ตรวนรักสัญญาใจ

ลำดับตอนที่ #9 : บทที่2 ความห่างเหินของใจ 3

รีอัปเพื่อโปรโมทอีบุ๊ก

เช้าวันรุ่งขึ้นพัทราวีตื่นขึ้นมาแบบไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่นักเพราะ  เมื่อคืนเอาแต่นอนคิดถึงเรื่องของธรภัทร ไม่คิดเลยว่ากลับมาถึงจะได้พบกับชายหนุ่มเร็วขนาดนี้ เจอกันแบบยังไม่ได้ได้ตั้งตัวไม่รู้จะทำหน้าจะพูดอะไรออกไป

ดูเหมือนเขาจะไม่ได้รังเกียจเธอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว หรือเพราะว่าเธอทำตัวเหินห่างแบบนี้เขาอาจจะชอบ นอนกลิ้งไปหลายตลบมันว้าวุ่นทั้งกายและใจจนไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ ความอบอุ่นจากกายแกร่งนั้นทำให้เธอลอบยิ้มออกมาหลายต่อหลายครั้ง

แต่มีอยู่ข้อหนึ่งที่ทำให้รอยยิ้มของเธอเลือนหายจากใบหน้า นั่นก็คือ...ตอนนี้เขาอาจจะมีคนรักเป็นตัวเป็นตนแล้วก็ได้

บางทีเธอควรรักษาระยะห่างแบบนี้เอาไว้นั่นแหละดีแล้ว ไม่อยากถลำลึกลงไปอีกเพราะมันยากที่จะกลับขึ้นมาด้วยสองขาของตัวเอง

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่มล” พัทราวีเดินเข้ามาในครัวก็พบกับภัทรวดีที่กำลังก้มๆ เงยๆ หาของอยู่ สาวรุ่นพี่เอี้ยวตัวหันกลับมายิ้มกว้าง ช่างเป็นรอยยิ้มที่สดใสเสียจริงๆ

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอคะ ตื่นเช้าจังเลยน้องผิง” ตอนนี้ยังไม่หกโมงเลย คนน้องตื่นเช้าส่วนคนพี่กว่าจะเสด็จลงมาชั้นล่างได้ก็เกือบสิบโมงเข้าไปแล้ว

“มันชินแล้วค่ะ ตื่นเวลานี้ประจำ” ร่างบางสาวเท้าเข้าไปดูอาหารอยากรู้ว่าวันนี้มื้อเช้าจะมีอะไรบ้าง “พี่มลทำอะไรคะ วันนี้” เหมือนเธอจะห่างไกลจากเรื่องอาหารพอสมควร ขนาดมองแล้วก็ยังจำไม่ได้ว่าเขาเรียกว่าอะไร

“พี่ทำต้มฟักไก่ค่ะ อีกหม้อเป็นต้มยำซูเปอร์ตีนไก่ ทำให้นายเขาแก้อาการเมาค้างน่ะ” ดื่มได้ดื่มดีอย่างกับน้ำเปล่า ไม่รู้ว่ามันน่าอร่อยตรงไหน “หรือน้องผิงอยากรับพวก ไส้กรอก แฮม ไข่ดาวอะไรพวกนี้หรือเปล่าคะ เดี๋ยวพี่ทำให้”

“ไม่เอาค่ะพี่มล ผิงเบื่อจะแย่อยู่แล้ว คิดถึงอาหารไทยใจจะขาดนี่ก็แอบชำเลืองมองซูเปอร์ตีนไก่ค่ะ แบ่งให้ผิงหน่อยได้หรือเปล่าเห็นแล้วน้ำลายไหล”

“พี่ว่าทานต้มฟักไก่ไปก่อนดีไหมคะ ตอนเช้าๆ ไม่อยากให้ทานอะไรจัดๆ เดี๋ยวมื้อเที่ยงพี่ทำให้ใหม่ค่ะ”

“แน้ ทำไมให้พี่ดินทานได้ล่ะคะ ทำไมผิงถึงต้องรอทานมื้อเที่ยงเลย” พัทราวีไม่ได้โกรธเคืองแต่ออกแนวแซวๆ สาวรุ่นพี่มากกว่า “น่าน้อยใจจัง”

“แหม...ก็กว่าพี่ของน้องผิงจะลงมาก็สิบโมงสิบเอ็ดโมงแล้วค่ะ ไปค่ะ...ไปนั่งรอที่โต๊ะเลย เดี๋ยวพี่ยกไปให้”

“ค่ะ นั่งทานด้วยกันนะคะพี่มล ผิงเหงา” ภัทรวดีพยักหน้ารับยิ้มๆ ก่อนที่พัทราวีจะเดินเข้าไปรอในบ้านปล่อยให้สาวรุ่นพี่ทำหน้าที่จัดการเรื่องอาหารต่อไป

แต่เหมือนว่าพัทราวีจะย้อนกลับมาอีกครั้ง ภัทรวดีส่ายหน้ายิ้มๆ นี่คงอยากช่วยเธอทำอาหารแน่ๆ

“ไปนั่งรอเถอะค่ะน้องผิง พี่ทำแปปเดียวเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”

“จริงเหรอ...” เสียงทุ้มกระซิบข้างๆ หู นั่นทำให้หญิงสาวตกใจจนเผลอเอามือโดนหม้อ

“โอ๊ย ! ร้อนๆ” ภัทรวดีเบ้หน้าเล็กน้อยก่อนจะรีบถอยห่างจากตัวคนชอบลวนลาม เธอชี้หน้าหนุ่มเจ้าของไร่ด้วยความโมโหที่ทำให้เธอเจ็บตัวแต่เช้า ส่วนเรื่องเมื่อคืนก็ยังติดอยู่ในใจจนไม่อยากจะเจอหน้าด้วยซ้ำ “เล่นอะไรคะนาย ออกไปเลยนะ”

“ไหน เอามือมาดูก่อนว่าพองไหม” สั่งก็เหมือนหูทวนลมเมื่อหญิงสาวเอามือไปซ่อนด้านหลัง จนร่างสูงต้องสาวเท้าเข้าใกล้ออกแรงใช้กำลังคว้ามือบางมาโดยไม่สนใจอาการของเจ้าของมือ “แดงเลย โทษที”

“ไม่ต้องมาจับ” เธอว่าเสียงสะบัดพร้อมส่งค้อนวงโตให้ชายหนุ่ม แต่เหมือนยิ่งทำแบบนี้ณดลจะยิ่งชอบใจถึงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “ทำคนอื่นเจ็บตัวยังจะมายิ้ม”

“ดีขึ้นไหม” ร่างสูงถามขณะที่เปิดน้ำแล้วเอามือของหญิงสาวแช่ไว้

“อื้อ” ตอบรับคำสั้นๆ “ปล่อยมือมลได้แล้ว”

“พูดเพราะๆ” เรื่องอะไรจะยอมปล่อยง่ายๆ กว่าจะหาทางจับไม้จับมือได้ก็ยากเย็นแสนเข็ญ ทำไมผู้หญิงคนนี้ไม่ง่ายเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ แต่คงเพราะเหตุผลนี้กระมังที่ทำให้เขาอยากจะเอาชนะใจภัทรวดี “ไม่งั้นไม่ปล่อย”

“ปล่อยมือมลนะคะนาย มลจะทำอาหาร” เธอข่มความโกรธไว้ในใจพยายามปั้นเสียงหวานๆ ออกไป เพราะรู้ดีว่าถึงอย่างไรก็สู้แรงผู้ชายบ้ากามคนนี้ไม่ได้อยู่ดี