คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 : แวมไพร์ ต่อลอง
7
แวมไพร์ ต่อลอง
1 อาทิตย์เต็มๆที่คิเสะไม่มาโรงเรียนยิ่งทำให้เจ้าของร่างบางเครียดหนักเข้าไปอีกไม่มาก็ไม่เท่าไหร่หรอกแต่ถึงขั้นติดต่อไม่ได้แถมยังไม่มีข่าวอะไรเลยพวกครูๆก็พยายามติดต่อที่บ้านแต่คนที่บ้านกลับบอกว่าลูกชายไม่กลับบ้านมา1อาทิตย์ แล้วยังไงต่อ...ก็กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตน่ะสิแถมหมู่นี้ยังมีข่าวบ้าๆอีกต่างหาก หน้าจอสี่เหลี่ยมฉายภาพสาวนักประกาศข่าวคนหนึ่งกำลังชี้ไปที่ภาพผู้เสียชีวิตรายหนึ่งดวงตาสีฟ้าใสจ้องเข้าไปในจอโทรทัศน์ด้วยความสนใจ
ค่ะ...นี่ก็เป็นรายที่5แล้วนะคะซึ่งมีผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้นในทุกๆวันนับตั้งแต่วันจัทร์ที่ผ่านมานะคะสาเหตุการตายคือโลหิตจางค่ะที่ต้นคอของผู้เสียชีวิตทุกรายมีจุดสองจุด อาจจะเป็นผู้ร้ายรายเดียวกันและเป็นการฆาตรกรรมต่อเนื่องนะคะและผู้ร้ายอาจจะยังไม่หยุดเพียงแค่นี้ซึ่งมูลสารมวลเหตุทั้งหมดทางตำรวจจะทำการสืบสวนต่อไปค่ะ...
ทันทีที่สิ้นเสียงนักข่าวสาวภาพที่ฉายในทีวีก็หายแว่บไปทันทีโดยฝีมือของแมวน้ำแดงที่ยืนอยู่หลังโซฟาคุโรโกะหันมองอาคาชิช้าๆหลักฐานยังคาอยู่ในมือร่างสูงอาคาชิกระโดดข้ามโซฟามานั่งข้างๆคุโรโกะและวางรีโมตลงบนโต๊ะ เจ้าของร่างบางมองอย่างไม่พอใจแต่อีกคนกลับนั่งนิ่งทำไม่รู้ไม่ชี้
เฮ้อ...
คุโรโกะเอื้อมมือตั้งใจจะหยิบรีโมตมาเปิดทีวีดูอีกรอบแต่กลับโดนคนข้างๆยึดรีโมตไปซะก่อนร่างบางเริ่มไม่สบอารมณ์และลองแย่งรีโมตดูอีกครั้งเจ้าของผมสีฟ้าเอื้อมสุดแขนเพื่อที่จะยื้อแย่งรีโมตจากอาคาชิแต่อีกร่างกลับยื่นมือไปซะสูงจนเอื้อมไม่ถึงร่างบางขมวดคิ้วมองหน้าอาคาชิอย่างคาดโทษแต่แมวกลับไม่สนใจลอยหน้าลอยตาได้อย่างน่าเตะ คุโรโกะลุกขึ้นยืนและตั้งใจจะกระชากรีโมตคืนแล้วก็ไม่สำเร็จอีกเมื่ออาคาชิลุกขึ้นยืนและชูรีโมตขึ้นสูงกว่าเดิมเรียกให้ใบหน้าหวานทวีความหงุดหงิดมากยิ่งขึ้นไปอีก
“เอาคืนมาครับอาคาชิคุง” น้ำเสียงเรียบๆแต่ฟังก็พอรู้ถึงอารมณ์หงุดหงิดของอีกฝ่ายได้ อาคาชิยิ้มมุมปากและหมุนตัวหลบเมื่อคุโรโกะฉวยโอกาศตอนสั่งให้เขาคืนรีโมตร่างบางสถบน้อยๆเมื่ออาคาชิรู้ทันจึงคว้ารีโมตคืนไม่ได้ อาคาชิแกว่งรีโมตไปมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มราวกับกำลังสะใจที่ได้แกล้งคนตัวเล็กยิ่งทำให้คุโรโกะหัวเสียมากกว่าเดิม
เริ่มแรกเดิมทีเขาก็หงุดหงิดจะตายเรื่องคิเสะแล้วยังมาแกล้งเขาแบบนี้อีกหัดดูสถานการณ์บ้างได้มั้ยเนี่ย! ร่างบางขยับเข้าไปใกล้และพยายามเอื้อมสุดตัวเพื่อจะคว้ารีโมตดูข่าวสารอีกรอบเพราะมันมีอะไรทะแม่งๆยังไงข่าวก็ต้องดูไว้เผื่อจะได้เรื่องได้ราวอะไรถ้าคิเสะเป็นแวมไพร์จริงๆในหนึ่งอาทิตย์ที่เขาหายไปประกอบกับข่าวคนตายในอาทิตย์ที่คิเสะหายไปมันก็เหมาะพอดีเลยซ้ำยังข่าวแปลกๆที่ผู้ตายทั้งหมดมีจุดเล็กๆสองจุดที่ต้นคอด้วย โรคโลหิตจางนั่นอีกมันจะพอดีไปรึเปล่า
ไม่ว่ายังไงก็ต้องดู...
“อาคาชิคุงขอร้องล่ะเอาคืนมาเถอะครับ” คนตัวเล็กขอร้องไปพลางกระโดดหยิบแต่ร่างสูงก็หลบมืออีกคนได้ตลอดใบหน้ายิ้มแยมด้วยความสะใจเปลี่ยนไปซีเรียสแทบจะในนทันที
“มันสำคัญขนาดนั้นเลยรึไง?”
“สำคัญสิครับ” คุโรโกะสวนกลับแทบจะในทันที อาคาชิขมวดคิ้วและโยนรีโมตลงโซฟาก่อนรวบตัวคุโรโกะให้อยู่นิ่งๆใบหน้าคมยื่นเข้าใกล้คนตัวเล็กจนเกือบจะชิดกันดวงตาสีฟ้าใสสบกับตาสองสีสักพักก่อนอาคาชิจะเป็นฝ่ายถอยออกมาและไม่พูดอะไรเดินถอยออกมาห่างร่างบางและขึ้นไปห้องด้านบนทันที คุโรโกะเอียงคองงแต่ก็ไม่ติดใจอะไรจึงเดินกลับมานั่งดูทีวีต่อ
สวัสดีค่ะ ถึงเวลารายการครัวชวนชิมกั....
ปิ๊บ!
ร่างบางโยนรีโมตลงบนโซฟาเหมือนเดิมเพราะการยื้อแย่งรีโมตเมื่อครู่มันนานไปเลยทำให้ข่าวเมื่อกี๊จบไปแล้วแย่จริงๆเลยคุโรโกะถอนหายใจและล้มตัวลงนอนราบกับโซฟายกมือก่ายหน้าผากและพยายามข่มตาหลับเผื่อตื่นมาอีกทีสมองอาจปลอดโปลงกว่าเดิมเรื่องราวที่ทำให้หนักใจหลายๆอย่างอาจลดลงไปบ้าง...
อาคาชิรอบมองคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนโซฟามือก่ายหน้าผาดราวกับคุณแม่แรกรุ่นที่เหนื่อยกับการเลี้ยงเด็กและหมดแรงข้าวต้มเขามองอยู่สักพักก่อนเดินหายเข้าไปในห้องนอน...
ร่างเพรียวนั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียงขยาดคิงไซต์ผ้าปูที่นอนสีขาวล้วนและฟูกนิ่มใบหน้ายิ้มแย้มแอบแฝงความเจ้าเลห์ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเรืองแสงสว่างในห้องมืดจนเป็นสีทองนัยตาว่างเปล่ามองจ้องไปยังประตูห้องทุกครั้งที่เวลานับจากนี้จะมีร่างสูงเจ้าของห้องเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงเข้ามาในห้องและตวาดใส่เขาทุกครั้งข้อมือสองข้างที่มีกุญแจมือล่ามไว้กับหัวเตียงขาสองข้างถูกโซ่ล่ามติดกับขาเตียงถึงกระนั้นใบหน้าหวานก็ยังยิ้มเหมือนกำลังสนุก
เมื่อไหร่จะกลับมานะ...
หิวจะแย่...
กลับมาเร็วๆสิ...
ร่างบางคิดวนไปเวียนมาอยู่ในหัวแต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงอยู่บนใบหน้าไม่จางหายราวกับไม่นานจะถึงเวลาอาหารและได้เวลาออกล่าเหยื่อเสียที เสียงหัวเราะต่ำในลำคอพร้อมร่างบางที่ลุกขึ้นยืนก้าวเดินไปยังประตูที่แง้มเปิดไว้
ปึ่ง!!
ยังไม่ทันได้เอื้อมมือแตะลูกบิดประตูห้องกูถูกผลักออกอย่างแรงจนไม่แน่ใจว่าคนผลักใช้มือหรือเท้าเปิดกันแน่แต่ที่รู้ๆคือคนที่เขาเฝ้ารอได้โผล่หัวกลับมาที่บ้านแล้ว
อาโอมิเนะ ไดกิ...
เจ้าของร่างสูงวางถุงอาหารลงบนโต๊ะและตรงเข้าไปบีบไหล่เจ้าของร่างบางที่เอาแต่ยิ้มไม่สะทกสะท้านทันทีใบหน้าที่แสดงถึงอารมณ์โกรธอย่างเห็นได้ชัดทำให้เจ้าของร่างเพรียวมิอาจกลั้นเสียงหัวเราะได้เสียงหัวเราะแหลมและรอยยิ้มเจ้าเลห์บวกกับใบหน้าเยาะเย้ยของคนตรงหน้า อาโอมิเนะบีบไหล่อีกคนแน่นก่อนสูดลมหายใจลึกๆพยายามอดกลั้นไม่ให้ตัวเองโวยวายสติแตกเผลอฆ่าซะก่อน
“ทำบ้าอะไรของนาย…” เสียงทุ้มเอ่ยถามเรียกใบหน้าหวานเลิกคิ้วและยิ้มให้จนตาหยีก่อนตอบแบบไม่ใส่ใจ
“ทำอะไรเหรอ?...ก็ฉันหิวนี่นา” คำตอบที่ฟังแล้วร่างสูงก็แทบจะเขาไปชกหน้าคนคนตอบให้สลบไปซะเขาโมโหที่สุดเท่าที่เคยเป็นเป็นครั้งแรกที่ตัวเขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเองจนทำร้ายร่างกายคนอื่นแต่...
คนที่โดนเขาทำร้ายมันใช่มนุษย์ที่ไหนกันล่ะ?...
“หึ...ฉันไว้ใจนายมากเกินไปสินะแต่เอาเถอะตั้งแต่เมื่อวานก็ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นแสดงว่าโซ่กับกุญแจมือนั่นทำให้นายไปไหนไม่ได้สินะ” รอยยิ้มหายไปทันทีเหลือเพียงดวงตาที่เกรี้ยวกราดจ้องคนตัวสูงกว่าที่ถือไพ่เหนือกว่าในตอนนี้ สองมือที่ติดกันเพราะกุญแจมือยกขึ้นปัดมือที่บีบไหล่ตนออกแต่ทว่าอีกฝ่ายกลับกดมือไว้แน่นและเหวี่ยงร่างของเขาลงบนเตียงอย่างแรงจนรู้สึกจุกร่างบางกัดฟันกรอดและตั้งใจจะลุกขึ้นแต่ร่างทั้งร่างก็ถูกอีกคนกดให้นอนราบลงกับเตียง ตาจ้องตา
“ตอบมาได้รึยังว่าที่กบดานของพวกแกอยู่ที่ไหน!!” เสียงพอจะทำให้อีกร่างสะดุ้ง เจ้าของร่างบางนิ่งสบตากับอีกฝ่ายที่แววตามองดูก็รู้ว่ากำลังหงุดหงิดอย่างถึงที่สุด รอยยิ้มปรากฎมุมปากคนที่อยู่ใต้อาณัติอีกครั้ง
“ทำไมฉันต้องบอกด้วยล่ะ? อีกอย่างองกรณ์มืดอย่างพวกนายน่าจะสืบเจอง่ายๆนี่ไม่เห็นจะต้อ...”
ผัวะ!!!
แรงต่อยและกำปั้นหนักพอที่จะทำให้อีกฝ่ายหน้าหันเลือดสดๆไหลจากมุมปากใบหน้าสวยหันกลับมาช้าๆดวงตาสีสวยเรืองแสงจางลงเรียกรอยยิ้มชั่วร้ายจากคนด้านบน อาโอมิเนะจิกผมสีทองของอีกร่างขึ้นมาช้าๆจนอีกฝ่ายนิ่วหน้าด้วยความเจ็บสองมือพยายามแกะมือที่ดึงเส้นผมของตัวเองอย่างไม่ถนอมออกแต่ไม่สำเร็จใบหน้าคมยื่นไปใกล้จนเกือบชิดอีกคน
“งั้นถ้าแลกเปลี่ยนกันล่ะ?....” ร่างบางย่นคิ้ว...
“แลกเปลี่ยน?”
“ใช่…บอกที่กบดานของพวกแวมไพร์ให้ฉันแลกกับการอยู่รอดของแก” เจ้าของร่างบางจ้องมองอาโอมิเนะอยู่พักใหญ่ทบทวนคำพูดของร่างสูง แลกกับการมีชีวิตอยู่ของเขาถ้างั้นจะปล่อยเขาไปงั้นเหรอ?
“จะปล่อยฉันไปเหรอ?...”
“ฝันอยู่รึไง...ฉันจะให้นายกินเลือดต่างหากแต่ถ้าแกตุกติกไม่บอกฉันจะได้เค้นคอแกอีกรอบได้ง่ายๆ” ไม่มีคำว่าปราณีสำหรับคนอย่าง อาโอมิเนะ ไดกิ การที่เขาคิดว่าคนคนนี้จะปล่อยมันผิดมหันต์เลยสินะ
“ว่าไงยอมรับรึเปล่า”
“งั้นก็ได้” เจ้าของร่างบางตอบรับและโน้มตัวไปนั่งตักคนตัวสูงก่อนเขี้ยวเล็กๆจะโพล่ออกมาดวงตาเรืองแสงอีกครั้งสองมือโอบรอบคอของอาโอมิเนะ
“ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ...คิเสะ” เจ้าของชื่อยิ้มมุมปากและฝั่งเขี้ยวลงบนต้นคอที่เดิมกับก่อนหน้านี้อาโอมิเนะสะดุ้งเล็กน้อยเพราะยังไม่ทันตั้งตัว
แย่หน่อยนะคิเสะ...
ถ้าคิดจะเล่นกับฉัน...
10 นาทีต่อมา
คิเสะถอดเขี้ยวออกรสเลือดยังติดอยู่เล็กน้อยจึงตวัดลิ้นเลียกินให้หมดก่อนผละออกมาจากอาโอมิเนะและนั่งอยู่ตรงหน้าร่างสูงที่หน้าซีดเพราะเสียเลือดมากให้ตายเถอะถ้าเขาเป็นโลหิตจางตายจะทำยังไงล่ะเนี่ย อาโอมิเนะนึกโทษตัวเองที่ยื่นขอเสนอไปแบบนั้น
“ฉันอิ่มแล้วล่ะ” เสียงหวานเอ่ยอย่างร่าเริงราวกับกำลังขอบคุณอาหารมื้อนี้ อาโอมิเนะสถบเล็กน้อยก่อนค่อยๆลุกขึ้นยืนหลังลงจากเตียงมองหน้าคิเสะและยกมือปิดแผลที่โดนกัดของตัวเองเพื่อห้ามเลือดไม่ให้ไหลไปมากกว่านี้ไม่งั้นเขาคงสลบแน่
โอย...ไอ้บ้าคิเสะกินเยอะชะมัด
“บอกมาซะ...” คิเสะเลิกคิ้วก่อนทำหน้าอ๋อเหมือนเพิ่งนึกได้
“แหล่งที่อยู่ของเผ่าแวมไพร์สินะ...”
“เออ”
“ฉันไม่รู้หรอก...”
“เอ๊ะ”
.
.
.
.
.
ห๊ะ!!
“แกว่าไงนะ!!!” อาโอมิเนะแทบอยากจะกินหัวคิเสะเข้าไปทั้งหัวถ้าพ่นไฟได้ด้วยคงทำไปแล้วเพราะไอ้หมาบ้าตรงหน้านี่มันหลอกแด๊กเลือดเขาฟรีไม่จ่ายตังค์แถมยังทำหน้ากวนติงได้โล่อีก
“ก็อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ ฉันไม่รู้หรอก”
“คิเสะ...แก!!!” อาโอมิเนะแทบจะกระโจนเข้าไปอัดแต่ยังระงับอารมณ์ได้จึงไม่เกิดอะไรขึ้นกับคิเสะ
“แต่ว่านะ....เรื่องนี้ ลองไปถามคุโรโกจจิสิ”
“เท็ตสึ?”
………………………………………………………………………………………………….
เจ้าของร่างบางนอนนิ่งอยู่บนโซฟาเปลือกตาบางเปิดขึ้นก่อนเจ้าของร่างจะค่อยๆลุกขึ้นนั่งขยี้ตาและหาวน้อยๆและเอะใจสงสัยว่าทำไมบ้านมืดแล้วเงียบจังปกติต้องมีแมวตัวนึงมาคอยบ่นหรือกวนประสาทอยู่ข้างๆแท้ๆแต่วันนี้กลับตรงกันข้ามร่างเล็กลุกขึ้นเดินไปเปิดไฟและขึ้นไปบนห้องสอดส่องสายตามองหาเจ้าเหมียวตาสองสีแต่ไม่ยักจะเจอจึงเดินเข้าห้องนอนเผื่อมันจะแอบงีบตามเขาแต่เมื่อเดินเข้ามาในห้องไฟในห้องสว่างบนเตียงและบริเวณห้องกลับไม่เจอแม้แต่เศษเสี้ยวเส้นผมสีแดงหรือวี่แววของมันเลยสักนิดคุโรโกะขมวดคิ้ว...
หายไปไหนนะ...
ร่างบางตัดสินใจไม่คิดมากและก้าวออกจากห้องบางทีเจ้าแมวอาจหิวเลยออกไปหาอะไรกินมากกว่าล่ะมั้งจึงเดินลงมาเปิดตู้เย็นทำอาหารเย็นกินบ้างเพราะตอนหลับไปก็บ่ายกว่าตอนนี้เลยหิวได้ที่เลยทีเดียวและอาหารที่เหมาะกับการหิวมากที่สุดก็คือ...บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป...
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงบูทหนังสีดำส้นสูงกระทบกับพื้นเสียงก้องไปทั่วห้องโถร่างสูงชุดหนังสีดำแขนยาวเชิตด้านในและกางเกงหนังสีดำหางแมวตวัดกวัดไกวไปมาระหว่างเดินสองใบหูใหญ่กระดิกทุกครั้งที่ได้ยืนเสียงอะไรผิดปกติเขี้ยวเล็กสีขาวสะอาดผิวสีน้ำนมและดวงตาสีแดงที่เรืองแสง
เดินตรงไปยังห้องห้องหนึ่งที่เปิดไฟสว่างอยู่เพียงห้องเดียวก้าวเข้ามาพบกับหญิงชายคู่หนึ่งยืนขนาบข้างโซฟาตัวยาวในชุดพ่อบ้านและแม่บ้านเมื่อทั้งคู่เห็นร่างสูงเดินเข้ามาจึงก้มหัวโค้งตัวอย่างเคารพก่อนผายมือเชิญ รอยยิ้มเล็กปรากฎมุมปากก่อนจะเข้าไปนั่งตามคำเชิญเขานั่งไขว่ห้างก่อนรับแก้วที่บรรจุน้ำสีแดงมาจิบตรงข้ามโซฟาตัวที่เขานั่งอยู่ก็มีอีกโซฟาหนึ่งซึ่งมีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้ว
หึ...ทีแบบนี้ล่ะเร็วเชียวนะ
เธอรับแก้วที่บรรจุน้ำสีแดงมาจิบด้วยก่อนวางมันลงบนโต๊ะกระจกเรียวปากสีแดงสดเผยยิ้มให้เขาคนโดนยิ้มให้ก็ได้แต่ยิ้มตอบกลับไปหญิงสาวนั่งนิ่งๆนิ้วเรียวที่มีเล็บยาวสีแดงกระดิกไปมาราวกับกำลังรอให้อีกฝ่ายเปิดประเด็นขึ้นมาก่อนแน่นอนว่าอีกฝ่ายนั้นมองเธอออกจึงยิ้มและเอ่ย...
“เรื่องแวมไพร์น่ะ...เอาไว้ก่อนสิ่งที่เราควรจะทำตอนนี้คือกำจัดพวกแวมไพร์ฮันเตอร์มากกว่าดูเหมือนมันจะเริ่มเคลื่อนไหวกันแล้วเสียด้วยสิ” หนึ่งสาวยิ้มด้วยความพึงพอใจหล่อนยกแก้วที่บรรจุน้ำสีแดงขึ้นมาจิบอีกครั้ง
“งั้นต่อลองกันมั้ยเผ่าพันธ์ของเธอก็เหลือน้อยเต็มทีหลังจากจัดการเรื่องพวกฮันเตอร์เสร็จเธอจะต้อง...” หญิงสาวเงียบลงและหัวเราะในลำคอก่อนเดินเข้าไปหาร่างสูงที่นั่งจ้องเธออยู่อีกฝั่ง เล็บยาวๆไล้ไปตามใบหน้าของอีกฝ่ายก่อนขยับเรียวปากเอ่ยประโยคต่อไปเบาๆข้างหูร่างสูง
เจ้าของร่างสูงยิ้มและหัวเราะน้อยๆมองใบหน้าสวยสดของหญิงสาวเรียวปากเล็กๆของเธอเขี้ยวสีขาวสวยที่โผล่พ้นออกมาเล็กน้อยดวงตาสีฟ้าเรืองแสงเล็กๆนัยน์ตานั้นมองเขาอย่างหลงไหล...
“หึ…ได้สิ”
เพราะเขาเป็นเผ่าพันธ์หายากที่หาไม่ได้แล้วในปัจจุบันสินะ...
..................................................................................................................
สวัสดีค่ะ!!มาอัพแล้วค่ะ!!ช่วงนี้สอบค่ะเลยไม่ได้แวะมา555เวลาก็ไม่ค่อยมีเพื่อนมันทวงฟิคเราด้วย
555ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านที่เม้นกันนะคะจะพยายามสาวเรื่องให้มันยาวๆและพยายามเชื่อมเหตุการณ์
ค่ะ555ตอนนี้หลายคนอาจงงกับอาโฮ่ ยังไงตอนที่แล้วบอกจำไม่ได้ตอนนี้ดันอยู่กับคิเสะซะงั้น?
รออ่านต่อไปค่ะ555ปริศนามันจะเริ่มคลายทีละนิดๆค่ะ อิอิ จิ้นอะไรก็จิ้นไปเลยค่ะ
บางทีเรานึกสนุกอาจเซอวิสให้เล็กๆน้อยๆก็ได้ค่ะ555 วันนี้ท่านอาคาชิ
แลดูไร้บทมาก555นางกลายเป็นตัวจืดจางแทนน้องครกแล้วสินะ(หลบกรรไกร)
เอาน่าพระเอกค่าตัวแพงเดี๋ยวเราจะไส้แห้งเพราะท่านอาคาชิซะก่อนปล่อยนางไร้บทสักแป๊ป
เดี๋ยวหลังๆก็บทเยอะเองแหละ555ดีใจคนชอบเรื่องนี้ด้วย55
ขอบคุณค่ะ!! ซียู♥
ความคิดเห็น