ตรวนรักสัญญาใจ

ลำดับตอนที่ #35 : บทที่6 ไขว้เขว 5

รีอัปเพื่อโปรโมทอีบุ๊ก

ใครไม่คิดแต่เธอคิด ทุกคนรู้ว่าพัทราวีชื่นชอบธนภัทรลูกชายเธอมากแค่ไหน แล้วเพื่อนที่อยู่ใกล้ๆ ตัวทำไมจะไม่รู้ ผู้ชายบางคนไม่ได้คิดเล็กคิดน้อย แต่กับผู้หญิงส่วนมากเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องเซ้นซิทีฟ

         ไม่ได้อยากจะอคติแต่เท่าที่เคยเห็นผ่านๆ ตามาก็ถือว่าน่ารักใช้ได้ แต่เจ้าลูกชายไม่เคยพาเข้าบ้านมาแนะนำตัวให้รู้จัก แบบนี้ก็คงไม่ได้คิดไกลกว่านั้น ความหวังของเธอยังมีสิทธิ์อยู่หรือเปล่าไม่รู้ แต่ก็จะลองเสี่ยงดู

         อยากได้พัทราวีมาเป็นสะใภ้

         “ห้าปีแล้วนี่คะคุณป้า ผิงสูงขึ้นด้วยนะคะ” รมย์ฤดีกอดหลานสาวพลางหัวเราะชอบใจ พัทราวีเป็นเด็กน่ารักอยู่ใกล้ใครก็มักพาเสียงหัวเราะไปด้วยเสมอ แต่เจ้าลูกชายตัวดีนี่สิทำตัวไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย “ นั่งก่อนค่ะ คุณป้า”

         “ผิงน้อยของผ้าสูงขึ้นแล้วจริงๆ ด้วย ป้าขอโทษนะลูกที่มาหาแต่เช้าเลย ตาพีน่ะสิเพิ่งมาบอกว่าเรากลับมาแล้ว ป้าเลยรีบอยากมาหาวันนี้เพราะเดี๋ยวสายๆ ต้องออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ อีกหลายวันกว่าจะกลับมา” มารดาของธนภัทรพูดพร้อมจับหน้าสาวน้อยสังเกตทั่วใบหน้า

         “ไม่เป็นไรค่ะ ผิงก็ต้องขอโทษคุณป้าด้วยนะคะที่ไม่ได้ไปหา พี่ดินบอกว่าคุณป้าไม่ค่อยอยู่บ้าน”

         “คนแก่น่ะลูก ขี้เกียจนั่งๆ เหงาๆ ตาพีเขาทำแต่งาน”

         “เอาไว้วันไหนถ้าผิงว่างๆ จะไปนั่งคุยกับคุณป้านะคะ กลับมานี่ก็เริ่มช่วยงานพี่ดินแล้วค่ะ พี่ดินยกรีสอร์ตให้ผิงคอยดูแลต้อนรับลูกค้า เขาว่าผิงพูดมาก...” รมย์ฤดีหัวเราะชอบใจ

         “ไม่หรอกลูก พี่ดินเขาตาแหลมเพราะน้องสาวสวยขนาดนี้ เลยส่งไปต้อนรับนักท่องเที่ยวก็ดีแล้ว ผิงสวยมาก...ยิ่งโตยิ่งสวย สวยเหมือนแม่เราเลยนะ”

         “ขอบคุณค่ะคุณป้า ชมจนผิงจะลอยแล้ว” พัทราวียิ้มรับ อดเขินไม่ได้กับคำชมของรมย์ฤดี แต่ความเขินของเธอต้องสะดุดลงเมื่อเหลือบไปเห็นธนภัทรที่แสยะยิ้มออกมา เหมือนไม่เห็นด้วยกับคำพูดของมารดาตัวเอง

         “อาทิตย์หน้าพี่พีเขาจะเปิดโรงแรมใหม่ในตัวเมือง หนูผิงต้องไปร่วมงานด้วยนะห้ามพลาดเด็ดขาด มีชุดหรือเปล่าป้าบอกกะทันหันเกินไป ถ้าไม่มีโทรหาป้าเลยนะ” ท่านกำชับมาขนาดนี้แล้วเธอจะปฏิเสธได้อย่างไร ถึงแม้ไม่อยากไปก็เถอะ

         “วันนั้นพีอย่าลืมมารับน้องที่นี่ด้วยนะ ยังไงก็อยู่ใกล้ๆ กันใช้รถคันเดียวก็พอ” รมย์ฤดีหันไปสั่งลูกชายตัวเองที่เอาแต่นั่งเงียบ ขัดใจคนเป็นแม่เหลือเกิน

         “ให้น้องเขาไปกับไอ้ดินสิครับ เพราะผมต้องไปรับฟาง”

         พัทราวีเก็บความเสียใจไว้ภายใต้รอยยิ้มขมขื่น เธอพับเรื่องแย่ๆ ที่เคยคิดตอนนั้นไปแล้วเพราะไม่อยากแย่งของใคร เขารักกันก็ปล่อยไปไม่อยากเข้าไปยุ่ง อยู่แบบไหนก็เจ็บอยู่ดี สู้ไม่ต้องเจอกันดีกว่า

         เพราะเธอเป็นคนโลเลแบบนี้ธนภัทรถึงไม่ชอบขี้หน้าเธอกระมัง เมื่อก่อนคงเอาแต่ใจอยากกินนู่นอยากไปนี่ พอถึงเวลาจริงๆ ก็มาเปลี่ยนใจจนโดนตำหนิแรงๆ นั่นเป็นระยะแรกๆ ที่เขาเริ่มตีตัวออกห่าง เธอถูกตามใจจนเคยตัวจริงๆ นั่นแหละ

         “อ้อ...แม่ลืมไปว่าแกมีแฟนแล้ว” รมย์ฤดีพูดฉุนๆ

         “คุณป้าจะอยู่ทานข้าวเช้าก่อนไหมคะ ผิงจะรีบไปปลุกพี่ดินเลยค่ะ” เธอลืมไปเลยว่าพี่ชายตัวเองไม่ได้อยู่ตรงนี้ ไม่เห็นณดลจะรีบลงมาทั้งที่มารดาของธนภัทรมาเยี่ยมถึงที่บ้าน

         “ตอนแรกก็ว่าจะไม่ทาน แต่ตอนนี้ป้าอยากอยู่คุยกับหนูนานๆ ทานดีกว่า แต่เจ้าดินจะปวดหัวหรือเปล่าตื่นเช้าๆ ไม่ต้องไปปลุกก็ได้เพราะป้าก็บอกป้าแจ่มไปว่าไม่ต้องปลุก ผู้ชายก็งี้แหละปล่อยเขาไป...พี่เขาทำงานหนักตื่นสายเป็นเรื่องปกติ”

         “ไม่เอาค่ะ คุณป้ารอก่อนนะคะ ผิงจะไปปลุกพี่ดินให้ นี่มันก็ใกล้เวลาอาหารเช้าแล้วด้วย” ป่านนี้ภัทรวดีคงเข้าครัวทำอาหารแล้ว โดยปกติณดลจะชอบลงมาเจ็ดโมงกว่าๆ

         รมย์ฤดีดึงตัวพัทราวีเข้ามากอดอีกรอบเมื่อทานมื้อเช้าเสร็จสิ้น ก่อนจะกำชับว่างานเปิดตัวโรงแรมใหม่ของธนภัทรต้องไปให้ได้

         “หนูผิงยังไม่มีแฟน” คนเป็นแม่เปรยขึ้นเบาๆ เมื่อขึ้นมานั่งบนรถโดยที่ลูกชายเป็นสารถีให้