คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่2 มัดมือชก 5
ราคีบ่วงรัก
อาหารมื้อเช้าเริ่มขึ้นเมื่อเจ้าของร่างสูงลงมาข้างล่างแล้วเลื่อนเก้าอี้นั่งลงข้างๆ คุณย่า ปวริศาพยายามไม่มองหน้าผู้ชายร้ายกาจ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าอาชวินพูดจาแย่ๆ กับเธอบ่อยแค่ไหน และรู้ดีว่าต่อไปต้องเตรียมตัวรับมือกับการต้องอยู่ที่ฟาร์มนี้
กระทั่งทุกคนกินข้าวเสร็จคนมีอำนาจสูงสุดในตอนนี้ จึงเริ่มเกริ่นเรื่องสำคัญขึ้นมา เป็นช่วงเวลาที่ทำให้เธออยู่ไม่สุขเท่าไหร่ มันทั้งเศร้าใจ ตื่นเต้น ไม่อยากห่างจากอ้อมอกมารดารวมถึงคุณย่าเช่นกัน
“ย่าจะให้ปออยู่ที่นี่ ปอรู้ใช่ไหม แม่นาทบอกเล่าให้ฟังแล้ว”
“ค่ะ” เธอได้แต่ตอบสั้นๆ กระนั้นยังชำเลืองไปทางเจ้าของร่างสูงที่นั่งข้างๆ คุณย่า เขาไม่ได้มองมาที่เธอแต่มองไปทางอื่นราวกับไม่ได้สนใจเรื่องนักสักเท่าไหร่
“ย่าไม่ได้คิดจะผลักไส แต่จะว่าย่าเห็นแก่ตัวก็ได้ ย่าเองก็แก่แล้ว”
“ย่าครับ” อาชวินหลับตาลงแน่นแล้วคว้ามือท่านไปกุม นั่นทำให้ปวริศาเจ็บแปลบๆ ในอก ตอกย้ำความจริงที่ว่าเขายอมรับเรื่องนี้เป็นเพราะรักคุณย่ามากจนไม่อยากขัดใจ
“มันคือความจริงตาอาช ย่าอายุเท่าไหร่แล้วจะอยู่ได้อีกสักกี่ปีเชียวฮึ”
“คุณย่าแข็งแรงค่ะ คุณย่าต้องอยู่กับปอไปนานๆ นะคะ” อย่าว่าแต่อาชวินเลย ขนาดเธอเป็นหลานนอกไส้ยังทำใจไม่ได้หากท่านเกริ่นขึ้นมาแบบนี้ เจ้าของร่างบางลุกจากเก้าอี้เดินไปหาท่านแล้วนั่งลงกับพื้นซบหน้าลงตัก
“เจ้าพวกนี้นี่นะ เฮ้อ...ก็เพราะแบบนี้ไง ย่าถึงต้องทำ อย่าโกรธคนแก่เลยนะลูก” คุณแขไขระบายยิ้มพลางลูบศีรษะหลานสาว มืออีกข้างลูบแก้มหลานชาย
“เดือนนี้ฤกษ์ดีๆ ยังไม่มี ถ้าย่าอยากให้อาชจดทะเบียนสมรสกับน้องก่อน อาชจะว่ายังไง”
“ผมแล้วแต่ย่าครับ” สำหรับเขาแล้ว จดเร็วหรือช้าอย่างไรก็ต้องจด จดได้ก็หย่าได้เหมือนกัน เรื่องพวกนี้เขาไม่สนใจอยู่แล้ว แต่สำหรับผู้หญิงในสังคมบ้านเรามันคงดูไม่ดีเท่าไหร่
แต่มันไม่ใช่เรื่องของเขา เป็นเรื่องของยัยเด็กคนนั้นต่างหาก !
“แล้วเราล่ะ หืม”
“ปอ...” ศีรษะเล็กผงกขึ้นจนเผลอสบตาชายหนุ่มที่ก้มมองก่อนหน้า เขาแสะยิ้มก่อนจะหันไปทางอื่น
“ถ้าพี่อาชตกลง ปอก็ตกลงค่ะ”
ที่นี่กำลังจะกลายเป็นที่ซุกหัวนอนของเธอ มันอาจจะลำบากสักหน่อยเพราะไม่คุ้ยเคยและไม่รู้จักใคร แค่คิดบ่อน้ำตาก็แทบไหลแต่จะร้องไห้ให้ท่านเห็นไม่ได้ บางทีก็อยากเอ็ดตัวเองที่ไม่รู้จักโตเสียที
เธอจะอยู่ได้ไหมนะ...อยู่กับผู้ชายที่ใจร้ายแบบอาชวิน
เหมือนโดนโยนลงบ่อจระเข้ยังไงไม่รู้ น่าขันเหมือนกันทั้งที่เธอมีใจรักชอบชายหนุ่มแต่ลึกๆ แล้วกลับไม่ยินดีกับการคลุมถุงชนเท่าไหร่ เขายอมทำตามก็เพื่อคุณย่า ส่วนเธอที่ยอมเพราะอยากทดแทนบุญคุณส่วนหนึ่ง เห็นแก่ตัวก็อีกส่วนหนึ่ง
ใครบ้างไม่อยากลงเอยกับคนที่เราแอบมองเขาตลอดมา...
อาชวินเป็นเหมือนแสงสว่างในชีวิตของเธอตั้งแต่เล็กๆ อยากมีพี่ชาย อยากพูด อยากคุย อยากเล่นด้วย แต่แค่หางตาเขายังไม่คิดจะแลมองเธอด้วยซ้ำ คุณย่าเคยบอกว่าให้เธอตั้งใจเรียนเพราะ ‘พี่อาช’ ชอบเด็กเรียนเก่งและเรียบร้อย เธอเชื่อฟังทุกคำพูดและตั้งใจเรียนเสมอมา แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่เคยลดตัวลงมาเล่นกับเธอด้วยซ้ำ
กระทั่งโตขึ้น...โตพอที่จะรู้ว่าความรักระหว่างชายหญิงคืออะไร
ตอนนั้นถึงได้รู้ว่ามันไม่ใช่ความรักแบบพี่น้อง นานๆ หน อาชวินจะมากรุงเทพฯ และแวะมาเยี่ยมคุณย่า เธอดีใจและเฝ้ารอเมื่อรู้ข่าว แต่อย่างอยากทำได้เพียงแค่แอบมอง
ปวริศารู้ดีว่าชีวิตของเธอนั้นกำลังจะเปลี่ยนไปชนิดที่แบบไม่คาดคิด และการที่ต้องก้าวมาอยู่ในบ้านหลังนี้นอกจากจะไร้ที่พึ่งจากมารดาและคุณย่า
เธอคงต้องรับมือกับผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีอย่าง...อาชวิน
ในเมื่อทุกอย่างเหมือนจะช่วยให้เธอได้สมหวังถึงขนาดนี้ เธอก็คงต้องเสี่ยงดูบ้าง ให้มันรู้ไปว่าอยู่ใกล้กันทุกวันจะทลายกำแพงหัวใจของเขาไม่ได้
เป็นไงก็เป็นกัน !
ความคิดเห็น