คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : MenmaSasu (road to ninja) : มะเขือเทศอร่อยที่สุด
วันที่แสนสดใสของพระอาทิตย์ส่องแสงสว่างจนบางทีรู้สึกว่ามันสว่างเกินไปรึเปล่า?นกกระจิบร้องระงมไปทั่วหมู่บ้านลมอ่อนๆพัดโบกพาเอาความเย็นเข้าสู่หมู่บ้านและนี่ก็เป็นวันหนึ่งที่’เขา’รู้สึกรำคาญใจแต่ความจริงแล้วมันก็ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเท่าไหร่หรอกเป็นอีกวันที่เขาต้องคอยเดินหนีร่างบางที่เดินตามเขาติดแจไม่ยอมไปไหนแถมยังพูดไม่หยุดแล้วที่พูดมาแต่ละประโยคก็ใช่ว่าจะมีสาระเดี๋ยวก็เรื่องผู้หญิงเดี๋ยวก็เรื่องบ้าบออะไรไม่รู้!พูดง่ายๆก็บ่นให้เขาฟังไปเรื่อย...
วันนี้เขาว่างงานหรือก็คือวันหยุดของเขานั่นแหละพ่อกับแม่ก็อยู่บ้านตอนแรกก็กะจะนอนให้หายเหนื่อยแต่เจ้าของร่างบางที่เดินบ่นตามหลังเขาอยู่เนี่ยสิดันโทรมาจิกจนในที่สุดเขาก็ยอมออกจากบ้านมาหามันจนได้ มาทำไม? มาฟังมันบ่นไงล่ะ...
“นี่ๆ…นายไม่เคยจีบหญิงจริงดิฉันแนะนำให้มั้ยล่ะที่บาร์แถวๆซอย5มีสาวแจ่มๆเยอะเลยนา...นี่เมนมะ!”
“เฮ้อ...” เมนมะถอนหายใจและหยุดเดินจนคนข้างหลังที่เดินไม่ดูทางชนเข้าให้กับแผ่นหลังของเขาจนเกือบล้มลงไปกลิ้งเล่นกับพื้นร่างสูงหมุนตัวไปหาเจ้าของร่างบางที่บ่นอุบอิบเรื่องที่เขาหยุดเดินกระทันหัน
“จะหยุดก็บอกกันบ้างสิเจ้าเบื๊อก เมื่อกี๊นายได้ฟังที่ฉันพูดรึเปล่าเนี่ย..เชอะ! ไม่ได้ฟังอ่ะดิ ใช่ซี้…ฉันมันไม่ใช่ซากุระจังที่แสน น่ารักของนายนี่” เมนมะขมวดคิ้วมองหน้าคนที่อมลมจนแก้มป่องงอนเขาอยู่ตรงหน้า แล้วว่าแต่ไปไงมาไงถึงได้เอาซากุระ มาเอี่ยวด้วยล่ะเนี่ย?
“เฮอะ! พูดไปนายก็ไม่ได้ฟังหรอก โอเค๊ ต่อไปนี้ฉันจะไม่พูดแล้วเจ้าบ้า! ไอ้คนไร้หัวใจ ไอ้...อุ๊บ....” ซาสึเกะเบิกตาโตมองคนที่จู่ๆก็จูบเขาโดยไม่ให้ตั้งตัวกันสักนิดรู้สึกอึ้งและเขินนิดๆที่จู่ๆคนที่ไม่น่าจะทำกับเขาแบบนี้มาจูบเขาแถมยังกลางตลาดเนี่ยนะ! แต่เมนมะก็คงรู้จึงละริมฝีปากออกใบหน้าคมมองร่างบางดุๆก่อนจะสบัดหน้าไปทางอื่น
“พูดมากว่ะอยู่เงียบๆดิ๊” ก่อนจะออกเดินไปข้างหน้าอีกรอบ ซาสึเกะยกมือเช็ดริมฝีปากตัวเองด้วยใบหน้าที่เริ่มแดงขึ้นมาเรื่อยๆและเมื่อเห็นร่างสูงกำลังจะเดินต่อไปมือเล็กก็เอื้อมเข้าไปรั้งไว้ทันที
เมนมะหันหน้ามามองคนข้างหลังและมองใบหน้าหวานที่กำลังแดงระเรื่อเป็นเชิงถาม...เขากำลังคิดว่าหน้าแดงๆแบบนั้นมันดูน่ารักชะมัดแต่ถึงอย่างงั้นใบหน้าเย็นชาของเขาก็กลบความเขินเอาไว้หมด ซาสึเกะก้มหน้านิ่ง พวกเขาก็คบกันมา2ปีแล้วแล้วไอ้ความรักบ้าบอนี่ก็ยังไม่ขยับไปไหนสักทีเมนมะก็ไม่ค่อยแสดงออกเลยสักนิดว่ารักเขารึเปล่า
“เมนมะ...นายไม่รักฉันแล้วเหรอ” ซาสึเกะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนร่างบางที่นิ่งไปใบหน้าแดงๆประกอบกับน้ำใสๆที่คลอหน่วยเตรียมไหลอยู่รอมร่อ
น่ารักสัด!
ตอนนี้เมนมะกำลังต่อว่าตัวเองที่ออกมาเดินเล่นตามคำขอของร่างบางให้ตายสิเขาอุตส่าอดทนมาตั้งปียังไงก็ไม่ยอมให้มันจบตรงนี้หรอก
“เฮอะ! ถามอะไรไร้สาระชะมัด” ว่าก่อนจะชักมือกลับและเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองร่างบางอีกแต่อย่ากระนั้นเลยดวงตาคมเหล่มองคนเบื้องหลังที่ยืนก้มหน้านิ่งอย่างกับโดนบอกเลิก เมนมะหยุดยืนอีกครั้งระยะ2เมตรแบบนี้พูดกันดีๆก็คงได้ยิน...
“ซาสึเกะ…”
“…”
“…”
“ไปเดทกันมั้ย” สิ้นคำพูดร่างสูงทุกอย่างก็เงียบลงอีกครั้งดวงตาสีดำเบิกค้างใบหน้าหวานค่อยๆเงยขึ้นมามองแผ่นหลังของร่างสูงเป้นครั้งแรกที่คนคนนี้เอ่ยปากชวนเขา
ซาสึเกะตอบกลับไปเบาๆและเดินไปจับมืออีกคนแล้วมุ่งหน้าไปเรื่อยๆเรื่องนี้เรื่องที่พวกเขาสองคนเป็นแฟนกันมา2ปีนี้ไม่มีใครรู้นอกจากพ่อกับแม่ของทั้งสองฝ่ายและเพื่อนสนิทบางคนเท่านั้นรวมถึงคนคนนั้นคนที่หวงน้องอย่างกับอะไรนานๆจะกลับบ้านทีนะนั่น
เดินอยู่นานสองนานก็ไม่มีร้านไหนที่ถูกใจเลยสักนิดนี่ก็เที่ยงแล้วเสียด้วยร้านดีๆก็มีแต่ร้านเดิมๆซาสึเกะรู้สึกว่ามันน่าเบื่อให้เขาบอกรักสาวสัก100ครั้งยังง่ายกว่านี่ก็เดินวนกันเกือบรอบหมู่บ้านแล้วด้วยสุดท้ายก็มานั่งแหมะกันอยู่ที่สวนสาธารณะแล้วดันเที่ยงตรงแบบนี้พระอาทิตย์ก็เริ่มทำหน้าที่แผร่รังสีเต็มที่จนทอดไข่ได้แล้วมั้งมันส่งผลให้คนที่เหนื่อยอยู่แล้วยิ่งหงุดหงิดเพราะความร้อนขึ้นไปอีก
เมนมะมองซาสึเกะที่นั่งเงยหน้ารับลมอย่างเบื่อหน่ายและไล่สายตามองการแต่งตัวของอีกคนทั้งเสื้อกล้ามสีดำกับเสื้อนอกแขนสั้นอีกตัวกางเกงขายาวสีเขียวขี้ม้าและเครื่องประดับอย่างสร้อยคอตระกูลของเจ้าตัวกับกำไลข้อมือที่เป็นโซ่เล็กๆสองเส้นบางทีเขาว่ามันก็น่ารักดีแปลกไม่เหมือนใครแต่ตอนนี้เขาไม่อยากจะให้เจ้าของร่างบางใส่มันสักเท่าไหร่เพราะอะไรน่ะเหรอ?...สายตาคมของร่างสูงจ้องมองอีกร่างและกวาดตามองไปรอบตัวก่อนเขาจะลุกขึ้นกระทันหันจนร่างบางเลิกคิ้วมองเขา
“จะไปไหนอ่ะ?”
“ไปซื้อน้ำ…เหนื่อยใช่มั้ยล่ะ?”
“เออ…อื้ม...เอามะเขือเทศปั่นนะ” ร่างบางตอบอย่างร่าเริงและนั่งมองส่งร่างสูงจนลับตา
................................................................................................................................
ผัวะ! ตุบตับๆๆๆ!!!
ชาย3-4คนลงไปนอนแผ่อยู่กับพื้นอย่างหมดแรงจะสู้ต่อแถมยังได้รอยฟกช้ำมาเป็นของแถมอีกหลายรอยเขาก็แค่แอบมองหนุ่มฮอตแต่หน้าหวานของหมู่บ้านเท่านั้นเองไม่เคยนึกว่าเพื่อนมันจะโหดขนาดนี้เห็นว่าวันๆเอาแต่ทำงานไม่ใช่รึไงแล้วไฉนวันนี้ถึงได้มาตามประกบกันได้เล่า?
“อย่ามองหมอนั่นอีก”
กล่าวจบพลางตวัดสายตามองชายที่ล้มลงไปกองกับพื้นด้วยสายตาเย็นชาเป็นเชิงไล่ทีแรกก็นึกว่ามันคงลุกไม่ไหวกันแต่พอเอาเข้าจริงก็ยังเหลือแรงเผ่นกันอยู่นี่หว่าเมื่อเรื่องจบลงเมนมะก็เดินออกไปจากซอยตรงนั้นทันนี้และมุ่งตรงไปยังตู้กดน้ำที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเท่าไรนักทันที
มันเวรกรรมอะไรของเขาเนี่ยทำไมมันนี้ถึงควบคุมตัวเองไม่ได้สักนิดปกติเวลาออกมาเดินเล่นกันสองคนเมื่อเห็นเจ้าพวกนั้นทีไรก็จำหน้าเอาไว้และไปคิดบัญชีทีหลังหลังจากไปส่งซาสึเกะที่บ้านแล้วแต่คราวนี้เขากลับทนให้พวกมันมองต่อไปไม่ได้...ทำไมกันนะหรือเขามีภาวะอารมณ์ไม่คงที่เหมือนพวกผู้หญิงเวลามีประจำเดือน? แล้ววันนี้เขาก็รู้สึกว่าซาสึเกะน่ารักกว่าปกตินี่เขาคงโดนล้างสมองไปแล้วสินะ
ก๊อง ก๊อง
กระป๋องน้ำสองกระป๋องล่วงลงมือก่อนจะมีมืออุ่นๆของใครบางคนหยิบมันออกไป...
.......................................................................................................................................
“โอยยยยย เมนมะช้าชะมัด!ไปถึงไหนเนี่ย! ว๊าก!” ยังไม่ทันบ่นและเรียกความทรงจำแย่ๆขึ้นมาให้ชวนหงุดหงิดไปถึงไหนก็มีอะไรเย็นๆมาทาบที่แก้มเขาจนเจ้าตัวสะดุ้งโหยงและรีบถอยออกมาห่างๆทันทีพร้อมกับยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองปอยๆมองคนที่นั่งลงและยื่นกระป๋องน้ำให้เขาเงียบๆ
“บ่นมากจริง ถ้ามีลูกลูกคงเบื่อนายตาย” เมนมะว่าพลางเปิดกระป๋องน้ำในขณะที่ซาสึเกะเองก็ทำเหมือนกันและมุ่ยหน้าให้เมนมะ
“ไม่มีทางหรอกน่า ฉันเป็นผู้ชายจะมีลูกได้ไง”
“ฉันหมายถึงแฟนนาย”
“อะไร? นายอ่ะนะ”
“...”
หมอนี่ไม่คิดจะมีคนอื่นนอกจากเขาเลยรึไงนะเมนมะคิดพลางยกน้ำดื่มพร้อมเหลือบมองคนข้างๆที่กรอกรวดเดียวหมดไปแล้วอยากจะขำอยู่หรอกแต่ก็ต้องรักษาฟอร์มเพราะมันมีเศษวุ้นติดอยู่ที่ริมฝีปากของร่างบางน่ะสิ
“ซาสึเกะ”
“ฮึ?...”
“…”
“…”
หลังจากนั้นใบหน้าหวานนั่นก็แดงแปร๊ดใบหน้าที่อยู่ใกล้กันเพียงคืบคนที่เลียเอาเศษวุ้นเมื่อกี๊ที่ปากเขาหน้ามันอยู่ใกล้เขาเหลือเกินเมนมะมองหน้าเขาและเอ่ยประโยคหนึ่งขึ้นมา
“…ฉันเพิ่งรู้ว่าวุ้นมะเขือเทศมันอร่อย” กล่าวจบมันก็ยิ่งทำให้หน้าอีกคนแดงจนแทบสุก
“ฉันว่า...ยังมีร้านนึงที่นายยังไม่เคยไปนะ” เมนมะว่าพลางลุกขึ้นบีบกระป๋องน้ำในมือที่กินหมดแล้วจนมันบู้บี้ไม่เป็นทรงและหันหลังเดินนำไปก่อนโดยขว้างกระป๋องน้ำกลับมาลงขยะข้างๆม้านั่งได้พอดี ซาสึเกะหรี่ตามองร่างสูงและย่นจมูกอย่างรู้สึกหมั้นไส้ก่อนจะทิ้งกระป๋องน้ำลงขยะและรีบเดินตามร่างสูงไป
เมื่อมาถึงร้านที่ว่าหลังจากเดินลัดเลาะเข้าซอยโน้นซอยนี้จนแอบคิดว่าเมนมะมันพามาผิดทาง ซาสึเกะก็ทำการสำรวจร้านทันทีมันเป็นร้านเล็กภายนอกตกแต่งด้วยกล้วยไม้หลากหลายชนิดและกลิ่นหอมของกาแฟที่ลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณขนาดอยู่ไกลๆยังได้กลิ้นหอมๆแบบนี้เป็นใครจะอดใจไหวล่ะนั่น
“ยืนเหม่ออะไรอยู่...รีบๆเข้ามาสิ” เมนมะว่าเสียงเรียบและเดินนำเข้าร้านไปในทันทีปล่อยให้ร่างบางวิ่งตามไปเอง
เมื่อเข้ามาในร้านจะบอกว่าสวยก็คงไม่ได้จะบอกว่าขี้เหร่มันก็ไม่ใช่มันแปลมากกว่าน่าพิสวงและน่าขนลุกแต่มันก็คือเสน่ห์ของมันกระมังผนังสีเขียวอ่อนแขวนรูปต้นไม้ดอกไม้หรือไม่ก็สัตว์เรียงรายกันโต๊ะไม้เรียบๆกับโซฟาและพื้นเป็นสีดำและร้านนี้มองหาเจ้าของร้านไม่เจอ
“แล้วจะสั่งยังไงอ่ะ?” หลังจากนั่งลงบนโต๊ะแล้วร่างบางก็เอ่ยถามขึ้นมาทันทีแถมร้านนี้ก็ไม่มีใครเลยด้วยโต๊ะก็มีโต๊ะเดียวมองยังไงมันก็ไม่เหมือนร้านสักนิด
“เมนมะ...”
“อะไร?”
“หิวจริงๆนะเนี่ย”
“แล้ว?”
“...”
พูดขนาดนี้ยังไม่รู้อีกร่างบางเริ่มไม่พอใจจึงได้แต่นั่งมุ่ยหน้าส่วนอีกคนมันก็นั่งเปิดเมนูไปเรื่อยเปื่อยไม่ได้สนใจว่าเขากำลังงอนเลยสักนิด
“อยากกินไร”
“…”
“ซาสึเกะ...ทำหน้าแบบนั้นรู้รึเปล่าว่ามันทำให้ฉันอยากเอาอะไรมาฟาดนายให้เปลี่ยนสีหน้าชะมัด”
“บ้า!!! ซาดิสต์ใช่มั้ยนายอ่ะ!”
“ตกลงจะกินอะไร?” ในที่สุดเมนมะก็พูดจนอีกคนยอมหายงอนเขานั่นแหละแต่เดาว่าอารมณ์ก็ยังขุ่นมัวอยู่ดี
“แล้วมีไรมั่งอ่ะ”
“พูดมาเลยอยากกินอะไร?” ซาสึเกะนิ่งคิดไปสักพักก่อนจะยิ้มให้เมนมะและเอ่ยออกมา
“ถ้าเกี่ยวกับมะเขือเทศฉันกินได้หมดแหละ”
“…”
“…”
เมนมะถอนหายใจและปิดเมนูลงก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินมาหาซาสึเกะอีกฝั่งก่อนจะบอกให้อีกคนรออยู่ตรงนี้จากนั้นเขาก็หายเข้าไปในเคาเตอร์หลังร้านทันที
...........................................................................................................................
รอตั้งนานสองนานไอ้คนตัวดีก็ยังไม่ออกมาสักทีเขานั่งรอจนรากจะงอกออกมาจากขาได้อยู่แล้วเนี่ยแต่ก็ไม่มีท่าทีว่ามันจะมาสักทีจนผนังข้างๆจู่ๆมันก็เกิดรอยแยก!
“เฮ้ย!!”
และค่อยๆแยกออกจากกันซาสึเกะที่ตกใจอยู่ก็ตกใจต่อไปและก็ถึงกับลุกขึ้นเมื่อมันแยกออกจากกันพอสมควรแต่จากนั้นก็มีกระจกขึ้นมากั้นไว้แทนทันทีแต่สิ่งที่ทำให้เขาตะลึงยิ่งกว่านั้นก็คือ...วิวหมู่บ้านที่เห็นได้ชัดเจนตั้งแต่สำนักงานโฮคาเงะจนถึงบ้านอุจิฮะของเขาที่อยู่ลึกเหลือเกินประกอบกับแสงแดดที่ส่องสว่างให้เห็นชัดไปทั่วหมู่บ้าน ซาสึเกะมองภาพนั้นตาค้างก่อนจะทำใจนั่งลงเวลาถัดมาไม่นานเมนมะก็ออกมาพร้อมกับจานที่ใส่เมนูมะเขือเทศ....มาเสิร์ฟให้เขาตรงหน้าเมนมะที่อยู่ในชุดผ้ากันเปลื้อนมองหน้าร่างบางนิ่งๆและนั่งลงข้างๆ
“เอ่อ...มันคือ”
“มะเขือเทศยัดไส้กุ้งกับพาเมซานชีส”
“ชื่อยาวอ่ะ...”
“กินดู..”
ซาสึเกะทำใจพักนึงก่อนจะยอมใช้ซ่อมจิ้มมะเขือเทศยัดไส้กุ้งที่ว่ากินดู....ไม่น่าเชื่อว่ามันอร่อยร่างบางมองหน้าอีกคนที่จ้องหน้าเขาไม่วางตาก่อนจะวางซ่อมลง
“ไม่อร่อยเหรอ?”
“เปล่า...อร่อยมาก..ขอบคุณนะแต่นาย...ช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังหน่อยได้มั้ย?”
“หมายถึงหน้าต่างนี่”
“อืม”
“ก็แค่กลไกลน่ะฉันสร้างร้านนี้ขึ้นมานายคงไม่รู้ตัวสินะว่าตัวเองขึ้นมาบนที่สูงๆแบบนี้”
“ไม่รู้”
“...แล้วก็...ที่นายกินอยู่นั่น...ฝีมือฉันนะ” เมนมะพูดลอยๆและเมินหน้าไปมองวิวข้างนอกแทนในขณะที่ซาสึเกะชะงักค้างไปแล้วเขาไม่เคยคิดว่าคนบ้างานอย่างเมนมะจะทำกับข้าวเป็นกับชาวบ้านด้วย
“ละ....แล้วมีคนเข้าร้านบ้างป่ะ”
“ไม่นี่” ร่างบางเลิกคิ้วมองก็ที่เมนมะทำมันออกจะอร่อยนี่นา
“ฉันทำเป็นแต่เมนูเกี่ยวกับมะเขือเทศ” ว่าพลางยิ้มนิดและมองหน้าซาสึเกะที่ตักอาหารตรงหน้ากินอย่างแคร์สายตาแฟน
“ก็….”
“อีกอย่าง...ฉันน่ะ” เมนมะว่าพลางลุกขึ้นและยื่นหน้าไปใกล้ร่างบางที่เอียงเขามองงงๆมือหนายกขึ้นเชยคางอีกคนขึ้นสบตาและโน้มหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากของซาสึเกะเบาๆและผละออกมาใช้มือเช็ดคราบซอสที่เปื้อนปากตัวเองที่ติดมาจากซาสึเกะออกก่อนจะแลบลิ้นใส่ร่างตรงหน้าที่บัดนี้ได้กลายเป็นมะเขือเทศไปเรียบร้อยแล้ว
“ฉันน่ะนะ....สร้างร้านนี้ขึ้นมาให้นายเข้ามากินคนเดียว” สิ้นคำพูดร่างบางที่ตอนแรกเป็นเสือเจ้าเล่ห์กับสาวๆณ ตอนนี้กลับกลายเป็นแมวน้อยที่สงบเสงี่ยมไปแล้วซาสึเกะได้แต่ก้มหน้าปกปิดใบหน้าแดงๆของตัวเองและกินอาหารต่อไปจนหมด
“เมนมะบ้า”
“ถึงบ้าก็บ้ารักนายนะ”
T////T
เป็นครั้งแรกที่เมนมะกล้าเป็นมุกเสี่ยวๆแบบนี้กับเขาปกติเรื่องแบบนี้ไม่เคยเล่นด้วยวันนี้ดูท่าแฟนเขาคนนี้จะผิดปกติไปแล้วจริงๆสินะ
เมนมะมองหน้าซาสึเกะและยิ้มบางๆเรื่องที่เขาหยุดตัวเองไม่ได้วันนี้ก็พอจะเข้าใจระยะเวลา2ปีเขากับซาสึเกะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันก็ไม่แปลกที่ซาสึเกะจะเหงาจนงอแงขอให้เขาออกมาเดินเล่นด้วยวันนี้ คงไม่ต้องกลั้นเอาไว้แล้วสินะเมนมะเท้าคางมองร่างบางและตัดสินใจเอ่ย...
“ฉัน…บอกนายรึยังนะ”
“บอกอะไร?”
“บอกรักน่ะ”
“หะ...หา!!!??”
“หึ!” เมนมะเบือนหน้าไปทางอื่นโดยมีสายตาของซาสึเกะจับจ้องมาที่เขาไม่ลดละสักพักก็ค่อยๆหันมาและยิ้มให้บางๆความรู้สึกที่มีต่อรอยยิ้มนั้นของซาสึเกะคือมัน...รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเมนมะไม่เคยยิ้มแบบนั้นกับเขาสักเท่าไหร่และไม่มีครั้งไหนๆที่อ่อนโยนเท่าครั้งนี้เลย...
“ฉันรักนายนะซาสึเกะ”
...........................................................................................
เดาต่อเองว่าอิเมนมะจะทำไร555 ไม่รู้อ่ะนะกำลังบ้าเกะเพลย์บอยน่ารักอ่ะ><
โตะดาร์กๆบ้างก็ดี5555 จบไปละซียู♥เจอกันเมื่อเซเว่นปิด?
ชอบรูปนี้จัง= =
ความคิดเห็น