คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : บทที่6-2
“แบบนั้นอาจจะโดนรถชนอีกก็ได้ค่ะ” ขนาดคนที่ช่วยเหลือยังซักคำถามกับเธอแบบนี้ แล้วอาชวินเล่าเขาจะยอมง่ายๆ หรือเปล่า
“มันโชคดีนะที่เจอคุณ”
“สงสารน่ะค่ะ แต่ก็ใช่ว่าปอจะสามารถรับเลี้ยงหมาจรจัดได้ทุกตัวนะคะ เป็นเพราะได้ยินเสียงร้องเลยเดินไปดูแล้วเจอเข้าต่างหาก ยังไงก็ต้องขอบคุณ...คุณสรมากๆ ค่ะ ไม่ได้ละแย่แน่ๆ”
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอาหารสักมื้อได้ไหมครับ ผมชักจะหิวแล้วล่ะ”
ปวริศาดูนาฬิกาแล้วน่าจะยังมีเวลา อีกอย่างสรวิชออกตัวช่วยแบบนี้ไม่ใช่เรื่องของเขาด้วยซ้ำ หากปฏิเสธก็คงจะน่าเกลียดเกินไป
“ตกลงค่ะ”
จ้อยถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นเมียของนายเดินออกจากร้านอาหารร้านหนึ่งที่โทรนัดไว้ ที่น่าตกใจก็คือคนที่เดินข้างๆ ปวริศามันคือสรวิช
“กูตายๆ นายรู้กูตายแน่ๆ” รีบดับเครื่องแล้วลงจากรถทันที
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มพร้อมกับกล่าวขอบคุณสรวิชอีกครั้งสำหรับการช่วยเหลือสัตว์สี่ขา ไหนจะอาหารมื้อนี้ที่เขายังยืนยันว่าจะเลี้ยงให้ได้จนเธออายที่จะปฏิเสธ
“คุณปอครับ” จ้อยมองอริของนายตัวเองด้วยสายตาไม่ไว้ใจเท่าไหร่ สรวิชหันมาเจอถึงกับหรี่ตามองแล้วหันมองหน้าปวริศาอีกทีได้แต่ครุ่นคิดแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“กลับก่อนนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ” เธอกล่าวลาสรวิชโค้งศีรษะให้เล็กน้อย
“ขอบคุณนะคะ” คำขอบคุณนี้ยังเผื่อแผ่ไปยังลูกน้องของชายหนุ่ม เพราะเกือบจะโดนเจ้าหมาตัวนั้นกัดเอาตอนที่อุ้มมันขึ้นรถ มันคงเจ็บและระแวงตามสัญชาตญาณ
“หวังว่าเราจะได้เจอกันเร็วๆ นี้นะครับ”
สรวิชมองร่างเล็กๆ ที่ถูกผู้ชายอีกคนเดินบังคล้ายพยายามกันสายตาคนมอง ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มพึงพอใจไม่น้อย ไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้
“นาย”
“เสียดายชิบหาย ดันเป็นเมียไอ้อาช” เขารู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ ถูกใจปวริศาทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือท่าทางรวมไปถึงจริตของเธอ มันไม่ได้ปรุงแต่งแต่มันคือตัวตนของเธอจริงๆ คนอย่างเขาผ่านผู้หญิงมานักต่อนัก พื้นฐานพวกนี้เขาพอจะมองออก
“อาจจะเป็นน้องสาวหรือญาติก็ได้ครับนาย”
“มึงไม่เห็นไอ้จ้อยมันมองหรือไง เดินกันไม่ให้กูมองขนาดนั้น” ปลายนิ้วลูบคางใช้ความคิดไปต่างๆ นานา แต่ไม่เป็นไรหรอกเขามีเบอร์โทรศัพท์ของเธอ ปวริศาไม่ได้ให้เขาไว้ แต่มันอยู่ในบันทึกของคลินิกรักษาสัตว์ต่างหาก
จ้อยคันปากอยากรู้อยากถามเมียนายเหลือเกินว่าไปรู้จักกับไอ้พวกนั้นได้ยังไง ถ้าอาชวินรู้เข้าไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“พี่จ้อย”
“ครับ”
“คุณสรกับพี่อาชเขาเป็นเพื่อน หรือเป็นอะไรกันคะ” อยากรู้ก็คงต้องถามคนใกล้ชิดอย่างเขานี่แหละ ครั้นจะถามเจ้าตัวเดี๋ยวจะโดนถามกลับมาชุดใหญ่ อีกอย่างเธอออกมาตลาดนานแล้วด้วยเพิ่งเห็นว่ามีเบอร์ที่ไม่ได้รับสายนั่นคืออาชวิน
“อย่าว่าเรียกว่าเพื่อนเลยครับ แค่บอกว่าคนรู้จักนายก็โมโหแล้ว”
“เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดเหรอคะ”
“ไม่ใช่ครับ เป็นคู่แข่งทางธุรกิจมากกว่า ทางนั้นเขาคอยจ้องแต่จะเล่นงานนายตลอด ไม่รู้จะอะไรนักหนาคนทำมาหากินเหมือนกันแท้ๆ”
“ก็นายของพี่จ้อยปากเสียขนาดนั้น” ปวริศาว่ายิ้มๆ “งั้นแสดงว่าเรื่องวันนี้ห้ามให้พี่อาชรู้ใช่ไหมคะ”
“มันควรจะเป็นแบบนั้นครับ แต่ทางที่ดีคุณปออย่ามาเจอกับนายสรวิชอีกเลย นายนั่นไม่ใช่คนดีอย่างที่คิดหรอกครับ มันนี่เสือผู้หญิงตัวพ่อ”
คนที่บ้านก็ไม่ต่างอะไรจากสรวิชกระมัง นี่หรือเปล่าที่ไม่ถูกกันเพราเสือสองตัวมันอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ แต่เอาเถอะเธอก็พยายามจะเลี่ยงแล้วกัน และคงไม่เผลอหลุดปากพูดถึงสรวิชให้อาชวินได้ยิน
ความคิดเห็น