ถึงครารัก

ลำดับตอนที่ #14 : บทที่3 สานสัมพันธ์ 5

นิยาย ถึงครารัก

มีวางจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊ก 

และร้านหนังสือนายอินทร์แล้วค่ะ

       “พี่มันคนอันตราย” เขาเปรยขึ้น “แต่เธอไว้ใจพี่ได้…”

       “แต่ตอนนี้สายตาพี่ดูไม่น่าไว้วางใจมากๆ เลยค่ะ” เหมือนเขากำลังสนุกที่ได้ไล่ต้อนกันแบบนี้ บอกให้เธอไว้ใจเขาแต่กลับแผ่รังสีอำมหิตออกมาเต็มที่

       เชื่อก็บ้าแล้ว

       “ไม่น่าไว้วางใจตรงไหน” ชายหนุ่มเอ่ยปากถาม แค่อยากรู้ว่าในมุมนรีจันทร์แล้ว มองเขาเป็นคนยังไง

       ใครจะกล้าพูดตรงๆ ล่ะแบบนี้ จะให้บอกยังไงว่าสายตาที่เขามองมาเหมือนเสือที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อตลอดเวลา ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนอย่างคทาธรหูตาจะแพรวพราวได้ถึงขนาดนี้

       บางครานรีจันทร์ถึงกับเผลอยกมือทาบอก อยากกระซิบบอกไอ้เจ้าก้อนเนื้อข้างซ้ายว่าช่วยลดความเร็วลงหน่อย จะเต้นแรงอะไรนักหนามันวางสีหน้าลำบาก

       “จันทร์หิวแล้วค่ะ” ทางออกที่ดีที่สุดคือการเปลี่ยนเรื่อง มันน่าอายที่เสียงท้องตัวเองดันร้องโครกครากขึ้นมา อีกใจนึกขอบคุณที่มันช่วยคั่นเวลาพอดี

       มุมปากหยักยกยิ้มอดใจไม่ไหวที่จะจับคนตัวเล็กโคลงศีรษะไปมา เจ้าตัวจะรู้หรือเปล่าว่าสีหน้าอ้ำอึ้งเมื่อครู่มันทำให้คนมองต้องกลั้นยิ้มหลายหน

       “มีอยู่ร้านหนึ่ง แต่ไม่แน่ใจว่าตอนนี้เฮียเขาตั้งร้านหรือยัง” ชายหนุ่มพูดขึ้นเหมือนนึกออกว่าควรไปร้านไหน นัยน์ตาเข้มเหลือบมองนาฬิกา “ลองไปไหม ถ้ายังไม่เปิดเราค่อยไปร้านอื่น”

       “ไปค่ะ”

ครัวนายเหนือคือร้านที่คทาธรพามา แม้เป็นร้านที่ตั้งตามข้างทางแต่ด้วยความที่เป็นร้านที่เปิดมานานลูกค้าจึงค่อนข้างเยอะ ขนาดที่ว่าเรามาตั้งแต่เขากำลังตั้งร้านแต่ก็มีคนมายืนรอบ้างแล้ว

มีเด็กเดินมายื่นเมนูพร้อมกับกระดาษปากกาให้ คทาธรสั่งอาหารที่เขาอยากกินหนึ่งอย่างแล้วให้เธอสั่งเพิ่มอีกสองอย่าง คล้อยหลังไม่กี่นาทีเด็กในร้านชี้ไปที่โต๊ะก่อนรับกระดาษจดรายการอาหารไป

“เคยมาร้านนี้ไหม” เขาถามขึ้นหลังหย่อนสะโพกลงกับเก้าอี้

“เคยแต่ผ่านไปผ่านมาค่ะ ยังไม่เคยมากินเลย” ต่อให้เป็นร้านข้างถนนแต่ก็มีชื่อเสียง อีกทั้งราคาก็ค่อนข้างสูงหากเทียบกับรายได้เธอ

“เธอพลาดแล้วจันทร์เจ้า รู้ไหมว่าทั้งจังหวัดมีแค่ไม่กี่ร้านที่พี่ชอบกิน ร้านนี้คือหนึ่งในนั้น”

นรีจันทร์หลุดขำกับการโอ้อวดของเขา ไม่คิดว่าคทาธรจะพูดอะไรทำนองนี้ แต่จากที่ฟังมาดูเหมือนชายหนุ่มเป็นคนกินยากพอสมควรเหมือนกัน

“ไม่เชื่อ ?” เขาถามพลางเลิกคิ้ว แต่ก็ยิ้มตามกับเสียงหัวเราะก้องกังวานนั่น

“เพลงเคยบอกจันทร์ว่าร้านนี้อร่อยค่ะ” ไม่ใช่ว่าเพื่อนไม่เคยชวนมากิน เพียงแต่พัณณิตาเคยพูดเอาไว้ว่า “แต่ยังสู้ฝีมือจันทร์ไม่ได้”

เอาสิเธอก็อวดได้เหมือนกัน

คทาธรยกศอกขึ้นกับโต๊ะวางคางบนหลังมือ นัยน์ตาพราวระยับจับจ้องไปยังคนตัวเล็กที่ดูจะภูมิใจกับคำพูดเมื่อครู่ มันทำให้เขารู้ว่านรีจันทร์ค่อนข้างเข้ากับคนอื่นง่ายมาก แม้ตอนแรกจะดูประหม่าแต่พอใช้เวลาไปสักพักตัวตนของน้องก็เริ่มดำเนินไปอย่างธรรมชาติ

“งั้นเหรอ” เขาว่าเสียงกลั้วหัวเราะ “ดูไม่น่าเชื่อเท่าไหร่”

“มาดอาจไม่ให้ แต่ฝีมือไม่เป็นรองใครแน่นอนค่ะ” คนพูดยืดอกพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ถ้าจะมาเกทับกันเรื่องนี้บอกเลยว่าเธอสู้ตาย

“พี่เชื่อต่อเมื่อมีหลักฐาน” คทาธรเผยรอยยิ้ม และกว่าคนตัวเล็กจะรู้ว่าเผลอตกหลุมพรางก็ช้าไปหลายวินาที “ครั้งหน้าเธอแสดงฝีมือให้พี่กินสิ”

แก้มนวลร้อนผ่าวกับสายตาคมที่จดจ้องกัน ไหนจะรอยยิ้มกรุ้มกริ่มนั่นอีก นรีจันทร์ได้แต่กำมือแอบทุบหน้าขาตัวเองที่พลาดเข้าแล้ว

เขาบอกให้เธอโชว์ฝีมือก็เท่ากับว่าไม่ไปบ้านเขาก็ต้องทำที่ห้องของเธอ มองดูแล้วคนที่มีแต่ได้กับได้ล้วนเป็นชายหนุ่มทั้งนั้น

“ชวนเพลงหรือศราไปด้วยก็ได้” คนตัวโตหาทางออกให้เหมือนล่วงรู้ความคิดกัน “เธอยังไม่ไว้ใจ พี่รู้”

“ก็…ค่ะ” หญิงสาวยอมรับอย่างง่ายดาย “พี่รามดูเป็นคนอันตรายนี่คะ”