ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ราคีบ่วงรัก

    ลำดับตอนที่ #5 : บทที่1 คู่หมาย 5

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 12.41K
      22
      24 พ.ค. 64


    ราคีบ่วงรัก
    มีวางจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊กค่า

    หนังสือจะรวมอยุู่ใน 'รวมเรื่องสั้น3' หาซื้อได้ที่ร้านนายอินทร์นะคะ




    --------------------------------------


    ปวริศานั่งตัวเกร็งเนื่องจากรถคันนี้ไม่มีกระจกใดๆ ทั้งสิ้น คนด้านนอกถึงโดนเนื้อโดนตัวคนที่นั่งในรถได้อย่างง่ายๆ แล้วดูสายตาตำหนิของอาชวินสิ เขามองเหมือนเธอทำอะไรผิดมาอย่างนั้นทั้งที่นั่งอยู่เฉยๆ หรือยังโมโหที่เกาะแขนเมื่อครู่กันนะ

           มีอะไรก็รีบพูด

           “นายจะไปไหนอีก ผมเพิ่งมาถึงกว่าจะวิ่งมาถึง พอเจอก็ขับรถหนีอีก แล้วนี่...

           “เอ่อ สวัสดีค่ะปวริศาอยู่ตรงกลาง ปล่อยให้พวกเขาคุยข้ามเธอไปมา

           ขึ้นรถ อย่าถามมาก รำคาญ !” ไอ้จ้อยมันวอนโดนตีนที่ส่งสายตาล้อเลียนเหมือนรู้ความนัย อาชวินนึกอยากจะคว้าคอเล็กๆ คนที่นั่งข้างกายมาบีบให้หายหงุดหงิด แต่พอนึกถึงแววตาเป็นประกายเมื่อครู่กลับทำให้เปลี่ยนใจเอาดื้อๆ

           ไม่รู้ว่าปกติเขาขับรถโลดโผนแบบนี้หรือเปล่า ทันทีที่รถออกตัวปวริศาหาที่เกาะแทบไม่ทัน แน่นอนว่าเธอไม่กล้าคว้าแขนแกร่งมาเป็นที่ยึดหรอก กลัวสายตาฟาดฟันเฉือนเนื้อเป็นชิ้นๆ

           อากาศต่างจังหวัดกับกรุงเทพฯ แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เธอไม่ได้สูดอากาศบริสุทธิ์แบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ หากมีจักรยานสักคันก็คงดีจะได้ปั่นดูนู่นดูนี่รอบๆ แต่ไม่รู้ว่าเจ้าของฟาร์มจะอนุญาตหรือเปล่า

           กำลังสำรวจมองวิวเพลินๆ แต่รถกลับหยุดเอาดื้อๆ กระทั่งคนที่นั่งอยู่ด้านหลังยังงง ถึงได้เอ่ยปากถาม

           นายจะเข้าออฟฟิศเหรอ ไหนว่าวันนี้ไม่เข้า

           ลงไป !” เจ้าของฟาร์มเปล่งเสียงออกมาโดยไม่มองหน้า ซึ่งไม่รู้ว่าเขาพูดกับใคร กับเธอหรือว่าคนของเขา

           ลงไปทั้งคู่นั่นแหละ ไอ้จ้อยมึงดูไว้อย่าให้สร้างความวุ่นวายลูกน้องคู่ใจร้องอ้อ ที่แท้ให้พาสาวไปนั่งตากแอร์ในออฟฟิศ สงสัยจะกลัวร้อน

           ให้ปอไปดูม้าด้วยไม่ได้เหรอคะพี่อาชหญิงสาวไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอใช้เสียงสองออดอ้อนพี่ชายต่างสายเลือด กระนั้นอาชวินหาได้ใส่ใจไม่ เขากระแทกเสียงอีกครั้งเริ่มอารมณ์เสียมากกว่าเดิม

           อย่าคิดว่ามีคุณย่าคอยให้ท้าย แล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอนะปวริศา !”

           “ขอโทษค่ะ เธอไม่ควรลืมตัวบ่อยๆ ที่เขาพามาที่นี่เป็นเพราะคำสั่งของคุณย่าต่างหาก อาชวินไม่ได้เต็มใจพาเธอมาสักนิด คนตัวเล็กค่อยๆ ลงจากรถระมัดระวังแต่ก็เต็มไปด้วยความลำบากเพราะช่วงขาสั้นกว่าชายหนุ่มหลายเท่านัก

           บ้านหลังเล็กข้างหน้าอยู่เยื้องด้านซ้ายคงเป็นออฟฟิศที่เขาว่า ตัดสินใจเดินไปโดยไม่หันไปถามซ้ำอีกครั้ง ในสายตาเขาไม่ว่าเธอจะทำอะไรมันก็น่ารำคาญใจเสมอ กลับบ้านไปคราวนี้ไม่รู้ว่าจะได้หอบความสุขหรือความช้ำใจกลับไปกันแน่

           ยังไงเนี่ยนาย ผมนึกว่าสาวคนใหม่ สรุปเป็นน้องสาวเหรอเห็นเรียกคุณท่านว่าคุณย่า แถมยังเรียก พี่อาชนานมากแล้วไอ้จ้อยไม่เคยเห็นใครเรียกนายว่าพี่อาชสักคน

           ไม่ใช่อาชวินรีบปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด

           ก็ว่าอยู่ สาวๆ นายมันต้องไม่ใช่แบบนี้

           “สาวกูมันทำไม ดูมึงจะมีปัญหาเหลือเกินนะ

           “เปล๊า !” ลูกน้องเสียงสูงใส่ ก็จากเท่าที่ผมเห็นๆ มา สาวๆ นายมักจะบึ้มๆ สวยสดเข็ดฟัน แต่กับคุณคนนี้เขาดูน่ารัก ดูเปราะบาง อ่อนต่อโลก ตามนายไม่ทันหรอก

           “เหอะ !” อ่อนต่อโลกยังไงจ้องเขาตาเป็นมัน มองปราดเดียวก็รู้ว่าในหัวของเจ้าหล่อนคิดเรื่องอะไรอยู่ มองอย่างเดียวไม่ว่าไอ้แก้มใสๆ นั่นกลับแดงระเรื่อขึ้นอีก บ้าชะมัด !

           สรุปแล้วเป็นน้องสาวนายจริงๆ เหรอ เธอชื่ออะไรนะ คุณปอใช่ไหมได้ยินเมื่อกี้ถ้าจำไม่ผิด

           “เออ แต่ไม่ใช่น้องแท้ๆ กูลูกคนเดียว

           “แล้วมันยังไงละเนี่ย

           “เดี๋ยวมึงก็รู้ดวงตาคมกริบมองออกไปยังเห็นร่างแน่งน้อยยืนพะว้าพะวงไม่กล้าเดินเข้าไปข้างใน

           มึงไปได้แล้ว ดูๆ ด้วยแล้วกัน กูไม่อยากโดนย่าแหกอก

     



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×