คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 5 : จดจำ
5
จดจำ
“ง่า~ ซาสึเกะอ่ะช้าชะมัดเลยT[]Tเค้าจาลงแดงแล้วน้า!!!” นารุโตะที่นั้งหงอยอยู่บนโต๊ะอาหารบ่นอ้อมแอ่มงึมงำๆพลางฟุบหน้าลงบนโต๊ะอาหารอย่างหมดอาลัยกับคุณภรรยา(?)เด็กหนุ่มได้แต่ฟุบหน้าลงบนโต๊ะอาหารและหลับตาลงเพื่อคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเพื่อฆ่าเวลาไปพลางๆระหว่างรอ เขาควรจะทำยังไงต่อไปนะถ้าเกิดสมมุติภารกิจนี่จบลงเขาจะได้พบซาสึเกะอีกรึเปล่าหรือจะบังคับให้กลับหมู่บ้านด้วยกันดี นารุโตะยังคงนั่งซึมต่อไปจนกระทั่งมีความรู้สึกถึงจิตสังหารอ่อนๆอยู่ข้างหลังเด็กหนุ่มหยิบมีดสั้นตวัดกลับไปข้างหลังทันทีเพื่อป้องกันตัวก่อนจะกระโดดถอยหลังไปเพื่อตั้งตัว
“อ้าว!!ๆแล้วไหงฉันถึงได้มาเจอนายแทนที่จะเป็นซาสึเกะล่ะเนี่ย?” บุคคลปริศนาเอ่ยทักเขามีเรือนผมสี(เดี๋ยวซุยมันผมสีไรว้า= =;;) เอาล่ะคงไม่ต้องบอกหรือเสวนาอะไรมากละจากในวงเล็บก็คงรู้แล้วว่าเขาคนนั้นคือ...ซุย!(ไม่ใช่ซุย ซุยเงซึต่างหาก!!-O-) นารุโตะทำหน้าอึนเนื่องจากไม่เก็ตเจ้าตัวเลยกำมีดสั้นแน่นเตรียมรับมือคนตรงหน้า
“นาย...เป็นใคร?”
“ฉันเหรอ? นินจาน้ำที่เก่งที่สุดไงล่ะ” เขาว่างั้นก่อนจะยกดาบเล่มใหญ่ๆเมื่อกี้ที่ฟันกำแพงจนไม่เหลือชิ้นดีขึ้นพาดบ่าแล้วยิ้มอย่างร่าเริงให้นารุโตะ “ว่าแต่ซาสึเกะกับเจ้าหนูมิซากิล่ะ?” มาถึงตรงนี้นารุโตะยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่หมอนี่รู้จักมิซากิด้วยเหลอ
“นายเป็นใครกันแน่”
“ซุยเงซึ” ยังไม่ทันได้คำตอบคนที่บอกว่าจะไปซื้อของก็กลับมาซะแล้วแถมยังลากใครติดมือมาในสภาพเหมือนคนเห็นคุณยายหน้าตาแก่ๆกำลังกวักมือเรียกให้ไปด้วยกันในความฝันอีกต่างหาก และเมื่อนารุโตะเห็นเพื่อนรักกลับมาก็รีบกุรีกุจอเข้าไปเกาะแข้งเกาะขาออล้อออเซาะทันที
“ซาสึเกะไอ้หมอนั่นมันเป็นใครอ่ะแล้วรู้จักนายได้ไง” นารุโตะถามพลางหันไปค้อนให้ซุยหนึ่งที(บอกว่าอย่าเรียกซุยเฉยๆไง-O-) ซุยเงซึมองซาสึเกะยิ้มๆเป็นการทักทายส่วนซากุระที่หลบอยู่ข้างหลังซาสึเกะก็ออกมาดูว่าไอ้คนที่นารุโตะบอกเมื่อกี้หน้าตาเป็นยังไง(ด้านหรือบาง?)(ไม่ใช่เฟ้ย!!=[]=)
“มาทำอะไรในที่แบบนี้น่ะ”
“ก็มาหานายนั่นล่ะ...ซาสึเกะแล้วเจ้านั่น?” ว่าแล้วชี้ไปที่ไอ้คนที่โดนซาสึเกะลากติดมือมาด้วย
“อ๋อ..เจ้านี่คิดจะจับฉันกับซากุระน่ะ”เขาตอบหน้าตายก่อนจะโยนคนคนนั้นลงไปนอนแทบเท้าของซุยเงซึ เจ้าตัวไหวไหล่น้อยๆอดหัวเราะในลำคอไม่ได้
“ก็นายหน้าเหมือนแม่เองนี่หว่า”
“หึ!” สยบในลำคอเบาๆและกำลังจะก้าวเข้าไปในห้องแต่ความเจ็บแปร๊บที่ข้อเท้าทำให้เสียการทรงตัว ร่างของซาสึเกะเอนลงไปข้างหน้าอย่างทรงตัวไม่อยู่แต่แล้วกลับมีอ้อมแขนของนารุโตะที่อยู่ใกล้ๆรับไว้ก่อนที่ตัวเขาจะกระแทกพื้น ซาสึเกะขยับตัวไม่ได้ความชาแล่นไปทั่วทั้งร่างเขาจึงยอมอยู่นิ่งๆให้นารุโตะพาไปนั่งที่โซฟาดีๆ ในหัวก็คิดว่าคงจะเสียท่าให้กับพวกกระจอกที่อาศัยจังหวะโปะยาชาเขาแต่กลับรอดมาได้เพราะฝีมือแถมข้อเท้าที่พลิกเมื่อวานยังไม่หายเจ็บเลยพาลทำอะไรก็ไม่ถนัดไปหมด
ซุยเงซึทำเสียงขึ้นจมูกอย่างเหลืออดนิดๆก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ร่างบางหลังจากเก็บดาบเข้าที่และมองซาสึเกะนิ่งๆเขาล่ะอยากจะบ้าเคยบอกไปตั้งหลายครั้งแล้วว่าอย่าไปสนใจมิซากิมากเดี๋ยวจะพาลทำให้ตัวเองเดือดร้อนแต่เจ้าตัวเขาก็ยังดื้อไม่เคยจะฟังอะไรสักนิด
“ก็บอกแล้ว...แล้วข้อเท้าเป็นไรถึงพลิกได้ล่ะเนี่ย?” ซุยเงซึเอ่ยถามอย่างสงสัย นารุโตะที่ได้ยินคำถามแล้วก็ทำหน้าแหยๆเพราะตนเป็นต้นเหตุทำให้ซาสึเกะเป็นไอ้เดี้ยง
“เปล่า ช่างมันเถอะแล้วมิซากิเป็นยังไงบ้าง” เขาถามกลับนั่นทำเอาทั้งนารุโตะกับซากุระงงกันสุดๆก็คำถามของซาสึเกะเหมือนรู้ว่ามิซากิยังคงปลอดภัยแถมเหมือนรู้ด้วยว่าเขาอยู่ที่ไหน
“ห่วงตัวเองก่อนเหอะ! หมอนั่นก็เหมือนกันทำจนเป็นเรื่องเจ้าพวกนี้คงจะเป็นนินจาโคโนฮะที่เจ้าทายามะจ้างมาสินะ” ซุยเงซึว่า “เพื่อนเก่านายซะด้วย”
“ซุยเงซึ...ฉันถามว่ามิซากิเป็นยังไง อาการทรุดลงรึเปล่า” คำถามนี้ทำเอาทั้งคู่ถึงกับกระจ่างพวกเขาร็แล้วว่ามิซากิยังคงปลอดภัยแต่ก็ยังคาใจเรื่องที่ซาสึเกะรู้ได้ยังไงหรือซุยเงซึชายคนนี้เป็นสปายแฝงตัวเข้าไปในที่ของพวกโจรนั่นแล้วคาบข่าวมารายงานทุกครั้งกันนะ
“ทรุดลงหนักมากเลยล่ะฉันว่า...คงอยู่ได้อีกไม่นานสัก3ชั่วโมง..แต่หมอนั่นก็ยัง...” พูดได้เพียงแค่นั้นซาสึเกะก็ถึงกับอยากจะลุกขึ้นและเดินไปไหนสักที่แต่เพราะเป็นฤทธิ์ของยาชาจึงทำให้เขาไม่สามารถทำได้อย่างที่คิด
“ซาสึเกะคุง...มิซากิซังทำอะไรแล้วเขาเป็นอะไรงั้นเหลอ” ซากุระถามอย่างห่วงๆ
“ฮึ..เป็นนินจาแพทย์แท้ๆแต่กลับไม่รู้” ซาสึเกะเอ่ยขึ้นเบาๆพลางลอบยิ้มอย่างหมดหวังพูดถึงแล้วมิซากิน่ะทำให้เขานึกย้อนไปตอนเด็กๆ
7ปีที่แล้ว
สายลมอ่อนๆแฝงไปด้วยความเย็นพัดผ่านไปยังคฤหาสน์หรูของตระกูลซาซากิในวันนี้ครอบครัวของพวกเขาครึกครื้นกันเป็นพิเศษเพราะมีแขกอย่างอุจิวะมาเยี่ยมพวกเขารู้จักกันในฐานะเพื่อน
“พ่อฮะ...เด็กคนนั้น” เด็กน้อยอายุ7ขวบมองผู้ปกครองด้วยใบหน้าใสซื่อพลางถามและชี้ไปยังเด็กอีกคนซึ่งเป็นคนของตระกูลอุจิวะแต่แต่กลับมีสายตาของคนที่คาดว่าน่าจะเป็นพี่ชายของเด็กคนนั้นมองมายังเขาด้วยความโมโหนิดๆ เด็กน้อยชักมือกลับอย่างกลัวๆแต่แล้วเมื่อเด็กชายคนที่เขาชี้หันมามองและยิ้มให้อย่างสดใสความกลัวก็มลายหายไปทันที
“ไปเล่นกับเขาสิ มิซากิ” คุณพ่อซึ่งเป็นผู้ปกครองของเขาเอ่ยบอกและเริ่มคุยเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆกับครอบครัวอีกฝ่ายอย่างสนุกสนาน มิซากิเดินเข้าไปใกล้ๆกับเด็กอุจิวะคนนั้นอย่างหวาดๆว่าพี่ชายของเด็กคนนั้นจะฆ่าเขารึเปล่าแต่ก็ยังทำเป็นใจดีสู้เสือเดินเขาไปทักจนได้
“สวัสดีนายชื่ออะไร...ฉันชื่อมิซากิ” อีกฝ่ายทำหน้างงๆและตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มสดใส
“ฉันชื่อ ซาสึเกะ” ซาสึเกะตอบพลางแนะนำพี่ชายสุดรักสุดห่วงให้มิซากิรู้จักด้วยเขาต่างจากมิซากิตรงอายุแต่เมื่อได้รู้จักกันเขาคิดเพียงว่ามิซากิเหมือนอิทาจิเหมือนพี่ชายคนที่สอง
ในตอนนั้นที่ได้เล่นด้วยกันทั้งสามคนทั้งอิทาจิทั้งมิซากิทั้งคู่คือพี่ชายที่แสนดีตลอดไป ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ที่ซาสึเกะได้พักอยู่เล่นด้วยกันกับมิซากิและเขาก็ต้องกลับโคโนฮะแล้วแต่พวกเขาก็ได้เจอกันอีกเมื่อมีโอกาศและเริ่มสนิทกันเรื่อยๆจนกลายเป็นเพื่อนซี้กันไปซะแล้ว
แต่วันหนึ่งเมื่ออยู่ๆมิซากิที่ตั้งใจจะไปเยี่ยมไปเที่ยวบ้านซาสึเกะบ้างกลับประสบอุบัติเหตุกลางทางหัวได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรงทำให้ความทรงจำบางส่วนหายไป มิซากิจำซาสึเกะไม่ได้และเมื่อโตมาซาสึเกะที่เคลื่อนตัวด้วยหน่อยย่อยได้บังเอิญผ่านมาทางแคว้นดาริโนะจึงแวะมาที่บ้านของมิซากิอีกครั้งโดยไม่ให้ใครเห็นแล้วเจอกับมิซากิที่กำลังสนทนาอยู่กับพวกโจรกลุ่มหนึ่งเป็นการสนทนาทำการตกลงบางอย่าง ซาสึเกะหลบอยูบนต้นไม้แอบฟังทั้งหมดเรื่องของเรื่องคือ มิซากิต้องการให้พ่อที่หมกมุ่นแต่งานหันมาสนใจเขาบ้างขนาดเขากำลังจะเป็นจะตายยังไม่รู้เลยเขาเหลือเวลาอีกไม่มากนักอาการก็ไม่ดีขึ้นสักนิดเห็นภายนอกหลายคนอาจเห็นว่าเขาแข็งแรงแต่ภายในช่างทรุดโทรมและใจแทบสลาย มีครอบครัวก็เหมือนไม่มีเข้าใจว่าต้องการจะให้เขามีความสุขแต่...อย่างน้อยช่วยหันมาดูแลเอาใจใส่กันหน่อยเคยไปให้หมอมาตรวจแล้วคำตอบคือต้องทำใจเขา...อยากมีใครสักคนมาคอยดูแลเท่านั้น....
กลับมาปัจจุบัน
“หมอนั่นแค่ต้องการเพื่อน ก็เพราะเหงาเท่านั้นเลยทำอะไรบ้าๆแบบนี้แสร้งทำเหมือนถูกใครปองร้ายโดยการจ้างโจรพวกนั้นมาทำร้ายบ้างล่ะแล้วก็คอยให้ฉันออกมาอยู่เป็นเพื่อน...ทั้งๆที่เราเคยรู้จักกันแท้ๆ”
“เฮ้อ
“งั้นที่เรื่องทั้งหมดก็เกิดขึ้นเพราะมิซากิทำให้เป็นแบบนี้เพราะต้องการคนที่จะมาเอาใจใส่เท่านั้นเหลอ” นารุโตะเอ่ยลอยๆทำความเข้าใจ และที่ซาสึเกะทำทั้งหมดก็เพื่อต้องการจะอยู่ดูมิซากิเป็นครั้งสุดท้ายสินะ
“พวกนายน่ะ...ช่วยอะไรฉันอย่างได้มั้ย” ซาสึเกะหันมองทุกคนที่อยู่ในนี้อย่างชังใจก่อนจะตัดสินใจพูด “เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วสินะ ช่วยให้ฉันเห็นหน้ามิซากิและให้เขาได้เห็นหน้าฉันได้มั้ย” ถึงแม้จะไม่ได้พูดว่าครั้งสุดท้ายแต่นารุโตะก็รู้ว่าซาสึเกะต้องการแบบนั้น
“อืม! ไว้ใจฉันได้เลย!!” ว่าพลางยิ้มร่าเริงเหมือนทุกครั้ง ซาสึเกะมองรอยยิ้มนั่นอย่างอิจฉาเขาอยากจะยิ้มแบบนั้นได้บ้างจังนะ
“ถ้าเป็นได้ฉันจะลองดูรักษาให้นะ” ซากุระพูดอย่างหนักแน่นแต่ในระหว่างนั้นคนที่คิดว่าหน้าจะสรบเหมือดไปแล้วกลับพูดขึ้นมาอีก
“ฮึ!คิดจะบุกไปยังกองโจรบรายังรึไงกันห๊ะ!!พวกแก...ฮ่าฮ่าคงยากหน่อยนะสาวน้อยที่นั่นมีแต่คนเก่งๆเต็มไปหมดพวกแกสู้ไม่ได้หรอก(อะฮึ่ย)..อั๊ก!!!”
“หุบปากไปเลยแก...ถ้าซาสึเกะสั่งฉันก็ต้องไปแล้วถ้าพวกมันเก่งขนาดนั้นฉันก็อยากลองลุยดูซักตั้ง!” ซุยเงซึยกขาขึ้นถีบหัวของไอ้เจ้าลูกพี่ปัญญาอ่อนจนร่างกระเด็นไปติดกำแพงสลบเหมือดไปอีกรอบ “ถ้ากลับแล้วหวังว่าฉันคงจะได้กินข้าวฝีมือนายนะซาสึเกะ” ซุยเงซึว่าพลางลากไอ้ลูกพี่ปัญญาอ่อนนั่นออกไปจากห้องโดยไม่ลืมปิดประตูให้ นารุโตะมองซาสึเกะยิ้มๆ
“ฉันคิดว่าหมอนั่นคงจะเป็นซุยเงซึที่นายบอกล่ะนะ...มิซากิน่ะฉันจะพากลับมาเอง” ว่าพลางเดินออกไปอีกคนตามไปด้วยซากุระที่กำลังจะปิดประตูตามแต่เจ้าหล่อนก็ยังทิ้งท้ายไว้ให้
“ซาสึเกะคุง...ความทรงจำของมิซากิคุงมีเธอเท่านั้นนะที่จะทำให้มันกลับมาได้...ฉันจะลองรักษาเขาให้” ว่าจบแล้วก็ปิดประตูลงเบาๆปล่อยให้ซาสึเกะเหลือยู่กับความเงียบคนเดียวถ้าเขาขยับได้ล่ะก็คงจะตามเจ้าพวกนั้นไปแล้ว
“มิซากิ...ความทรงจำของนายจะต้องกลับมานะ”
เวลาอาจสอน ให้เรา ได้รู้จัก
กับความรัก มิตรภาพ กับความฝัน
แต่เวลา ก็ได้สอน เราเช่นกัน
สอนไว้ว่า ในสักวัน ก็ต้องลา...
...........................................................................................................
โปรดระวังมาม่า!!
ใกล้แล้วน่อๆใกล้ดราม่าแล้วน่อT^Tแล้วก็ใกล้สอบแล้วน่อ
ไม่อยากสอบเล้ย!เซ็งอ่า=[]=ถ้าใกล้สอบเหมือนกันขอให้สอบผ่านกันทุกคนเลยน้า
ว่าแต่ตกลงจะได้กินข้าวเช้ากันมั้ยนิ?
วันนี้ขอลา ซียู♥
อัพเดตเมื่อ
17 กุมภาพันธ์ 2556
ความคิดเห็น