ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : วาเลนไทน์แล้วนะ
วาเลนไทน์แล้วนะ
ร่างบอบบางของของซาสึเกะเด็กหนุ่มที่มีหน้าตาหวานสวยและสายตาที่เย็นชาแต่สาวๆกลับชอบกันเป็นระนาว ใบหน้าหวานสวยหันมองพวกสาวๆที่กรี๊ดกันจนหูจะแตกแต่เขาก็ยังอุตส่าเดินเมินไม่สนใจไม่ด่ากลับเพื่อทำให้พวกหล่อนทั้งหลายเงียบ ซาสึเกะจึงเดินต่อไปเพื่อจะกลับบ้านเพื่อจะรีบไปอาบน้ำกินข้าวและพักผ่อนอย่างสุขใจวันนี้ภารกิจที่ทำก็แทบอยากลงไปคุกเข่าแค่เลี้ยงแมวตัวเดี๋ยวเหมือนกับกำลังจะไปอยู่ในสมรภูมิรบ!แมวตัวเดียวทำเอาทีม7ของเขาป่วนไปทั้งแก๊งแล้วเขาก็เหนื่อยไอ้ตรงที่วิ่งจับแมวนี่แหละแผลเต็มตัวไปหมด!! แมวก็แมวเหอะมีอย่างที่ไหนกระโดเข้าห้องครัวแล้วปัดมีดทำครัวเฉี่ยวหัวเขา!แถมยังทำขโมยอาวุธนินจาของพวกเพื่อนๆเขาอีกกว่าจะจบภารกิจวันนี้แทบแย่
ซาสึเกะคิดเรื่อยเปื่อยรู้ตัวอีกทีก็หยุดอยู่หน้าประตูบ้านซะแล้ว เด็กหนุ่มหยิบกุญแจออกมาและไขปรพฃะตูให้เปิดออกก่อนจะก้าวเข้าไปยังตัวบ้านเพียงก้าวไปแค่ก้าวเดียวเขาก็รู้สึกว่าบ้านของเขามันเงียบผิดปกติและมืดผิดปกติมันจะเป็นเรื่องธรรมดาถ้าหากว่าเขาไม่ได้เก็บหมาพันธุ์ปั๊กเข้ามาเลี้ยงเอาไว้และทุกทีมันจะวิ่งมาต้อนรับเขาถึงหน้าประตูบ้านทุกวัน ซาสึเกะตัดสินใจถอดรองเท้าออกและเดินสำรวจภายในตัวบ้านถ้ามีขโมยมาเจ้าทาจิต้องเห่าแล้วดิ
ร่างบางของซาสึเกะเดินสำรวจไปเรื่อยๆเปิดดูทุกห้องแต่ในทุกๆห้องกลับว่างเปล่าไม่มีวี่แววของทาจิหมาพันธุ์ปั๊กแสนรู้ ซาสึเกะขมวดคิ้วมุ่นเขายังไม่กล้าเปิดไฟเพราะกลัวว่าถ้าขโมยรู้จะจับเป็นไม่ได้ เจ้าตัวยังคงดื้อรั้นเดินสำรวจต่อไปเรื่อยๆแต่ความคิดอันและความคาใจยังอยู่ในหัวเพราะมันยังเหลืออีกสองห้อง นั่นคือของของพี่ชายของเขากับพ่อและแม่ฉับพลันเด็กหนุ่มรีบก้าวขึ้นบรรไดทันทีเขายังคงหวังว่าจะเจอกับเจ้าขโมยนั่นแต่เมื่อไปถึงห้องแรกเปิดออกมากลับไม่พบอะไร ซาสึเกะกัดฟันแน่นก่อนจะเข้าไปหาอีกห้องทุกซอกทุกมุมและพบว่าในห้องของพ่อกับแม่มีตู้ปริศนาอยู่ตู้หนึ่งเข้าไม่เคยเห็นมัน ซาสึเะกตัดสินใจเปิดตู้นั่นแต่เขากลับโดนฉุดเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคนแทน (ในตู้นี้อาจมีพลังงานอยู่ก็เป็นได้)
ร่างของซาสึเกะถูกฉุดเข้าไปอยู่ในตู้เสื้อผ้าที่ว่างเปล่าแต่กลับมีใครอีกคนที่เขาไม่รู้ว่าใครเอ่ยในตู้นี่ก็มืดด้วยฉับพลันประตูตู้ก็ปิดลงแถมเขายังโดนกอดไว้จะขยับตัวหนีหรือดิ้นก็ไม่ได้ทั้งๆที่รู้สึกว่าเขาสูงกว่าคนที่กอดแต่ถึงยังไงเขาก็สู้แรงของคนคนนี้ไม่ได้อยู่ดี
"นี่...วันนี้วันอะไรเอ่ย นายรู้มั้ย?ซาสึเกะ" เสียงทุ้มเอ่ยถามเบาๆราวกับกระซิบแต่ในบ้านนี้มีแต่เขาสองคนจึงทำให้เสียงส่งผ่านไปถึงได้ ซาสึเกะขมวดคิ้วไม่เข้าใจในความมืด
"วันอะไร...แล้วแกเป็นใครกัน" เขาถามกลับพลางพยายามแงะมือที่กำลังลูบหน้าท้องของเขาออก ร่างสูงขมวดคิ้วไม่พอใจก่อนจะจัดการรวบแขนของคนตัวเล็กเอาไว้ซะเลย ซาสึเกะคำรามในลำคออย่างขัดใจ "แกเป็นใคร!!"
"ใจเย็นๆสิครับ...คุณชาย เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ...แต่ว่า ฉันอยากจะถามนายอีกครั้ง...วันนี้เป็นวันอะไร" เสียงทุ้มเอ่ยถามอีกครั้งคราวนี้ดูเหมือนอุณหภูมิรอบๆตัวจะลดลงเรื่อยๆเพราะเขารู้สึกเย็นไปทั้งร่าง
"วันพฤหัสไง" ฝืนใจตอบ
"ก็มีส่วนถูกแล้วยังไงต่อ"
"14 กุมภาพัน" เขาตอบอะไรผิดรึไงนะ ร่างสูงขมวดคิ้วอีกครั้งเพราะความเหนื่อยใจกับคนตรงหน้าที่ไม่เคยสนใจอะไรเท่ากับสิ่งใกล้ตัวเอง
"เอางี้แล้วกัน วันนี้มีเทศการอะไร"
"มีอะไร...ว่าแต่แกเป็นใครยังไม่ตอบฉันเลยนะเจ้าพวกโรคจิต!!" ซาสึเกะหลุดปากด่าบุคคลปริศนาอย่างเคืองๆแล้วเมื่อไหร่มือของไอ้บ้านี่จะปล่อยเขานะเลิกลูบเรือนร่างเขาสักที!
"เฮ้อ~วันนี้วันวาเลนไทน์นะ...ฉันขอของขวัญมั่งสิ" เสียงทุ้มกล่าวแต่ซาสึเกะกลับขมวดคิ้วของงงงวงก่อนจะเลิกคิ้วของตกใจเมื่อมือของไอ้โรคจิตที่ไม่รู้ว่าเป็นใครล้วงเข้าไปในเสื้อของเขาก่อนเลือนต่ำลงเรื่อยๆ ซาสึเกะหน้าแดงแปร๊ดด้วยความอายระคนโมโห
"ทำบ้าอะไรของแกไอ้โรคจิต!!!" ซาสึเกะพลั้งปากว่าคนลามปามอีกครั้งก่อนจะพยายามแงะมือของคนคนนั้นออก
"อะไรกันฟะ!!อย่าดิ้นดิ!!"
"แล้วแกต้องการอะไรกันห๊ะ!!"
"ของขวัญของฉันไง!" เขาตอบน้ำเสียงรำคาญเพราะกำลังง่วนกับกิจกรรมตรงหน้านั่นคือการลวนลามคนร่างเล็กที่กำลังกอดอยู่
"ของพันธ์นั้นฉันไม่มีหลอกแล้วอีกอย่างฉันยังไม่รู้เลยว่าแกเป็นใคร!!" ซาสึเกะตอบและพยายามแกะมือของคนของหลังอีกรอบแต่กลับโดนยกขึ้นไปนั่งบนตักแทน ซาสึเกะเกิดอาการตกใจนิดๆแต่ก็ยอมนิ่งเพราะต้องการเห็นใบหน้าของชายคนนั้นและสายตาของเขาก็เริ่มจะชินกับความมืดแล้วเสียด้วย
"งั้นเหลองั้นฉันขอเป็นปากของนายแทนได้มั้ย...ซาสึเกะ" เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆในขณะเดียวกับที่ซาสึเกะเห็นใบหน้าของชายปริศนา ชายคนนั้นก็คือเด็กหนุ่มอีกคนที่อายุใกล้เคียงกับเขาและรู้จักกับเขาดี...
"นารุโตะ...อย่างงั้นเหลอ...นายเองเหลอ...งั้นก็คงไม่เป็นไร" จากนั้นซาสึเกะก็โน้มตัวลงเข้าไปใกล้กับนารุโตะและซบเข้ากับแผ่นอกกว้างของอีกฝ่าย "นายรู้เหลอ?" เขาเอ่ยถาม
"รู้สิ...รู้มาตั้งนานแล้วด้วย...อย่าไปไหนนะ...ซาสึเกะ" นารุโตะลูบเรือนผมนุ่มนิ่มของร่างตรงหน้าพลลางเอาหน้าเกยไหล่เล็กๆของซาสึเกะ
"อืม...ฉันจะอยู่กับนาย...ตลอดไป" พูดจบซาสึเกะก็ประทับริมฝีปากบางของตัวเองกับริมฝีปากของนารุโตะอย่างแผ่วเบาแต่คนตรงหน้ากลับกดอย่างหนักหน่วงจนซาสึเกะแทบขาดอากาศหายใจถ้าผละออกจากกันก่อนแต่ยังไม่ทันได้หายใจจนทั่วท้องร่างบางๆของซาสึเกะก็โดนรั้งเข้าไปจูบอีกครั้งและอีกครั้ง
ซาสึเกะคิดเรื่อยเปื่อยรู้ตัวอีกทีก็หยุดอยู่หน้าประตูบ้านซะแล้ว เด็กหนุ่มหยิบกุญแจออกมาและไขปรพฃะตูให้เปิดออกก่อนจะก้าวเข้าไปยังตัวบ้านเพียงก้าวไปแค่ก้าวเดียวเขาก็รู้สึกว่าบ้านของเขามันเงียบผิดปกติและมืดผิดปกติมันจะเป็นเรื่องธรรมดาถ้าหากว่าเขาไม่ได้เก็บหมาพันธุ์ปั๊กเข้ามาเลี้ยงเอาไว้และทุกทีมันจะวิ่งมาต้อนรับเขาถึงหน้าประตูบ้านทุกวัน ซาสึเกะตัดสินใจถอดรองเท้าออกและเดินสำรวจภายในตัวบ้านถ้ามีขโมยมาเจ้าทาจิต้องเห่าแล้วดิ
ร่างบางของซาสึเกะเดินสำรวจไปเรื่อยๆเปิดดูทุกห้องแต่ในทุกๆห้องกลับว่างเปล่าไม่มีวี่แววของทาจิหมาพันธุ์ปั๊กแสนรู้ ซาสึเกะขมวดคิ้วมุ่นเขายังไม่กล้าเปิดไฟเพราะกลัวว่าถ้าขโมยรู้จะจับเป็นไม่ได้ เจ้าตัวยังคงดื้อรั้นเดินสำรวจต่อไปเรื่อยๆแต่ความคิดอันและความคาใจยังอยู่ในหัวเพราะมันยังเหลืออีกสองห้อง นั่นคือของของพี่ชายของเขากับพ่อและแม่ฉับพลันเด็กหนุ่มรีบก้าวขึ้นบรรไดทันทีเขายังคงหวังว่าจะเจอกับเจ้าขโมยนั่นแต่เมื่อไปถึงห้องแรกเปิดออกมากลับไม่พบอะไร ซาสึเกะกัดฟันแน่นก่อนจะเข้าไปหาอีกห้องทุกซอกทุกมุมและพบว่าในห้องของพ่อกับแม่มีตู้ปริศนาอยู่ตู้หนึ่งเข้าไม่เคยเห็นมัน ซาสึเะกตัดสินใจเปิดตู้นั่นแต่เขากลับโดนฉุดเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคนแทน (ในตู้นี้อาจมีพลังงานอยู่ก็เป็นได้)
ร่างของซาสึเกะถูกฉุดเข้าไปอยู่ในตู้เสื้อผ้าที่ว่างเปล่าแต่กลับมีใครอีกคนที่เขาไม่รู้ว่าใครเอ่ยในตู้นี่ก็มืดด้วยฉับพลันประตูตู้ก็ปิดลงแถมเขายังโดนกอดไว้จะขยับตัวหนีหรือดิ้นก็ไม่ได้ทั้งๆที่รู้สึกว่าเขาสูงกว่าคนที่กอดแต่ถึงยังไงเขาก็สู้แรงของคนคนนี้ไม่ได้อยู่ดี
"นี่...วันนี้วันอะไรเอ่ย นายรู้มั้ย?ซาสึเกะ" เสียงทุ้มเอ่ยถามเบาๆราวกับกระซิบแต่ในบ้านนี้มีแต่เขาสองคนจึงทำให้เสียงส่งผ่านไปถึงได้ ซาสึเกะขมวดคิ้วไม่เข้าใจในความมืด
"วันอะไร...แล้วแกเป็นใครกัน" เขาถามกลับพลางพยายามแงะมือที่กำลังลูบหน้าท้องของเขาออก ร่างสูงขมวดคิ้วไม่พอใจก่อนจะจัดการรวบแขนของคนตัวเล็กเอาไว้ซะเลย ซาสึเกะคำรามในลำคออย่างขัดใจ "แกเป็นใคร!!"
"ใจเย็นๆสิครับ...คุณชาย เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ...แต่ว่า ฉันอยากจะถามนายอีกครั้ง...วันนี้เป็นวันอะไร" เสียงทุ้มเอ่ยถามอีกครั้งคราวนี้ดูเหมือนอุณหภูมิรอบๆตัวจะลดลงเรื่อยๆเพราะเขารู้สึกเย็นไปทั้งร่าง
"วันพฤหัสไง" ฝืนใจตอบ
"ก็มีส่วนถูกแล้วยังไงต่อ"
"14 กุมภาพัน" เขาตอบอะไรผิดรึไงนะ ร่างสูงขมวดคิ้วอีกครั้งเพราะความเหนื่อยใจกับคนตรงหน้าที่ไม่เคยสนใจอะไรเท่ากับสิ่งใกล้ตัวเอง
"เอางี้แล้วกัน วันนี้มีเทศการอะไร"
"มีอะไร...ว่าแต่แกเป็นใครยังไม่ตอบฉันเลยนะเจ้าพวกโรคจิต!!" ซาสึเกะหลุดปากด่าบุคคลปริศนาอย่างเคืองๆแล้วเมื่อไหร่มือของไอ้บ้านี่จะปล่อยเขานะเลิกลูบเรือนร่างเขาสักที!
"เฮ้อ~วันนี้วันวาเลนไทน์นะ...ฉันขอของขวัญมั่งสิ" เสียงทุ้มกล่าวแต่ซาสึเกะกลับขมวดคิ้วของงงงวงก่อนจะเลิกคิ้วของตกใจเมื่อมือของไอ้โรคจิตที่ไม่รู้ว่าเป็นใครล้วงเข้าไปในเสื้อของเขาก่อนเลือนต่ำลงเรื่อยๆ ซาสึเกะหน้าแดงแปร๊ดด้วยความอายระคนโมโห
"ทำบ้าอะไรของแกไอ้โรคจิต!!!" ซาสึเกะพลั้งปากว่าคนลามปามอีกครั้งก่อนจะพยายามแงะมือของคนคนนั้นออก
"อะไรกันฟะ!!อย่าดิ้นดิ!!"
"แล้วแกต้องการอะไรกันห๊ะ!!"
"ของขวัญของฉันไง!" เขาตอบน้ำเสียงรำคาญเพราะกำลังง่วนกับกิจกรรมตรงหน้านั่นคือการลวนลามคนร่างเล็กที่กำลังกอดอยู่
"ของพันธ์นั้นฉันไม่มีหลอกแล้วอีกอย่างฉันยังไม่รู้เลยว่าแกเป็นใคร!!" ซาสึเกะตอบและพยายามแกะมือของคนของหลังอีกรอบแต่กลับโดนยกขึ้นไปนั่งบนตักแทน ซาสึเกะเกิดอาการตกใจนิดๆแต่ก็ยอมนิ่งเพราะต้องการเห็นใบหน้าของชายคนนั้นและสายตาของเขาก็เริ่มจะชินกับความมืดแล้วเสียด้วย
"งั้นเหลองั้นฉันขอเป็นปากของนายแทนได้มั้ย...ซาสึเกะ" เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆในขณะเดียวกับที่ซาสึเกะเห็นใบหน้าของชายปริศนา ชายคนนั้นก็คือเด็กหนุ่มอีกคนที่อายุใกล้เคียงกับเขาและรู้จักกับเขาดี...
"นารุโตะ...อย่างงั้นเหลอ...นายเองเหลอ...งั้นก็คงไม่เป็นไร" จากนั้นซาสึเกะก็โน้มตัวลงเข้าไปใกล้กับนารุโตะและซบเข้ากับแผ่นอกกว้างของอีกฝ่าย "นายรู้เหลอ?" เขาเอ่ยถาม
"รู้สิ...รู้มาตั้งนานแล้วด้วย...อย่าไปไหนนะ...ซาสึเกะ" นารุโตะลูบเรือนผมนุ่มนิ่มของร่างตรงหน้าพลลางเอาหน้าเกยไหล่เล็กๆของซาสึเกะ
"อืม...ฉันจะอยู่กับนาย...ตลอดไป" พูดจบซาสึเกะก็ประทับริมฝีปากบางของตัวเองกับริมฝีปากของนารุโตะอย่างแผ่วเบาแต่คนตรงหน้ากลับกดอย่างหนักหน่วงจนซาสึเกะแทบขาดอากาศหายใจถ้าผละออกจากกันก่อนแต่ยังไม่ทันได้หายใจจนทั่วท้องร่างบางๆของซาสึเกะก็โดนรั้งเข้าไปจูบอีกครั้งและอีกครั้ง
________________________ตัด!! เนื่องจากข้าพเจ้ามิกล้าลงNC ขี้เกียจอ่ะY_Y___________________
ภายในตู้อันเดิน
"...แล้วเจ้าทาจิล่ะ" ซาสึเกะที่อยู่ๆก็เ่ยถามขึ้นมาหลังเสร็จกิจกรรมอะไรสักอย่าง(-///-) นารุโตะทำหน้างงก่อนจะถามเพราะนึกยังไงก็นึกไม่ออก
"ใครเหลอ?"
"ก็หมาในบ้านฉันไง=_="
"เอ๋OwO"
"อยู่ไหน?" ซาสึเกะเริ่มเค้นพลางจะลุกขึ้นไปเตะเจ้าตัวก่อปัญหาทำเอาเขาตกอกตกใจหมดนึกว่าโจรขึ้นบ้านแล้วก็ปล่อยให้โง่ถามอยู่ตั้งนานว่าแกเป็นใครแถมหมาพันธ์ปั๊กเขายังหาไม่เจอเลย
"เอ่อ...อยู่ในสวนหลังบ้านนายอ่ะ" นารุโตะที่เพิ่งนึกได้รีบตอบก่อนจะโดนคุณภรรยาฆ่า
"เจ้าบ้า!" ซาสึเกะว่าพลางจะลุกขึ้นเดินไปหาเจ้าทาจิแต่ดันล้มลงไปเพราะความเจ็บจี๊ดจากทางข้างหลังนั่นทำให้เจ้าตัวเบ้หน้า นารุโตะมองท่าทีของอีกฝ่ายอย่างเข้าใจก่อนจะช่วยพยุงตัวหรืออุ้มออกไปเลยเพื่อไปตามหาเจ้าหมาน้อยทาจิ ตราบใดที่พวกเขายังคงเข้าใจกันอยู่คงไม่มีอะไรมาแยกให้พวกเขาออกจากกันได้
"...แล้วเจ้าทาจิล่ะ" ซาสึเกะที่อยู่ๆก็เ่ยถามขึ้นมาหลังเสร็จกิจกรรมอะไรสักอย่าง(-///-) นารุโตะทำหน้างงก่อนจะถามเพราะนึกยังไงก็นึกไม่ออก
"ใครเหลอ?"
"ก็หมาในบ้านฉันไง=_="
"เอ๋OwO"
"อยู่ไหน?" ซาสึเกะเริ่มเค้นพลางจะลุกขึ้นไปเตะเจ้าตัวก่อปัญหาทำเอาเขาตกอกตกใจหมดนึกว่าโจรขึ้นบ้านแล้วก็ปล่อยให้โง่ถามอยู่ตั้งนานว่าแกเป็นใครแถมหมาพันธ์ปั๊กเขายังหาไม่เจอเลย
"เอ่อ...อยู่ในสวนหลังบ้านนายอ่ะ" นารุโตะที่เพิ่งนึกได้รีบตอบก่อนจะโดนคุณภรรยาฆ่า
"เจ้าบ้า!" ซาสึเกะว่าพลางจะลุกขึ้นเดินไปหาเจ้าทาจิแต่ดันล้มลงไปเพราะความเจ็บจี๊ดจากทางข้างหลังนั่นทำให้เจ้าตัวเบ้หน้า นารุโตะมองท่าทีของอีกฝ่ายอย่างเข้าใจก่อนจะช่วยพยุงตัวหรืออุ้มออกไปเลยเพื่อไปตามหาเจ้าหมาน้อยทาจิ ตราบใดที่พวกเขายังคงเข้าใจกันอยู่คงไม่มีอะไรมาแยกให้พวกเขาออกจากกันได้
ความชอบกับความรักก็เหมือนดอกไม้
ถ้าเราชอบมันเราจะเด็ดมันมาชื่นชม
แต่ถ้าเรารักมันเราจะรดน้ำให้มัน
ถ้าเราชอบมันเราจะเด็ดมันมาชื่นชม
แต่ถ้าเรารักมันเราจะรดน้ำให้มัน
5 ปีต่อมา
ในทะเลน้ำใสสีสวยคลื่นซัดเสียงเพราะต่อเนื่องใกล้มีโขดหินใหญ่ร่างสูงของเด็กหนุ่มอายุ16ยืนมองทะเลสีฟ้าใสใบหน้าเกลี้ยงเกลาแต่สายตากลับเลื่อนลายเหมือนมีอะไรหายไปและหมดอาลัยในมือซ้ายมีสร้อยรูปของใครบางคนอยู่น้ำตาไหลซึมออกมาจากดวงตาสวย
"ไหนนายบอกว่าจะอยู่กับฉันตลอดไปไง...แต่ฉันจะตามนายกลับมานะ...ซาสึเกะ"
"ไหนนายบอกว่าจะอยู่กับฉันตลอดไปไง...แต่ฉันจะตามนายกลับมานะ...ซาสึเกะ"
"ฉันรักนาย..."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ไม่ค่อยจะยั่วเลยโน๊ะ=.,=
วันนี้วันวาเลนไทน์ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆกับคนรักนะคะตอนพิเศษนี้แต่งสดT_T
แล้วก็ดันอัพซะเกือบ5ทุ่มเลยได้น้อยหน่อยแต่ไวๆก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ...
เจอกันใหม่นะจ๊ะซียู♥
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ไม่ค่อยจะยั่วเลยโน๊ะ=.,=
วันนี้วันวาเลนไทน์ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆกับคนรักนะคะตอนพิเศษนี้แต่งสดT_T
แล้วก็ดันอัพซะเกือบ5ทุ่มเลยได้น้อยหน่อยแต่ไวๆก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ...
เจอกันใหม่นะจ๊ะซียู♥
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น