คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 3 : เปลี่ยนไป
3
เปลี่ยนไป
เขาอยากตาย!!! ไม่ไหวแล้วอยากมุดดินหนีที่สุดเขาลืมไปได้ยังไงว่าใส่เสื้อนารุโตะ!แล้วคนก็มองแปลกๆด้วยโธ่ๆๆๆ โดนล้อยันลูกบวชแน่ ณ ตอนนี้เขานั่งอยู่ร้านราเม็งแถมใส่กุญแจมือตัวติดกับนารุโตะจนจะคลานตามไปนั่งบนตักมันอยู่ละไม่รู้จะเบียดเขาไปถึงนะถ้าป้อนได้นี่มันคงป้อนราเม็งเขาไปแล้วอารมณ์ประมาณการ์ตูนสาวน้อยเลยแหละ ซาซึเกะนั่งจมอยู่กับความคิดตัวเองจนกินราเม็งเสร็จนั่นแหละ นารุโตะยังคุยโม้กับเถ้าแก่ไม่เลิกซึ่งเขาก็ต้องรออันที่จริงก็เพิ่งรู้แหละว่านารุโตะจะเป็นปกติเฉพาะอยู่ข้างนอกซึ่งไม่มีใครรู้เลยสักนิดว่านารุโตะเปลี่ยนไปแต่ที่เขาสงสัยคือ...ไม่มีใครคิดจะสังเกตกุญแจมือนี่บ้างเลยรึไงกันนะ? แล้วที่เขาสงสัยมากที่สุดก็คือทำไมนารุโตะเดินไปไหนถึงมีแต่คนยกยอปอปั้นกันจังทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่มีใครสนใจสักนิดเดี๋ยวนี้ไปไหนก็มีแต่คนทัก ช่วงที่เขาไม่อยู่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ล่ะเนี่ย
ซาสึเกะนั่งเท้าคางมองออกไปข้างนอกเพราะมองบรรกาศในร้านมันน่าอึดอัดเหลือเกินก็ดันมีแต่คนมองเขานี่นาและก็เป็นผู้ชายซะส่วนใหญ่ผู้หญิงก็มองเหมือนกันแหละแต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยกล้ามองกันเท่าไหร่แน่นอนเขาเข้าใจก็เขาใส่เสื้อนารุโตะนี่นาเป็นใครก็ต้องคิด แต่จะจ้องกันนานไปรึเปล่านั่น?อย่างกับตัวเองกำลังถูกกลืนกินยังไงไม่รู้สายตาพวกนั้นมันอะไรกัน
เขาตัดสินใจสลัดความคิดทั้งหมดออกจะไปสนใจทำไมที่ควรจะคิดตอนนี้คือหาทางหนีนารุโตะต่างหากแต่เขาจะต้องทำยังไงกันล่ะตัดโซ่นี่ออกเลยดีมั้ย? เหลือบมองนารุโตะก็ไม่เห็นหมอนั่นจะสนใจเขาเท่าไหร่เลยนี่นา ร่างบางขมวดคิ้วและยกมือขึ้นสับโซ่ที่เชื่อมระหว่างมือเขากับนารุโตะตอนแรกก็ไม่คิดว่ามันจะหลุดแต่มันหลุดแล้วนี่นา นารุโตะหันขวับมามองเขาทันที ซาสึเกะคงไม่อยู่ให้นารุโตะจับหรอกเมื่อได้โอกาสเจ้าตัวก็ลุกจากเก้าอี้ตั้งใจจะวิ่งหนีไปทันที
ท่ามกลางความมึนงงของเถ้าแก่ที่ซาสึเกะเป็นคนขัดการสนทณาระหว่างเขากับเด็กหนุ่มเจ้าประจำ นารุโตะสบถเบาๆและวางเงินให้เถาแก่ก่อนจะวิ่งตามออกไปดูเหมือนซาสึเกะจะไปไหนได้ไม่ไกลเพราะยังเจ็บกับการกระทำของเขาเมื่อคืนอยู่ นารุโตะวิ่งตามทันเจ้าตัวที่กำลังหนีเข้าซอยคงตั้งใจจะไปสำนักงานโฮคาเงะล่ะสิ
เสียใจด้วยนะซาสึเกะ
พอเข้าถึงตัวเขาก็กระชากแขนร่างบางและคว้าเอวเอาไว้ล็อคตัวได้ก่อนพอดี เมื่อรู้ว่าถูกจับตัวได้ซาสึเกะก็ดิ้นไม่หยุดเรื่องอะไรเขาจะยอมปล่อยโอกาสเล่า
“ชิ!”
นารุโตะสบถเบาๆและเหวี่ยงร่างบางไปกระแทกกับกำแพงแรงๆจนร่างบางรู้สึกปวดร้าวไปทั่วแผ่นหลังตามด้วยหมัดหนักๆต่อยเข้าที่ท้องน้อยจนรู้สึกจุก ซาสึเกะพูดไม่ออกและทำท่าจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นยังดีที่นารุโตะรับร่างนั้นไว้ทันแต่ร่างบางก็ปัดความหวังดีนั้นทิ้งแน่นอนว่านารุโตะไม่ปล่อย เขาใช้ร่างและสองแขนดันซาสึเกะไปติดกำแพงพร้อมกับสองมือกันซ้ายขวาป้องกันหนี
“ทำไม…”
“...”
“ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้...นายต้องการอะไรนารุโตะ”
ในที่สุดร่างบางก็ทนไม่ไหวถึงได้พ่นคำถามออกไปด้วยสีหน้าที่มองก็รู้ว่าเจ็บปวดมากแค่ไหน อยากให้นารุโตะเป็นเหมือนเดิมก็อยากแต่สาเหตุที่นารุโตจะเป็นแบบนี้เขายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ทำไมล่ะทั้งๆที่ออกมาข้างนอกนารุโตะก็เหมือนคนเดิมแท้ๆแต่กลับทำกับเขาแบบนี้ เขาผิดใช่มั้ย?
“หึ…ต้องการอะไร? เปล่านี่ฉันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว” นารุโตะไหวไหล่ตอบแบบไม่ได้ใส่ใจซึ่งมันไม่ได้ช่วยให้ข้อสงสัยของร่างบางกระจ่างได้เลยสักนิด ซาสึเกะยิ้มบางๆและก้มหน้าลงต่ำเขาต้องทำยังไงนะ...
"ไม่...ไม่ใช่นาย...นี่มันไม่ใช่นายนารุโตะ” เขาว่าพลางยกมือบีบแขนอีกข้างเพื่อลดความประหม่า นารุโตะขมวดคิ้วมอง ส่วนซาสึเกะก็ได้แต่ก้มหน้าเขาไม่อยากเห็นนารุโตะที่เป็นแบบนี้
“หึ! ตรงไหนที่มันไม่ใช่ฉัน? ทั้งหน้าตาแบบนี้ รูปร่างแบบนี้ มือแบบนี้ สีผิว สีตา สีผม ตรงไหนที่มันไม่ใช่ฉันกัน!”
“นิสัยแย่ๆแบบนี้ไง นิสัยที่นายทำร้ายฉันนิสัยเจ้าเล่ห์แบบนี้นิสัยที่โหดร้ายแบบนี้ การที่นายไม่ฟังคำที่ฉันขอร้องแบบนี้ไง! การที่นายใช้กำลังและยังพูดกับคนอื่นหน้าตาเฉยแบบนี้ไง...ทำไม...แค่กับฉัน ทำไมถึงแค่กับฉันเล่า!” ซาสึเกะขึ้นเสียงใส่และผลักนารุโตะจนร่างสูงเซเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ทันวิ่งหนีร่างของเขาก็ถูกจับเหวี่ยงเข้ากำแพงอีกครั้ง นารุโตะบีบไหล่บางแรงๆและจ้องหน้าซาสึเกะ
“เฮอะ!จะบอกว่าเป็นความผิดของฉันงั้นเหรอ” ก่อนจะตะคอกเสียงดัง “นายต่างหากนายเองนั่นแหละที่ทำให้ฉันต้องทำกับนายแบบนี้ถ้านายเชื่องกับฉันตั้งแต่แรกเรื่องทั้งหมดก็ไม่เกิดขึ้นหรอก” น้ำเสียงยังคงติดล้อเล่นนิดหน่อยแต่ยังคงแฝงไปด้วยแรงโทศะเหมือนเคย
“ไอ้บ้า!ฉันไม่ใช่หมานะที่จะต้องเชื่องกับแก! ปล่อยฉันซะนารุโตะ ไม่สิ นายไม่ใช่นารุโตะ นายมันก็แค่ไอ้บ้าซาดิสต์ที่ตีเนียนเป็นเพื่อนของฉัน!” เพียงประโยคเดียวข้างหลังร่างสูงก็ถึงกับเบิกตาโพล่ง
เพื่อน...หึ! เพื่อนงั้นเหรอ?
“นายยังเห็นฉันเป็นเพื่อนนี่...แล้วทำไมตอนนั้น...ทำไมตอนจบสงครามถึงได้หนีไปอีก”
“ตอนนนี้ฉันก็กลับมาแล้ว ถ้าเป็นนารุโตะก็ควรจะดีใจ หมอนั่นถึงโกรธก็ไม่ทำถึงขนาดนี้ ฉันรู้ดีก็นารุโตะเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของฉันนี่” ซาสึเกะพูดเสียงเบาใบหน้าหวานก็เริ่มเบ้ทำท่าจะร้องไห้เต็มทีแต่เขาเป็นผู้ชายถึงอย่างนั้นสถานการณ์แบบนี้ทำไมเขาถึงรู้สึกอ่อนแอชะมัดน้ำตามันคลอหน่วยเตรียมไหลอยู่แล้ว ทำไมกัน...เขากลัวนารุโตะสินะ...แต่นั่นไม่ใช่นารุโตะ นารุโตะน่ะ...คนที่...อ่อนโยนแบบนั้น... “คนอย่างนายมันเลวที่สุด!”
ปึก!
เสียงทุบกำแพงข้างหูทำให้ซาสึเกะหลุดจากภวังค์และเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่ตอนนี้สีหน้ามันเย็นชาจนรู้สึกหวิวๆสายตาที่มองเขามันไม่เหลือคำว่าเพื่อนเลยสักนิด ซาสึเกะแทบอยากจะตายไปแล้วเกิดใหม่สายตาแบบนั้นทำไมต้องเป็นหน้านารุโตะด้วย!
“งั้นเหรอ...ที่นายพูดน่ะ...คือนารุโตะ คือเจ้าโง่เง่าที่ตามนายกลับมาไม่สำเร็จคือเจ้าบ้าไม่ได้เรื่องคนนั้นสินะ ที่นายอยากได้ก็คือนารุโตะคนนั้นสินะ...แต่เสียใจว่ะ ไอ้หมอนั่นมันตายไปแล้ว แล้วฉันก็คือนารุโตะคนใหม่ที่ยังคงเป็นคนเดิมคนนั้นไง”
“เลว...ไอ้เลวเอ๊ย! นารุโตะคนใหม่บ้าบออะไร?!นายก็แค่เปลี่ยนนิสัยเท่านั้น...นาย...เลวที่สุด” ซาสึเกะหมดคำที่จะเถียงกับคนตรงหน้าที่ ณ ตอนนี้กลายเป็นคนไร้หัวใจไปเสียแล้วซ้ำร้ายยังเย็นชาแบบสุดขั้ว
“เหรอ? นายอยากให้ฉันเลวสินะ...เอางั้นก็ได้ ฉันจะเลวให้ถึงที่สุดเลย!” สิ้นคำพูดแขนทั้งสองข้างของซาสึเกะก็ถูกตรึงไว้กับกำแพงโดยมือข้างเดียวของนารุโตะพร้อมกับหน้าที่เริ่มเข้าซุกไซร้แถวซอกคอของอีกคน ซาสึเกะมองนารุโตะตาโตและพยายามขัดขืนทว่าแม้แต่ขยับยังทำไมได้เขาจะหนีได้ยังไงกัน
“อย่านะเว้ย! ทำตรงนี้ไม่ได้นะ! เดี๋ยว นารุโตะ...!” หากแต่ร่างสูงกลับไม่ฟังเสียงร้องห้ามของร่างบางที่ดิ้นอยู่ใต้ร่างเขาสักนิด นารุโตะฝังเขี้ยวลงไปบนไหล่ร่างบางและทำการดูดเม้มแรงๆจนเกิดรอยก่อนจะผละออกมาและตั้งใจจะประกบริมฝีปากกับร่างตรงหน้า
“นารุโตะ!”
ทว่าเสียงเล็กแหลมของเพื่อนสาวที่เดินผ่านมาพอดีก็ได้ร้องห้ามเอาไว้ได้อย่างหวุดหวิดก่อนสาวเจ้าจะวิ่งเข้ามาผลักร่างนารุโตะออกไปห่างๆซาสึเกะ
“ทำบ้าอะไรของนายยะ!นี่มันข้างนอกนะ”
“หึ!...ซากุระจังอย่ามายุ่งดีกว่าน่า นี่มันเรื่องของฉันกับซาสึเกะ” กล่าวจบก็ทำท่าจะเข้าไปคว้าเอาร่างบางที่ยืนติดอยู่กับกำแพงแต่สาวเจ้าก็เข้ามาขวางไว้ซะนี่ นารุโตะขมวดคิ้วมองด้วยความหงุดหงิด
“ถอยไป...ซากุระจัง”
“ไม่!” เธอตะโกนใส่หน้าก่อนจะลากซาสึเกะกระโดดหายไปจากตรงนั้นนารุโตะมองตามและสบถเสียงดังด้วยความโมโหก่อนจะยิ้มมีเลศนัยน์และกระโดดตามไป
...............................................................................................................
ตรอกซอกซอยแห่งหนึ่ง
“ซาสึเกะคุงเป็นยังไงบ้าง? หมอนั่นทำอะไรเธอมั้ย?เจ็บตรงไหนรึเปล่า?” เมื่อพ้นนารุโตะมาเธอก็หยุดดูร่างกายของซาสึเกะที่ตามคอมีแต่รอยคิสมาร์กเต็มไปหมด ซากุระขมวดคิ้วและขืนเปิดเสื้อซาสึเกะและดูตั้งแต่เอวขึ้นไปตามแนวสันหลังก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“เธอจะลวนลามฉันรึไงห๊ะ?”
“เอ๊ะ...เอ่อเปล่า...ฉันก็แค่เป็นห่วง” ตั้งแต่เอวขึ้นมาก็มีรอยช้ำเป็นจ้ำๆเต็มไปหมดเธอไม่คิดว่านารุโตะจะทำถึงขนาดนี้แถมที่ข้อมือยังแดงเถือกดวงตานั้นก็บวมเป่งราวกับเพิ่งร้องไห้มา ซากุระปล่อยเสื้อซาสึเกะที่มันเป็นของนารุโตะก่อนจะเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อย
“นารุโตะ...ทำอะไรเธอ”
ซาสึเกะหลุบตาลงต่ำบางทีเขาควรจะบอกซากุระ...หรือเขาไม่ควรบอกดี...
“เออ...หมอนั่นมัน...” ให้ตายเถอะเขาพูดไม่ได้ เขาพูดเรื่องแบบนั้นให้เธอรู้ไม่ได้หรอก ซากุระถอนหายใจเธอเข้าใจว่าซาสึเกะหมายถึงอะไร
“แล้วหลังจากที่ฉันไปแล้วนารุโตะทำอะไรเธอ”
“...”
“...”
“ต้องเล่าให้ฉันฟังนะซาสึเกะคุง...ไม่งั้นฉันคงช่วยเธอไม่ได้...ขอร้องล่ะเล่าให้ฉันฟัง” ซากุระอ้อนวรอย่างน้อยก็ขอให้เธอ พอช่วยซาสึเกะได้ก็พอ ซาสึเกะก้มหน้านิ่งและกำลังสับสนว่าควรจะเล่ามั้ย เพราะยังไม่มีอะไรรับประกันว่าซากุระจะช่วยเขาได้
“ซาสึเกะคุงเล่าเถอะครับ...”
“ซาอิ...?” เด็กหนุ่มจากหน่วยรากโดดลงมาจากหลังคาเขาคงผ่านมาตรงนั้นและบังเอิญเห็นพวกเขาเข้า ซากุระเอ่ยชื่อคนที่เดินมาด้วยใบหน้าไม่ยินดียินร้ายแต่ก็ยังมีรอยยิ้มเป็นเอกลักษณ์
“นาย...” ซาสึเกะขมวดคิ้วมอง
“เล่าเถอะครับ”
“ซาสึเกะคุง…”
ซากุระเรียกชื่อเขาอีกครั้ง ร่างบางมองทั้งคู่ก่อนจะตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้ฟังว่านารุโตะเปลี่ยนไปยังไงและทำยังไงกับเขาซึ่งพอเขาเล่าจบสีหน้าของทั้งคู่ก็เปลี่ยนทันที สีหน้าที่ดูตกใจ...
“นารุโตะ...ทำขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ฉันผิดเองแหละ...”
“เธอไม่ผิด! หมอนั่นต่างหาก!...หมอนั่นต่างหากที่เปลี่ยนไปเอง...ซาสึเกะคุงไปเกี่ยวอะไรด้วยเล่า?”
“ก็เขาบอกว่าฉันผิด..”
“ไม่เลย! ซาสึเกะคุง...ซาสึเกะคุงน่ะ...” บอกตรงๆเธอรู้สึกช็อคที่นารุโตะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้แถมยังทำอะไรแบบนั้นกับเพื่อนตัวเองได้ลงคอ “ทำไมกัน…หมอนั่นไม่เห็นเธอเป็นเพื่อนแล้วรึไงกัน” ซาสึเกะเงยหน้ามองซากุระและยกมือเช็ดน้ำตาเจ้าหล่อนออกให้
“อย่าร้องสิ คนที่ร้องต้องเป็นฉันต่งหาก...ถ้าฉันยังไม่ร้องเธอก็อย่าเพิ่งร้องสิ ยัยเบ๊อะ” ซากุระยิ้มให้บางๆและจับมือซาสึเกะไว้
“ก็เพราะ เธอไม่เคยร้องออกมาให้ฉันเห็นนี่นา ฉันเลยต้องร้องแทน”
“อย่าไร้สาระน่า...ที่สำ...คัญ” ดวงตาสีดำถึงกับเบิกโพล่งเมื่อเห็นคนข้างหลังและทำท่าจะปามีดคุไนมาทางซากุระ “นารุโตะอย่า!!!” ทว่าเขาห้ามไม่ทันเสียแล้ว มีดเล่มนั้นปาเฉียดต้นแขนซากุระไปนิดนึงและไปปักอยู่ที่พื้นและเพราะซาสึเกะฉุดเธอหลบได้ทันซากุระจึงรอดมาได้อย่างหวุดหวิด ซาสึเกะมองหน้านารุโตะด้วยสีหน้าและความรู้สึกขมขื่น
“กลับบ้านกันนะซาสึเกะ” น้ำเสียงที่แสนอบอุ่นและอ่อนโยนแต่สายตาและสีหน้ากลับตรงกันข้ามอย่างที่สุด เย็นชา...
“ไม่...”
“จะให้พูดสักที่ทีกันนะ...นายนี่ดื้อชะมัด...”
“ฉันไม่กลับ” ซาสึเกะเถียงเสียงแข็งและและบังซากุระไว้ ซาอิที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยก็เข้ามาบังซาสึเกะไว้
“ผมว่านารุโตะคุงทำเกินไปนะครับ” พร้อมกับชักดาบอาวุธประจำตัวขึ้นขู่ นารุโตะกระตุกยิ้มและเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆโดยไม่หวั่นเกรงอะไรเลยสักนิด ซาสึเกะเห็นท่าไม่ดีจึงสะกิดซากุระและอาศัยจังหวะพาซากุระหลบหนีไปข้างหลังแต่ก็ต้องชะงักเมื่อนารุโตะกระโดดข้ามร่างซาอิมาดักหน้าขณะเดียวกับดาบของซาอิแตกละเอียดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ซากุระเบิกตามองอย่างอึ่งๆเช่นเดียวกับซาอิที่หันกลับมามองทั้งคู่
"กลับบ้าน”
นารุโตะพูดเสียงเย็นและตรงเข้าไปกระชากตัวซาสึเกะออกมาจากพวกซากุระและกระโดดหายไปทันที ทั้งๆที่ยังไม่ทันได้พูดอะไรกันด้วยซ้ำไปทั้งแบบนั้น ซากุระทรุดลงตรงนั้นทันที เธอปล่อยให้โอกาสเพียงหนึ่งเดียวพลาดไป...เธอปล่อยมันพลาดไปร่างเล็กของเด็กสาวสั่นเทิ้มไปทั้งตัวใบหน้าหวานก้มลงต่ำพร้อมกับน้ำตาที่ไหลหยดลงมาไม่หยุด ซาอิมองเพื่อนสาวและเข้าไปแตะไหล่เธอเป็นเชิงปลอบ
“ฉัน...ฉันทำให้...ซาสึเกะคุงกลับไปทรมารแล้ว”
“ซากุระซัง”
“เป็นเพราะฉัน”
“อะไรกันครับเพิ่งบอกซาสึเกะคุงไปหยกๆอย่าโทษตัวเองสิครับคุณซากุระไม่ผิดหรอก”
“แต่ว่า...”
ซากุระยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นต่อไปเธอไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงให้นารุโตะเป็นเหมือนเดิมไม่รู้ว่าจะช่วยซาสึเกะยังไง ผู้ชายคนเดียวที่เธอรักเธอยังไม่รู้จะช่วยเขายังไงและอีกหนึ่งคนที่เธอเคยไว้ใจ เขาเปลี่ยนไปมันเป็นเพราะอะไรกันเธอไม่ต้องการให้นารุโตะถูกจับตัวไปและไม่ต้องการให้ซาสึเกะทรมาร
“ฮึก...ฮือ..”
“เลือดไหลเยอะแล้วนะครับรักษาแผลก่อนเถอะครับดูเหมือนนารุโตะคุงจะเร่งจักระใส่เต็มที่เลย...เพียงแค่เฉียดๆมันถึงได้ลึกขนาดนี้” ซาอิว่าและจับต้นแขนของซากุระดู
“อือ...” เธอตอบรับและปาดน้ำตาออกก่อนจะหันไปสนใจแผล...ภายในใจภาวณาขอให้นารุโตะไม่ทำอะไรรุนแรงกับซาสึเกะก็พอ....
........................................................................................................................
พอกลับมาถึงบ้านปิดประตูล็อคเสร็จยังไม่ทันได้เดินไปไหนนารุโตะก็เหวี่ยงเขาลงกับพื้นอย่างแรงจนหลังแทบหักแถมแรงบีบเมื่อกี๊อย่างกับกะจะเอาให้กระดูกข้อมือเขาหักให้ได้ ซาสึเกะถอยล้นไปเรื่อยเพื่อหลบจากการคุกคามของนารุโตะแต่มันก็ทำไม่ได้เพราะนารุโตะดึงขาเขากลับมาที่เดิมครั้นจะพยายามคลานหนีสักเท่าไรก็โดนลากกลับมาที่เดิมทุกครั้ง
“ปล่อย...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ อย่าเอามือสกปรกของนายมาแตะฉัน!” ซาสึเกะว่าและพยายามถีบผลักนารุโตะออกไปห่างๆแต่มันกลับไร้ผลเมื่อนารุโตะจับขาทั้งสองข้างของเขาไว้ได้และขืนให้มันแยกออกจากกัน...
“ยังจะปากเก่งได้อีกนะ...ดูซิจะด่าฉันไปได้สักกี่น้ำ?” นารุโตะว่ายิ้มๆและซุกหน้าเข้ากับซอกคอขาวๆของอีกคนทันทีมือหยาบลวงเข้าไปในสาบเสื้อบีบยอดอกของร่างบางเบาๆ
“อื้อ! ไม่เอา!!หยุดเดี๋ยวนี้นะเจ้าโง่!”
ปึก!
ซาสึเกะทุบหัวนารุโตะไปทีนึงแรงๆจนร่างสูงหยุดชะงักและผละตัวออกมาก่อนจะยิ้มโรคจิตให้ซึ่งร่างบางก็รีบดิ้นหนีทันทีซึ่งคราวนี้เขาดิ้นหลุดพอรู้ว่าได้โอกาสซาสึเกะก็รีบวิ่งหายไปในบ้านทันที นารุโตะมองร่างบางที่หนีหายไปแล้วด้วยแววตาแค้นๆก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับหยิบโซ่ออกมาจากกระเป๋าสะพายข้าง
“นายจะเล่นซ่อนหาเหรอ?...โอเค ซ่อนดีๆล่ะ อย่าให้ฉันหาเจอแล้วกัน...เพราะถ้าฉันหานายเจออาจไม่รับประกันว่านายจะไม่เจ็บตัว...”
......................................................................................
นารุโตะ= = ฉันเริ่มเกลียดแกแล้วนะเฟ้ย! ทำไมแกไม่สงสารซัสบ้างห๊า
โตะ:ใครมันเขียนบทให้ฉันเล่ยวะ?
ไม่รู้ไม่ชี้=3= เราไม่อยากเผางานอ่ะนะเรื่องMenmaSasuขอคิดพล๊อตดีๆได้ก่อนนะแล้วเราจะจะอัพให้
วันนี้เหมือนจะไม่มีไรมากอยากจะบอกว่าไม่มีไรอ่านนนนนนนนนน ไรเตอร์อัพฟิคสิคะ!
รออย่างใจจดจ่อ ฮือ NaruSasu มีเราอัพอยู่ผู้เดียว อยากอ่านของคนอื่นมั่งอ่ะรีบๆมาอัพกันสิคะT3T
นั่งปูเสื่อรอแล้วเนี่ยต่อไปก็รอเม้น555 ก็ต้องขอบคุณอีกครั้งนะคะที่มาเม้นให้กัน
ขอบคุณค่ะ ซียู♥
ความคิดเห็น