ตรวนรักสัญญาใจ

ตอนที่ 9 : บทที่๓ ความรู้สึกที่กล้ำกลืน (๑)

รีอัปเพื่อโปรโมท E-book ค่ะ

โหลดข้างล่างนี้เลยจ้า

บทที่3

กลับมาถึงบ้านก็พบว่าวันนี้มีแขกที่มาโดยไม่บอกล่วงหน้าจะขึ้นห้องเพื่อหนีกลุ่มพี่ๆ คงเสียมารยาทยิ่งกว่าเดิม เธอไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่อีกแทนที่จะไปนั่งดื่มที่ร้านในเมืองมันน่าจะสะดวกมากกว่า

“กลับมาแล้วเหรอมานั่งนี่สิ ไอ้พวกนี้มารอตั้งแต่บ่ายแล้ว”

พัทราวีพยักหน้ายิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปนั่งตามคำสั่งของพี่ชาย แวบหนึ่งเธอเผลอสบตาธนภัทรที่นั่งอยู่ตรงข้าม ไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือทักทายเขาอย่างไรดี

เมื่อวานยังใจเต้นแรงอยู่เลย แต่มาวันนี้พอได้รู้เรื่องบางอย่างเล่นเอาเธอไปไม่เป็น

การตัดใจจากใครสักคนทำไมมันถึงทำได้ยากเย็นแบบนี้นะ...

“ดูเกร็งๆ นะ ลืมพวกพี่ไปแล้วหรือไงครับน้องผิง น่าน้อยใจนะทางนี้คิดถึงจะเป็นจะตาย จะไปเรียนต่อกันก็ไม่มีบอกสักนิด” อย่าว่าแต่พัทราวีที่ดูเกร็งๆ เลย ไอ้ตัวต้นเหตุที่ทำให้สาวน้อยหนีไปก็เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา หากยังนั่งบื้อกันอยู่แบบนี้ณดลได้สงสัยเข้า เห็นแบบนี้มันหวงน้องสาวยิ่งกว่าอะไร ทั้งชีวิตมันเหลือแค่พัทราวีนี่แหละ

เขาเองก็เป็นเพื่อนไม่อยากเห็นณดลมันมีปัญหากับธนภัทร เรื่องมันผ่านมาก็นานแต่ถ้ารื้อฟื้นขึ้นมา แน่นอนว่าไอ้สองคนนี้มีทะเลาะกันแน่ เพราะบางครั้ง

ธนภัทรเองก็อารมณ์ร้อนชอบใช้วาจาพูดทำร้ายจิตใจพัทราวี

“เออ ดูแปลกๆ นะ สงสัยน้องกูลืมไอ้พีหมดใจไปแล้ว ฮ่าๆ” ณดลหัวเราะลั่นตบเข่าเสียงดัง ส่วนคนอื่นๆ ขำไม่ออกสักเท่าไหร่ และเป็นจังหวะเดียวกับที่คนงานเดินเข้ามาเรียกเจ้าของไร่อย่างณดล

“พวกมึงคุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวกูมา”

“หนีเที่ยวมาเหรอเรา ได้อะไรมาบ้างล่ะ” เจตรินทร์ถามพัทราวีที่เอาแต่นั่งก้มหน้า วันนี้เขาตั้งใจแวะมาหาหญิงสาวโดยเฉพาะแต่ไม่คิดว่าพอมาถึงกลับเจอธนภัทรรวมถึงชิษณุที่อยู่นี่ก่อนแล้ว

“ได้เสื้อผ้ามาไม่กี่ตัวค่ะ ผิงไม่ได้ขนของที่นู่นกลับมามากเท่าไหร่ สภาพอากาศมันไม่เหมือนกันส่วนมากทิ้งไว้นู่นหมดเลย”

ธนภัทรแค่นยิ้มออกมาเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งยิ้มแป้นแล้นกับเจตรินทร์ ตอนแรกเข้ามาไม่เห็นจะทักหรือพูดคุยกับใคร นี่คงเปลี่ยนเป้าหมายแล้วสินะ

ก็ดี...เขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดกับเรื่องในวันนั้น ดูเหมือนตัวเธอเองก็จะไม่ได้สนใจเท่าไหร่แล้ว เขาไม่น่ามาที่นี่เลยจริงๆ เสียเวลาชะมัด !

“ไอ้สองตัวนั้นน่ะ ไอ้บอยกับไอ้เจตต์ไปขยับรถออกให้หน่อย จอดขวางทางโว้ย...คนงานกูจะขนของขึ้นรถ” เสียงโวยวายของณดลทำให้เจ้าของชื่อทั้งสองจำต้องลุกขึ้นออกไปเพื่อขยับรถของตัวเอง

“เดี๋ยวพี่มาคุยด้วยใหม่นะ มีเรื่องจะคุยด้วยเยอะแยะเลย”

คนตัวเล็กพยักหน้ารับยิ้มๆ เจตรินทร์เป็นพี่ชายที่อบอุ่นสำหรับเธอเสมอเขาคอยปลอบใจในวันเวลาที่เธอทุกข์หรือมีเรื่องไม่สบายใจตลอด

แต่ทว่าตอนนี้บ้านกลับมาเงียบสงัดเหมือนไม่มีคนอยู่ เป็นบรรยากาศที่น่าอึดอัดมากที่สุดเลยก็ว่าได้ ภัทรวดีคงไปทำงานทำหน้าที่ของตัวเองแล้วป่านนี้ หรือเธอควรจะขึ้นห้องไปเก็บของก่อนดีอย่างน้อยก็พอหลบหน้าธนภัทรได้สักสิบห้านาทีก็ยังดี ป่านนั้นพี่ๆ ก็คงกลับเข้าบ้านมาแล้ว

บอกตรงๆ ว่าการที่เธอรู้ว่าธนภัทรกำลังคบหากับลดาวัลย์มันทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ทั้งเจ็บทั้งยินดีไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร ไหนจะผู้หญิงคนนั้นที่มีท่าทีแปลกๆ ไปอีก เหมือนกับไม่เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนทั้งสีหน้าและคำพูดที่ดูจงใจเหยียดๆ

เธอมั่นใจว่าไม่ได้คิดไปเอง และการกลับมาครั้งนี้เธอไม่อยากมีปัญหากับใครอีก รู้ตัวดีว่ายังตัดใจจากธนภัทรไม่ได้ ดังนั้นเพื่อตัดปัญหาทุกอย่างเธอควรหลีกเลี่ยงที่จะต้องอยู่กับเขาตามลำพัง ไม่ได้กลัวชายหนุ่มแต่เพราะกลัวหัวใจตัวเองมากที่สุด

ยิ่งหวนนึกคำพูดของลดาวัลย์แล้วยิ่งทำให้เธอไม่อยากจะมองหน้าหรือพูดคุยกับธนภัทร รู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์โกรธหรือน้อยใจอะไรทั้งนั้น เพราะเมื่อก่อนยอมรับว่าเธอทำผิดจริงๆ

ธนภัทรนั่งจ้องหน้าหญิงสาวที่ไม่ยอมทักทายกันสักคำ ทีกับผู้ชายคนอื่นละระริกระรี้เข้าหาอย่างเต็มใจเมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้ เขาไม่ได้น้อยใจหรืออะไรทั้งนั้นแค่กำลังรู้สึกว่าเสียหน้าที่พัทราวีทำเหมือนเขาเป็นอากาศ

หรือความจริงแล้วนี่เป็นวิธีการเรียกร้องความสนใจแบบใหม่ของเธอ...

“สะกดคำว่ามารยาทไม่เป็นหรือไง ใจคอจะทิ้งแขกให้นั่งอยู่คนเดียวสินะ” เมื่อวานนั้นยังดีๆ อยู่เลย แม้ว่าจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยแต่มันก็ไม่เหมือนกับวันนี้ ทั้งที่เขาพยายามทำให้ดีขึ้นแต่เธอกำลังทำให้เรื่องแย่ลงไปเรื่อยๆ

พัทราวีเม้มปากเป็นเส้นตรงเมื่อได้ยินแบบนั้น ธนภัทรตั้งใจเหน็บเธอเต็มที่จนไม่ต้องสงสัย

“ขอโทษค่ะ ผิงแค่จะเอาของไปเก็บเท่านั้น”

คนใจร้ายคนเดิมกลับมาแล้ว เขาไม่เคยเปลี่ยนไปเลยเมื่อก่อนมองเธอยังไงตอนนี้ก็ยังมองอยู่แบบนั้น เกลียดกันขนาดนี้แล้วจะมาพูดคุยจะมองหน้ากันทำไม

มีแฟนแล้วไม่ใช่หรือไงเธอไม่อยากโดนแหกอกหรอกนะ ที่สำคัญผู้หญิงคนนั้นยังเคยเป็นเพื่อนสมัยเรียนของเธออีก อะไรจะน่าอึดอัดกว่านี้ช่วยบอกที   นี่ไม่อยากจะนึกถึงวันที่เที่ยวเลยสักนิด แค่คิดก็น่าเบื่อจนอยากจะบ้าตาย กลับมาแทนที่จะได้อยู่ในไร่แบบเงียบสงบแต่ไม่ใช่อย่างที่วาดฝันไว้เลย

“ไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา กลับมาที่นี่พกความรู้อะไรมาบ้างล่ะ”

คนตัวเล็กแสร้งทำเป็นหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านไม่สนใจคำพูดของร่างสูง เขาไม่ได้อยากจะรู้ความเป็นไปของเธอหรอก แค่คันปากอยากจะต่อว่าอยากจะเหยียดหยามกันเท่านั้นเอง

หากเป็นคนอื่นเธอคงด่ากราดไปแล้ว แต่เพราะเป็นเขาจึงเลือกที่จะเงียบไม่ตอบโต้ การที่เธอไม่เข้าไปวุ่นวายกับชีวิตของเขาถือเป็นเรื่องดีแล้วไม่ใช่หรือ ความจริงแล้วธนภัทรน่าจะชอบด้วยซ้ำ

“พัทราวี !”

ผู้หญิงที่เคยวิ่งตามต้อยๆ บัดสีกำลังอวดดีทำเหมือนเขาเป็นธาตุอากาศ ถ้าไม่เรียกว่ากวนประสาทแล้วจะให้เรียกว่าอะไร

“พี่พีมีอะไรหรือเปล่าคะ” โมโหอะไร

ไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้จริงๆ ข้างในกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

“เธอกำลังหาวิธีเรียกร้องความสนใจจากฉันสินะ” คนพูดกอดอกนั่งหลังตรง อีกทั้งสายตาที่ใช้มองยังดูเหยียดหยามไม่เปลี่ยนแปลง เล่นเอาพัทราวีหน้าชาไปทั้งแถบ

“ผิงไม่มีเหตุผลที่ต้องเรียกร้องความสนใจจากพี่พีนี่คะ เมื่อก่อนอาจจะใช่...แต่ตอนนี้อะไรๆ มันก็เปลี่ยนไปแล้ว” วางหนังสือลงข้างๆ ตัวแล้วหันไปจ้องหน้าคนตัวโต

“ผิงโตแล้ว ไม่กลับไปทำตัวงี่เง่าให้พี่พีด่าหรอกค่ะสบายใจได้”

“เพิ่งรู้ตัวเหรอว่างี่เง่า” ธนภัทรเปลี่ยนท่านั่งแล้วจ้องใบหน้าหวานกลับไปอย่างท้าทาย

“ใช่ค่ะ เพิ่งมารู้ก็ตอนที่แฟนพี่พีมาบอกผิง ขอโทษด้วยก็แล้วกันนะคะที่คอยตามตื้อ” ให้ตายสิ เธออยากจะตบปากตัวเองจังที่เผยเรื่องนี้ออกไป เหมือนกับว่าตัวเองกำลังประชดประชันเขาอย่างไรอย่างนั้น

‘เราควรเด็ดขาดสิผิง ไม่จำเป็นต้องพูดถึงยัยผู้หญิงคนนั้นเลย’

“เจอกับฟางแล้วสินะ” เขาเหยียดยิ้มเหมือนพออกพอใจ

“ฟางเขาน่ารัก เรียบร้อยและมีมารยาท ฉันยังงงอยู่ว่าเคยเป็นเพื่อนกับคนอย่างเธอได้อย่างไร”

“ไม่รู้สินะ บางทีผ้าที่คิดว่าพับไว้อย่างเรียบร้อย ความจริงแล้วอาจจะยับยู่ยี่แต่พยายามแสร้งทำเป็นเรียบก็ได้” อยากจะลุกหนีเต็มทน

เธอไม่ชอบที่ธนภัทรดึงเธอไปเปรียบเทียบกับลดาวัลย์ ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้เขาก็ยังไม่เลิกเปรียบเทียบเธอกับผู้หญิงคนอื่นๆ

“ผ้าที่ยับยู่ยี่แถมไม่ได้พับไว้ ฉันว่ามันคือเธอต่างหาก” ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเล็กน้อย อยากจะรู้จริงๆ ว่าที่ทำเป็นเมินทำเป็นไม่สนใจมันออกมาจากใจจริงๆ หรือเปล่า หรือแค่สร้างเกาะป้องกันขึ้นมาเท่านั้น

“พี่พี !”