ถึงครารัก

ลำดับตอนที่ #18 : บทที่4 ในวันฟ้ามืด 3

นิยาย ถึงครารัก

มีวางจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊ก 

และร้านหนังสือนายอินทร์แล้วค่ะ

“นายครับ” ทัชกรเดินเข้ามาพร้อมโทรศัพท์ในมือ “คุณปรินทร์ต่อสายหานายไม่ได้ครับ”

คทาธรเลิกคิ้วขึ้นลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองปิดเครื่องไว้ตามคำแนะนำของนรีจันทร์ ช่วงนี้เขาต้องปรับเวลานอนเลยต้องเข้านอนแต่หัวค่ำ ฟังดูเหมือนง่ายแต่คนที่ใช้ชีวิตกลางคืนอย่างเขานั้นยากพอๆ กับการงมเข็มในมหาสมุทร

‘พี่รามน่าจะต้องปรับเวลานอนนะคะ นอนให้เร็วขึ้น จะได้พักผ่อนให้เพียงพอ’

‘นอนเร็วขึ้นนี่ต้องกี่ทุ่ม’

‘สามทุ่มก็นอนได้แล้วค่ะ โหมงานหนักติดต่อกันหลายอาทิตย์แบบนั้น เดี๋ยวร่างกายก็ทรุดหรอก’

‘เป็นห่วง ?’

‘ถ้าพี่ไปปรึกษาหมอ เขาก็ต้องแนะนำเหมือนจันทร์ค่ะ’

‘สรุปห่วงไหม ?’

‘หมอหรือจันทร์คะ’

‘พี่ไม่ได้จีบหมอ’

‘…’

‘จันทร์เจ้า ก็แค่พูดไปตามความรู้สึก’

‘โอเค จันทร์ห่วงพี่ราม’

ก็แค่คำว่า ‘เป็นห่วง’ ทำให้เขาต้องปิดโทรศัพท์มือถือเป็นการหักดิบ หัวถึงหมอนภายในสามทุ่มแต่กว่าจะหลับจริงๆ ก็น่าจะปาเข้าไปห้าทุ่มได้

พักนี้เขาลุยงานติดกันเป็นอาทิตย์ มีเวลางีบวันละไม่ถึงสามชั่วโมง พอได้พักดันนอนไม่หลับจนสุดท้ายร่างกายเริ่มรวนๆ เบลอๆ เหมือนส่งสัญญาณร้องเตือนว่าสวิตช์กำลังจะถูกปิดลง

“คุณปรินทร์ใช้ให้มาถามว่าวันหยุดนี้จะลงไปหรือเปล่า ทางนั้นจัดการเรื่องที่นายสั่งไว้ให้แล้วครับ” ทัชกรยืนทำหน้าเมื่อยเมื่อเห็นว่าเจ้านายตัวเองยังคงนั่งมองแก้วกาแฟนิ่ง แต่ดวงตากลับแพรวพราวเหมือนเห็นอะไรดีๆ อยู่ในแก้ว

“เดี๋ยวโทรหามันเอง” คทาธรตอบคล้ายไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก

“แต่คุณปรินทร์ย้ำนักย้ำหนา บอกให้นายรีบโทรกลับ”

คทาธรถึงกับสบถแต่ไม่จริงจังนัก นิ้วเรียวสอดเข้าใต้เรือนผมออกแรงขยี้นึกหงุดหงิดกับความเจ้ากี้เจ้าการของมัน หากโทรกลับแล้วไม่มีเรื่องสำคัญเขาจะปลุกให้พ่อมันตื่นขึ้นมาด่าแม่ง !

เจ้าของร่างสูงกดเปิดเครื่องแล้วต่อสายหาไอ้ตัวปัญหาจนสัญญาณตัดไปและเป็นแบบนี้ถึงสามรอบ คทาธรผ่อนลมหายใจนึกอยากถีบยอดหน้าเพื่อนก็คราวนี้

สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะต่อสายหากฤชแทน เพราะดูทรงแล้วน่าจะได้ความมากกว่า

“เออ” กฤชรับสายด้วยคำพูดห้วนสั้น

“น้องมึงมีอะไรถึงได้โทรหากู” ระหว่างรอคำตอบ คทาธรก็ยกกาแฟที่เย็นชืดซดจนหมดแก้ว น่าขันที่ตอนร้อนๆ เขาแทบไม่ได้จิบสักหยด

“น้องไม่ใช่เมีย กูจะรู้ไหม” น้ำเสียงของกฤชเหมือนคนเพิ่งตื่น

“ทำเหมือนมึงมีเมีย” พ่อเลี้ยงหนุ่มแค่นหัวเราะ คนอย่างมันมีเมียเป็นตัวเป็นตนที่ไหนกัน

“ก็...ถ้านับที่สอดใส่กูมีทั่วเมืองไทย”

“กามสัส” ปลายสายหลุดหัวเราะจนคทาธรซึ่งเป็นคนพูดต้องส่ายหน้า จากนั้นจึงเอ่ยปากหวังตัดบท “ถ้าไม่มีไรก็แค่นี้ ทัชมันบอกไอ้ห่าปรินทร์เร่งให้กูโทรกลับ”

“อืม เรื่องรถเดี๋ยวจัดการให้ จะลงมาแล้วขับกลับเองหรือยังไง” เสียงครางเล็กๆ จากฝั่งเพื่อนทำให้คทาธรพอจะรู้ว่ากฤชยังอยู่บนเตียง

“คงขับเอง กูไม่กวนละ เหมือนเด็กมึงจะงอแง”

“เออ” รับสายด้วยคำไหน มันก็ตัดสายด้วยคำเดิม

หลังจากวางสายชายหนุ่มใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำแต่งตัว เย็นนี้มีเขานัดกับนรีจันทร์จะเรียกว่านัดคงไม่ถูก เพราะการที่รับหญิงสาวไปนั่งกินข้าวด้วยกันกลายเป็นชีวิตประจำวันไปแล้ว

คทาธรชอบมองเวลาที่คนตัวเล็กเคี้ยวข้าวแก้มตุ้ยๆ แม้หญิงสาวจะกินแบบไม่ห่วงสวยเท่าไหร่นักแต่กลับน่าดึงดูดใจ เขายังนึกถึงวันที่พาเธอไปกินข้าวที่ร้านนายเหนือได้ ตอนที่สาวเจ้าขอสั่งข้าวเปล่าเพิ่มอีกจานน้ำเสียงติดเอียงอายเล็กน้อย