คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 : ช่วยสิ
2
ช่วยสิ
อ่า...นี่เขาจะซวยไปไหนนึกว่ากลับมาแล้วอะไรๆมันจะดีขึ้นซะอีกแบบนี้มันก็ไม่ต่างกับการฆ่าตัวตายชัดๆใครก็ได้ช่วยเขาทีเถอะ ซาสึเกะกำลังโอดครานในใจและนึกโทษตัวเองที่คิดกลับโคโนฮะแต่ทุกอย่างมันก็สายไปเสียแล้วนารุโตะที่เขารู้จักคนที่ใสซื่อพูดอะไรตรงๆแบบนั้นหายไปไหนกันนะ
แล้วตอนนี้เขาก็กำลังแย่เพราะการคุกคามของนารุโตะที่จ้องจะ...ปล้ำเขาให้ได้ เขาควรจะทำยังไงหนีไม่ได้ด้วยคิดสิซาสึเกะคิด ซาสึเกะพยายามเขยิบถอยหนีไปเรื่อยจนติดหัวเตียงนารุโตะยิ้มเมื่อเห็นคนตัวเล็กจนมุมเขาขยับไปใกล้ร่างนั้นและโน้มหน้าลงหวังครอบครองริมฝีปากบางของอีกคนหากแต่ร่างเล็กยกมือกันไว้ ซาสึเกะใช้สองมือปิดปากนารุโตะและหลบตาไปทางอื่นเขาจะโดนลากเหมือนเมื่อวาณหรือเปล่าเนี่ย?
“อย่า....”
“ทำไม”
“มันเจ็บ” นารุโตะเลิกคิ้วมองและเลียมือที่ปิดปากของเขาเล่นเอาร่างบางสะดุ้งและชักมือกลับแทบไม่ทันนารุโตะเลียริมฝีปากตัวเองและบีบปากร่างบางให้อ้าออก
“งั้นก็ช่วยฉันสิ” สิ้นคำพูดซาสึเกะก็เบิกตามองอย่างอึ่งๆและเมื่อนารุโตะรูดซิบกางเกงออกดวงตาสีดำก็ยิ่งเบิกกว้างกว่าเดิม ซาสึเกะปิดปากแน่นกลั้นเสียงร้องให้ตายเถอะเขาอยากตายๆไปซะเดี๋ยวนี้
“นะ...นายจะบ้ารึไง!”
“ไม่บ้าหรอก...เร็วๆเข้าสิไม่งั้นฉันจะใส่เข้าไปในตัวนายนะ” ยังไงเขาก็ต้องทำให้หมอนี่ใช่มั้ย? ซาสึเกะกลืนน้ำลายดังเฮือกคงไม่มีเวลาให้เขาทำใจแล้วสินะ
นารุโตะนั่งเอนตัวลงกับหัวเตียงและมองดูร่างบางที่ค่อยๆยื่นมือมาจับของเขาอย่างกล้าๆกลัวๆใบหน้าสวยจงใจมองไปทางอื่นส่วนมือก็จับส่วนนั้นรูดขึ้นลงช้าๆใบหน้าเริ่มขึ้นสีระเรื่อเพราะกำลังอายกับการกระทำของตัวเองแต่ถึงกระนั้นใบหน้าของร่างบางก็ไม่เปลี่ยนถึงจะเบ้ลงหน่อยแล้วก็เถอะ
ผ่านไปสักพักนารุโตะมองการกระทำของซาสึเกะต่อไปด้วยใบหน้าที่ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ยังคงนิ่งเรียบเหมือนไม่ได้รู้สึกดีขึ้นสักนิดจนในที่สุดก็บอกให้ซาสึเกะหยุด
“เฮ้อ…อมซะ”
“ห๊ะ!” อะไรกันนึกว่าจะไม่ให้ทำต่อแล้วนี่นารุโตะจะให้เขาใช้ปากเหรอจะบ้าไปแล้วรึไงกัน!ยังไงก็ไม่มีวันเขาไม่ยอมหรอก ซาสึเกะเบ้หน้าและตั้งใจจะลุกหนีแต่กลับถูกอีกคนรั้งใบหน้าเข้ามาใกล้และยัดส่วนนั้นเข้าไปในปากเขาทันที ซาสึเกะแทบสำลัก นารุโตะบ้าไปแล้วรึไง!ซาสึเกะตั้งใจจะถอนปากออกแต่มือของนารุโตะรั้งเขาเอาไว้เขาจึงแกะมือนารุโตะออกแต่ผลปรากฎคือมือทั้งสองข้างของเขาถูกรวบมัดไว้ด้านหน้าโดยเชือกที่นารุโตะไปเอามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“อา...ซาสึเกะ...เร็วเข้าสิ” เสียงนั้นดังซ้ำไปมาในหัวแล้วเขาก็ถูกบังคับอีกครั้งนารุโตะรั้งให้ซาสึเกะเข้ามาใกล้อีกจนส่วนนั้นถูกครอบครองโดยปากเล็กจนไม่เหลือพื้นที่ น้ำใสๆเอ่อคลอรอบดวงตาเตรียมไหลเต็มที่ซาสึเกะหลับตาลงเมื่อเขาไม่อยากเห็นมันอีกไม่อยากเห็นนารุโตะอีกแล้ว และเมื่อรู้สึกว่านารุโตะใกล้ถึงฝั่งเต็มทีเขาก็กะจะถอนปากออกแต่ทว่า
“อย่า...เอาออกนะ ฉันจะแตกในปากนายนั่นล่ะ” ยังไม่ทันได้ตกใจน้ำสีขาวขุ่นก็พลั่งพลูเต็มปากเขาซาสึเกะรีบถอนปากออกทันที
“ห้ามคายนะ...อ้าปากซิ” ร่างบางทำตามอย่างว่าง่ายน้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาตามริมฝีปากเพราะปริมาณที่มากเกินกว่าปากเล็กๆนั้นจะรับไหวนารุโตะยิ้มกริ่มและยื่นหน้าเข้าไปใกล้ซาสึเกะที่ตอนนี้น้ำตามันคลอจวนเจียนจะไหลอยู่รอมร่อแต่เขารู้ว่าร่างบางพยายามกลั้นมันไว้
“กลืนซะ...”
“หะ...”
“กลืนลงไปซะ” นารุโตะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและบีบปากร่างนั้นบังคับให้กลืนของเหลวสีขาวขุ่นนั้นลงไป ซึ่งแน่นอนว่าซาสึเกะไม่ยอมทำตามเขาคายน้ำนั่นออกมาเลอะเต็มที่นอน นารุโตะขมวดคิ้วมองและบีบแก้มซาสึเกะแรงๆจนร่างบางหลุดร้องออกมาเบาๆ
“อึก!”
“นายกล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ?”
“อึ๊ก...นะ..นายไม่ได้เป็นอะไรกับฉันนี่...ทำไมฉันต้อง...ทำตามนายด้วยไม่ทราบ!” ซาสึเกะพยายามใช้สองมือแงะมือนารุโตะที่บีบแก้มเขาจนเจ็บไปหมดออกแต่มือเขาถูกมัดมันจึงเป็นไปได้ยากที่เขาจะแกะมือนารุโตะได้
“ฮึ...”
เพี๊ยะ!
ใบหน้าสวยหันไปตามแรงตบดวงตาเบิกโตด้วยความอึ่งนารุโตะตบเขาอีกแล้วด้วยสีหน้านิ่งเรียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยด้วย ซาสึเกะกัดฟันกลั้นความรู้สึกที่อยากเข้าไปต่อยหน้าแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อร่างกายเขามันไม่ฟังคำสั่งจากสมองเลยสักนิดร่างบางพุ่งหมัดไปที่หน้านารุโตะทันทีซึ่งมันก็โดนหน้านารุโตะในเวลาต่อมา นารุโตะไม่คิดจะหลบใบหน้าที่สบัดหันไปอีกทางตามแรงต่อยหันกลับมามองร่างบางด้วยสายตาดุๆ
“กล้า…ต่อยฉันเลยเหรอ...ซาสึเกะ ฉันจะบอกอะไรให้อย่างนึง...ฉันไม่ใช่คนเดิมที่นายจะมารังแกได้แล้วนะ” ว่าจบนารุโตะก็เข้าจู่โจมร่างบางทันทีริมฝีปากบางแนบลงกับปากเรียวของซาสึเกะอย่างแรงและพยายามจะสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากร่างเล็กกว่าให้ได้แต่ร่างบางก็เล่นเม้มซะแน่น นารุโตะขมวดคิ้วอีกครั้งเขาไม่ชอบรอ มือหนาคว้าเอวบางแนบกายและสอดมือเข้าไปตามสาบเสื้อสะกิดยอดอกอีกคนเบาๆเมื่อร่างบางเผลอด้วยความตกใจก็แทรกลิ้นเข้าไปพันพัวกันลิ้นเล็กนั้นทันที
ภายในปากร่างบางช่างหอมหวานและอุ่นจนรู้สึกดีนารุโตะจูบซาสึเกะไปเรื่อยๆโดยไม่ปล่อยให้ร่างนั้นพักสักนิดซาสึเกะเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบจะพลักออกก็ทำไม่ได้มือของเขาถูกมัดอยู่นี่ นารุโตะรู้ว่าคนที่เขาจูบอยู่เริ่มหายใจไม่ออกจึงถอนปากออกก่อน ซาสึเกะรีบหายใจเอาออกซิเจนเข้าปอดทันทีแต่ก็ยังหายใจหายคอไม่สะดวกเขาก็โดนประกบจูบอีกรอบดวงตาสีดำหลับลงด้วยความกลัวนิดๆปนตกใจ นารุโตะถอนปากออกอีกครั้งและจูบลงไปอีกรอบโดยไม่รอให้คนตัวเล็กท้วงสักประโยค
จนเวลาผ่านไปพอสมควรและเชื่อว่าร่างบางคงเชื่องขึ้นมานิดหน่อยเขาจึงถอนปากออกน้ำเหนียวใสยังคงเชื่อมอยู่ที่ปลายลิ้นของทั้งคู่ นารุโตะตวัดลิ้นเลียกินมันอย่างไม่นึกรังเกียจก่อนจะเช็ดน้ำลายที่มุมปากของซาสึเกะออกให้จากนั้นก็มานั่งจ้องตากับร่างบางที่หน้าแดงจนไม่รู้จะแดงไปถึงไหน
“นี่ยังน้อยไปด้วยซ้ำกับการที่นายต่อยฉัน...ถ้าทำอีกคราวหน้าจะจูบให้สลบเลยดีมั้ย?”
“...ไอ้...บ้า! บ้า บ้า...ฉันเกลียดนาย!เวรเอ๊ย!” ซาสึเกะด่านารุโตะก่อนจะลุกขึ้นวิ่งหนออกจากห้องถึงจะรู้ว่ายังไงก็หนีไม่ได้อยู่ดีแล้วเขาก็ไม่มีแรงพอจะตัดโซ่ที่ล็อคข้อเท้าเขาอยู่นี่ออกไปด้วย
นารุโตะปล่อยให้ซาสึเกะออกไปจากห้องโดยไม่ตามไปเขายิ้มส่งก่อนจะกลับมาตีหน้านิ่งเหมือนเดิมและพูดขึ้นกับใครบางคนที่อยู่ข้างนอกและเฝ้ารอให้เขาทำธุระกับ...เพื่อนให้เสร็จก่อน
“มีอะไรรีบๆว่ามาสิ”
ทันใดนั้นร่างของชายคนหนึ่งก็ปรากฎตัวขึ้นนั่งลงต่อหน้านารุโตะปกปิดใบหน้าด้วยหน้ากากอันบุเสียบดาบไว้ด้านหลัง นารุโตะมองคนที่เรียกได้ว่าลูกน้อง
“ตอนนี้มันบุกมาถึงกลางหน่วยแล้วครับ เก็บเลยดีมั้ย”
“ยัง…”
“แต่ถ้าปล่อยไว้ท่านซา...”
“หุบปาก!” ทันทีที่ได้ยินเสียงตวาดชายหนุ่มก็เงียบปากลงทันทีและก้มหน้ารอคำสั่ง “ยังไงก็ต้องจับเป็นไม่งั้นทั้งหมดจะศูนย์เปล่า"
“...รับทราบครับแล้วะให้ทำยังไงต่อครับ”
“โต้กลับ”
“แต่ท่านบอกจะจับเป็นไม่ใช่เหรอครับ?” นารุโตะแสยะยิ้ม
“ก็ใช่แต่ฝีมือฝั่งโน้นก็ใช่ย่อยนี่จับเป็นไม่ได้ง่ายๆ...เพราะงั้นฉันถึงบอกให้พวกนายโต้กลับไปอย่าออมมือละ”
“แต่เราไม่รับประกันว่าจะจับมาได้ครบ32นะครับ”
“จับเป็นใช่...แค่ยังไม่ตายก็พอแค่ชิ้นส่วนในร่างกายหายไปเองนี่นาคงไม่เป็นไรหรอก” นารุโตะว่า ซึ่งชายคนนั้นก็พยักหน้ารับทราบก่อนจะแว่บหายไป นารุโตะก้มหน้านิ่งไปแป๊ปนึงก่อนจะเงยขึ้นมาและเดินออกจากห้องไปมองหาซาสึเกะที่หายไปไหนไม่รู้...เมื่อเข้าไปในห้องนั่งเล่นก็เจอตัวเจ้าตัวเขานั่งขดอยู่ในผ้าห่มใบหน้าแดงๆดวงตาหลบลงต่ำราวกับกำลังคิดอะไรอยู่
นารุโตะเดินเขาไปนั่งใกล้ๆร่างบางซึ่งพอเขานั่งลงปุ๊บซาสึเกะก็เขยิบหนีเขาทันทีแถมยังไม่มองหน้าเขาอีกต่างหากนารุโตะมองคนตัวเล็กด้วยใบหน้าไม่แสดงความรู้สึกอะไรเขาเอื้อมมือไปรวบตัวซาสึเกะมานั่งบนตักซึ่งซาสึเกะก็โวยวายแน่นอนแต่ก็ต้องเงียบลงเมื่อนารุโตะเอียงหน้ามาจูบเบาๆ
“หิวรึเปล่า”
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”
“ฉันถามดีๆนะ”
“...เออ”
“งั้นก็ไป” นารุโตะว่าก่อนจะลุกขึ้นและอุ้มร่างบางในท่าเจ้าหญิง ซาสึเกะมองหน้านารุโตะมึนๆหมอนี่จะหิ้วเขาไปมาทั้งวันเลยรึไงกันไม่ได้เลยนะเฟ้ย!ว่าแต่ไปไหน?
“ไปไหน?”
“ก็หิวไม่ใช่รึไง” ใช่เขาหิวแล้วมันจะพาเขาไปไหนล่ะ?
“ก็แล้ว?...”
“ก็จะพาไปหาอะไรกินไง”
“...”
“หรือไม่กิน?”
“กิน”
นารุโตะยิ้มและทำท่าจะเดินออกไปแต่ร่างเล็กก็ห้ามไว้อีกเขาก้มมองเลิกคิ้วร่างที่หน้าแดงเป็นมะเขือเทศในอ้อมแขนเป็นเชิงถาม
“ปล่อยฉันลงสิ…ฉันเดินเองได้น่า”
“โอเค” นารุโตะไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจและวางร่างบางลงก่อนจะก้มลงจูบโซ่ที่ข้อเท้าร่างบาง ซาสึเกะมองการกระทำของนารุโตะตาค้างและกำลังสับสนว่านารุโตะมันทำอะไรของมันแต่คำตอบก็กระจ่างเมื่อโซ่มันหลุด...
“...”
“โซ่เนี่ยนายทำยังไงก็ไม่หลุดหรอกถึงจะใช้พลังช้างสารของซากุระก็ไม่หลุดมันจะปลดล็อคได้ก็ต่อเมื่อฉัน จูบมัน” นารุโตะยิ้มและเอากุญแจมือออกมาล็อคข้อมือซาสึเกะกับเขาติดกันซึ่งแผนการหนีของซาสึเกะก็พังทลายลงทันที
นารุโตะเดินยิ้มพลางลากซาสึเกะออกจากบ้านในใจเขาตอนนี้มีแต่ซาสึเกะมานั่งเล่นเดินเล่นเต็มไปหมดใจนึงก็อยากแก้แค้นแต่อีกใจก็อยากเก็บไว้ เก็บเอาไว้ดูคนเดียวเก็บเอาไว้คนเดียว...
ซาสึเกะฉันรักนาย
อย่างไรก็ตามสิ่งที่เรียกว่ารักของเขาตอนนี้มันถูกปิดผลึกด้วยคำว่าแก้แค้นอยู่เขาอยากให้ซาสึเกะลิ้มรสความรู้สึกที่เวลาเขาเสียซาสึเกะที่เป็นเพื่อนสนิทเขาเป็นยังไงนายทำตัวนายเองนะฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะนาย...ซาสึเกะ....
.........................................................................
โตะไอ้บ้าตบเอาๆT[]Tซัสชั้นช้ำหมดพอดีอ่านะกลัวค้างกันเกินไปก็เลยรีบต่อแต่ดันดึกแล้วเนี่ยสิ!
ขอโทษสำหรับบางคนด้วยนะคะที่ไม่ได้ตอบเม้นให้แต่เราก็อ่านหมดแหละอ่านซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบด้วย
รักคนอ่านทุกคนเลยค่ะขอบคุณนะคะ
แล้วก็ถ้าได้100เม้นเมื่อไหร่จะปล่อยโดนี้=w=555 กำลังแปลอยู่แล้วก็ซียู♥
ความคิดเห็น