ถึงครารัก

ลำดับตอนที่ #13 : บทที่3 สานสัมพันธ์ 4

นิยาย ถึงครารัก

มีวางจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊ก 

และร้านหนังสือนายอินทร์แล้วค่ะ

เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นดังมาแต่ไกลเหมือนเจ้าตัวกำลังเร่งรีบอะไรสักอย่าง คทาธรเงยหน้ามองถึงรู้ว่าคนที่ทำให้เกิดเสียงเมื่อครู่ก็คือคนที่ตัวเองกำลังรอ

สภาพของนรีจันทร์ทำเขาหลุดยิ้ม ดูหลุดกรอบไปจากที่เขาคิดไว้มาก นึกว่าเธอจะแต่งตัวเต็มยศเหมือนผู้หญิงทั่วไปเสียอีก

“พี่รามสวัสดีค่ะ รอนานไหมคะ” คนที่เพิ่งมายกมือไหว้อย่างที่เคยชิน สูดลมหายใจเข้าปอดลึก เพราะมัวแต่เลือกเสื้อเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่สามตัว สรุปเกินเวลาที่ขอเขาไว้จนรีบตาลีตาเหลือก

“คราวหน้าไม่ต้องไหว้” ชายหนุ่มมุ่นหัวคิ้วเล็กน้อย เขาไม่ใช่ญาติผู้ใหญ่ที่ไหนสักหน่อย “พี่ซื้อเลมอนโซดามาให้เธอ”

“ขอบคุณค่ะ” นรีจันทร์เก็บมือแทบไม่ทันเมื่อโดนสายตากึ่งตำหนิของเขา แต่ก็คว้าแก้วมาไว้ในมือแล้วดูดจนชื่นใจ “งานเสร็จไวเหรอคะ”

“จะว่างั้นก็ได้” นัยน์ตาเข้มพิศมองพวงแก้มซับสีเลือดแล้วยกยิ้ม

“พี่รามคงไม่ได้จะพาจันทร์ไปกินข้าวร้านหรูๆ ใช่ไหมคะ”

“ทำไม อยากไปเหรอ ?”

“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือจันทร์แต่งตัวไม่เหมาะสมหรือเปล่า” มันไม่ได้น่าเกลียดอะไรหรอก แค่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนขายาวสีซีด ผมเธอก็จัดการมัดรวมไว้โดยมีโบมาผูกกลบหนังยางเปื่อยๆ คู่ใจของตัวเอง

“จันทร์เจ้า” ฝ่ามือใหญ่วางบนศีรษะทุยได้รูปแล้วจับโคลงเบาๆ “เราไม่จำเป็นต้องสนใจสายตาคนอื่น แล้วการแต่งตัวแบบนี้ก็ไม่ได้ไม่เหมาะสมตรงไหน”

“อ่า…ค่ะ” เธอรับคำพร้อมกับหลุบตาลงเมื่อเผลอสบตาคมเข้มเข้า

“รถจอดอยู่ตรงโน้น” เขาใช้มือแตะหลังเพื่อให้หญิงสาวออกเดิน “หิวหรือยัง”

“หิวค่ะ”

ตอนแรกก็เก้อเขินอยู่หรอก แต่นรีจันทร์คิดว่าตัวเองทำถูกแล้วที่เลือกแต่งตัวแบบสบายๆ ไม่งั้นเธอคงได้เผลอทำตัวแปลกๆ เพราะไม่ชินกับการแต่งกายของตัวเอง

แถมคทาธรก็ดูไม่ได้มีปัญหาเสื้อผ้าหน้าผมของเธอสักนิด

“กินข้าวด้วยกันครั้งแรก พี่ยกหน้าที่ให้เธอเป็นคนเลือกร้าน”

       หน้าที่ที่เขาโยนให้นั้นเป็นสิ่งที่นรีจันทร์อยากจะกัดลิ้นตาย ลำพังทุกวันนี้ยังตบตีกับตัวเองทุกวันว่าจะกินอะไรดี ไม่รู้เป็นเพราะเธอแสดงผ่านทางสีหน้ามากเกินไปหรือเปล่า เสียงหัวเราะถึงได้ดังขึ้นจากคนข้างตัว

       “จันทร์คิดไม่ออกเลยค่ะว่าเราควรไปร้านไหนดี” เธอยอมรับพร้อมกับหัวเราะแห้ง “เอาเป็นว่าพี่รามพาไปร้านไหนจันทร์ก็กินได้หมดเลยค่ะ ไม่เรื่องมาก”

       “เอางั้นนะ ?” คทาธรเลิกคิ้ว นั่งเบี่ยงตัวมองหญิงสาวโดยใช้ศอกเท้ากับพวงมาลัย

       นรีจันทร์พยักหน้าหงึกๆ หัวใจพลันเต้นแรงกับการรุกของผู้ชายคนนี้ มีใครเคยบอกเขาหรือเปล่าว่าตัวเองเป็นพวก sex appeal สูงมาก

       คทาธรไม่ใช่ผู้ชายที่หล่อเหลาเอาการขนาดนั้น แต่เมื่อใดที่เขาขยับตัวหรือแม้กระทั่งเวลาที่เขาพูดนั้นมันดูมีเสน่ห์ คล้ายพวกที่มีความน่าดึงดูด แต่ในขณะเดียวกันภายใต้ความน่ามองนั้นก็แฝงไปด้วยบางอย่างที่ไม่น่าเข้าใกล้

       ดูอันตรายแปลกแปลกๆ

       ถ้าเขาไม่ใช่คนที่เคยช่วยเหลือเธอมาก่อน ก็คงไม่กล้าเข้าใกล้เขาจริงๆ นั่นแหละ

       “จันทร์เจ้า” จู่ๆ เขาก็ตีเสียงเข้มจนม่านตานรีจันทร์ขยายเล็กน้อย “คราวหน้าคราวหลังอย่าไว้ใจคนอื่นง่ายๆ”

       “…” นี่เขากำลังดุเธออยู่ใช่ไหม

คทาธรหมายถึงว่าเธอไม่ควรไว้ใจใคร แม้กระทั่งตัวเขาน่ะเหรอ

       ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มก่อนใช้หลังมือเคาะหน้าผากราวกับทำโทษกัน “ไม่แปลกใจทำไมสองคนนั้นถึงได้ดูห่วงเธอเกินกว่าเหตุ”

       สองคนที่ว่าคงเป็นพัณณิตากับศรา

       “สรุปแล้ว…จันทร์ไม่ควรไว้ใจพี่รามเหรอคะ”

       ชายหนุ่มถึงกับหลุดขำพร้อมกับถอนหายใจราวกับเหนื่อยกับสิ่งที่เผชิญอยู่ นัยน์ตาเข้มที่ลอบมองนั้นพราวระยับจนทำให้คนมองอย่างเธอใจสั่น

       “พี่มันคนอันตราย” เขาเปรยขึ้น “แต่เธอไว้ใจพี่ได้…”