ตรวนรักสัญญาใจ

ลำดับตอนที่ #15 : บทที่3 ความรู้สึกที่กล้ำกลืน 3

รีอัปเพื่อโปรโมทอีบุ๊ก

“ผิงไม่ได้ทำ ถามเพื่อนพี่ดินเองก็แล้วกัน ใครเขาอยากจะยุ่งด้วย !” เสียงหวานตอบอย่างฉุนเฉียวแล้วเดินออกจากบ้าน เป็นจังหวะเดียวกับที่เจตรินทร์กับชิษณุเดินเข้ามา

“จะไปไหน หืม?” ดูจากหน้าตาแล้วเหมือนสาวน้อยกำลังอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ มองลึกเข้าไปในบ้านเห็นสายตาของเพื่อนรักจับจ้องมาก็พอจะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น

“ผิงจะไปเดินเล่นค่ะ พี่เจตต์จะไปด้วยกันไหมคะ” ปลายประโยคเธอพูดเสียงดังหวังให้คนข้างในได้ยิน

“ไม่ปฏิเสธครับ” พัทราวียิ้มกว้าง มือบางคว้าข้อมือของชายหนุ่มไว้แน่นก่อนจะพากันไปเดินเล่นอย่างที่ได้พูดเอาไว้

 “มึงตกกระป๋องแล้วล่ะไอ้พี” ชิษณุว่าขำๆ

“ปล่อยน้องไปแบบนั้นได้ไงวะไอ้ดิน ไอ้เจตต์ไม่ใช่เล่นๆ” ควงผู้ชายระริกระรี้ต่อหน้าคนอื่นๆ ไม่รู้จักมียางอายสักนิด ไปอยู่ต่างประเทศมาคงซึมซับวิถีชีวิตมาเต็มที่ คงลืมไปแล้วว่าผู้หญิงไทยควรประพฤติตนอย่างไร “หญิงมันเยอะจะตาย”

“กูถามมึงตรงๆ นะไอ้พี ที่มึงถามเพราะห่วงหรือเพราะหวงไอ้ผิงมันวะ”

“สงสัยเหมือนกันครับ” ชิษณุดีดนิ้วดังเป๊าะ อยากจะกราบงามๆ กับคำถามของณดลที่จี้จุดแทงใจแบบนี้ ตั้งแต่พัทราวีกลับมาท่าทีของธนภัทรก็เปลี่ยนไป รวมถึงสายตาของมันด้วย

“พวกมึงพูดอะไร กูก็ถามไปงั้นแหละ อย่าลืมว่ากูมีแฟนแล้ว”

ธนภัทรส่ายหน้ากับคำถามปัญญาอ่อนของเพื่อน ทั้งที่น้องมันเป็นฝ่ายจับมือถือแขนผู้ชายก่อน ไอ้คนเป็นพี่ไม่คิดจะหวงหรือตำหนิสักนิด

“งั้นแล้วไป กูไม่อยากเห็นเพื่อนทะเลาะกัน ดูๆ แล้วไอ้ผิงมันก็ไม่ได้อะไรกับมึงแล้ว ส่วนเรื่องไอ้เจตต์...กูไว้ใจมันนะ ในเมื่อมันบอกตรงๆ ว่าจะจีบน้องสาวกู ดังนั้นมึงไม่ต้อง ‘ห่วง’ หรอก เพราะยังไงมันก็อยู่ในสายตาของกู”

“โอเคใช่ไหมวะไอ้พี” ชิษณุตบบ่าเพื่อน อยากให้แน่ใจว่ามันไม่ได้รู้สึกหวงก้างอย่างที่คิด เพราะดูแล้วครั้งนี้เจตรินทร์มันตั้งใจรุกเต็มที่

“เออ ทำไมกูจะไม่โอเค” ตอบส่งๆ ไป “กูกลับก่อนนะ”

“มันเป็นอะไรของมันวะ” ณดลส่ายหน้าเป็นคำตอบ มองร่างสูงๆ ของเพื่อนจนมันขับรถออกไปจากไร่ หวังว่าสิ่งที่เขาคิดคงไม่เกิดขึ้น

“ถ้าไอ้ผิงรู้ว่าแฟนไอ้พีคือน้องฟางจะเป็นยังไงวะ” ที่ถามเพราะไม่แน่ใจจริงๆ ว่าน้องสาวตัวเองยังแอบรักไอ้เพื่อนตัวดีอยู่หรือเปล่า อีกอย่างลดาวัลย์ดูนุ่มนิ่มเกินกว่าที่จะต่อกรกับพัทราวีได้ เขาไม่อยากให้มีเรื่องขุ่นเคืองกันไม่งั้นเดี๋ยวจะมองหน้ากันไม่ติด

“ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ไหนมึงบอกว่าน้องผิงดูไม่สนใจไอ้พีมันแล้วไง”

“เออ หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น”

สองข้างทางเต็มไปด้วยความรมรื่น แม้ว่าตอนนี้ตะวันจะตกดินไปแล้วแต่ความงดงามของไร่ชมรักไม่ได้ลดลงไปเลย ภัทรวดีรู้สึกมีความสุขมากที่ได้กลับมาที่นี่ เธอเบื่อกับการเป็นคนเมืองกรุงจะไปไหนรถก็ติด วันๆ ไม่ต้องทำอะไรแค่การเดินทางก็ปาเข้าไปทั้งวันแล้ว ดีที่ป้าแจ่มโทรเรียกให้กลับมาทำงานที่นี่ มาทำงานเป็นผู้ช่วยของเจ้าของไร่ชมรัก

ตอนแรกเธอคิดว่าจะได้ช่วยงานคุณท่านแต่สุดท้ายเป็นณดล เพราะว่าคุณท่านทั้งสองได้ลาลับจากโลกนี้ไปแล้ว ทำให้เธอรู้สึกผิดที่ไม่ได้มารับใช้ท่านก่อนที่จะหมดลมหายใจไป อย่างน้อยที่เธอได้เรียนหนังสือได้มีกินไปวันๆ ส่วนหนึ่งก็มาจากเงินของท่านทั้งสอง

“ไปไหนมา ทำไมเพิ่งกลับ” คนตัวเล็กตกใจเสียงเข้มๆ จนแทบทิ้งจักรยาน แต่พอตั้งสติได้จึงจูงจักรยานไปเก็บเข้าที่แล้วเดินไปหาเจ้าของเสียง “ตอนนี้สองทุ่ม งานเลิกตั้งแต่หกโมงเย็น”

“วันนี้ลูกค้าเยอะค่ะ มลเลยไปช่วยคนในร้าน” เขาลืมไปหรือเปล่าว่าวันนี้เป็นวันหยุด พอตกเย็นแล้วลูกค้าจะเยอะกว่าวันธรรมดาอีกเท่าตัว ตัวเขาเองนั่นแหละเป็นเจ้านายเสียเปล่าแต่อู้งานไม่ยอมเข้าไปดูแลอะไรเลย