ถึงครารัก

ลำดับตอนที่ #12 : บทที่3 สานสัมพันธ์ 3

นิยาย ถึงครารัก

มีวางจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊ก 

และร้านหนังสือนายอินทร์แล้วค่ะ

ตอนแรกหญิงสาวคิดว่าคทาธรจะนัดตอนเช้า แต่เขากลับโทรมาบอกว่าจะมารับช่วงเย็นเพราะติดงานช่วงกลางวัน ซึ่งเธอก็ไม่ได้เซ้าซี้หรือถามอะไรมากมาย

       เคยได้ยินว่าคนที่ไม่ได้ทำงานกินเงินเดือนนั้นไม่มีวันหยุดเห็นท่าจะจริง

       เมื่อนรีจันทร์เห็นว่ายังมีเวลาว่างจึงเปิดโน้ตบุ๊กเขียนงาน ปกติแล้วหัวสมองเธอมักจะลื่นไหลช่วงกลางคืนเพราะมันเงียบสงบ แต่ตอนนี้เหมือนมีอะไรหลายๆ อย่างสุมอยู่ในหัวรอระบายผ่านทางตัวอักษร นิ้วเรียวเคาะแป้นพิมพ์มือเป็นระวิง ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงผลลัพธ์ที่ได้มานั้นเป็นที่น่าพึงพอใจ

       “เขียนได้เยอะจังวันนี้” ริมฝีปากบางระบายยิ้ม จัดการบันทึกข้อมูลแล้วปิดเครื่องเสร็จสรรพ ก่อนจะนอนแผ่กลางเตียงแล้วบิดตัวไปมาแก้อาการปวดเมื่อย อาจเพราะหน้าที่การงานรวมถึงอายุที่มากขึ้นอาการปวดหลังถึงเข้ามารุมเร้า

       ทันใดนั้นโทรศัพท์ที่คว่ำหน้าอยู่ข้างศีรษะก็แผดเสียงดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏนั้นเด่นหราพาให้หัวใจเธอเต้นรัว หญิงสาวพยายามบังคับนิ้วที่กำลังสั่นค่อยๆ แตะหน้าจอกดรับแล้วนำมาแนบหู

       “รออยู่ข้างล่าง” เสียงนุ่มทุ้มดังผ่านตามสาย

และมันก็ทำให้นรีจันทร์เด้งตัวขึ้นนั่งแทบไม่ทัน

“ขอเวลาห้านาทีค่ะ” เธอกดวางสายโดยไม่รออีกฝ่ายตอบกลับ

ก่อนหน้านี้คทาธรบอกว่าจะมาราวๆ ห้าโมงครึ่งแต่ตอนนี้มันเพิ่งสี่โมงเย็น ซึ่งเธอยังไม่ได้แต่งหน้าเลยด้วยซ้ำ แต่ปกติเวลาไปทำงานบางวันก็หน้าสดเพราะตื่นสาย

พอไม่ได้แต่งหน้าชุดที่เตรียมไว้ก็ต้องเปลี่ยนเพราะมันดูเป็นทางการเกินไป

พังหมดเลย !

เขามาสักพักแล้ว…

คทาธรจอดรถไว้ข้างตึกหอพักข้างๆ เพราะตึกนี้ที่จอดรถน้อยเหมือนสมบัติล้ำค่าที่ต้องแย่งชิง เพราะมาก่อนเวลาเป็นชั่วโมงจึงไม่อยากเร่งเท่าไหร่ สุดท้ายก็ได้แต่เดินเท้าไปยังร้านน้ำปั่นที่เจ้าของร้านชื่อ ‘พี่ปุ้ม’

พี่ปุ้มส่งยิ้ม ให้ท่าทีดูสงสัยแต่ก็ไม่ได้ละลาบละล้วงแต่อย่างใด คทาธรสั่งเมนูง่ายๆ อย่างน้ำแดงโซดา นั่งแช่ได้เพียงสิบนาทีก็ตัดสินใจเดินกลับมายังหอพักของนรีจันทร์อีกครั้ง

แน่นอนว่าเขาไม่ลืมสั่งเลมอนโซดาที่ดูเหมือนจะเป็นเมนูโปรดของหญิงสาวติดมือมาด้วย

เกรงว่าหากทนรอจนกว่าจะถึงห้าโมงครึ่ง เครื่องดื่มที่หิ้วติดมือมาด้วยคงละลายเสียก่อน คิดได้ดังนั้นจึงต่อสายหาคนตัวเล็ก ไม่นานนักเจ้าตัวกดรับสาย

“รออยู่ข้างล่าง”

เหมือนทางนั้นนิ่งไปหนึ่งอึดใจ

“ขอเวลาห้านาทีค่ะ” นรีจันทร์ตอบกลับมาอย่างรวดเร็วและยังกดตัดสายไปโดยไม่รอเขาตอบกลับ

ริมฝีปากหยักได้รูปคลี่ยิ้มเล็กน้อย ชีวิตนี้ตัวเขาเองก็ไม่เคยออกเดตเหมือนกัน และมองว่าวันนี้ไม่ใช่การเดตแต่อย่างใด เป็นเพียงการชวนกันไปหาอะไรกินก็เท่านั้น

อยากลองใช้ชีวิตที่เรียบง่ายดูบ้าง และอยากไปกับคนที่ตัวเองกำลัง ‘สนใจ’ ดูบ้าง ไม่รู้ว่ารูปแบบคำตอบของนรีจันทร์จะเป็นในทิศทางไหน แต่สิ่งที่ต้องการนั้นคืออยากให้เธอตอบ ‘ตกลง’

เขาเป็นพวกทุ่มทุกอย่าง อะไรที่หมายตาไว้นั่นเท่ากับว่าคิดทบทวนและไต่ตรองจนตกผลึก ไม่ใช่การชอบประเดี๋ยวประด๋าวเหมือนวัยริรัก

เคยไหมที่มองใครสักคนเป็นระยะเวลาหลายเดือน จากความบังเอิญกลายเป็นความตั้งใจ กว่าจะรู้ตัวก็แทบไม่อยากให้เธออยู่ห่างจากสายตา หงุดหงิดยามที่มีคนอื่นพยายามกลั่นแกล้งคนในสายตาแต่ไม่สามารถออกตัวแทนได้ หนำซ้ำเจ้าตัวยังยิ้มร่าเหมือนไม่เป็นอะไร ทั้งที่เม็ดเหงื่อท่วมหน้าหลังจากโดนใช้แรงงานอย่างหนักหน่วง

พัณณิตากล่าวหาว่าเขาเป็นพวกถ้ำมองเหมือนคนโรคจิต แน่นอนว่าเขาไม่เห็นด้วยกับคำเหล่านั้น

‘รักแรกพบไม่มีอยู่จริง นั่นเขาเรียกว่าหลงรูปลักษณ์ภายนอก’

‘อีกอย่างพี่ไม่ได้ชอบเพื่อนเราเพราะหน้าตาหรือรูปร่าง ตัวตนของจันทร์ต่างหากที่ดึงดูดสายตาพี่’

เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นดังมาแต่ไกลเหมือนเจ้าตัวกำลังเร่งรีบอะไรสักอย่าง คทาธรเงยหน้ามองถึงรู้ว่าคนที่ทำให้เกิดเสียงเมื่อครู่ก็คือคนที่ตัวเองกำลังรอ

สภาพของนรีจันทร์ทำเขาหลุดยิ้ม ดูหลุดกรอบไปจากที่เขาคิดไว้มาก