ตรวนรักสัญญาใจ

ลำดับตอนที่ #16 : บทที่3 ความรู้สึกที่กล้ำกลืน 4

รีอัปเพื่อโปรโมทอีบุ๊ก

“วันนี้ลูกค้าเยอะค่ะ มลเลยไปช่วยคนในร้าน” เขาลืมไปหรือเปล่าว่าวันนี้เป็นวันหยุด พอตกเย็นแล้วลูกค้าจะเยอะกว่าวันธรรมดาอีกเท่าตัว ตัวเขาเองนั่นแหละเป็นเจ้านายเสียเปล่าแต่อู้งานไม่ยอมเข้าไปดูแลอะไรเลย

“เฮอะ !” ณดลแค่นเสียงออกมาแล้วกวาดตามองเจ้าของร่างบาง “ที่กลับดึกๆ ดื่นๆ เพราะลูกค้าเยอะหรือเพราะอยากจะอยู่กับไอ้เข้มกันแน่” ไอ้เข้มที่เขาว่าคือพนักงานในร้านอาหารอยู่โซนด้านหน้าของไร่ชมรัก ซึ่งเป็นร้านอาหารที่เขาตั้งใจเปิดเมื่อต้นปีที่ผ่านมา

“นายอย่ามาชวนทะเลาะเลยค่ะ แล้วอีกอย่างสองทุ่มนี่เขายังไม่เรียกว่าดึกนะคะ” ภัทรวดีเตรียมหันหลังเพื่อที่จะเดินเข้าบ้าน อยากจะไปอาบน้ำอาบท่าจะได้นอนเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปทำงานอีก

“อยู่เมืองกรุงจนเคยชิน สองทุ่มของคนต่างจังหวัดเขาปิดบ้านกันหมดแล้ว อยู่ที่นู่นคงออกเที่ยวทุกวัน” ทำไมเขาจะไม่เห็นว่าไอ้เข้มมันชอบส่งสายตาให้ยัยตัวเล็กนี่ตลอดเวลา ทีกับเขาละเอาแต่ตัวว่าทำเสียงดุใส่ ทีกับมันเสียงอ่อนเสียงหวานไม่เคยต่อว่า

“ไม่รู้อะไรก็อย่าพูดเลยนะคะ มลเหนื่อย” ทำไมณดลต้องมาหาเรื่องเธอทุกวันแบบนี้ เขาไม่รู้หรอกว่าการอยู่เมืองกรุงมันลำบากมากแค่ไหน เธออยู่ตัวคนเดียวก็จริงแต่ก็ต้องวิ่งเต้นหางานทำเพื่อค่าใช้จ่ายแต่ละเดือน

“ไปทำอะไรมาถึงเหนื่อย” คว้าข้อมือบางแล้วกระชากเข้าหาตัว     ภัทรวดีถลึงตาใส่อย่างไม่ชอบใจเตรียมจะอ้าปากต่อว่า แต่ไม่ทันความไวของคนที่กำลังหึงจนหน้ามืด

“จะทำอะไร ปล่อยเดี๋ยวนี้นะนาย !” ณดลปลดกระดุมเสื้อของคนตัวเล็กออกสองเม็ดบน ดึงมันออกเพื่อสำรวจอะไรบางอย่างโดยที่เจ้าของร่างบางพยายามปัดป้องแต่สู้แรงคนตัวโตไม่ได้ “นาย !”

“อยู่เฉยๆ ไม่งั้นโดนดีแน่มล !” ส่งเสียงเหี้ยมยิ่งเห็นรอยแดงๆ ที่คอของหญิงสาวยิ่งทำให้เขาฉุดอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ “ตอบมาว่านี่มันรอยอะไร ใครทำ !”

“โอ๊ย ! ปล่อยนะ แล้วก็ไม่ต้องมาเสียงดังใส่ด้วย !” มือบางผลักอกแกร่งออกจากตัวสุดแรง ภัทรวดีมือไม้สั่นรีบติดกระดุมตัวเองด้วยความโมโห

“ไอ้เข้มใช่ไหม” คนตัวเล็กปัดมือคนงี่เง่าอย่างฉุนเฉียว มีสิทธิ์อะไรมาดูถูกกันแบบนี้ “มล !”

“มลปีนต้นไม้ไปเก็บมะม่วงมาเมื่อตอนเย็น โดนมดกัดไปทั้งตัว เกาจนคอแดงเถือกนี่ไง !” รวบผมไปไว้ด้านหลังแล้วกระชากคอเสื้อออก ให้คนหน้ามึนดูเต็มๆ ตาจะได้หายบ้าสักที

“หยุดดูถูกกันได้แล้ว มลมาทำงานไม่ได้มาหาผู้ชาย !” เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ตัดสินใจเลือกที่จะเดินหนีมากกว่าอยู่ประจันหน้ากับณดล เพราะรู้ตัวดีว่าตอนนี้อารมณ์ร้อนมากแค่ไหน ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรตอนนี้เธอไม่พร้อมจะรับฟังอยู่แล้ว ในเมื่อตอนแรกเขามองเธอในแง่ลบ ดูถูกกันอย่างไม่น่าให้อภัย

เห็นเธอเป็นผู้หญิงอย่างว่าเหรอ ถึงได้คิดอะไรสกปรกๆ แบบนั้น !

“โธ่...มล ก็รู้นี่ว่าโดนมดกัด” ณดลเกาท้ายทอยแก้เก้อ “ไหนดูหน่อย จะได้พาไปทายา”

“ไม่ต้องมายุ่ง อย่ามาโดนตัวมลนะคะ มลเหนื่อย ง่วง อยากพัก !” เธอตอบกลับมาแบบเหวี่ยงๆ แค่ปรายตามองณดลก็ไม่กล้าเข้าใกล้แล้ว บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมต้องกลัวกับอีแค่อารมณ์โมโหของผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง

“มล มาคุยกันก่อน” ร่างเล็กเดินลิ่วๆ เข้าบ้านไปแล้ว ทีนี้ก็หมดสิทธิ์ที่จะปรับความเข้าใจกับแม่ตัวดี เอาเถอะยอมรับว่าครั้งนี้เขาผิดเองที่ ‘หึง’ จน  หน้ามืด ยัยนั่นไม่รู้หรอกว่าเขาอึดอัดมากแค่ไหนเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นแล้วต้องทำเป็นไม่สนใจเพราะกลัวโดนล้อ ทั้งที่ในใจอยากจะมองอยากจะหยอดคำหวานให้สาวเจ้าใจอ่อน ตั้งแต่ภัทรวดีกลับมาทำงานที่นี่ชีวิตของเขาเหมือนมีอะไรมาเติมเต็ม แต่พอกลับมาเธอกลับทำเหมือน ‘ระหว่างเรา’ ไม่เคยสนิทกัน แบ่งชนชั้นอย่างชัดเจนว่าตัวเองคือลูกน้องส่วนเขาคือเจ้านาย

“ทะเลาะกันเหรอคะ” ป้าแจ่มที่ตั้งใจเดินมาปิดไฟแต่เห็นร่างสูงๆ ที่คุ้นตาจึงตั้งใจเดินเข้ามาทัก พอดีกับที่ภัทรวดีเดินสวนเข้ามาโดยหน้าตาบูดบึ้งเล็กน้อย

‘ป้าแจ่มยังไม่นอนเหรอคะ มลพาเข้าห้องนะ’

ความห่วงใยของหลานนอกสายเลือดทำให้ป้าแจ่มภูมิใจที่ภัทรวดีเติบโตมาเป็นคนดี หากบิดาและมารดาของเธอรู้เข้าคงดีใจไม่น้อย

“ผมผิดเองครับ หึงจนหน้ามืด” กับป้าแจ่มไม่มีอะไรต้องปิดบังเพราะท่านรับรู้ถึงความรู้สึกของเขาดี “แต่จัดการให้หน่อยก็ดีนะครับ แอบซนไปปีนต้นไม้มา”

“ฮื่อ คุณดินละก็...”

“เกิดตกต้นไม้มาแข้งขาหักจะทำยังไงครับ กันไว้ดีกว่าแก้” ณดลถอนหายใจออกมาเล็กน้อย “ผมพูดไปมลเขาก็ไม่ฟังผมหรอก ไม่คิดจะฟังด้วยซ้ำ”