คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่1 คู่หมาย 5
ราคีบ่วงรัก
ปวริศานั่งตัวเกร็งเนื่องจากรถคันนี้ไม่มีกระจกใดๆ ทั้งสิ้น คนด้านนอกถึงโดนเนื้อโดนตัวคนที่นั่งในรถได้อย่างง่ายๆ แล้วดูสายตาตำหนิของอาชวินสิ เขามองเหมือนเธอทำอะไรผิดมาอย่างนั้นทั้งที่นั่งอยู่เฉยๆ หรือยังโมโหที่เกาะแขนเมื่อครู่กันนะ
“มีอะไรก็รีบพูด”
“นายจะไปไหนอีก ผมเพิ่งมาถึง” กว่าจะวิ่งมาถึง พอเจอก็ขับรถหนีอีก “แล้วนี่...”
“เอ่อ สวัสดีค่ะ” ปวริศาอยู่ตรงกลาง ปล่อยให้พวกเขาคุยข้ามเธอไปมา
“ขึ้นรถ อย่าถามมาก รำคาญ !” ไอ้จ้อยมันวอนโดนตีนที่ส่งสายตาล้อเลียนเหมือนรู้ความนัย อาชวินนึกอยากจะคว้าคอเล็กๆ คนที่นั่งข้างกายมาบีบให้หายหงุดหงิด แต่พอนึกถึงแววตาเป็นประกายเมื่อครู่กลับทำให้เปลี่ยนใจเอาดื้อๆ
ไม่รู้ว่าปกติเขาขับรถโลดโผนแบบนี้หรือเปล่า ทันทีที่รถออกตัวปวริศาหาที่เกาะแทบไม่ทัน แน่นอนว่าเธอไม่กล้าคว้าแขนแกร่งมาเป็นที่ยึดหรอก กลัวสายตาฟาดฟันเฉือนเนื้อเป็นชิ้นๆ
อากาศต่างจังหวัดกับกรุงเทพฯ แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เธอไม่ได้สูดอากาศบริสุทธิ์แบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ หากมีจักรยานสักคันก็คงดีจะได้ปั่นดูนู่นดูนี่รอบๆ แต่ไม่รู้ว่าเจ้าของฟาร์มจะอนุญาตหรือเปล่า
กำลังสำรวจมองวิวเพลินๆ แต่รถกลับหยุดเอาดื้อๆ กระทั่งคนที่นั่งอยู่ด้านหลังยังงง ถึงได้เอ่ยปากถาม
“นายจะเข้าออฟฟิศเหรอ ไหนว่าวันนี้ไม่เข้า”
“ลงไป !” เจ้าของฟาร์มเปล่งเสียงออกมาโดยไม่มองหน้า ซึ่งไม่รู้ว่าเขาพูดกับใคร กับเธอหรือว่าคนของเขา
“ลงไปทั้งคู่นั่นแหละ ไอ้จ้อยมึงดูไว้อย่าให้สร้างความวุ่นวาย” ลูกน้องคู่ใจร้องอ้อ ที่แท้ให้พาสาวไปนั่งตากแอร์ในออฟฟิศ สงสัยจะกลัวร้อน
“ให้ปอไปดูม้าด้วยไม่ได้เหรอคะพี่อาช” หญิงสาวไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอใช้เสียงสองออดอ้อนพี่ชายต่างสายเลือด กระนั้นอาชวินหาได้ใส่ใจไม่ เขากระแทกเสียงอีกครั้งเริ่มอารมณ์เสียมากกว่าเดิม
“อย่าคิดว่ามีคุณย่าคอยให้ท้าย แล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอนะปวริศา !”
“ขอโทษค่ะ” เธอไม่ควรลืมตัวบ่อยๆ ที่เขาพามาที่นี่เป็นเพราะคำสั่งของคุณย่าต่างหาก อาชวินไม่ได้เต็มใจพาเธอมาสักนิด คนตัวเล็กค่อยๆ ลงจากรถระมัดระวังแต่ก็เต็มไปด้วยความลำบากเพราะช่วงขาสั้นกว่าชายหนุ่มหลายเท่านัก
บ้านหลังเล็กข้างหน้าอยู่เยื้องด้านซ้ายคงเป็นออฟฟิศที่เขาว่า ตัดสินใจเดินไปโดยไม่หันไปถามซ้ำอีกครั้ง ในสายตาเขาไม่ว่าเธอจะทำอะไรมันก็น่ารำคาญใจเสมอ กลับบ้านไปคราวนี้ไม่รู้ว่าจะได้หอบความสุขหรือความช้ำใจกลับไปกันแน่
“ยังไงเนี่ยนาย ผมนึกว่าสาวคนใหม่ สรุปเป็นน้องสาวเหรอ” เห็นเรียกคุณท่านว่าคุณย่า แถมยังเรียก ‘พี่อาช’ นานมากแล้วไอ้จ้อยไม่เคยเห็นใครเรียกนายว่าพี่อาชสักคน
“ไม่ใช่” อาชวินรีบปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด
“ก็ว่าอยู่ สาวๆ นายมันต้องไม่ใช่แบบนี้”
“สาวกูมันทำไม ดูมึงจะมีปัญหาเหลือเกินนะ”
“เปล๊า !” ลูกน้องเสียงสูงใส่ “ก็จากเท่าที่ผมเห็นๆ มา สาวๆ นายมักจะบึ้มๆ สวยสดเข็ดฟัน แต่กับคุณคนนี้เขาดูน่ารัก ดูเปราะบาง อ่อนต่อโลก ตามนายไม่ทันหรอก”
“เหอะ !” อ่อนต่อโลกยังไงจ้องเขาตาเป็นมัน มองปราดเดียวก็รู้ว่าในหัวของเจ้าหล่อนคิดเรื่องอะไรอยู่ มองอย่างเดียวไม่ว่าไอ้แก้มใสๆ นั่นกลับแดงระเรื่อขึ้นอีก บ้าชะมัด !
“สรุปแล้วเป็นน้องสาวนายจริงๆ เหรอ เธอชื่ออะไรนะ คุณปอใช่ไหม” ได้ยินเมื่อกี้ถ้าจำไม่ผิด
“เออ แต่ไม่ใช่น้องแท้ๆ กูลูกคนเดียว”
“แล้วมันยังไงละเนี่ย”
“เดี๋ยวมึงก็รู้” ดวงตาคมกริบมองออกไปยังเห็นร่างแน่งน้อยยืนพะว้าพะวงไม่กล้าเดินเข้าไปข้างใน
“มึงไปได้แล้ว ดูๆ ด้วยแล้วกัน กูไม่อยากโดนย่าแหกอก”
ความคิดเห็น