คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5 : เจ็บปวด
5
เจ็บปวด
“...”
ว่ายังไงนะ!ให้เขาเป็นทาสเหรอ?นารุโตะบ้าไปแล้วรึไงกัน!แล้วเมื่อเป็นแบบนี้เขายอมง่ายๆรึไงกันล่ะ? ซาสึเกะรวบรวมแรงทั้งหมดส่งไปที่แขนและผลักนารุโตะออกไปห่างๆตัวจนร่างสูงเซล้มไปกับพื้นจึงฉวยโอกาสเวลานั้นลุกขึ้นและกระชากโซ่ที่มือนารุโตะออกมา ยังไงเขาก็ก็ไม่มีกุญแจงั้นก็หนีไปทั้งๆที่โดนล่ามแบบนี้แล้วกันแต่การกระทำนั้นช้าไปนารุโตะลุกขึ้นรวบร่างบางขึ้นอุ้มและเหวี่ยงร่างนั้นลงไปกับพื้นก่อนจะจับโซ่ที่ล่ามขาร่างบางขึ้นมาถือไว้พลางมองใบหน้าสวยที่บิดเบี้ยวด้วยความโกรธอย่างเย้ยหยัน
นารุโตะเดินเข้าไปใกล้ในขณะที่อีกคนก็ถอยร่างออกไปจนกระทั่งแผ่นหลังรู้สึกถึงขอบเตียง เขาหมดทางหนีแล้ว นารุโตะยิ้มและนั่งลงตรงหน้าร่างบางมือเรียวจับคางมนของอีกคนให้เงยหน้าสบตากับตนก่อนจะไม่รีรอประกบปากกับเจ้าของใบหน้าสวยนั้นอย่างรุนแรงและไม่สนใจว่าอีกคนจะขาดอากาศตายรึเปล่าซึ่งร่างบางไม่อยากจะถูกสัมผัสรุนแรงแบบนี้มันเจ็บและรู้สึกรังเกียจเต็มทนที่เพื่อนสนิทมาทำแบบนี้ เขาไม่อยากอยู่ร่วมกับไอ้คนพันธ์นี้แล้วไม่อยากเห็นหน้าด้วย ซาสึเกะหลับตาแน่นสองมือเล็กๆกำหมัดและรัวกำปั้นใส่แผงอกและไหล่กว้างของร่างสูงไม่ยั้งหวังว่าคนตรงหน้าจะยอมถอนปากออกและหมดอารมณ์เล่นบ้าๆกับเขา
แต่การกระทำเช่นนั้นมันกลับกลายเป็นว่าเขาสาดน้ำมันเข้ากองเพลิงทุกอย่างที่ทำมันดันทำให้นารุโตะอยากจะเอาชนะเขาเข้าไปใหญ่แน่นอนว่าคราวนี้เขาคงไม่ยอมจูบนี้มันนานขึ้นเรื่อยๆอีกทั้งร่างสูงยังไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยหรือเว้นให้เขาหายใจหายคอสักนิด ซาสึเกะตัดสินใจปล่อยหมัดเข้าที่ท้องของอีกคนแรงๆจนในที่สุดนารุโตะก็ยอมปล่อยมือหนากุมท้องตัวเองพลางมองร่างบางที่หอบโยนและกำลังสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด มือเล็กยกขึ้นเช็ดคราบน้ำลายที่มุมปากและมองร่างสูงกลับ
“หึ...โอเค นายคงรังเกียจฉันเข้าแล้วสินะ” นารุโตะยักไหล่แบบไม่แยแส “แต่รู้มั้ย? หน้าที่ของทาสน่ะคืออะไร” กล่าวพลางคืบคลานเข้าไปใกล้ร่างบางที่กำลังจะลุกขึ้นแต่ก็อีหลอบเดิมเขาโดนกระชากลงไปนั่งกับพื้นอีกรอบและโดนนารุโตะจับขาเอาไว้จะลุกหนีอีกรอบก็ทำไม่ได้แล้ว
“ปล่อยซะนารุโตะ”
“…ไม่จำเป็น”
“ฉัน-บอก-ให้-แก-ปล่อย!” ซาสึเกะกัดฟันพูดเน้นทีละคำและจิกสายตาใส่นารุโตะอย่างไม่ลดละ หากร่างสูงปล่อยมันก็คงกลายเป็นเรื่องตลกดีๆนี่เองเขาคงไม่ยอมปล่อยให้เหยื่อที่จับได้หนีไปหรอก
“หึ...หน้าที่ของนายในตอนนี้แค่ครางเสียงเพราะๆให้ฉันฟังก็พอ...” กล่าวจบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆใบหน้าคมก็ก้มลงไซร้ต้นคอขาวของซาสึเกะทันทีพร้อมกับกัดและตีตราความเป็นเจ้าของไว้ซึ่งร่างบางนั้นไม่ได้ยินยอมแต่อย่างใดเพียงแค่เขาสู้แรงนารุโตะไม่ได้ถึงแม้แรงเขาจะเยอะเวลาอยู่กับผู้หญิงกับพวกไร้ความสามารถและคนอื่นๆแต่กับนารุโตะคนเดียวที่เขาไม่สามารถที่จะเอาชนะได้ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว นารุโตะแซงหน้าเขาไปทุกอย่างแม้กระทั่งร่างกายที่แข็งแกร่งตอนนี้...
ซาสึเกะกัดฟันและยันร่างนารุโตะออกไปห่างๆอย่างสุดแรงพยายามจะถอยหนีและตบตีให้ไอ้คนที่กำลังจะทำร้ายเขาให้ถอยออกไปแต่แน่นอนมันเป็นไปไม่ได้นารุโตะจับไหล่บางและขืนกดมันไปติดขอบเตียงเมื่อคืนยังไงเขาก็เล่นรุนแรงกับร่างบางไปแล้วครั้งนี้จะอ่อนโยนให้หน่อย...ไม่ดีกว่า
นารุโตะฝังจมูกลงบนซอกคอของคนที่ดิ้นไม่หยุดสูดดมกลิ่นหอมที่ไม่เคยมีใครเคยได้กลิ่นนี้และเลียซอกคอนั้นช้าๆลากลิ้นผ่านไหปลาร้าลงมาถึงยอดอกก่อนจะโดนคนตัวเล็กทุบหัวเข้าให้อีกรอบหากแต่อีกคนหาได้สนใจไม่ร่างสูงยังคงไม่สะทกสะท้านไล่เลียมาถึงยอดอกก่อนจะดูดเม้มแรงๆเรียกเสียงร้องที่แสนเย้ายวนได้ดีทีเดียวร่างบางไม่รู้เลยสักนิดว่าเสียงร้องของตัวเองมันไปกระตุ้นอารมณ์ของอีกคนให้พุ่งกระฉูดขึ้นไปอีก นารุโตะยิ้มพอใจและล้วงมือเข้าไปภายในกางเกงขาสามส่วนของร่างบางช้าๆแบบไม่ให้ร่างนั้นรู้ตัวปากก็ทำหน้าที่ดูดเม้มของมันดีเหลือเกิน
ซาสึเกะหน้าแดงแจ๋สองมือที่ในตอนแรกใช้ประทุษร้ายร่างสูงก็เปลี่ยนมาปิดปากกลั้นเสียงร้องของตนดวงตาก็ปรือลงเรื่อยๆด้วยความทรมารและเสียวซ่านและเมื่อรู้แล้วว่านารุโตะสัมพัสร่างตัวเองไปถึงไหนต่อไหนซาสึเกะก็ดิ้นแรงยิ่งกว่าเดิมและกลับมาใช้มือทุบตีคนตรงหน้าเช่นเดิม
“ไอ้บ้า! เอามือออกไปเดี๋ยว”
“อย่าทำเป็นโง่ไปหน่อยเลยนายคิดว่าแค่ตะโกนบอกเสียงดังแล้วฉันจะกลัวและยอมทำตามรึไง?” กล่าวในขณะที่มือยังคงปนเปรอส่วนนั้นของร่างบางอย่างสนุกก่อนผุดรอยยิ้มน้อยๆข้างมุมปาก “ร้องออกมาสิ จะกลั้นทำไม!!” นารุโตะเริ่มอารมณ์เสียและกระชากมือร่างบางออกจากปาก
“อื้อ!”
ทันทีที่มือหลุดเสียงร้องก็หลุดออกมาพร้อมกันเมื่อนารุโตะเล่นกับน้องเขาแรงและถี่ขึ้นเรื่อยๆ มือทั้งสองข้างของร่างบางบัดนี้มันได้ถูกเชือกที่นารุโตะเตรียมพร้อมติดตัวไว้ตั้งแต่แรกมัดไพล่หลังติดไว้กับขาเตียงคราวนี้ถ้าหากดิ้นได้เขาคงไม่ใช่คนแล้วล่ะซาสึเกะจิกตามองนารุโตะอย่างแค้นเคืองเมื่อเจ้าของร่างสูงทำจนเขาเสร็จและปลดปล่อยออกมาจนเลอะมือเจ้าคนที่ทำไปหมด นารุโตะยิ้มกริ่มและยกมือขึ้นเลียน้ำสีขาวขุ่นนั้นอย่างไม่นึกรังเกียจจนร่างบางเห็นยังอดขยาดไม่ได้ ซาสึเกะหายใจหอบถี่พลางจ้องมองว่านารุโตะจะทำอะไรเขาต่อไปขณะเดียวกันก็คิดจะหาทางแกะเชือกนี่ออกและหนีไป การแกะเชือกมันไม่ยากถ้านารุโตะไม่ทำให้สติเขากระเจิงล่ะก็เพราะฉะนั้นตอนนี้การแกะเชือกมันเลยกลายเป็นเรื่องยากสำหรับเขาไปโดยปริยาย
“ทำไมมองฉันแบบนั้นเล่า ซาสึเกะ...หยุดจ้องซะ” นารุโตะเอ่ยเสียงเย็น เวลานี้เขาคงไม่มาพูดเล่นกับร่างบางหรอกหากแต่ คนตัวเล็กไม่ได้คิดแบบนั้นซาสึเกะยังคงท้าทายด้วยการจ้องหน้านารุโตะอย่างไม่ลดละด้วยสายตารังเกียจและยังทำเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่ใส่ใจอีกต่างหาก “ถ้านายยังดื้อทำแบบนั้นอีกระวังจะเจ็บตัวเอานะ” นารุโตะกล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบจนรู้สึกขนลุก ซาสึเกะรับรู้มันแต่ยังคงทำใจดีสู้เสือ เขายิ้มมุมปากและมองนารุโตะเหมือนกำลังเยาะเย้ยเช่นว่า ทำได้แค่ขู่รึไงกัน
“โอเค...ถ้านายต้องการ”
สิ้นคำพูดนารุโตะก็กดร่างนั้นไปติดกับขอบเตียงจนหลังของร่างบางรู้สึกเจ็บแปร๊บวันนี้หลังเขากระแทกกับของแข็งมาหลายครั้งแล้วนะมันจะทำเบาๆไม่ได้เลยรึไง ดวงตาสีฟ้าว่างเปล่าจ้องลึกลงไปในดวงตาสีดำสนิทนั้นก่อนจะแสยะยิ้มให้และกระชากกางเกงคนตัวเล็กออกซึ่งแน่นอนว่าซาสึเกะก็ต้องโวยวายและพยายามจะหยุดเขาอยู่แล้วแต่มันคงสายเกินไปที่ร่างบางจะอ้อนวรขอให้หยุดแล้วล่ะ
นายทำตัวเองนะ...ซาสึเกะ
เขาไม่สนอะไรทั้งนั้นไม่ว่าร่างบางจะดิ้นแรงสักเท่าไหร่มันก็หยุดเขาไม่ได้แล้วในตอนนนี้ผ้ายาวๆสีดำที่อยู่บนเตียงคาดว่าน่าจะเป็นผ้ามัดของหรืออะไรสักอย่างนารุโตะหยิบมันมามัดปิดตาร่างบางเอาไว้เสียแน่นจนเจ็บไปหมดหลังจากนั้นก็เล่นสนุกกับส่วนนั้นของเจ้าของร่างงามและใช้ปากครอบครองมันในที่สุดเล่นเอาเรี่ยวแรงที่มีเพียงนิดเดียวของอีกคนถูกสูบหายไปหมดตอนนี้ที่ทำได้ก็มีเพียงครวญครางเสียงแผ่วเบาออกมาเท่านั้นถึงแม้จะพยายามกลั้นเสียงร้องไว้แต่มันก็หลุดออกมาทุกทีเพราะเขาไม่รู้ว่านารุโตะไปทางไหนกันแน่เดาการกระทำของนารุโตะคนนี้ไม่ออกเลยสักนิด
และเมื่อเขาพยายามจะดิ้นหนีนารุโตะก็จับสองขาของเขาแยกออกและพาดเอวเอาไว้ก่อนจะปลดกางเกงตัวเองออกและแทรกตัวเข้าไปช้าๆนั้นล่ะที่ทำให้เขาทนไม่ได้จนต้องร้องออกมาเสียงดังลั่นมันรู้สึกเจ็บมากจนอยากจะร้องไห้ออกมาอารมณ์พุ่งสูงขึ้นมากระทันหันจนหายใจถี่
“อ๊า...นะ...นารุ...นารุโตะ”
เสียงเรียกชื่อของอีกคนช่างแผ่วเบาและคนโดนเรียกหาได้สนไม่ตรงกันข้ามเขากลับกระแทกตัวเข้าไปแรงๆจนร่างบางร้องดังมากกว่าเดิมไม่ยอมปล่อยให้ด่าหรือว่าอะไรซึ่งมันทำไม่ได้อยู่แล้วหากสังเกตดีๆคงเห็นหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มข้างซ้ายผ่านผ้าปิดตาของร่างบางแต่คนที่เปลี่ยนไปกลับไม่ได้สนใจไม่แม้แต่จะมองหรือฟังคำขอร้องให้หยุดของอีกคนเลยสักนิดกลับแทรกตัวเข้าไปครั้งแล้วครั้งเล่าเสียงร้องและหอบหายใจนั้นดังก้องไปทั่วห้อง
“อา อ๊า..นารุโตะ...หยุด...อ๊า!”
เสียงห้ามมันคงดังไปไม่ถึง นารุโตะยังคงขยับตัวเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆจนเลือดสดๆไหลอาบตามเรียวขาอีกคนแต่เขาก็ไม่สนมันหน้าที่หยุดมันไม่ใช่หน้าที่เขาเพราะเขาจะไม่หยุดแน่นอน ร้องอ้อนวรต่อไปเถอะ
“เงียบซะ ฉัน อา...ซาสึเกะทำไมนายเซ็กซี่แบบนี้นะ”
ว่าเสียงกระเซ่าและยื่นใบหน้าเข้าไปขบกัดซอกคอของอีกฝ่ายแรงๆโดยไม่ถามก่อนเลยว่าคนโดนกัดมันเจ็บไหม? แต่นั่นมันก็ไม่ได้ทำให้เขาสนใจเสียงร้องของซาสึเกะเลยสักนิดยังคงรักษาการขยับเร็วช้าของตัวเองและเรียกเสียงครางหวานๆของอีกคนได้ดี
“อา อ๊างงง นะ นารุโตะ ขอร้อง...อย่า ฮึก”
ร่างนั้นบิดเกร็งและร้องไม่เป็นภาษาน้ำลายเหนียวๆไหลเลอะมุมปากใบหน้าขาวนวลแปรแปลี่ยนเป็นแดงซ่านและหายใจหอบถี่ร่างเล็กๆนั้นเริ่มช้ำเป็นจ้ำๆเนื่องจากทนแรงบีบของอีกคนไม่ไหวนารุโตะก็จับเขาแต่ละทีไม่ได้ออมมือสักนิด ในตอนนี้เขารู้สึกเจ็บปวดที่สุดโดนเพื่อนตัวเองทำแบบนี้เป็นใครก็ทนไม่ได้ทั้งนั้นแถมยังขืนใจบังคับเขาอีกต่างหากและในตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ปล่อยให้นารุโตะมันทำตามใจตัวเองเพราะเขาถูกมัดไว้แบบนี้และยังเสียเปรียบตามเนื้อตัวก็เจ็บระบมไปหมดและปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาแบบนั้น...
นารุโตะแทรกตัวเข้าไปครั้งสุดท้ายก่อนจะปล่อยออกมาพร้อมกับร่างบางที่ตัวสั่นงักและกัดฟันกลั้นเสียงสะอื้น ซาสึเกะไม่เถียงอะไรอีกเงียบและปล่อยให้นารุโตะจัดการอะไรให้เรียบร้อยหากแต่...
“…”
คนที่คาดว่าจะทำร้ายเขาตอนนี้กลับสวมกอดเขาเอาไว้หลวมๆราวกับกำลังซึมซับความอบอุ่นจากร่างเขาสักพักก็ปลดผ้าปิดตาออกให้เขาก่อนจะตามมาประกบจูบโดยที่ร่างบางยังไม่ทันตั้งตัว ดวงตาที่บวมช้ำหลังร้องไห้เหม่อมองร่างสูงที่จูบตนอย่างรู้สึกเจ็บปวดที่สุด ต้องการเพื่อนคนเดิมจิตใจที่บอบช้ำในตอนนี้มันเริ่มจะทรุดหนักลงไปเรื่อยๆคนที่เป็นเพื่อน คนที่ตามหาเขา คนที่คอยแอบเป็นห่วงคนที่คอยถามหาเขาเมื่อก่อนมันหายไปไหนกันนะ
กลับมาเป็นนารุโตะคนเดิมสักทีสิ เจ้าทึ่ม
ถ้าเสียงนี้ส่งไปถึงคนตรงหน้าที่แสยะยิ้มให้เขาตอนนี้ก็ดีสิถ้ามันสำเร็จขึ้นมาก็ดีสิถ้ามันทำให้เจ้าของร่างสูงตรงหน้านี้กลับมาสดใสและซุ่มซ่ามเบ๊อะเซอะเหมือนเดิมก็ดีสิ...
“นารุโตะ...นายมันบ้าที่สุด”
หลังจากคนร่างสูงถอนจูบออกและลุกขึ้นหายไปจากห้องนี้แล้วร่างบางจึงได้ชันเข่าขึ้นซบใบหน้ากับเข่าบางของตัวเองและบ่นพึมพำอย่างน้อยใจ...
..............................................................................................................................
เมื่อพ้นจากห้องที่เพิ่งทำกิจกรรมกับร่างบางไปแล้วนารุโตะเดินลงมาข้างล่างปรากฏให้เห็นชายสี่คนกำลังง่วนอยู่การจัดของในบ้านเขาให้ตามกระดาษแผ่นเล็กที่เขาเขียนทิ้งไว้บนโต๊ะนารุโตะเอ่ยทักทายทุกคนและเปิดตู้หยิบน้ำโยนให้ทุกคนจากนั้นจึงลากกล่องลังอะไรสักอย่างที่วางอยู่ตรงประตูเข้ามาใกล้ๆตนนั่งลงยองๆและเปิดลังออกดูพบคัมภีร์มากมายที่เขายังแกะมันออกมาไม่หมดตัวอักษรและคาถาผนึกต่างๆมันรวมอยู่ในนั้นถ้ายังแกะไม่ออกคนในหมู่บ้านอาจเป็นอันตราย
เจ้าตัวที่โดนผนึกมันถูกใครบางคนปลดผนึกออกมาและกำลังอาระวาดอยู่ระแวกหมู่บ้านเขาและกำลังฟัดกับลูกน้องของเขาอย่างเอาเป็นเอาตายแต่ฟังจากคำพูดของลูกน้องเขาคาดว่ามันคงไม่ใช่สัตว์หรือตัวอะไรคงเป็นนินจาที่ร้ายกาจ
มันต้องการตัวซาสึเกะ...
มาถึงตรงนี้นารุโตะก็เริ่มคิดหนักเพราะไม่รู้ว่ามันต้องการซาสึเกะทำไมที่เขารู้เพราะมันมุ่งมาทางบ้านอุจิฮะที่อยู่สุดหมู่บ้านและเปลี่ยนเส้นทางมาทางท้ายหมู่บ้านที่อยู่ใกล้ๆบ้านเขาแถมลูกน้องที่โทรมารายงานเหตุการณ์ยังบอกว่าเจ้านั้นพูดจาแปลกๆเกี่ยวกับตาที่มองทะลุภาพลวงเป้าหมายมันคือซาสึเกะและเนตรวงแหวนงั้นเหรอ?แต่ถ้ามันไม่ได้มันคงมุ่งเป้ามาที่หมู่บ้านแน่ๆ
ยังไงก็ตามเขาควรจะแกะอักขละในคัมภีร์พวกนี้ให้ออกก่อนถ้ายังหาวิธีผนึกมันไม่ได้มันก็มีโอกาสเสียเปรียบมากกว่าและดูเหมือนมันจะมีพวกอยู่จำนวนนึง
“เอ่อ...ท่านซาสึเกะอยู่คนเดียวข้างบนแบบนั้นจะดีเหรอครับ”
หนึ่งในลูกน้องที่เขาใช้ให้มาขนของเอ่ยถามเขาขึ้นเบาๆ นารุโตะตวัดสายตามองจิกๆจนชายหนุ่มคนนั้นสะดุ้งเฮือกและหุบปากฉับลงทันที
“ฉันผนึกห้องนั้นไว้แล้วคงไม่มีใครหน้าไหนมันลอดผ่านไปได้หรอกนอกห้องก็ติดกับดักไว้ทั่วลองมันแตะประตูแม้แต่ปลายเล็บสิ...” เมื่อนารุโตะพูดแบบนั้นเหล่าลูกน้องก็รู้ทันทีว่าคนที่ทำแบบนั้นคงเละเป็นจุลแหงๆ
“เอ่องั้น…ทุกอย่างก็เข้าที่เข้าทางแล้ว..พวกผมขอตัว”
นารุโตะไม่ได้พูดอะไรเขานั่งอ่านคัมภีร์อยู่แบบนั้นแต่เหล่าลูกน้องก็รู้ดีว่านั่นคือคำอนุญาตของเจ้าตัวจึงพร้อมใจกันหายไปจากตรงนั้นขณะเดียวกันดวงตาสีฟ้าก็แข็งกร้าวขึ้นมือหนากำคัมภีร์แน่น...
ซาสึเกะเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น!....
.................................................................................................................
555ยังจะมีคนอ่านอยู่มั้ยเนี่ย?ยังไงก็เม้นกันเยอะๆนะ555
ปกติไม่ค่อยขอแต่มันไม่มีไรพูดอ่ะ=w=คิดถึงคนอ่านจังปิดเทอมแล้วก็เหงา
พอเปิดเทอมก็ยุ่งสุดๆให้ตายเถอะไม่มีไรพอดีเลยเน้อ...
กลัวโดนจุง(ก็รู้ๆกันอยู่) อุตส่าไม่เขียนให้มันโจ่งแจ้งมากนะเนี่ย
จะโดนมั้ยเน้อ=[]=เสียวอ่ะ เอาเถอะวันนี้ก็ไม่มีไรมากขอขอบคุณ
ทุกท่านที่อุตส่าเสียเวลามาเม้นให้เรานะคะขอบคุณค่ะ^^
ซียู♥
ความคิดเห็น