ถึงครารัก

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่2 เธอเชื่อที่พี่พูดหรือเปล่า 2

นิยาย ถึงครารัก

มีวางจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊ก 

และร้านหนังสือนายอินทร์แล้วค่ะ

เมื่อวานเขาเปิดเปลือยความรู้สึกบอกต่อหน้าคนเกือบสิบว่าจะจีบนรีจันทร์แบบตรงไปตรงมา ทุกคนพากันโห่ร้องเอ่ยปากแซวพร้อมกับสนับสนุน  ทว่าเจ้าตัวกลับดูเหมือนตื่นตระหนกไม่น้อยจนต้องรีบปลีกตัวไปห้องน้ำหนำซ้ำยังลากเพื่อนไปด้วย

       ไม่เคยจีบผู้หญิง ไม่รู้ว่าต้องเริ่มต้นยังไงหากสนใจใครสักคนขึ้นมา มันแตกต่างจากความรักครั้งก่อนเพราะเขารู้จักกับพัณณิตาอยู่แล้ว ทำให้จากความผูกพันกลายเป็นความรักมันเริ่มจากตรงนั้น

       แต่กับนรีจันทร์เหมือนเขาเดินไปตกหลุมด้วยตัวเอง แม้จะคุ้นเคยเห็นหน้ากันมาหลายปีแต่ก็แทบไม่เคยทำความรู้จักกันอย่างจริงจัง ไม่แปลกที่พออยากทำความรู้จักกับหญิงสาวมากขึ้น เจ้าตัวจะแสดงอาการประหม่าออกมาแบบนั้น

       แต่การที่เธอยอมให้เบอร์โทรศัพท์รวมถึงไลน์ก็นับว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีแล้ว

       กว่าจะกลับถึงไร่ก็ปาไปเกือบเที่ยงคืนเพราะต้องไปส่งนรีจันทร์ที่หอพักก่อนถึงจะวนไปส่งศราอีกที ทั้งที่ปลายทางของฝ่ายชายถึงก่อนแต่เจ้านั่นก็ยืนกรานไม่ยอมให้เขาไปส่งก่อนท่าเดียว

       ‘งั้นพี่รามไปส่งที่หอยัยจันทร์เลยก็ได้ค่ะ คืนนี้ขอนอนด้วยแล้วกัน’

      ‘ไม่ได้ !’

       จำได้ว่าตัวเองพูดไปแบบนั้น ต่อให้ศราจะไม่ได้มีจิตพิศวาสชื่นชอบผู้หญิง แต่ยังไงร่างกายก็ยังเป็นผู้ชายอยู่ดี อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น

       เห็นมานักต่อนักสาวประเภทสองที่มีลูกมีเมีย แล้วแบบนี้จะไว้ใจศราได้อย่างไร หนำซ้ำตอนที่เล่นเกมหมุนขวดนรีจันทร์ยังสารภาพว่าศราเป็นรักแรกของเธอ

       ‘ส่งจันทร์เจ้าก่อน ค่อยขับวนไปส่งศรา โอเคไหม’

      ‘โอเคค่ะ’

       ริมฝีปากหนายกยิ้มพลางโคลงแก้วในมือจนน้ำสีอำพันเกือบกระเฉาะ คิดได้อย่างเดียวว่าบรรดาเพื่อนสนิทน้องกำลัง ‘กันท่า’ กันสุดพลัง

       เหมือนจะสนับสนุนแต่ก็ยังไม่ไว้ใจ นรีจันทร์กลายเป็นยัยตัวเล็กที่พัณณิตากับศราจับไปหลบอยู่ด้านหลังโดยปริยาย ขณะที่เจ้าตัวได้แต่มองตาปริบๆ อย่างงุนงง

       เทียบกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว นรีจันทร์ค่อนข้างหลุดกรอบผู้หญิงที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ด้วย

       แต่ผู้หญิงเหล่านั้นเขาไม่เคยต้องมานั่งสังเกตว่าเจ้าหล่อนเป็นคนยังไง แต่กับนรีจันทร์เขาสามารถนั่งมองได้ไม่รู้สึกเบื่อ มองแล้วก็ครุ่นคิดวิเคราะห์กับชีวิตประจำวันของเธอไปด้วยเพลินดีเหมือนกัน

       คทาธรรู้จักตัวเองดีว่าถ้าหากตนเอง ‘สนใจ’ อะไรแล้ว มักจะเทและพุ่งเป้าไปที่สิ่งนั้นอย่างเดียวไม่ชายตามองคนอื่น

       นี่อาจเป็นคำตอบที่ว่าทำไมเมื่อก่อนเขาถึงมองข้ามคนอย่างนรีจันทร์ไป เพราะตอนนั้นความสนใจถูกเทไปกับพัณณิตาจนหมดยังไงล่ะ

       ก่อนเราจะปักใจชอบหรือรักใครสักคน มักเริ่มจากการ ‘สนใจ’ ก่อนเป็นอย่างแรกไม่ใช่หรือไง ซึ่งคทาธรคิดว่าเขาก็สนใจหญิงสาวมาหลายเดือนแล้ว ดังนั้นการที่เขาจะเดินหน้าสานต่อความสัมพันธ์ก็มันไม่ใช่เรื่องผิดอะไร

       ถ้าอีกฝ่ายไม่ได้คิดตรงกันเขาก็พร้อมที่จะหยุด หยุดก่อนที่จะพาตัวเองถลำลึกเหมือนเมื่อครั้งก่อน

       นัยน์ตาคมเหลือบดูนาฬิกาเห็นว่าเป็นเวลาที่ยังไม่ดึกจนเกินไป จึงวางแก้วแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนหาเจ้าของไลน์ที่ตั้งชื่อไว้ว่า ‘JunJao’

       ปลายนิ้วกดโทรออก…ใจนึกลุ้นว่าอีกฝ่ายจะยอมรับสายเขาหรือเปล่า

       เธอรับสาย

       ช่วงแรกเกิดความเงียบในช่วงแรก สุดท้ายกลายเป็นคทาธรที่ยอมเปิดปากทักทายก่อน “ทำอะไรอยู่”

       “ใครคะ” สิ่งที่หญิงสาวตอบกลับมานั้นทำเอาชายหนุ่มขมวดคิ้ว นั่นแปลว่าต่อให้เป็นคนแปลกหน้าน้องก็ยอมรับสายงั้นเหรอ ?

       “พี่เอง” ตีเสียงขรึม

       “…”

       คทาธรลอบถอนหายใจ นรีจันทร์น่าจะพอรู้แล้วว่าเป็นเขาถึงได้เงียบไปแบบนั้น และเพราะแบบนั้นเขาจึงออกคำสั่งบางอย่าง “เปิดกล้อง”

       “ไม่สะดวกค่ะ” น้องตอบกลับมาทันที ทว่าเสียงช่างแผ่วเบา

       “ทำไมไม่สะดวก ?” ชายหนุ่มมุ่นหัวคิ้วเข้าหากัน เขาได้ยินเสียงลมราวกับตอนนี้เจ้าตัวอยู่ข้างนอก “อยู่ไหน”

       “จันทร์อยู่ห้อง” ปลายสายทิ้งช่วงไปนานพอสมควร “ที่เปิดกล้องไม่ได้เพราะสภาพไม่ค่อยร้อยเรียบเท่าไหร่น่ะค่ะ”

       “อ่อ”

       “หมายถึงห้องนะคะ อย่าเข้าใจผิด”

       “หึ” ได้ยินแค่เสียงเขาก็พอรู้ว่าเจ้าตัวแสดงสีหน้าประมาณไหนเวลาตื่นตระหนก “เธอคิดว่าพี่เข้าใจผิดอะไร”