ถึงครารัก

ลำดับตอนที่ #17 : บทที่4 ในวันฟ้ามืด 2

นิยาย ถึงครารัก

มีวางจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊ก 

และร้านหนังสือนายอินทร์แล้วค่ะ

คทาธรกัดฟันหนีแม้รู้ดีว่าถึงอย่างไรก็ต้องกลับไปอีกครั้ง แต่หนีเพื่อเอาตัวรอดในช่วงเวลานั้นก่อนที่จะตายห่าไปเสียก่อน กลิ่นคาวเลือดคลุ้งอยู่ในปาก ส่วนศีรษะที่พยายามป้องกันถูกตีจนแตกเลือดอาบ

เขาขดตัวซ่อนอยู่ในตรอกซอยแห่งไหนสักที่ วิ่งหนีตายแล้วหลบอยู่ตรงนั้นหลายวันเพราะหมดเรี่ยวแรง ลำพังแค่จะเดินให้ตรงก็ยังยากเพราะแทบไม่มีอะไรตกถึงท้องมาร่วมสามวัน อาศัยกินน้ำก๊อกหรือคุ้ยถังขยะหาเศษอาหารกินเพื่อประทังชีวิต กินได้บ้างไม่ได้บ้างแต่ก็ยังดีกว่าอดตาย

เศษเงินที่คิดว่าจะได้รับหลังจากอดทนทำงานให้พวกมันก็ถูกโกงไปอย่างหน้าด้านๆ

เขาแสนจะเจ็บใจ จดจำใบหน้ารวมถึงชื่อของพวกมันทุกตัว จดให้ขึ้นใจว่าสักวันเขาจะตามเด็ดหัวพวกแม่งเรียงตัว

จะว่าเขาเป็นคนทะเยอทะยานคงไม่แปลก มีใครไม่อยากมีชีวิตที่ดีบ้าง

แต่ก่อนจะมีชีวิตที่ดี เวลานี้เขาควรหาก๊อกเพื่อรองน้ำเข้าปากเสียก่อนที่ร่างกายจะขาดน้ำไปมากกว่านี้

คทาธรจำช่วงเวลานั้นได้เป็นอย่างดีชั่วชีวิตนี้ไม่มีวันลืม ตอนที่เขาพยายามหยัดกายขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล หางตาเหลือบไปเห็นปลายเท้าเล็กๆ ที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

เด็กผู้หญิงดวงตากลมโตสวมเอี๊ยมขายของพอดีตัว เรียวแขนนั่นมีตะกร้าคล้องอยู่ดูท่าคงเป็นแม่ค้าเดินขายของอยู่ละแวกนี้

ยืนจ้องอยู่ได้ ไม่กลัวเขาบีบคอตายหรือไงกันไอ้เด็กนี่ !

ไร่พิรุณพยัคฆ์

หลายปีมานี้อาณาเขตของพิรุณพยัคฆ์ขยับขยายมากขึ้น คทาธรกว้านซื้อพื้นที่รอบๆ เพื่อลงทุนเพิ่ม หลายคนบอกว่าเขาเป็นไอ้พวกคลั่งงานหลงใหลในอำนาจและเงินตรา

ใช่…เขาไม่คิดเถียงเพราะมันคือความจริง

ความจริงที่ว่ากลิ่นเงินมันหอม และมันสามารถเนรมิตทุกอย่างที่เราต้องการได้ เขายังกระหายในการทำงานหาเงินไปเรื่อยๆ จนกว่าร่างกายจะขยับไม่ได้

ที่ผ่านมาคทาธรเรียนรู้ในการปรับตัวเพื่อการอยู่รอด และไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่ต้องทำแต่รวมไปถึงคนงานในไร่ทุกคนต้องปรับตัวตามเช่นกัน

ระบบการค้ายุคนี้เน้นไปที่การสื่อสารทางเทคโนโลยีเป็นส่วนใหญ่ เมื่อก่อนทางไร่เน้นส่งผลไม้ให้กับพ่อค้าแม่ค้ารายใหญ่ แต่สำหรับตอนนี้เราสามารถค้าปลีกผ่านช่องทางออนไลน์ได้โดยไม่ต้องแบกไปวางขายที่ตลาดให้หนัก

จะไม่มีใครอดตายถ้าหูตาไวถือคติน้ำขึ้นให้รีบตัก แต่ในขณะเดียวกันเราต้องรักษามาตรฐานให้คงที่ ดีขึ้นได้แต่ห้ามถอยหลังเด็ดขาด

คทาธรมองภาพเบื้องหน้าจนสุดสายตา กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยขึ้นจนเตะจมูก เขาเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตรงหน้ามีกาแฟร้อนๆ ตั้งอยู่

ชายหนุ่มตื่นเช้าในรอบกี่เดือนก็ยังไม่แน่ใจ…แต่ที่รู้ๆ เขาตามจีบผู้หญิงคนหนึ่งมาร่วมสามเดือนและกำลังย่างเข้าเดือนที่สี่

แรกเริ่มยอมรับว่าใจร้อนอาจเพราะเขาเป็นคนที่ชอบความชัดเจน โดยลืมไปว่าคนเรามีนิสัยมีความรู้สึกแตกต่างกัน จันทร์เจ้าไม่ต่างอะไรจากกระต่ายตัวน้อยและการที่เขาจู่โจมน้องตรงๆ มันทำให้สาวเจ้ามีทีท่าตื่นตระหนก จะพูดหรือจะทำอะไรสักอย่างเหมือนต้องประมวลผลก่อนตลอดเวลา

คิดไม่ผิดที่ตัดสินใจค่อยๆ ก้าวไปทีละขั้น เพิ่งรู้ว่าความสัมพันธ์แบบนี้ก็น่าตื่นเต้นดีไม่แพ้กัน

“นายครับ” ทัชกรเดินเข้ามาพร้อมโทรศัพท์ในมือ “คุณปรินทร์ต่อสายหานายไม่ได้ครับ”