นเรื่องที่ดีเพราะวิลเลียมไม่มีทายาทที่ไหนอีก นอกจากแดเนียลเพียงคนเดียวที่จะสานต่อธุรกิจทั้งหมด ทุกอย่างถูกวางไว้หมดแล้วรอเพียงเวลาที่เหมาะสมก็เท่านั้น

“ครับ ผมกำลังจะไปลงทุนที่นั่น”

“ความจริงมันไม่จำเป็น” วิลเลียมนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามหลานรัก แม้ท่านจะมีอายุแล้วแต่ทุกท่วงท่ายังสง่างามสมกับเป็นประธานบริษัทใหญ่ และเขารู้ดีว่าลุงของเขาเด็ดขาดกว่าที่คิดไว้มากนัก

“ยังไงที่นั่นก็เป็นบ้านของพ่อกับแม่ ผมแค่คิดถึงอยากไปประเทศไทย”

“ลุงเข้าใจ แค่อยากมาถามก็เท่านั้น” วิลเลียมยกยิ้ม ทำเอาแดเนียลหายใจไม่ทั่วท้อง เขาไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยจริงๆ มันเหมือนกำลังโดนควบคุมชีวิต “หลานยังจำเรื่องที่เราคุยกันเมื่อเดือนก่อนได้หรือเปล่า”

“ครับ ผมจำได้...”

“ลุงหวังเพียงแค่ หลานจะไม่ทำให้ลุงคนนี้ผิดหวังก็พอ”

“ครับ ลุงวิลเลียม ทุกอย่างจะเป็นไปตามอย่างที่เราคุยกัน”

ชายชราที่ร่างกายยังแข็งแรงหัวเราะออกมาเบาๆ ใบหน้ายิ้มแย้มนั่น ไม่รู้ว่าข้างในใจกำลังมีความสุขเหมือนอย่างที่แสดงออกมาหรือเปล่า

“ผมไปส่งนะครับ”

“ไม่...ไม่ต้องหรอกหลานรัก ลุงยังแข็งแรงดี ว่าจะออกไปเดินเล่นอีกสักหน่อย ทำงานต่อเถอะ” วิลเลียมปฏิเสธนั่นทำให้แดเนียลก้าวขาถอยหลังกลับไปไม่อยากขัดใจท่าน

“ฝันดีนะครับลุงวิลเลียม” ท่านหันมองก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆ แล้วเดินออกจากห้องไป คนที่รออยู่หน้าห้องคือคนที่คอยดูแลท่านถึงสามคน แม้แดเนียลจะมีศักดิ์สูงกว่าคนพวกนั้น

แต่เชื่อเถอะ...ทุกความเคลื่อนไหวของเขาจะอยู่ในสายตาของคนพวกนั้นทั้งหมด แดเนียลควรทำใจเพราะมันเป็นแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่เด็กผู้ชายที่ไม่หลงเหลือสิ่งใดๆ อย่างเขาก้าวเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้

และที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ก็เพราะ...ดนัยคนเดียว !