คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่1 คู่หมาย 3
ราคีบ่วงรัก
จริงๆ แล้วเธอเดินทางมาถึงที่นี่ก่อนเที่ยงด้วยซ้ำ รถไม่ติดอย่างที่คิด หัวใจข้างในสั่นไหวจนน่ากลัวเมื่อรู้ว่ากำลังจะได้เจอเขา
แต่ทว่า...กระทั่งตอนนี้ยังไม่เห็นอาชวินเลยแม้แต่เงา เขาคงทำงานอยู่กระมัง ฟาร์มออกใหญ่โตขนาดนี้ไม่รู้ว่าทำไหวได้อย่างไร ระหว่างทางคุณย่าแขไขเอ่ยปากชื่นชมหลานชายคนโปรดไม่ขาดปาก ซึ่งเธอก็เห็นด้วยกับท่าน
อาชวินเก่ง... ฟาร์มนี้เป็นของมารดาชายหนุ่ม เขาเลือกที่จะกลับมาพัฒนาและสานต่อกิจการของฝั่งแม่ โดยยกสมบัติฝั่งพ่อให้ลูกพี่ลูกน้องคนอื่นๆ
เธอรู้ว่าคุณย่าแขไขเสียใจอยู่บ้าง แต่ไม่อาจขัดความตั้งใจของหลานชายได้ ยิ่งได้มาที่นี่และเห็นความเจริญรุ่งเรืองท่านคงเบาใจ
เสียงล้อรถบดกับเศษดินดังมาแต่ไกลทำให้ปวริศารีบลุกขึ้นยืน หลังจากที่นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ใจอยากก้าวขาเดินเข้าบ้านโดยไว แต่คิดว่าคงไม่ทันแล้วเมื่อรถคันใหญ่พุ่งตรงเข้ามาจุดที่เธอยืนอยู่ หญิงสาวใจร่วงไปถึงตาตุ่มได้แต่ยืนหลับตาปี๋
เหมือนทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว กระทั่งเสียงรถเงียบลงจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา มันหยุดจอดห่างเธอเพียงไม่กี่เซนติเมตร
“หึ !” น้ำเสียงที่คล้ายหัวเราะในลำคอของใครบางคน ดึงสติเธอให้ลากสายตาขึ้นไปมอง
เป็นอีกครั้งที่ใจร่วงไปกองแทบเท้า...
อาชวินลงจากรถอย่างคล่องแคล่ว เขาปรายตามองหญิงสาวที่พนมมือค้างไว้ราวกับรูปปั้น สีหน้ายิ้มเจื่อนๆ ที่เห็นทีไรพาให้หงุดหงิดทุกครั้งที่เจอ ริมฝีปากหนายกยิ้มจางๆ ก่อนที่อีกคนจะเป็นฝ่ายยิ้มกว้างบ้างเมื่อเห็นเขาส่งมิตรไมตรีให้ มันยิ่งทำให้ดูน่าสมเพช
“สะ...สวัสดีค่ะ พี่...พี่อาช” หากเทียบแล้วเธอกับเขาห่างกันตั้งสิบเอ็ดปีเชียวนะ
“กองไว้ตรงนั้นแหละ” พูดแล้วเดินเข้าบ้านไปแบบไม่สนใจน้องน้อยที่ยืนหน้าเสียที่เดิม
ปวริศารู้สึกเหมือนตัวเองโดนสาดเย็นจัดสาดเข้าใส่ที่หน้า เธอทิ้งแขนไว้ข้างตัวเหมือนเดิมด้วยความอ่อนแรง ใจที่เฝ้ารออยากพบอยากเจอหน้า อยากเก็บความทรงจำดีๆ กลับไปด้วยกลับถูกทำลายตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เจอกัน
เขาใจร้ายกับเธอเสมอต้นเสมอปลาย...
เก็บความช้ำใจไว้ข้างใน กดให้ลึกที่สุดไม่อย่างนั้นจะพลอยให้คุณย่ากับมารดาสงสัยเข้า พยายามฝืนตัวเองก้าวขาตามร่างสูงเข้าบ้านไป แม้ไม่อยากมองหน้าสบตาคนใจร้ายเท่าไหร่นัก
“อ้าวมาพอดีเลย ย่ากำลังจะให้คนไปตามเรา เดินเล่นที่ไหนมาล่ะลูก พี่เขาเพิ่งกลับมาพอดี” แขไขตบเบาะที่นั่งข้างๆ บอกกลายๆ ว่าให้หลานสาวมานั่งใกล้ตัว อาชวินเห็นแล้วได้แต่นั่งมองเงียบๆพอรู้ความต้องการของคนเป็นย่า
เขาไม่ได้ปฏิเสธอะไร ไม่ได้รู้สึกด้วยซ้ำหากท่านอยากให้เป็นแบบนั้น เพราะคนที่เดือดร้อนไม่ใช่เขาแต่เป็นใครอีกคนต่างหาก ดีเสียอีกได้มีอะไรไว้แก้ขัด คนอย่างเขาไม่เรื่องมากอยู่แล้ว อยู่ที่เจ้าหล่อนมากกว่าว่าจะอึดขนาดไหน ไม่ใช่ว่าผ่านไปสามวันตั้งท่าหอบผ้าหนี ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เชิญเพราะไม่คิดจะตาม
“ปอเดินเล่นที่สวนข้างๆ บ้านเองค่ะ อีกอย่างเมื่อกี้ก็เจอกับ...พี่อาชแล้ว” ประโยคหลังปวริศาชำเลืองมองเจ้าของชื่อที่จ้องหน้าเธอก่อนแล้ว
“อ่อดีๆ แต่ย่าว่าอาชไปอาบน้ำอาบท่าก่อนดีไหมลูก ทำไมเหงื่อท่วมตัวแบบนั้นล่ะ”
เป็นอีกครั้งที่สาวน้อยแอบเหล่มอง เพราะตอนแรกมัวแต่ตกใจเลยไม่ได้สังเกต อาชวินดูดีกว่าเมื่อก่อนหลายเท่า อาจเพราะตอนนั้นเขายังโตไม่เต็มที่ แต่ตอนนี้กลายเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีกรมถูกพับแขนลวกๆ ขึ้นมาถึงข้อศอก กระดุมเม็ดบนสามเม็ดไม่ได้ติด หนำซ้ำเหงื่อที่คุณย่าว่านั้นทำให้เธอจ้องลึกลงไปอีก เสื้อเปียกแนบเนื้อพอให้เห็นกล้ามเนื้อแข็งแรง
เขามีเวลาออกกำลังกายด้วยงั้นหรือ...
“ผมว่าหลานสาวคุณย่าก็ควรไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่เหมือนกันนะครับ ดูท่าจะ ‘เปียก’ เหมือนกัน” จ้องตาเป็นมันขนาดนั้น ไม่บอกก็รู้ว่าเจ้าหล่อนกำลังคิดอะไรอยู่ แค่พูดดักทางแบบรู้ทันถึงกับสะดุ้งรีบหลบตาทันที
“ทำไมล่ะ ปอร้อนเหรอลูก อาบน้ำอีกรอบไหม” ปวริศาส่ายหน้าปฏิเสธคุณย่า เธอไม่เข้าใจที่อาชวินพูดมาเท่าไหร่ แต่คิดว่าเขาคงไม่ได้นึกเป็นห่วงเธอหรอกกระมัง
“สวัสดีค่ะคุณอาช” นีรนาทเพิ่งเดินออกมาจากครัวพร้อมกับของว่างที่ทำมาจากบ้าน ตั้งใจทำมาฝากลูกเลี้ยง อย่างน้อยๆ มาถึงที่มีอะไรติดมือมาฝากก็ดูไม่น่าเกลียด แม้ว่าอีกฝ่ายคงไม่อยากรับไว้เท่าไหร่
ความคิดเห็น