ตรวนรักสัญญาใจ

ลำดับตอนที่ #39 : บทที่7 แทงข้างหลัง 3

รีอัปเพื่อโปรโมทอีบุ๊ก

“จะไปทำที่นู่นทำไม ฉันถามแกตรงๆ อย่ามาโกหก”

“ก็...” จะบอกไปตรงๆ ก็ไม่ได้ ไม่ใช่แค่ไม่เชื่อแต่ณดลคงจะด่าเธอด้วย “ที่นั่นมีพี่เจต์นี่นา....” ข้ออ้างของเธอทำให้รู้สึกผิดจนอยากจะขอโทษเจตรินทร์ แต่มันไม่มีข้ออ้างที่น่าเชื่อถือกว่านี้อีกแล้ว

ไหนๆ ณดลก็ชอบมองว่าเธอบ้าผู้ชาย ก็เอาเหตุผลนี้แหละเข้าท่าที่สุด

‘ขอโทษนะคะพี่เจตต์ ไว้ผิงจะอธิบายทุกอย่างให้ฟัง’

“ยังไม่เลิกนิสัยแบบนี้อีกเหรอ แรดจริงๆ” คนเป็นพี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะผลักศีรษะเล็กไม่แรงนัก “ให้มันน้อยๆ หน่อยนะ ยังไงแกก็เป็นน้องฉัน หวงโว้ย !”

“แหม...รู้สึกขนลุกยังไงก็ไม่รู้สิ” พัทราวีเบี่ยงตัวหนีเมื่อพี่ชายทำท่าจะเขกกะบาลใส่

“เออว่างๆ ก็เข้าไปหาป้าฤดีเขาหน่อย เขาบ่นกับไอ้พีว่าคิดถึงแกน่ะ ย้ำว่าให้ไปหาทุกอาทิตย์” พัทราวียิ้มกว้าง จริงสิเธอก็ลืมข้อนี้ไปเลย หรือเธอควรจะบอกท่านดี...มันจะโอเคหรือเปล่า ถ้าธนภัทรไม่เชื่ออีกล่ะ

“ถ้าไป ก็อย่าทะเลาะกับไอ้พีต่อหน้าป้าฤดีล่ะ” เพราะคนที่จะโดนต่อว่าไม่ใช่พัทราวี แต่เป็นธนภัทรต่างหาก “อย่าลืมด้วยว่ามันมีแฟนแล้ว”

“รู้แล้วน่า ไม่อยากยุ่งหรอกรำคาญแฟนเขา” พูดไปก็อยากตบปากตัวเอง ที่กำลังลงทุนขอไปทำงานที่ร้านกาแฟนั่นไม่ใช่เรื่องของเขาหรอกเหรอ

ทำไมต้องเป็นห่วง ทำไมถึงไม่อยากเห็นเขาโดนทำร้ายจิตใจ ทำไมถึงเลิกรักคนใจร้ายไม่ได้สักที...

“ฟังอยู่หรือเปล่าไอ้ผิง”

“ว่าไงนะพี่ดิน”

“เหม่ออะไรวะ” เสียงหวานร้องโอดครวญเมื่อโดนพี่ชายดีดหน้าผากเข้าให้ “จะบอกว่าถ้าไปทำงานที่นู่นก็ช่วยใจเย็นหน่อย บางวันน้องฟางเขาก็มาช่วยงาน อย่าไปรังแกเขาล่ะ”

“แล้วทำไมต้องคิดว่าผิงเป็นคนไปรังแกเขาล่ะ บางทียัยนั่นอาจจะเป็นฝ่ายรังแกผิงก่อนก็ได้” พูดแล้วโมโห ขนาดพี่ชายแท้ๆ ยังไม่เชื่อใจเธอเลย

“ตัวเขาบอบบางขนาดนั้น แกจามใส่แรงๆ ก็ปลิวแล้วมั้ง” ที่เตือนก็เพราะว่าหวังดี หากทะเลาะกับลดาวัลย์อีกเดี๋ยวจะลามไปถึงธนภัทรอีก “แกน่ะใจร้อน โดนยั่วเข้าหน่อยก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้ว”

“นี่พี่ดินรู้เรื่องด้วยเหรอ” ณดลพูดแบบนี้ก็เท่ากับรู้ว่าจริงๆ แล้วลดาวัลย์ไม่ใช่คนอ่อนแออย่างที่คิด ผู้หญิงคนนั้นร้ายกาจยิ่งกว่างูพิษเสียอีก ภายใต้หน้าหน่อมแน้มแบบนั้นซ่อนอะไรไว้ตั้งมากมาย ไม่มีใครรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคิดอะไรอยู่

“ฉันหมายถึงว่า บางทีแกอาจจะเผลอไปมองเวลาที่ไอ้พีกับน้องฟางเขาสวีทกัน แล้วเกิดหมั่นไส้ขึ้นมาต่างหาก ยังชอบมันอยู่หรือเปล่าถามจริงๆ”

“ไม่ได้ชอบแล้ว” แต่ไม่เคยหยุดรักต่างหาก

“เออลืมไปว่าแกกำลังกุ๊กกิ๊กกับไอ้เจตต์ อย่าลืมล่ะ...ห้ามเกินเลยกับมันนะ ทุกอย่างต้องอยู่ในสายตาฉัน”

“บอกตัวเองเถอะ ห้ามล่วงเกินพี่สาวของผิงนะ แล้วก็ห้ามไปวุ่นวายกับผู้หญิงที่ไหนอีก ถ้าเห็นจะเอาไปบอกพี่มลให้หมด”

“ยัยนั่นชินแล้ว ไม่เห็นจะว่าอะไรนี่” ไม่เห็นมีอาการ ‘หึง’ หรือ ‘หวง’ สักนิด

“พี่ดิน ผิงจะบอกอะไรให้นะ ผู้หญิงน่ะที่เห็นเงียบๆ ไม่ได้แปลว่าไม่เจ็บ ไม่เสียใจหรอกนะ แต่บางทีเราเลือกที่จะไม่พูด เก็บเอาไว้ในใจคนเดียว อย่าทำแบบนั้นอีกเพราะถ้ามันสายไปแล้ว พี่ดินจะเอาเวลาเก่าๆ กลับคืนมาไม่ได้”

“แล้วทำไมถึงไม่พูด มีอะไรอยู่ในใจก็ควรบอกกันตรงๆ สิ ทำไมผู้หญิงเข้าใจยาก” คำพูดของณดลไม่ใช่แค่แสดงความคิดต่างเฉยๆ แต่มันกำลังแทงใจเธออย่างจัง

“พี่ดินไม่เข้าใจหรอก มีอะไรรับรองไหมล่ะ ถ้าพูดออกไปแล้วเขาจะเชื่อเราหรือเปล่า จะเข้าใจเราบ้างไหม เพราะแบบนี้ยังไงล่ะเราถึงยอมเก็บไว้ในใจ ผู้ชายไม่มีวันเข้าใจหรอก”

ไม่เพียงแต่ธนภัทรจะไม่เชื่อ แต่เขาจะตราหน้าว่าเธอเป็นนางมารร้ายที่มองคนรักของเขาในแง่ลบ แต่ไหนแต่ไรเธอไม่เคยเป็นคนดีในสายตาเขาอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะติดลบมากกว่าเดิมเสียอีก

‘กลับมาไม่ทันไรก็อ่อยเพื่อนฉันแล้ว’

‘ไปหากินไกลๆ กว่านี้ไม่ได้หรือไง’

 “อ้าว แล้วนั่นจะไปไหน ไอ้ผิงกลับมาก่อน” อยู่ๆ ก็พูดไม่รู้เรื่องแล้ววิ่งขึ้นห้องไป ทิ้งให้คนเป็นพี่มองตามไปอย่างงงๆ “มันเป็นอะไรของมันวะ”