ถึงครารัก

ลำดับตอนที่ #11 : บทที่3 สานสัมพันธ์ 2

นิยาย ถึงครารัก

มีวางจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊ก 

และร้านหนังสือนายอินทร์แล้วค่ะ

คำว่าแอบมองมาหลายปีแล้วที่ศราพูดขึ้นมานั้น มันค่อนข้างทำให้ใจของนรีจันทร์สั่นไหวจนเต้นตุบตับๆ เป็นจังหวะหนักหน่วง

เธอเคยแอบชอบคทาธรเมื่อนานมาแล้ว จะว่าแอบชอบก็อาจจะเรียกไม่ถูกเท่าไหร่ เพราะมันเป็นความประทับใจในการที่เขาช่วยเหลือในฐานะเพื่อนมนุษย์คนหนึ่งมากกว่า

ตอนนั้นเธอโดนโจรวิ่งราวกระเป๋าแถมได้แต่ยืนบื้อปากหนักไร้เสียง กว่าสติจะกลับมาโจรนั่นก็วิ่งไปไกลแล้ว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะมันวิ่งหนีไปยังมุมตึก แต่แล้วเสียงกรีดร้องของคนที่อยู่แถวนั้นก็ทำให้เธอรีบสับฝีเท้าวิ่งไปดู

ภาพที่เห็นก็คือโจรนั่นนอนอยู่บนพื้นโดยที่มือไพล่หลัง มีลุงยามสองคนเข้ามาช่วยจับก่อนที่ผู้ชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งจะเดินตรงมาหาเธอพร้อมยื่นกระเป๋าให้

‘วิ่งไม่ทัน ทีหลังก็หัดร้องให้คนช่วย’

‘ขอบคุณค่ะ’

       ยังไม่ทันจะได้ตอบแทนหรือขอบคุณซ้ำอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นก็เดินหายไปเสียก่อน

       มารู้อีกทีว่าเขาคือพี่ชายบุญธรรมของพัณณิตา ซึ่งมันก็ทำให้เธอเกิดความรู้สึกแปลกๆ เพราะได้ยินเรื่องเล่าของคทาธรจากปากเพื่อนอยู่หลายครั้งถึงความอึดอัดที่เพื่อนมีต่อพี่ชายซึ่งแสดงออกชัดเจนว่าคิดกับพัณณิตามากกว่าน้องสาว

       พอหญิงสาวรู้ว่าคนที่แอบปลื้มคือคนเดียวกับพี่ชายของเพื่อน ใจมันก็ห่อเหี่ยวเหมือนต้นไม้ที่กำลังเจริญเติบโตแต่ไม่ได้รับการรดน้ำพรวนดิน

       “ศรา”

       “ว่า”

       “แกว่าพี่รามเขาชอบฉันจริงๆ เหรอวะ” มันยังติดอยู่ในใจ ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ยังรู้สึกแปลกๆ “ขอโทษที่ถามเยอะ แต่มันไม่แน่ใจนี่หว่า”

       นิ้วที่กรีดกรายเลือกเสื้อผ้าให้เพื่อนนั้นเป็นอันต้องหยุดพัก ศราเดินกลับมาหยุดอยู่ตรงหน้านรีจันทร์ เข้าใจความรู้สึกที่เพื่อนกำลังประสบอยู่

       “จากที่เห็นมาหลายปี ฉันว่าพี่เขาเป็นคนชัดเจนมากนะ คือคนเราไม่จำเป็นต้องจมอยู่กับคนคนเดียวตลอดไปเปล่าวะ เขาผิดหวังจากรักครั้งที่แล้วสิ่งที่ต้องทำก็คือตัดใจแล้วก็มูฟออน ซึ่งพี่รามเขาก็มูฟออนได้แล้วไงถึงได้มาจีบแก”

       พอเห็นสีหน้าเพื่อนที่ยังคิดไม่ตก ศราจึงพูดต่อ

       “แกเป็นคนบอกเองปะว่าหลายเดือนก่อนเจอพี่เขาที่มหา’ลัยบ่อยๆ” ศราเว้นช่องว่างเพื่อให้นรีจันทร์คิดตาม “ฉันว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญไรหรอก เขาไปที่นั่นบ่อยเพราะอยากเจอแก ลองนับนิ้วดูว่าเจอเขากี่ครั้ง และฉันฟันธงว่าพี่รามเขาถามตัวเองจนแน่ใจแล้วแหละ ถึงได้เดินหน้าจีบแกตรงๆ แบบนั้น”

       “…”

       “การที่ผู้ชายคนหนึ่งเปิดเผยความรู้สึกต่อหน้าคนสนิท หรือคนในครอบครัวเขาว่าคบหาใคร ฉันมองว่ามันเป็นการให้เกียรตินะเว้ย” ศราใช้นิ้วจิ้มหัวไหล่คนที่นั่งฟังนิ่ง “นั่นหมายความว่าแกไม่ได้เป็นโลกใบที่สองสำหรับเขา”

       มันก็จริงอย่างที่เพื่อนพูดมา การที่คทาธรแสดงออกต่อหน้าทุกคนแบบนั้นมันก็แสดงถึงความจริงใจ อีกทั้งเรื่องระหว่างเขากับพัณณิตาก็เคลียร์หมดแล้ว

แล้วเธอรู้สึกติดขัดตรงไหนถึงได้ยังเล่นแง่อยู่แบบนี้ ในเมื่อตัวเองก็เคยเป็นฝ่ายแอบชอบเขามาก่อน หรืออันที่จริงเธอแค่กำลังประหม่าจนทำตัวไม่ถูกกันแน่

ทำไงได้ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขานี่…

       พอหาคำตอบให้กับตัวเองได้ นรีจันทร์จึงลุกขึ้นเดินไปหยุดอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า พลางหันมาถามเพื่อนที่กำลังคว่ำปากใส่กัน “พรุ่งนี้ใส่ชุดไรดีอะ”

       “ผูกโบว์ไปเลยไหมล่ะ” ศราอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้ ทีเมื่อกี้ยังนั่งหน้าหดเหมือนคิดไม่ตก

       “บ้าเหรอ !”

       “แล้วก็อย่าลืมทำความสะอาดน้องนะยะ” คนพูดปิดปากปรายตามองส่วนสงวนของอีกฝ่าย “ไม่ใช่รุงรังเป็นป่าแอมะซอน แหวกหญ้าเข้าไปไม่พอ ลำบากพี่เขาต้องกวาดหยากไย่อีก”

       “โอ๊ย ! ฉันเป็นเพื่อนแกจริงเปล่าเนี่ย !”