คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 : รอยกัดปริศนา
6
รอยกัดปริศนา
เสียงสายฝนสาดดังเรื่อยๆจนชินหูเช่นเดียวกับร่างบางที่เอียงคอมองคนพูดแปลกๆซึ่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงรอยยิ้มที่มุมปากน่าสงสัยดวงตาสองสีที่เหม่อมองออกไปข้างนอกผ่านม่านฝน ดวงตาสีฟ้าใสจ้องมองอีกฝ่ายพลันขยับปากถาม
“หมายความว่าไงกันครับ” อาคาชิค่อยๆหันมองคนถามรอยยิ้มยังปรากฎอยู่มุมปากหนังสือในมือปิดดังปับแทบจะในทันทีหางและหูโพล่ออกมาอีกครั้งร่างสูงกระโดดมาใกล้คุโรโกะอย่างรวดเร็วโดยที่อีกคนยังไม่ได้ตั้งตัวใบหน้าที่ใกล้จนจมูกเกือบชนกันอยู่ร่อมร่อความทรงจำที่เขาใช้วิธีนั้นรักษาไข้ให้อาคาชิก็ผุดขึ้นมาในหัวทำให้ใบหน้านิ่งๆไร้อารมณ์ของเจ้าตัวแดงขึ้นมาเสียเฉยๆ
หางเรียวแกว่งไกวดุกดิกก่อนโอบรัดรอบเอวบางๆของอีกร่างเจ้าแมวยิ้มกริ่มขณะเดียวกันมือบางก็พลักร่างเจ้าแมวออกและดีดตัวถอยหนีไปอีกฝั่งของเตียงกันเลยทีเดียว คุโรโกะพยายามก้มหน้าต่ำซ่อนใบหน้าแดงๆของตัวเองใจก็ภาวนาให้มันหายแดงเร็วๆเถอะดูสายตาที่เจ้าเหมียวน้ำแดงมันจ้องเขาสิ
ไม่ส่อเลย!!!...
แมวน้ำแดงเลียริมฝีปากตัวเองน้อยๆก่อนกระโดดไปอีกฝั่งของเตียงและนั่งลงเหมือนแมวโดยใช้มือท้าวไว้ที่เตียงยื่นใบหน้าตัวเองไปใกล้คุโรโกะอีกครั้งแต่ดูเหมือนร่างบางจะรู้ทันจึงล่าถอยออกมาก่อนไปแปะอยู่ที่ฝาผนัง อาคาชิหัวเราะพอใจอยู่ในลำคอก่อนถอนหายใจเบาๆและก้าวลงมาจากเตียงยืนจ้องใบหน้าหวานที่แสดงออกถึงความหวาดระแวงอย่างเห็นได้ชัด หางสบัดไปมาดวงเนตรสองสียังคงจ้องมองร่างบางรอยยิ้มจางลงเล็กน้อย
“เร็วๆนี้เดี๋ยวนายก็รู้มันเองนั่นแหละ...” คำพูดปริศนาหลุดออกมาจากปากเจ้าแมวน่าสงสัยอีกครั้งแต่คุโรโกะก็ไม่อยากซักอะไรมากเพราะกลัวโดนกรรไกรบินจ้วงตายไม่รู้ตัว แล้วจู่ๆก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่ออาคาชิขยับเข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้หลังมือที่ชิดกับหน้าผากของเขา
อะไรอีกล่ะ...
ดวงตาสองสีที่มองเขาเหมือนอยากจะถามอะไรแต่ก็ไม่พูดอะไรสักคำแมวน้ำแดงลดมือลงและถอยไปนั่งบนเตียงเหมือนเดิมก่อนพูด
“ไข้ลดแล้วนี่” คุโรโกะเลิกคิ้วก่อนยกมือแตะหน้าผากตัวเองวัดอุณภูมิร่างกายตัวเองและค่อยพยักหน้า
“นั่นสินะครับ...” เจ้าแมวสีแดงยังยิ้มไม่หุบซ้ำยังจ้องมองเขาไม่ลดละจนคนโดนจ้องรู้สึกขนรุก “อันที่จริงผมรู้สึกดีขึ้นตั้งแต่ได้กินเลือด...อาคาชิคุงแล้วต่างหาก...” อาคาชิยังคงเงียบและคอยสังเกตท่าทีของอีกฝ่ายต่อไป “ขอบคุณครับ”คุโรโกะโค้งให้
“ขอบคุณเรื่องอะไรล่ะ”
“ก็...ถ้าไม่ดื่มเลือดของอาคาชิคุงผมคงแย่กว่านี้” คุโรโกะตอบกลับไปตรงๆซึ่งอาคาชิก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเขาล้มตัวลงนอนบนเตียงและฉุดคุโรโกะลงมานอนข้างๆ คนตัวเล็กกว่าย่นคิ้วเพราะนอกจากจะโดนฉุดลงมานอนด้วยกันบนเตียงเจ้าแมวน้ำแดงยังกอดเขาซะแน่นใบหน้าเขาซุกอยู่กับแผ่นอกกว้างของอาคาชิจนหายใจไม่สะดวกมือเล็กพยายามผลักและโวยวายเล็กๆ
“ทำอะไรน่ะครับ”
....
นิ่ง...
อาคาชิเงียบราวกับหลับไปแล้วคุโรโกะนิ่งและเลิกดิ้นและคำตอบก็ปรากฎเด่นชัดเจนขึ้นเมื่อเสียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะใบหน้าคมที่เข้าสู่นิทราและความอบอุ่นจากอ้อมกอดหลวมๆใบหน้าหวานมีสีชมพูอ่อนฟาดขยับเข้าหาและซุกอยู่กับอกกว้างของอีกฝ่ายก่อนหลับตาลงถึงแม้ในใจจะนึกปฏิเสธการกระทำบ้าๆของตัวเองที่ยอมให้แมวกอดแต่ตอนนี้เขาก็ถอยกลับไม่ได้แล้วล่ะรีบๆหลับแล้วตื่นเช้าไปโรงเรียนและลืมๆมันดีกว่า
อา...ให้ตายเถอะ
ทำไมใจผมถึงเต้นรัวแบบนี้ล่ะ...
เสียงลมหายใจแผ่วๆบอกให้รับรู้ได้ว่าร่างบางที่เขากอดนั้นได้นอนหลับไปแล้วดวงตาสองสีกวาดมองเรือนร่างขาวราวสำลีของคนที่หลับไม่รู้เรื่องมุมปากยกยิ้มอีกครั้งเขาขยับตัวลงมานิดหน่อยเพื่อดูใบหน้าของแวมไพร์แสนอ่อนแอคนนี้ชัดๆ พวงแก้มสีชมพูอ่อนริมฝีปากบางจมูกรั้นเปลือกตาบางๆใบหน้ายามหลับราวกับเจ้าหญิงตัวน้อยน่าปกป้อง
เขาคนเดียวที่ได้เห็นมัน...
อาคาชิปรือตามองคุโรโกะไปเรื่อยๆจนหลับตามไปท่ามกลางเสียงฝนสาดฟ้าร้องที่ดังสนั่นไม่รู้ว่าหลับลงได้ยังไงกันปกติคงหงุดหงิดจนต้องหาวิธีทำให้หลับไปแล้วแต่เพราะอะไรกันนะทำไมเขาถึงหลับง่ายจังหรือเพราะคนตัวเล็กที่เขากอดอยู่นี่? อา...เพราะใบหน้ายามหลับที่ดูไร้เดียงสากว่าปกตินี้ทำให้เขาดูเพลินจนง่วงไปเองรึไงกันนะ
..........................................................................................................................................
วันนี้คนในชมรมก็ดูปกติดีคุโรโกะและอาคาชิมาโรงเรียนตามปกติเหมือนทุกวันและเข้าชมรมมาตามปกติเช่นทุกวันแต่วันนี้เพื่อนร่วมทีมอย่างที่สนิทที่สุดของคุโรโกะดูแปลกๆไปเหมือนเหนื่อยอย่างกับเมื่อเช้าเจอเสือไล่ฟัดอย่างไรอย่างนั้นอีกหนึ่งเรื่องคือเจ้าหมาโกลเด้ลสีเหลืองวันนี้ดันไม่มาโรงเรียนมันชักจะยังไงๆหลังพักคนตัวเล็กเลยเข้าไปถาม
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ...อาโอมิเนะคุงดูเหนื่อยๆ” คำถามง่ายๆจากคุโรโกะ อาโอมิเนะเบิกคิ้วเล็กน้อยก่อนกระเดือกน้ำเข้าไปอึกใหญ่ราวกับกลัวจะไม่ได้กินมันอีก
“ไม่รู้สิ...”
“??!!” ตอบอย่างขอไปทีเหมือนไม่อยากบอกอะไรมากกว่านี้เพราะเขาเองก็ยังไม่เข้าใจว่าเมื่อวาน...มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ “หมายความว่าไงครับ…ไม่รู้?” ร่างบางนั่งลงข้างๆเพื่อนสนิทก่อนสังเกตเห็นรอยจุดแดงๆสองจุดบนคอของร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆจึงไม่รอช้าเอ่ยถามโดยพลัน(เอิ่มภาษาเอ็งนี่= =*)
“อาโอมิเนะคุง..”
“...?”
“ที่คอ...ไปโดนอะไรกัดมาเหรอครับ?” ถามพลางชี้ตรงที่มีรอยจุดเล็กๆสองจุดที่คอของคนตัวสูงผิวเข้มข้างๆ อาโอมิเนะเลิกคิ้วอีกครั้งก่อนแตะๆดูและอ๋อออกมา
“คงโดนยุงหรืออะไรกัดล่ะมั้ง” เขาว่าและลุกขึ้นบิดขี้เกียจ
“ผมขอดูหน่อยได้มั้ย?” อาโอมิเนะทำหน้างงๆแต่ก็ไม่ขัดอะไรจนคุโรโกะเข้าไปพินิจดูใกล้ๆดวงตาสีฟ้าใสเบิกโตแต่พริบตาเดียวก็กลับเป็นอย่างเดิม “สงสัยจะยุงกัดจริงๆนั่นแหละครับ” คุโรโกะผละออกมาเห็นอาโอมิเนะจ้องตนงงๆก็ไม่ตอบอะไรเพราะเดี๋ยวจะเป็นเรื่องยืดยาวอีก
“นายสงสัยอะไรแปลกๆจังนะเท็ตสึ...เรื่องนี้ช่างมันเถอะไปซ้อมกันดีกว่า” รอยยิ้มพิมพ์ใจ(?)ผุดขึ้นบนใบหน้าของคนตัวสูงและ คุโรโกะยิ้มตอบบางๆและรีบวิ่งเยาะๆตามคนตัวสูงที่นำริ่วไปไม่ติดฝุ่นแล้ว...
หลังจบการซ้อมในตอนเช้าทุกคนก็เปลี่ยนชุดและออกจากชมรมกันไปหมดเหลือเพียงหนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวที่นั่งหาววอดๆหูกับหางโพล่ออกมาอีกรอบแบบไม่ตั้งใจจนคุโรโกะเอือมที่จะเตือนแต่ที่สำคัญกว่านั้นมีอีกเรื่องที่ทำให้เขาคิดมากจุดแดงๆสองจุดที่เหมือนรอยกัดนั่นไม่น่าจะใช่ยุงกัดแน่ๆ
เขามั่นใจ...
นั่นมันรอยเขี้ยว....
ของแวมไพร์...
กลิ่นจำเพราะพวกแวมไพร์ยังติดอยู่เลยคงจะโดนมาเมื่อวานแน่ๆแต่ที่หน้าแปลกกว่านั้นคือทำไมอาโอมิเนะถึงรอดมาได้จะบอกว่าเพราะความเป็นนักเลงอยู่ในตัวด้วยบวกกับบ้าบาสเลยใช้บาสต่อยสวนจนแวมไพร์หน้าหงายตัวกระแทกพื้นหัวโขกหินแถวนั้นจนเดี้ยงพอดีเลยรอดมาได้งั้นเหรอมันจะแฟนตาซีไปรึเปล่า?
ร่างบางเดินไปเดินมาในห้องคิดใคร่ครวญอยู่นานสองนานจนออดเข้าเรียนดังแล้วแต่ก็ยังไม่มีท่าทีจะออกจากห้องเปลี่ยนชุดเสียทีจนอาคาชิที่นั่งรอเจ้านายอยู่ในห้องด้วยเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อยแต่...ไอ้ครั้นจะถามก็ไม่ใช่เรื่องก็ในเมื่อเจ้าตัวเขาไม่อยากจะบอก อาคาชิลุกขึ้นยืนและเดินไปลากเจ้าของผมสีฟ้าออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดสักทีเพราะต้องรีบเข้าเรียนถ้าโดดคนอื่นคงจะสงสัยน่าดู
“ทำอะไรน่ะครับ”
“นายไม่ได้ยินเสียงออดรึไง?”
“เอ๊ะ...อ่ะ ออดแล้วเหรอครับ” เออให้ตายเถอะหมอนี่มีเรื่องให้คิดมากแล้วไม่รับรู้สิ่งรอบข้างเลยแฮะ อาคาชิพยักหน้ารับและปล่อยมือเจ้าของร่างบางก่อนเดินนำหน้าและคอยสังเกตมองคนที่เดินตามหลังไปเรื่อยๆจนถึงห้องเรียน
........................................................................................................................................
เมฆอึมครึมเหมือนเดิมสายฝนโปรยปรายลงมาตั้งแต่บ่าย2จนเลิกเรียนก็ยังไม่หยุดวันนี้คุโรโกะเอาร่มมาด้วยจึงไม่ต้องอาศัยร่มใครกลับเหมือนคราวก่อนแต่มีคนมาอาศัยกลับกับเขาน่ะสิเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนที่อยู่ร่วมบ้านกับเขาเองนั่นแหละเมื่อเช้าก็อุตส่าบอกแล้วแท้ๆว่าให้พกร่มมาด้วยเพราะยังไม่หมดฤดูฝนแต่มันก็ไม่ยอมเอามามีเหตุผลแฝงอะไรกันแน่อันนี้เขาเองก็มิอาจทราบ
เฮ้อ...
คิดพลันถอนหายใจก่อนเดินออกจากโรงเรียนพร้อมอาคาชิและร่มคันเล็กและก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเบื้องหน้าของเขาคือคนตัวสูงเพื่อนสนิทในชมรมนั่นเอง คุโรโกะยื่นร่มให้อาคาชิก่อนยกกระเป๋าขึ้นเหนือหัวและออกวิ่งมุ่งตรงไปยังอาโอมิเนะทันทีโดยทิ้งท้ายไว้ว่า
“อาคาชิคุงกลับไปก่อนนะครับเดี๋ยวผมจะตามไปทีหลัง” อาคาชิยังไม่แย้งอะไรคนตัวเล็กก็วิ่งไปหาอาโอมิเนะซะแล้วดวงตาสองสีหรี่มองทั้งคู่ที่เดินอยู่ข้างกันสักพักก่อนเดินเลี่ยงไปอีกทางตามคำขอของคุโรโกะ
........
“อาโอมิเนะคุง!!” ร่างเล็กๆวิ่งหอบเข้ามาในร่มของคนตัวสูงที่กำลังเดินกลับบ้านเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่ดังพอสมควรของเพื่อนตัวเล็กอาโอมิเนะก็หยุดยืนรอและเลิกคิ้วมองงงๆคุโรโกะเห็นจึงชวนคนตัวสูงเดินกลับบ้านด้วยกันก่อนระหว่างทางจะบอก
ทั้งคู่เดินออกจากโรงเรียนโดยคุโรโกะอาสาไปส่งอาโอมิเนะถึงบ้านเพราะเขารู้สึกลางห์ไม่ดีและเป็นห่วงเพื่อนตัวสูงคนนี้อยู่นิดหน่อยซึ่งอาโอมิเนะก็ไม่ได้คัดค้านแต่อย่างใดนานๆทีได้เดินกลับกับเพื่อนตัวเล็กคนนี้สองต่อสองโดยไม่มีคิเสะก็ถือว่าดีเหมือนกันล่ะนะ
“ผมมีเรื่องจะถามครับ” จู่ๆระหว่างทางคนตัวเล็กที่เดินอยู่ข้างๆก็โพล่งขึ้นมาอาโอมิเนะเลิกคิ้วอีกครั้งก่อนมองไปด้านหน้าเจอร้านสะดวกซื้อ...
“ได้สิ แต่ฉันหิวอ่ะเข้าเซเว่นก่อนได้ป่ะ” คุโรโกะมองหน้าคนผิวเข้มสักพักก่อนพยักหน้า ทั้งคู่จึงเดินเข้าเซเว่นไปหาของลองท้องด้วยกันซึ่งอาโอมิเนะได้ซาลาเปาไส้เนื้อมา3ลูกส่วนคุโรโกะเอาลูกเดียวก็อิ่มท้อง จากนั้นทั้งคู่ก็เดินกลับด้วยกันอีกครั้งระหว่างทาง
“แล้วมีอะไรจะถามฉันล่ะ?”
“อ้อ...เมื่อวานอาโอมิเนะคุงได้ไปไหนต่อรึเปล่าครับหลังเลิกเรียน” เจอคำถามนี้อาโอมิเนะก็เลี่ยงไม่ได้กะจะไม่บอกแล้วแท้ๆว่าเขาไปเป็นห่วงไอ้คิเสะเลยไปส่งคุโรโกะคงไม่กระทืบเขาเพราะหึงหรอกนะ(หลงตัวเองได้อีก)
“ไปส่งคิเสะ”
“…”
“...”
“แล้วไงต่อครับ” ร่างสูงเกาท้ายทอยเหมือนไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ตรงไหน
“แล้ว...ฉันจำไม่ได้แฮะจำได้แค่ไปส่งเจ้านั่นถึงบ้านแล้วจู่ๆก็กลับมาอยู่ที่บ้านตัวเองเฉย...แค่นั้นอ่ะ” คุโรโกะขมวดคิ้วน้อยๆก่อนเอ่ยถามต่อ
“แค่นั้นเหรอครับ?...เจอคนแปลกหน้ามาทักบ้างรึเปล่าหรือมีคนมาทำร้ายมั้ย?” อาโอมิเนะทำหน้าไม่ถูกเพราะแต่ละคำถามของคุโรโกะราวกับกำลังจะเจาะชีวิตประจำวันของเขาอย่างไรอย่างนั้นแต่เขาก็ไม่ได้ค้านแค่สงสัยว่าทำไมคุโรโกะถึงถามแปลกๆแล้วมาส่งเขาเพราะอยากจะถามแค่เรื่องเมื่อวานเนี่ยนะ?
“อืม...แค่นั้นไม่เจอคนที่นายว่าหรอกว่าแต่นายถามแปลกๆอีกแล้วนะเท็ตสึ”
“ขอโทษครับแต่ว่า...” คนตัวเล็กหยุดเดินและหันมองอาโอมิเนะก่อนยิ้มให้บางๆ “ถึงบ้านอาโอมิเนะคุงแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ” ร่างบางว่าพลางโค้งตัวให้อาโอมิเนะและกำลังจะเดินกลับทางเดิมแต่ก็โดนคนตัวสูงฉุดมือเอาไว้ก่อนร่างบางๆไถลไปตามแรงฉุดไปกระแทกกับอกกว้างของอาโอมิเนะ คนตัวสูงโอบกอดคนตัวเล็กที่ยังไม่ทันตั้งตัวแน่นคุโรโกะอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกเพราะจู่ๆคนอย่างอาโอมิเนะก็มากอดเขามันไม่แปลกไปหน่อยรึไงแถมกอดแบบหน้าชนหน้า...
“เอ่อ...” เสียงเบาๆของร่างบางเรียกสติของอาโอมิเนะร่างสูงปล่อยอีกคนให้เป็นอิสระและถอยห่างออกมาก่อนเอาร่มลงเพราะฝนหยุดตกไปนานแล้ว
“โทษทีเท็ตสึ..กลับบ้านดีๆนะ” กล่าวก่อนเดินเข้าไปเลยทิ้งให้คุโรโกะยืนงงอยู่แบบนั้น...
.........................................................................................................................................
ร่างบางนอนก่ายหน้าผากนิ่งๆอยู่บนเตียงในหัวความคิดตีกันมั่วไปหมดเขากำลังกังวนในหลายๆเรื่องวันนี้อาคาชิไม่รู้เกิดบ้าอะไรขึ้นมาหรือแอบไปกินมีโอของแมวชาวบ้านเขาก็ไม่รู้ถึงได้ใจดีหาฟูกมาปูให้เขานอนบนพื้นสบายๆเออให้ตายเถอะเขาเป็นเจ้าของบ้านทำไมไม่ได้นอนเตียงล่ะ!!ส่วนมันน่ะเหรอ โน่น...นอนอยู่บนเตียงสบายสุดๆอยู่นั่น
คุโรโกะถอนหายใจและหันตะแคงข้างตั้งแต่อาคาชิมาอยู่กับเขาที่นี่เตียงที่แสนสบายก็ถูกยึดทันทีให้ตายสิเป็นแค่แมวแท้ๆนี่บ้านเขานะ!! คุโรโกะถอนหายใจอีกรอบและพลิกมาอีกข้างมองคนบนเตียงที่น่าจะหลับไปแล้วแต่หางนั่นก็ยังกระดิกไปมาอยู่คงตื่นอยู่มากกว่า...
คิเสะคุงงั้นเหรอ?...
คนที่น่าสงสัยตอนนี้คือเขานั่นแหละคนสุดท้ายที่อยู่กับอาโอมิเนะแล้ววันที่อาโอมิเนะไปส่งก็ตอนอยุ่ในชมรมยังมีท่าทีแปลกๆอีกด้วยเกิดอะไรขึ้นกันนะที่สำคัญพรุ่งนี้คิเสะจะมาโรงเรียนรึเปล่าแล้วจะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นมั้ยนะ อา...แย่จริงตอนนี้ความกังวนของเขามันมากจนนอนไม่หลับเลย....
...............................................................................................................
เอาล่ะก็ค่อนข้างจะเข้มข้นกันเลยทีเดียวมีเม้นบอกอวยหลายคู่คู่ไหนก็แล้วแต่จะอวยเลยค่ะ
เราไม่แคร์555 ตอนนี้อวยแดงดำ ฟ้าเหลือง ฟ้าดำ เหลืองดำ กร๊ากกก555แล้วแต่ท่านจะจิ้นเถอะ
แต่เรื่องนี้แดงดำนะ555เห็นคอมเม้นแล้วปรื้ม><ถึงจะไม่เยอะเท่าเรื่องอื่นแต่ดีใจที่ยังมีคนชอบและติดตามงามของเราอยู่ต้องขอบอกว่าขอบคุณมากๆค่ะ5555แล้วมาอดหนุนกันเรื่อยๆนะ//ไม่ใช่ละ
ประเด็นทำไมเรียกแมวน้ำแดง? เพิ่งคคิดเหตุผลที่ฟังดูขึ้นออกค่ะ ก็ตอนแรกอ่ะนะ
ครกเจอท่านแดงนั่งโชกเลือดอยู่ใช่มั้ยล่ะแล้วเลือดนี่ก็สีแดงใช่มั้ยล่ะอาคะก็แปลว่าแดงใช่มั้ยล่ะ?
เลยเรียกมันแบบนั้นแหละมันเป็นนจินตนาการกากๆของเราเอง555
ลากันดีกว่าขอบคุณที่อ่านขอบคุณที่เม้นค่ะ^O^
ซียู♥
วิ่งหนีอย่างรวดเร็ว ครกเมะO___O(น่าสนเหมือนกันนะ55)
ความคิดเห็น