ตรวนรักสัญญาใจ

ลำดับตอนที่ #21 : บทที่4 คนข้างกาย 2

รีอัปเพื่อโปรโมทอีบุ๊ก

เธอจะลุกหนีไปด้วยก็ดูจะน่าเกลียดเกินไป ทนนั่งย่างกุ้งให้ธนภัทรให้สุกๆ ไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวเขาก็คงกลับไปที่เดิม

“รอก่อนนะคะ ใกล้สุกแล้วล่ะ” เธอบอกโดยไม่มองหน้าเขา

ธนภัทรนั่งลงแทนที่เพื่อนเมื่อครู่ นึกขัดหูขัดตาตลอดเวลาที่เผลอมองมาทางนี้ รู้ตัวอีกทีขายาวๆ ของตัวเองก็เดินมาหยุดอยู่ที่ข้างหลังของสองคนเสียแล้ว

“ฉันคงมาขัดความสุขของเธอล่ะสิ” น้ำเสียงที่ชายหนุ่มใช้พูดติดแขวะเธอเล็กน้อย ฟังดูก็รู้ไม่ต้องหันหน้าไปมองหรอก พัทราวีพยายามเก็บกลั้นความน้อยใจไว้ส่วนลึก เธอควรชินควรจะท่องคำนี้ให้ขึ้นใจ

บอกตัวเองว่าอย่ารักธนภัทรไปมากกว่านี้อีกเลย หัวใจมันยังเจ็บไม่พอเหรอ...เหนื่อยหรือเปล่ากับการที่เขาผลักไสเอ่ยปากไล่ตลอดเวลา ทุกทีที่ก้าวเข้าหาเขาก็จะยิ่งเดินไกลออกไป ฝ่ามืออุ่นๆ ที่เคยสัมผัสไม่เคยเอื้อมเอามือเธอไปกุมเหมือนเมื่อก่อน เธอผิดมากใช่ไหมที่ยึดติดกับคำสัญญาที่เป็นเพียงลมปากของผู้ชายคนนี้ในวัยเด็ก

คิดว่าเธอยังเด็กแล้วจะพูดอะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ โตขึ้นจะไม่เจ็บปวดสินะ หลอกให้เธอรอหลอกให้เข้าใจไปฝ่ายเดียวว่าเขาเองก็มีใจให้ สุดท้ายมันไม่ใช่อย่างที่คิดเมื่อเขาเลือกที่จะเมินเฉยต่อคำพูดนั้น

ช่างเถอะ...เพราะตอนนี้เธอก็จะลืมมันเหมือนกัน ความจริงเขาน่าจะดีใจนะที่เธอได้ทำตามความต้องการอย่างที่เขาเอ่ยปากพูดออกมา ธนภัทรคงสบายตัวและสบายใจที่จะไม่มีผู้หญิงหน้าโง่คอยตามตื้อทุกวัน

นั่นมันคืออดีตที่เจ็บปวด ที่น่าขำคือมันยังส่งผลมาถึงตอนนี้ ที่เจ็บลึกมากกว่านั้นคือธนภัทรมีคนรักมีคนคอยดูแลเอาใจใส่ และเขาคงรักลดาวัลย์พอควรซึ่งเธอไม่มีสิทธิ์อยู่ในฐานะนั้นไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้ เธอไม่รู้หรอกนะว่าชายหนุ่มแอบชอบ ‘อดีตเพื่อน’ ของเธอมานานแล้วหรือยัง บางทีพอไม่มีผู้หญิงน่ารำคาญคนนี้อยู่เขาอาจจะเดินหน้าจีบลดาวัลย์เต็มที่ก็ได้ ที่เมื่อก่อนไม่ทำคงเพราะว่ากลัวเธอจะวีนเหวี่ยงใส่กระมัง

ผู้หญิงร้ายๆ เอาแต่ใจแบบนี้ใครอยากจะคบด้วยจริงไหม...

“ผิงมีความสุขที่ได้กลับมาเจอทุกคนค่ะ” ร่างบางหันไปบอกแล้วส่งยิ้มให้คนตัวโต ดูเหมือนธนภัทรจะอึ้งไปนิดหน่อยก่อนที่เขาจะหันกลับไปมอง     เตาย่าง “พี่พีเองก็ดูมีความสุขดีนะคะ”

“ก็ตั้งแต่วันที่เธอไป” คนหน้าหวานสลดไปวูบหนึ่งก่อนจะบอกกับตัวเองว่าไม่ต้องเจ็บปวด ให้มันปล่อยผ่านไปเหมือนไม่มีความรู้สึกนั่นแหละดีแล้ว

“ขอโทษด้วยนะคะที่แต่ก่อนผิงทำตัวบ้าบอ ทำให้พี่พีต้องรำคาญใจ” เหมือนว่าเขาจะพูดอะไรออกมาสักอย่างแต่ก็ไม่ยอมพูด ได้แต่รับคำในลำคอแบบไม่เต็มใจนัก “ฟางเคยเป็นเพื่อนผิงค่ะ เธอ...น่ารักดี”

บางทีลดาวัลย์อาจจะแค่หึงหวงตามประสา เมื่อนั่งคิดดีๆ พบว่าไม่แปลกที่อดีตเพื่อนจะแสดงอาการออกมาแบบนั้น เพราะเมื่อก่อนเธอเป็นหนักกว่านั้นอีก

“อืม...ก็น่ารักดี คบกับน้องเขาไม่เคยมีเรื่องให้วุ่นวาย” มือบางจิกขาตัวเองแน่น เจ็บแค่ไหนแสดงออกไปไม่ได้ อีกคนหนึ่งก็รักอีกคนหนึ่งก็เคยเป็นเพื่อน แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเขามาคุยกันได้อย่างไร แต่สิ่งที่เธอควรทำคือยินดี

“ค่ะ ผิงขอให้พี่พีมีความสุขนะคะ”

“แล้วเธอล่ะ คบกับใครอยู่...ไอ้เจตต์เหรอ” ถ้าคบกันเขาก็ยินดีด้วย    ได้หมดห่วงไม่ต้องรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองในครั้งนั้น

ใช่...ที่รู้สึกหงุดหงิดแบบนี้คงเพราะเขายังรู้สึกผิด

“ไม่ใช่หรอกค่ะ ผิงไม่ได้คบใคร” เธอตอบตามตรง ธนภัทรอาจไม่ได้รู้สึกอะไรแต่เธอยังลืมเรื่องราวต่างๆ ไม่ได้ คำสัญญาของคนข้างๆ ยังตามหลอกหลอนในฝันพอตื่นขึ้นมาต้องเจอกับคราบน้ำตา

“ทำไมล่ะ” ไม่น่าเชื่อว่าไปเรียนต่อตั้งสี่ห้าปีจะไม่มีแฟนกับเขา หรือเป็นเพราะว่าคนตัวเล็กยังยึดติดกับเรื่องราวในอดีต “หรือเป็นเพราะฉัน ?”

พัทราวีสบตาคนตัวโตแล้วก็ได้แต่บีบมือตัวเองอยู่อย่างนั้น เธอเคยหวังอยากเป็นเจ้าของดวงตาคู่นี้ อยากให้ชายหนุ่มมองมาที่เธอเพียงคนเดียว ไม่อยากแบ่งปันให้ใครแม้แต่คนเดียว แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าคิดผิดเพราะเธออยากเห็นเขามีความสุขมากกว่า

ให้คนที่เรารักมีความสุขในทางที่เขาเลือก...ตัวเธอเองก็น่าจะมีความสุขเหมือนกันไม่ใช่เหรอ

“ไม่ใช่หรอกค่ะ พี่พีไม่ผิดเพราะคนที่ผิดคือผิงเอง ถลำลึกมากเท่าไหร่รอยแผลก็ใหญ่เท่านั้น ห้าปีที่ผ่านมาเวลาพวกนั้นมันสมานใจจนกลับมาแข็งแรงแล้วค่ะ ผิงดีใจที่เห็นพี่พีมีความสุข...ฝากเพื่อนของผิงด้วยนะคะ”

ธนภัทรไม่ตอบอะไรกลับมาปล่อยให้หญิงสาวจมอยู่กับความคิดของเธอคนเดียว จริงๆ แล้วเขาไม่ใช่คนคบเผื่อเลือก กับลดาวัลย์เพิ่งมาเริ่มคุยกันตอนที่หญิงสาวแวะเวียนมาดื่มกาแฟที่ร้านที่เขาหุ้นกับไอ้พวกเพื่อนๆ หนึ่งในนั้นมีณดลพี่ชายของพัทราวีด้วย พอได้พูดได้คุยกันทุกวันก็ชักถูกคอเนื่องจากลดาวัลย์ค่อนข้างน่ารักและคอยเอาอกเอาใจทุกอย่าง ทุกคนรู้ดีว่าเขาแพ้ผู้หญิงแบบนี้ และมันก็มองออกกันทุกคนว่าลดาวัลย์ชื่นชอบในตัวเขามากแค่ไหน

แต่การที่พัทราวีพูดมาเมื่อครู่ มันแสดงให้เห็นว่าหญิงสาวยังมีเยื่อใยกับเขาอยู่ ความรู้สึกผิดที่ติดอยู่ในใจตั้งแต่วันนั้นทำให้เขาพูดไม่ออก กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองพูดแรงไปสาวน้อยดันบินไปไกลเสียแล้ว

ลดาวัณย์ไม่ผิดเมื่อหญิงสาวเข้ามาในวันที่เขาไม่มีใคร เขาควรแยกออกให้ชัดเจนระหว่างความสงสารพัทราวีกับความรู้สึกดีที่มีต่ออีกคน