คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 : ขนปุย-O-
3
ขนปุย-O-
“เอ่อ...อะ..เอามือออกไปก่อนเถอะค่ะ” หวา~เขาจะทำไงต่อดีล่ะเนี่ยพอแปลงเป็นผู้หญิงแล้วตัวเล็กกว่าเธอคนนี้ซะด้วยไม่ไหวๆงานนี้ขอถอยดีกว่า
“อะไรกัน...เธอรังเกียจฉันหรอกเหรอ?” ซากุระพูดอย่างน้อยใจแต่มือก็ยังขย้ำหน้าอกนุ่มนิ่มของอีกคนอย่างไม่ยั้งมือ
“เอามือออกซิคะ!” เขาเริ่มหมดความอดทนแล้วนะให้ตายเถอะชอบเขาเขาก็ไม่ว่าอะไรแต่อย่ามาจู่โจมแบบนี้เซ่!!พอจะรู้แล้วว่าร่างต้นจริงๆแล้วเขาเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง!
“โอเคก็ได้ๆ” ซากุระเอามือออกและถอยห่างออกมาจากร่างเล็กก่อนจะตีใบหน้าเรียบนิ่ง “แต่ทีหลังอย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันนะ”
“ไม่มีความจำเป็นจะต้องเชื่อฟังคุณค่ะ!” ซาสึเกะว่าตรอกหน้าซากุระและออกมาจากห้องน้ำหญิงก่อนจะเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็กๆและเปลี่ยนร่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมและรอบถอนหายใจแรงๆอย่างโล่งอกแย่จริงๆเขากะจะไปคุยกับสาวๆซะหน่อยแต่กลับเจอสาวมาจีบซะงั้น แบบนี้ก็ไม่ไหวนะ
“นึกว่าไปอยู่ไหนอยู่นี่เอง” เสียงพูดอยู่ข้างเล่นทำเอาเขาแทบสะดุ้ง นารุโตะที่เห็นว่าซาสึเกะ หายไปนานออกมาตามที่ห้องน้ำไม่เจอเลยลองหาดูแถวๆนี้ก็เจอว่าอยู่ในซอยแคบๆตรงอาคารเรียน
“…เห็นรึเปล่า?”
“…เห็นไรอ่ะ” เออดีแล้วที่เอ็งไม่เห็นตอนเขาเสียท่าให้ผู้หญิง=_=;;คิดแล้วปวดจิตจริงๆ
“หึ! ไม่ต้องรู้หรอก…ไปเข้าเรียนได้แล้วไป๊!” ซาสึเกะไล่และเดินนำหน้าเข้าห้องเรียนไปก่อนปล่อยให้อีกคนหัวเสียเอากำปั้นทุบกำแพงรัวๆระบายอารมณ์ที่ยากจะอดกั้นไว้=_=
หลังเลิกเรียน
“เดี๋ยวสิๆ จะพาฉันไปไหนน่ะซาสึเกะ” นารุโตะที่ถูกลากเดินตามร่างบางแทบไม่ทันพอเลิกปุ๊บเจ้าตัวก็ลุกจากที่และลากเขาออกมาข้างนอกปั๊บแถมไม่ได้กลับไปที่คอนโดด้วยแล้วจะพาเขาไปไหนล่ะเนี่ย ซาสึเกะเพียงแค่หันมองคนที่ลากมาด้วยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรยังคงลากให้นารุโตะเดินตามมาเร็วๆต่อไปจนเข้าไปในตรอกซอยแคบๆแห่งหนึ่ง เขาผลักนารุโตะไปติดที่กำแพงและยกมือกั้นเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหนนารุโตะขมวดคิ้วมองก่อนจะเปิดปากถามตรงๆ “มีอะไรล่ะ?”
“ฉันบอกนายไปแล้วนะว่านายเห็นปีศาจได้”
“ก็แล้วยังไงล่ะ”
“งั้นก็ดูนั่นซะเจ้าทึ่ม!” ซาสึเกะว่าพลางชี้มือไปที่ทางออกซอยแคบๆอีกฝั่งมันปรากฎให้เห็นตัวอะไรไม่รู้รูปร่างกลมๆขนปุยๆแต่ตัวใหญ่มากและพระเจ้าช่วยกล้วยบวชชีมันกำลังจะ!!!...คุ้ยถังขยะ=_=
“…=_=”
“…”
“โทษทีสงสัยฉันจะคิดมาก” ซาสึเกะว่าก่อนจะทำเมินเดินออกจากซอยแคบๆไปที่จริงตอนที่นั่งเรียนคาบสุดท้ายจับคลื่นได้ว่ามีปีศาจต่างถิ่นอยู่แถวนี้นึกว่าจะเป็นพวกจัดการยากที่ไหนได้ดันเจอไอ้ตัวไม่มีพิษภัยซะงั้น นารุโตะมองตามและทำท่าจะเรียกแต่เขาก็งงไม่แท้กันกับซาสึเกะเขาเห็นนะไปตัวกลมๆขนปุยๆน่ะแต่ก็ไม่นึกว่ามันจะแค่คุ้ยถังขยะเล่น=_=
ตูม!!
“อ๊ะ!” ยังไม่ทันได้ออกไปจากซอยแคบๆนี้พ้นร่างของทั้งคู่ก็ถูกขนปุยยาวๆนั่นจับมัดเอาไว้แน่น นารุโตะมีอาการตกใจนิดๆเมื่อกี๊ดันประมาทไปหน่อยเลยโดนจับง่ายๆแต่เมื่อมองไปยังอีกคนมันกลับหายไปแล้ว!? นารุโตะมองหาอีกร่างที่ลากเขามาซวยแต่ดันไม่เห็นและเมื่อมองลงไปข้างล่างดีๆ... “ชิ...ชิ..ชิวา...ชิวาว่าเรอะ!!=[]=” อึ่งยิ่งกว่าอึ่งเมื่อเจ้าของร่างบางดันแปลงร่างเป็นสุนัขตัวน้อยพันธุ์ชิวาว่าเพื่อเอาตัวรอดจากพันธนาการขนปุยของเจ้าขนปุย(?) ซาสึเกะกลับมาอยู่ร่างหนุษย์เหมือนเดิมและกระโดดตัวลอยขึ้นไปยืนเหลือตัวนารุโตะ
“ให้ช่วยมั้ย”
“…ไม่ต้อง!จัดการเจ้านี่ก่อนสิ”
“หึ!เหมือนแกจะลืมนะว่า...แกต้องจัดการเองฉันแค่เป็นผู้คุ้มครองแกเท่านั้น” ซาสึเกะพูดเย้ยๆและทำท่าจะลงไปจากเจ้าตัวขนปุยแต่ก็โดนเรียกไว้ก่อน
“ชิ!...งั้นฉันต้องทำไงล่ะ”
“อะไร?จะให้ฉันช่วยรึไง? งั้น...ขอร้องสิ” เมื่อจบคำพูดนี้นารุโตะก็แทบตะโกนใส่หน้าจะบ้ารึไงให้ตายกี่ชาติเขาก้ไม่มีวันขอร้องไอ้บ้านี่หรอกยิ่งเป็นซาสึเกะแล้วอย่าหวัง! นารุโตะกัดฟันทุ่มแรงทั้งหมดผลักขนปุยยาวๆที่รัดตัวอยู่ออก
“จะบ้ารึไง!แรงแค่นั้นไม่มีวันผลักออกหรอกนายอยากตายรึไง” ซาสึเกะหันหน้ามาตวาด
“นายเป็นห่วงฉันรึไงล่ะ” จบคำพูดนี้เล่นเอาซาสึเกะสะอึกคำพูดจุกอยู่ที่ลำคอ...บ้าเรอะเขาจะไปห่วงนารุโตะทำไม? “...จัดการมันซะห้ามขัดคำสั่ง!!!!!” นารุโตะตะโกนใส่หน้าฉับพันขนปุยที่พันรัดรอบตัวอยู่ก๋คลายออกพร้อมกับขาดสบั้นไปต่อหน้าต่อตา ดวงตาสีดำเบิกโพล่งไม่เคยคิดว่ามนุษย์ธรรมดามันจะออกมาจากพันธนาการของปีศาจแถมยังไม่ยอมให้เขาช่วยอีกต่างหาก
“หึ!...งั้นแกก็เรียกชื่อฉันสิ”
“หา!!!จะต้องเรียกทำไมอีก”
“ฉัน...ยังไม่ไว้ใจแก เรียกซะ” ซาสึเกะพูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งพร้อมกับมีดอันเล็กที่เอาออกมาตอนไหนไม่รู้ชี้ไปยังนารุโตะในขณะเดียวกันขนปุยสองสามเส้นก็สบัดโจมตีทั้งคู่ซึเกะเอี่ยวตัวหลบทันส่วนนารุตะเพียงกระโดดหลบไปอีกทาง
“หมายความว่าไงไม่ใช่ว่าฉันกับนายทำสัญญากันเสร็จแล้วไม่ใช่รึไงแล้วยังไม่ใจไรอีกวะ?”
“ทำสัญญาเสร็จ? ฉันบอกตอนไหนว่ามันทำแค่นั้นยังไงก็แล้วแต่สัญญาขั้นสุดท้ายฉันจะยังไม่ทำกับแกเพราะฉันไม่ไว้ใจแก...เข้าใจไว้ซะเจ้าทึ่ม!แล้วก็...เอาตัวรอดจากเจ้านี่ให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน” ว่าจบมีดสั้นอันเล็กๆในมือก็ตวัดตัดขนปุยสามสี่เส้นที่เข้ามาโจมตีจนขาดกระจุยตามคำสั่งของนารุโตะ นารุโตะมองการกระทำของคนตรงหน้าก่อนจะตัดสินใจไม่เอ่ยชื่ออีกร่างแต่เขาเปลี่ยนเป้าหมายเป็นร่างกลมๆขนปุยแต่นารุโตะวิ่งขึ้นไปบนหัวของเจ้าขนปุยและกระแทกศอกเข้าที่หัวของมันแรงๆที่หนึ่งจนปีศาจตัวนั้นมึนไปชั่วขณะนารุโตะใช้โอกาศที่มันเปิดช่องโหว่กระโดดเตะสูงที่ลำตัวของมันจนลงไปกองกับพื้นเพียงสลบไปชั่วขณะ อีกคนมองนารุโตะอึ่งๆและเดินเข้าไปดูเจ้าขนปุยใกล้ๆ
“….ฉันไม่จำเป็นต้องขอร้องนายเฟ้ย!” นารุโตะว๊ากใส่ก่อนจะเดินออกไปทางซอยแคบๆอีกฝั่ง ซาสึเกะมองอีกคนอย่างเอือมๆแต่ยังไม่ทันได้ตามไปอีกนั่นแหละเจ้าตัวขนปุยเมื่อกี๊ก็ฝืนขึ้นมาและคราวนี้ขนปุยของมันร่วงออกหมดตัวกลายร่างเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ทั้งน่าขยะแขยงและน่ากลัวในความคิดของหลายๆคน ซาสึเกะกระโดดถอยห่างออกมาจากตัวมันและผลักนารุโตะให้ไปอยู่ข้างหลังยกมีดลเกๆนั่นเตรียมป้องกันตัว “นั่นมันตัวอะไรน่ะ?”
“ใครใช้ให้นายไปเตะมันจนสลบล่ะ=_=”
“หมายความว่าไง?”
“ฉันเพิ่งนึกออกเจ้านี่จริงแล้วก็ไม่มีพิษมีภัยหรอกแค่ฟันขนปุยๆที่มันโจมตีมาออกให้หมดมันก้หมฤทธิ์แล้วแต่นายดันทำให้มันสลบตื่นขึ้นมาอีกทีเลยเป็นเงี้ย”
“แล้วทำไมเพิ่งมานึกออกตอนนี้วะ!!ตรูพลาดแล้ว!!” นารุโตะกุมขมับ
“เอาเหอะ!มีฉันอยู่ทั้งคนกลัวไรห๊ะ!?”
“มีแกอยู่ด้วยนี่แหละฉันถึงได้กลัว!!” นารุโตะชี้หน้า
“หึ!” ไม่อยู่สู้แต่จับมือนารุโตะพาวิ่งไปที่ลานกว้างๆที่ไม่ค่อยมีคนและยืนจ้องหน้าเจ้าตัวประหลาด ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจแต่นารุโตะก็ยอมที่จะอยู่เฉยๆดูสถานการณ์ไปก่อนและเมื่อเจ้าตัวประหลาดหนวดยาวๆตัวสีม่วงโจมตีมาซาสึเกะก็ลากนารุดตะหลบและใช้มีดเล่มเล็กๆนั่นตวัดเฉือนเนื้อมันโดนนิดหน่อยและค่อยหลบไปอีกทาง นารุโตะที่ถูกลากไปทางโน้นทีทางนี้ทีก็เริ่มจะเหนื่อยแทน
“นี่ๆ...ทำไมนายไม่ใช้ดาบจัดการอย่างตอนที่จัดการกับเจ้าหมีนั่นล่ะ?”
“ฉันใช้ตอนนี้ไม่ได้”
“ทำไมอ่ะ=[]=”
“งั้นนายก็เรียกฉันสิ” ว่าจบนารุโตะก็เผลอเรียกคนตรงหน้าเบาๆซาสึเกะยิ้มรับ มีดสั้นอันเล็กในมือกลาย เป็นดาบยาวในทันทีทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเพียงเสี้ยวนาทีดาบนั้นฟันแสกกลางลำตัวของเจ้าปีศาจจนขาดครึ่งตามมาด้วยซากศพที่ล้มลงกองแทบเท้าฉับพันก็หายไปในพริบตา... นารุโตะยืนอึ่งค้างเขาไม่เคยคิดว่าซาสึเกะจะมีพลังมากขนาดนี้เมื่อเขาเรียกชื่อ “กลับกันเหอะ”
“...อืม”
ต่อมา...
มันเป็นอะไรที่ชวนอึ่งเสียจริงๆเมื่อกลับมาถึงคอนโดแล้วพบกับอาหารมากหน้าหลายตาวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะพร้อมกับคำพูดแสนหวานหูของผู้เป็นแม่
“กลับมาแล้วเหรอนารุโตะ^^” พ่อกับแม่ของเขากลับมาจากอเมริกาแล้ว!!!
ดีจ้าแต่งเรื่องเดิมจบแล้วดีใจมัก
ต่อไปเรื่องนี้จะพยายามอัพไวๆนะ
เจอกันซียู♥
ความคิดเห็น