คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 : กอด
เธอเป็นมากกว่ารัก เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
ฉันใช้เวลาทั้งชีวิต เพื่อตามหาและรอคอยเธอมาแสนนาน
และสุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่างที่เติมเต็มหัวใจ
............................................................................................................
3
กอด
เช้าวันรุ่งขึ้นภายในห้องพักกว้างมีร่างสองร่างนอนนอนกอดกันตัวกลม ซาสึเกะค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมาและมองไปรอบๆห้องเขารู้สึกว่ากำลังถูกกอดอยู่จากคนข้างๆ
‘ให้ตายเถอะ ยังไม่ปล่อยอีกเหรอ’ เขาคิดเอือมระอากับคนข้างๆในใจ เขาโดนนารุโตะนอนกอดทั้งคืนสาเหตุมาจาก...
ย้อนไป..
“น้า~ทำให้ฉันมั่งสิ” นารุโตะอ้อนร่างเล็กๆตรงหน้าเขาด้วยสายตาที่โคตรจะมีประกายวิบวับจนแสบตา เลยกะว่าเมื่อทำให้ตัวเองเสร็จแล้วค่อยทำให้นารุโตะต่อ “นี่ได้ยินมั้ย ทำให้ฉันมั่งสิ” นารุโตะยังคงอ้อนต่อไปโดยไม่มีท่าว่าจะหยุดจนกว่าเขาจะตอบตกลง
“อืม...” ด้วยความรำคาญหรืออะไรซาสึเกะจึงตอบตกลงก่อนจะใช้ผ้าก๊อซพันไว้ที่ข้อเท้าที่พลิกของตัวเองเป็นขั้นตอนสุดท้าย เจ้าตัวย้ายตัวเข้ามาใกล้นารุโตะก่อนจะเริ่มลงมือทำแผลให้เสร็จๆจะได้นอนแต่เมื่อซาสึเกะตัดปลายผ้าทิ้งเป็นอันสิ้นสุดการพันแผลที่ข้อมือของนารุโตะเสร็จเขาก็โดนคนข้างๆกอดซะแน่นลงไปนอนบนเตียงด้วยกัน
“ทำอะไรน่ะ...เจ้าบ้า” ซาสึเกะถามเสียงเบาตามคาเร็กเตอร์(?) นารุโตะไม่ตอบยังคงกอดร่างบางแน่นไม่ยอมปล่อย “ปล่อยฉันก่อนเถอะน่า...จะอาบน้ำ” ซาสึเกะอ้าง
“เดี๋ยวอาบให้ -O-” ดู๊ดูมันพูด
ผลั่ก!!
“ละเมอเรอะแก!! คนจะอาบน้ำฉันไม่ใช่เด็กๆนะจะได้ให้แกอาบให้!!” ซาสึเกะต่อยนารุโตะไปทีก่อนจะผลักคนตัวสูงออกจากตัวและรีบเดินออกไปห่างๆหน้าแดงด้วยความโกธร...หรือเปล่า?
“ง่ะ...ใจร้ายอ่ะ...ไม่เจอกันตั้งนานทำกันได้นะ มานี่เลย!!”
“เฮ้ย!! ทำบ้าอะไรน่ะปล่อยฉัน!!!” ซาสึเกะโวยวายก็จู่ๆไอ้คนที่นั่งกุมหน้าที่โดนต่อยด้วยความเจ็บอยู่มันก็กระโจนเข้ามาหาเขาและอุ้มตัวลอยเข้าไปในห้องน้ำนี่นะ ไม่ให้โวยได้ไง
“ถอดเสื้อออก- -“ ” ห๊ะ?.... นารุโตะทำท่าจะถอดเสื้อเขาให้ได้ ซาสึเกะเลยยกขาขึ้นเตะใบหน้างาม(ไส้)ๆของนารุโตะเต็มๆจนหน้าหงาย “มาเตะฉันทำไมฟะ!!” นารุโตะลุกขึ้นนั่งทำไมเขาถึงได้เจอเล่นงานที่หน้าบ่อยจังเลยนะ โธ่หน้าหล่อๆของฉัน!!
“อย่ามาใกล้ฉันนะเว้ย!” ซาสึเกะเริ่มฟิวส์ขาดและเตรียมรับมือหรือเตรียมฆ่า- -“ ไอ้คนตรงหน้าแต่มีเร้อที่คนตรงหน้ามันจะฟังนารุโตะอาศัยจังหวะที่ซาสึเกะเผลอเข้าไปประชิดตัวก่อนจะพาลงไปอาบในบ่อออนเซนทั้งอย่างนั้น(ร้อนตายเลยแบบนั้นT^T) "แค่ก! แค่ก! ทำบ้าอะไรของนายห๊ะ!!” ซาสึเกะโผล่ขึ้นมาจากน้ำและจัดการตบกระบาลนารุโตะไปทีนึงเนื่องจากทำอะไรไม่รู้เรื่อง
“เจ็บอ่ะT[]T” นารุโตะกุมหัวตัวเองพลางมองหน้าซาสึเกะอย่างแอ๊บแบ๊วเพื่อเรียกร้องความสงสารแต่ซาสึเกะกลับเมินหน้าไปทางอื่นและถอดเสื้อตัวเองออกจนนารุโตะที่อยู่ด้วยกันถึงกับอ้าปากค้าง “ทำอะไรอ่ะO[]O”
“ถอดเสื้อ”
“แล้วตอนที่ฉันบอกจะถอดให้ทำไมไม่ถอดฟะ!?”
“ก็เพราะนายจะถอดให้นั่นแหละฉันถึงได้ไม่อยากถอด!!” ซาสึเกะว่าพลางค้อนควับให้อย่างอาฆาต
“ง่ะ คนอะไร-3-”
“อะไรของแกล่ะ”
“ปล๊าว~” ว่าแล้วทำหน้างอนๆเพื่อให้คนร่างบางสนใจสักหน่อย(เรียกร้องความสนใจหรือจ๊ะ?:เซน)(มิช่ายยยยยT[]T:โตะ) แต่คนอย่างซาสึเกะเจอมุขนี้มาตั้งแต่เด็กจึงมีภูมิคุ้มกันเรียบร้อย~แต่ให้พูดก็พูดเถอะนะสองคนนั้นเขาอาบน้ำด้วยกันล่ะแต่สำหรับซาสึเกะนั้นมันคือเรื่องธรรมดาก็เป็นผู้ชายด้วยกันมีอะไรแปลกตรงไหนล่ะแต่สำหรับโตะดูเหมือนจะไม่สบายหรือเปล่านะก็เขาเอามือกุมหน้าตลอดนี่แหมหน้ายังแดงเถือกอีกต่างหาก
15นาทีต่อมา
ทั้งคู่อาบน้ำเสร็จก็เป็นเวลา5ทุ่มครึ่งแล้วถ้านับจากตอนที่เจอซาสึเกะ นารุโตะล้มตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยล้าหลังจากใส่เสื้อผ้าอะไรเรียบร้อย
“ฉันจะไปดูห้องมิซากิ” ซาสึเกะพูดขึ้นหลังจากใส่เสื้อผ้าของนารุโตะเสร็จซึ่งมันใหญ่กว่าตัวเขาพอดูทำไมเวลาแค่5ปีหมอนี่มันถึงได้ตัวโตขึ้นขนาดนี้นะคิดแล้วเขาอยากจะเอาหัวโขกกำแพง
“เอ๋ ทำไมอ่ะ” นารุโตะซึ่งนอนเกลือกกลิ้งบนที่นอนเล่นๆหันกลับมาถามอีกคนในห้องพลางมองดูชุดของเขาที่มีคนตัวบางสวมมันอยู่...เห็นแล้วกำเดาจาไหล=.=
“เผื่อมีหลักฐานอะไรที่พวกมันทำตกเอาไว้”
“งั้นฉันไปด้วยเดะ!!”
“นายน่ะอยู่เงียบๆที่นี่ล่ะ!!” เขาว่าแล้วกำลังจะก้าวออกไปจากห้องแต่จู่ๆนารุโตะที่เมื่อกี๊นอนเล่นอยู่บนเตียงก็ลุกขึ้นมากอดเขาจากข้างหลังตอนไหนก็ไม่รู้ “ทำบ้าอะไรของนายน่ะ” ซาสึเกะพูดเสียงอู้อี้และดิ้นในอ้อมกอดอบอุ่นของนารุโตะนิดๆ
“อย่าไปเลยนะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปดูก็ได้น่าไม่มีใครเขามาตอนค่ำๆมืดแบบนี้หรอกอีกอย่างห้องมิซากิก็อยู่ไกลขืนนายหลงทางฉันก็แย่น่ะสิแล้วไหนจะขานายที่เจ็บอยู่นั่นก็ด้วย” นารุโตะพูดเชิงเป็นห่วงอย่างสุดๆ
“เรื่องของฉัน ปล่อย!”
“ไม่ปล่อย!!”
“ฉันบอกให้ อ๊ะ!” พูดยังไม่ทันจะพูดจบร่างทั้งร่างของซาสึเกะก็โดนยกขึ้นเหนือพื้นโดยฝีมือของคนที่กอดเขาเมื่อกี๊ ซาสึเกะดิ้นไปมาเพื่อให้นารุโตะปล่อยเขา ทั้งตีทั้งทุบแต่นารุโตะก็ไม่มีวี่แววว่าจะปล่อยสุดท้ายนารุโตะก็ยอมปล่อยเขาลงหลังจากเดินมาที่เตียง
“วันนี้พอก่อนนะTOTฉันขอร้องนอนเถอะง่วงแล้ว” ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอนพร้อมกับดึงคนตัวบางลงมากอดเป็นหมอนข้างด้วยหรืออีกนัยน์หนึ่งคือกันไม่ให้หนียังไงเขาก็ต้องพาเพื่อนรักคนนี้กลับโคโนฮะให้ได้!!
ซาสึเกะซึ่งยังคงตกใจกับการกระทำปัญญาอ่อนของนารุโตะอยู่ก็นอนนิ่งเหมือนช็อค! แต่ไม่นานก็เริ่มดิ้นไปดิ้นมาเพื่อจะได้ออกไปจากอ้อมกอดของไอ้หน้าแมวนี่แต่จะทำยังไงเล่าก็เขาเสียเปรียบเรื่องแรงนี่ หรือจะใช้คาถาไฟดี เฮ้ย ไม่ได้ๆต้องเนตรวงแหวนเดี๋ยวดิ!มันหลับไปแล้วนี่หว่าทำไงดีอ่ะคิดเดะเกะคิด!...แล้วก็คิดอยู่แบบนั้นจนหลับคาอ้อมกอดของนารุโตะนั่นแหละ
นารุโตะลืมตามองร่างบางในวงแขนที่เพิ่งหลับไปแล้วรอบยิ้มออกมาก่อนจะคลายอ้อมกอดแน่นๆนั่นให้เพราะถ้าขืนเขากอดแน่นแบบนี้ซาสึเกะก็หายใจไม่ออกพอดี แล้วก็ยิ้มอีกรอบด้วยความตื้นตัน
กลับมาปัจจุบัน
และนี่คือต้นเหตุที่ทำให้เขาดิ้นไปดิ้นมาในอ้อมกอดของนารุโตะยันเช้า ซาสึเกะลองเอานิ้จิ้มๆที่แก้มของนารุโตะเพื่อปลุกให้ตื่นแต่มีเร้อคนนอนขี้เซ้าอย่างไอ้โตะมันจะตื่นซาสึเกะเลยลองผลักอกนารุโตะดูแต่เจ้าตัวเขาก็ยังไม่ตื่น
‘นอนกินบ้านกินเมืองเหรอแก= =’’
“งืม..อรุนหวัดซาสึเกะ=A,+” นารุโตะลืมตาขื้นมาอย่างเสียไม่ได้
“เออ” ซาสึเกะตอบลอยๆก่อนจะใช้โอกาศนั้นผลักตัวนารุโตะออกและรีบก้าวฉับๆเข้าไปในห้องน้ำปล่อยให้นารุโตะนั่งเอ๋ออยู่บนเตียง
“อ้าวเฮ้ย!!” รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำ “ซาสึเกะอ่า~T^T” ส่วนนารุโตะคุงของเราก็ต้องร้องโอดโอยตามแบบฉบับ
.............................................................................................................
สวัสดีเจ้าค่ะ^^จะมีคนติดตามอยู่มั้ยน่อเม้นไม่เม้นมิเป็นไรขอให้อ่านเป็นพอT^T
มาอ่านฟิคเรา เราก็ซึ้งจะแย่แต่ไม่ใช่ว่าไม่แม้นเลยนะT^Tเอ้าเรื่องนั้นช่างมันเถอะ
พรุ้งนี้เราจะไปดูหนังกับเพื่อนล่ะเพราะโรงเรียนเราหยุด(แทนที่จะอ่านหนังสือ- -)
ก็ยังไม่สอบนี่เนอะที่หยุดเพราะรุ่นพี่เขาสอบกานเราไม่เกี่ยวไม่ต้องไปยุ่งอะไรกับเขา555+
ยังไงก็ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านกันนะ^^
.............................................................................................................
อัพเดตเมื่อ 5 กุมภาพันธ์ 2556
ความคิดเห็น