คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่2 มัดมือชก 2
ราคีบ่วงรัก
“อาชจำเรื่องที่เคยคุยกับย่าได้หรือเปล่า” ทรัพย์สินมีมากมายเกินกว่าจะใช้ให้หมด ทุกวันนี้ไม่ได้ทำงานอะไร นีรนาทก็ออกจากงานมาคอยดูแลเธอ คอยรับผลกำไรกินเปอร์เซ็นต์จากบริษัท ซึ่งรายได้ตรงนั้นมากพอที่จะอยู่เฉยๆ ไม่ต้องดิ้นรน
จะห่วงก็แต่หลานสาวนอกสายเลือด กับหลานชายแท้ๆ ของตัวเองเท่านั้น
“ครับ พอจำได้” พอพูดถึงเรื่องนี้อาชวินมีท่าทีเคร่งขรึมอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มไม่อาจปฏิเสธแขไขได้ เกรงว่าท่านจะคิดมากจนทำให้ร่างกายอ่อนแรง
“ที่ย่ามาที่นี่ก็ตั้งใจมาคุยเรื่องนี้ อาชมีพร้อมทุกอย่างย่าไม่ห่วง ห่วงแค่เรื่องนั้นเรื่องเดียว ผู้หญิงพวกนั้นน่ะ ไม่เหมาะที่จะเป็นแม่ของลูกหรอกนะ”
“ผมไม่คิดจะคว้าคนพวกนั้นมาเป็นเมีย” เขาเป็นผู้ชายแถมยังโสด เรื่องพวกนั้นเป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องปลดปล่อย ต่างคนต่างรู้หน้าที่ตัวเอง ได้เงินแล้วก็ต้องจบไม่เคยมีปัญหาคาราคาซัง
“ย่าจะไม่พายัยปอกลับไปด้วยหรอกนะ ตั้งใจให้มาอยู่กับอาชที่นี่”
อาชวินมองตรงไปหน้าบ้านเลี่ยงสบสายตาคนเป็นย่า ท่านเคยเกริ่นเรื่องนี้กับเขามาสักพักแล้ว นึกถึงหน้าปวริศาทีไรไม่เคยที่จะไม่หงุดหงิด ดวงตากลมโตอยากรู้อยากเห็นนั่นยิ่งมองยิ่งอยากเขย่าคอ
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ายัยเด็กนั่นคิดอะไรกับเขา อย่างเช่นเมื่อกลางวันที่ผ่านมานั่นไง ดวงตากลมสุกใสนั่นเป็นเพียงหน้ากาก ไอ้แววตาโลมเลียต่างหากคือความจริง
“เรียนจบแล้วเหรอครับ เด็กคนนั้น ผมหมายถึง...ยัยปอ”
“จบแล้ว อาชอย่าไปเรียกน้องแบบนั้น ไม่น่ารักเลย” แขไขถอนหายใจ “เอาเถอะ รู้ใช่ไหมการที่ย่าบอกว่าน้องจะอยู่ที่นี่มันหมายความว่ายังไง”
“ย่าอยากให้ผมแต่งงาน ?” มันจะมีเหตุผลอะไรได้อีก
“อาชคงไม่ทำให้ย่าผิดหวัง เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่ย่าอยากจะขอ ย่าไม่เคยขออะไรจากอาช”
เพราะแบบนี้ยังไงล่ะ เขาถึงไม่กล้าปฏิเสธท่าน เขาทิ้งย่าออกมาใช้ชีวิตอยู่คนเดียวที่ฟาร์มนานๆ จะกลับไปหาสักครั้ง ท่านไม่เคยว่าไม่เคยร้องขอให้กลับมาอยู่ด้วยกัน เพราะรู้ว่าเขาไม่อาจทำใจมองนีรนาทเป็นแม่ได้
“ผมสัญญากับย่าแล้ว คำไหนก็คำนั้นครับ”
รอยยิ้มของท่านคือคำตอบ แขไขอ้าแขนกว้างดังนั้นอาชวินจึงลุกไปหาแล้วกอดท่านด้วยความรักทั้งหมดที่มี
“ย่าฝากยัยปอด้วยนะ น้องไม่ดื้อไม่ซน อาชดูแลน้องด้วย”
“ครับ” คำตอบสั้นๆ แต่สิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ในนั้นมีมากมายจนไม่อาจคาดเดา รับปากว่าจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นก็จริง แต่เรื่องอื่นๆ เขาไม่สามารถฝืนตัวฝืนใจทำได้
รอให้ท่านกลับไปกรุงเทพฯ ก่อนเถอะ ปวริศาจะได้รู้ว่านรกบนดินมันมีอยู่จริงๆ
นีรนาทมองปวริศากำลังทำหน้าที่บีบนวดให้แม่อย่างเธอด้วยความเต็มใจ เผลอไม่กี่ปีจากเด็กหญิงเป็นนางสาว และอีกไม่นานต้องออกเรือนไปมีครอบครัว ยอมรับว่าใจหายไม่น้อยที่ต้องพรากจากลูก ยิ่งไปกว่านั้นผู้ชายที่จะเป็นสามีคืออาชวิน
“ปอ”
“ขา” เด็กน้อยในวันวานขานรับเสียงหวาน เธอชอบเวลาที่ได้อ้อนมารดามันทำให้มีความสุข ได้กอดได้หอมท่านเหมือนได้รับพลังใจ
“คุณอาชน่ะ” ลูกยังไม่รู้เรื่องนี้เพราะแม่สามีบอกว่าจะพูดทีเดียวพรุ่งนี้ตอนกินมื้อเช้า แต่เธอคิดว่าบอกปวริศาไว้ก่อนก็คงดีจะได้ไม่ตกใจจนเกินไป
“พี่อาชทำไมเหรอคะ” แรงบีบนวดชะงักไปชั่วครู่เมื่อท่านพูดถึงพี่ชายนอกสายเลือด
“คุณย่าท่าน...อยากให้ปอกับคุณอาชแต่งงานกัน ปอจะว่ายังไง”
“คุณแม่ว่ายังไงนะคะ” คราวนี้มือทั้งสองข้างไร้เรี่ยวแรงเมื่อได้ยินดังนั้น หญิงสาวขยับกายขึ้นมานั่งข้างๆ มารดาด้วยความตกใจ
“รู้ไหมว่าปอมาที่นี่ครั้งนี้ ปอจะไม่ได้กลับไป คุณย่าอยากให้ปออยู่กับคุณอาช”
หัวใจดวงน้อยบีบรัดเมื่อนึกถึงความจริง เพราะเธอไม่ใช่ลูกหลานแท้ๆ ของท่านหรือเปล่า ถึงต้องการให้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ คุณย่ากับคุณแม่ไม่ต้องการเธอแล้วอย่างนั้นเหรอ...
“ปอ...” นีรนาททอดเสียงแผ่วเบาเมื่อเห็นตาแดงๆ ของลูกสาว
“ปอยังไงก็ได้ค่ะคุณแม่” เธอฝืนยิ้ม
ความคิดเห็น