ถึงครารัก

ลำดับตอนที่ #16 : บทที่4 ในวันฟ้ามืด 1

นิยาย ถึงครารัก

มีวางจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊ก 

และร้านหนังสือนายอินทร์แล้วค่ะ

4

ในวันฟ้ามืด

‘อยากกินอะไร ขากลับจะซื้อมาให้’

นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เขาได้คุยกับ ‘ผู้หญิงคนนั้น’ คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ เพราะหลังจากที่หญิงสาวเดินพ้นประตูไม้ที่ผุพังไปก็ไม่เคยกลับเข้ามาอีกเลย

ไม่มีกับข้าวกับปลาเหมือนที่สัญญาไว้ว่าจะซื้อมาให้ คทาธรรู้ดีว่าตัวเขาสามารถทนหิวได้หลายวัน เขาไม่ได้สนใจเรื่องปากท้องมากนัก อีกทั้งตัวเองในวัยนั้นก็ไร้ที่พึ่งเมื่อญาติคนเดียวที่เหลืออยู่หายสาบสูญไป

‘เห็นแม่ไหม เห็นแม่ผมหรือเปล่า’

‘นี่อีด้ามันยังไม่กลับมาอีกเหรอ ! อะไรของมันวะ ทำไมถึงปล่อยลูกให้อยู่คนเดียว’

แม่ของเขาชื่อดาหลา ส่วนพ่อไม่รู้ว่าเป็นใครเพราะแม่ไม่เคยพูดถึง และเขาก็ไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก ตั้งแต่เกิดมาก็อยู่กันแค่สองคนแม่ลูก

นางดาหลาทำงานอยู่ร้านคาราโอเกะ คนแถวบ้านเขาว่ารู้ๆ กันอยู่ว่างานที่ทำมีมากกว่านั้น จึงมักมีคำนินทากระทบกระทั่งบ่อยๆ แรกเริ่มคทาธรไม่เข้าใจเท่าไหร่แต่นานวันเข้าสภาพแวดล้อมเริ่มทำให้เขาซึมซับ

เขารู้ว่าแม่ตัวเองทำงานอะไร ‘การรับแขก’ ที่แม่ว่านั้นไม่ใช่นั่งร้องเพลงหรือนั่งเอาใจลูกค้าทั้งคืน แต่เป็นการยอมมีเพศสัมพันธ์หลังตกลงเรื่องเงินกันได้

‘มึงจะไปสนคำพูดคนอื่นอะไรนักหนา มันหาให้มึงแดกหรือไง’

‘จำใส่หัวมึงไว้ไอ้ราม ที่มึงได้เรียน มีข้าวกิน มีที่ซุกหัวนอนทุกวันนี้ก็เพราะอาชีพของกูนี่แหละ’

‘ที่กูทนทำก็เพื่อมึง โตขึ้นถ้าไม่อยากมีชีวิตแบบนี้ก็ถีบตัวเองขึ้นให้สูงๆ เงินเท่านั้นที่จะพามึงออกจากจุดนี้ได้’

‘แล้วอีหน้าไหนมาสาระแน พูดจาเหี้ยๆ กรอกหูลูกกูอีก เดี๋ยวได้รู้กัน เสือกนัก !’

คทาธรรู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่คนเรียนเก่ง เขาไม่เคยคิดเอาดีทางด้านนี้ เกรดเฉลี่ยไม่ใช่ตัววัดความสามารถของคน หลังจากแม่หายตัวไปเขาจึงทิ้งเรื่องเรียนหนังสือ

อย่าว่าแต่ค่าเทอมเลย ลำพังแค่เศษเงินจะซื้อข้าวกินยังไม่มีติดตัว และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขาหันเหเข้าสู่จุดมืดบอดของชีวิต

เริ่มจากการรวมตัวของเด็กในละแวกนั้น ไม่ว่าพวกมันจะชักจูงไปทางไหนเขาพร้อมตามพวกมันไปทุกที่ หัวเรือใหญ่คือคนที่มีอายุมากกว่าใคร มันสั่งอะไรพวกเขาต้องทำตาม

เริ่มจากการขโมยของเล็กๆ น้อยๆ ทำตอนแรกมีแต่ความตื่นเต้น รู้สึกสนุกกับความท้าทาย ของที่ได้มาต้องนำส่งให้ลูกพี่ทุกอย่าง สิ่งที่เขาได้รับคือส่วนแบ่งอันน้อยนิด

‘ถ้ามึงอยากได้เงินมากกว่านี้ มึงต้องเล่นของใหญ่ๆ’

ยิ่งได้เงินเยอะเขายิ่งโลภมากไม่รู้จักพอ ความคิดที่อยากจะหลุดพ้นจากสภาพแวดล้อมตรงนี้เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ จากขโมยของชิ้นเล็กก็เริ่มขยับมาเป็นชิ้นใหญ่ ลามไปเป็นเด็กเดินสายยา

ยอมทำทุกอย่างไม่สนว่าผิดหรือถูกเพียงเพื่อจะถีบตัวเองออกจากขุมนรกอเวจีนี้ได้ แต่เขาจะหลุดพ้นได้ยังไงในเมื่อไม่มีเงิน

พวกมันเล่นยาแล้วยังบังคับให้คนในกลุ่มเสพทุกคน คทาธรยอมกัดฟันไหลตามน้ำแต่เมื่อลับตาพวกมันเขาไม่ลังเลที่จะทำลายทิ้ง แต่พักหลังดูเหมือนเริ่มมีคนสงสัยเขาจึงต้องทำตัวให้กลมกลืนมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

‘คนอย่างเรามันจะไปไหนได้อีกวะ สู้อยู่กับพวกพี่เขาไม่ดีกว่าเหรอ’

‘กูไม่อยากนอนในคุก’

‘กลัวเหี้ยไรวะไอ้ราม ต่อให้โดนจับก็นอนคุกแค่ไม่กี่คืน มึงก็รู้ว่าแบ็กพวกพี่เขาใหญ่ ตำรวจทั้งนั้น’

‘กูไม่อยากอยู่แบบนี้ มึงจะไปกับกูหรือเปล่า’

‘มึงจะเอาจริง ?’

‘หน้ากูบอกว่าล้อเล่นหรือไง’

‘ไม่กลัวโดนซ้อมหรือไงไอ้เหี้ย แผลเก่ามึงยังไม่หายด้วยซ้ำ’

‘อย่างมากก็แค่ตาย’

คนอย่างเขาไม่เคยกลัวตาย แต่สิ่งที่กลัวที่สุดคืออยากตายแล้วไม่ได้ตายมากกว่า อย่างที่บอกว่าพวกหัวเรือใหญ่มันเริ่มสงสัยเขา ระยะหลังมันถึงได้ดูจงใจหาเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน

‘กูว่าไอ้เหี้ยรามมันส่งของไม่ครบ’

‘ไอ้สนมันว่ายาขาดไปเม็ดหนึ่ง’

‘มึงคิดจะลองดีกับพวกกูเหรอ ?’

ไอ้พวกนั้นมันลากเขาไปซ้อม เขาได้แต่งอตัวพยายามให้ส่วนศีรษะโดนน้อยที่สุดเท่าที่จะป้องกันได้ สัญชาตญาณลูกผู้ชายมองออกว่าพวกมันแค่หมั่นไส้ ไม่ถูกชะตา จึงใช้อำนาจที่มีอยู่หยิบมือเหยียบย่ำคนที่อยู่ต่ำกว่า

คทาธรกัดฟันหนีแม้รู้ดีว่าถึงอย่างไรก็ต้องกลับไปอีกครั้ง แต่หนีเพื่อเอาตัวรอดในช่วงเวลานั้นก่อนที่จะตายห่าไปเสียก่อน