คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 : เจอแล้ว!!
2
เจอแล้ว!!
“ช่วยบอกชื่อของคุณหน่อยสิ” ร่างบางชั่งใจสักพักก่อนจะเปิดปากตัดสินใจบอกชื่อตัวเองให้คนตรงหน้ารู้ ก็ในเมื่อเห็นหน้ากันอยู่แทบทุกวันเพราะเขาเป็นห่วงว่าคนตรงหน้าจะถูกฆ่านับแต่นั้นมาเลยปกป้องมาตลอดจนเจ้าตัวคนที่โดนปกป้องเขาเอ่ยปากบอกให้มาเจอกันทุกวันร่างบางจึงไม่มีทางเลือก
“ฉันชื่อ...”
ก๊อก!!ก๊อก!!ก๊อก!!
“มิซากิ...นายยังอยู่ดีใช่มะ!! ... เฮ้!เปิดประตูหน่อยสิ”
‘นารุโตะ!?’ นี่คือความคิดแรกที่อยู่ในหัวของร่างบางเขาจำเสียงนี้ได้ดีไม่มีวันลืม เขาตัดสินใจหุบปากและออกไปจากที่นั่น มิซากิที่เผลอหันไปมองประตูหันกลับอีกทีเจ้าของร่างบางก็หายไปซะแล้วมิซากิตีหน้างง
“ได้ยินมั้ยน่ะ!มิซากิ!!” นารุโตะที่อยู่ข้างนอกยังคงร้องเรียกคนในห้องอยู่ด้วยความเป็นห่วงว่าจะเป็นอะไรไป มิซากิหันกลับไปมองที่ประตูอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดให้นารุโตะรู้ว่าตัวเองยังอยู่ดีเมื่อเจ้าตัวเขาเปิดประตูให้แล้วนารุโตะก็มองหน้ามิซากิเป็นเชิงบอกว่าช้า!แต่ก็ไม่พูดอะไรออกไป “นายยังอยู่ดีนะ?”
“ก็เออซิตาบอดเรอะ- -“” มิซากิว่าพลางทำท่าจะปิดประตูใส่หน้านารุโตะแต่นารุโตะใช้มือกันเอาไว้ก่อนยังพูดไม่จบแท้ๆรีบเรอะ!!? “อะไรอีกล่ะ?” มิซากิถามหน้าตาย
“เอ่อ...ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็ร้องดังๆนะฉันจะได้ช่วยทัน” นารุโตะว่า
“เออ!- -*” เมื่อคุยกันจบมิซากิก็ทำท่าจะปิดประตูอีกรอบแต่รอบนี้ก็ปิดไม่สำเร็จเพราะอยู่ๆก็มีบุคคลปริศนาบุกเข้ามาทางหน้าต่างและกระโจนล็อกตัวมิซากิไว้ไม่ให้ขยับเขยื่อนได้ต่อหน้าต่อตานารุโตะที่ตอนนี้ยืนเอ๋อเสร็จก็ชักมีดออกมาเสียบไอ้ตัวใหญ่ตรงหน้าก่อนจะกระโดดหลบไปข้างหลังเมื่ออาวุธของไอ้ตัวใหญ่โจมตีเขาได้อย่างหวุดหวิด พวกนั้นอาศัยจังหวะที่นารุโตะหลบดาบกระโดดหนีออกไปทางหน้าต่างพร้อมกับร่างของมิซากิ
“ไอ้บ้านี่!!เล่นทีเผลอนี่หว่า!!”ว่าจบนารุโตะทำท่าจะตามไปแต่คนที่เห็นตรงหน้าต่างตามหลังนั้น... ‘ซะ...ซาสึเกะ?!!’ เขายืนตะลึงอยู่อย่างนั้นเหมือนโดนสะกดก็คนที่กำลังหาอยู่กลับมาปรากฏตัวตรงหน้าไม่ให้อึ้งได้ยังไงไหวแถมยังเป็นคนที่สำคัญสุดๆอย่างนั้นแล้ว...
.........................................................................................
ให้ตายสิดันเห็นซะแล้วไม่น่าผ่านไปทางหน้าต่างนั่นเลยแฮะ ซาสึเกะที่ไล่ตามเหล่าโจรลักพาตัว(เรียกแบบนี้ไปก่อนละกันไว้เดี๋ยวเซนตั้งชื่อเท่ๆให้นะ-_-) ไปเรื่อยๆจนถึงกลางทางเขาแอบคนเหล่านั้นหลังต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งตระหง่านใกล้ๆยังไงก็ต้องทิ้งระยะห่างไว้ก่อนถ้าพวกนั้นรู้ตัวมีหวังสู้กันยาวฝีมือแต่ละคนเล่นๆที่ไหนแถมไอ้ร่างกายใหญ่ๆแบบนั้นแรงเขาคงสู้ไม่ได้แถมถ้าจะให้สู้จริงๆคงใช้เวลานานโขกว่าจะจัดการหมด ซาสึเกะมองพวกนั้นอยู่นานพวกนั้นไม่ขยับไปไหนเลยตั้งแต่เมื่อกี้ถ้าเป็นเหยื่อล่อคงไม่ใช่เพราะเขายังจับคลื่นจักระได้อยู่
“อุ๊บ!?” มือปริศนาของใครบางคนปิดปากของเขาไว้แน่นซาสึเกะพยายามแกะมือของใครคนนั้นออกและตั้งใจจะฆ่าทิ้งซะบังอาจขัด! แต่เมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดข้างหูพร้อมเสียงกระซิบเบาๆ...
“ฉันเอง...” เสียงนี้!!...มันอะไรกันนักหนานะ...จะตามไปถึงเมื่อไหร่? นารุโตะ!! ซาสึเกะละความพยายามที่จะแกะมือปลาหมึกของนารุโตะออกและปล่อยให้เจ้าตัวเขาคลายมือออกเอง
“มาทำไม?”
“มาหานาย”
“....”
“ในที่สุดก็เจอตัวสักทีนะ...” นารุโตะยิ้มอย่างมีความสุข ใช่แล้วขอแค่ได้เจออีกสักครั้งก็พอ นารุโตะโผกอดร่างตรงหน้าแนบแน่นอย่างโหยหาและคิดถึง
“ทำอะไร...ปล่อย!” ซาสึเกะเริ่มท้วงแต่ไม่ได้ผลแหงล่ะก็ไอ้คนตรงหน้ามันนารุโตะนี่นา “ปล่อยฉัน...” เขาพูดอีกครั้งเมื่อนารุโตะไม่มีท่าทีจะปล่อยตัวสักนิด
“ฉัน...อยากจะบอกนายว่า...”
“....”
“เจ้าพวกนั้นมันไปแล้วนะ-O-” นารุโตะคลายอ้อมกอดออกก่อนจะชี้ไปทางโจรลักพาตัว
“ก็เพราะนายนั่นแหละ!!” ซาสึเกะผลักนารุโตะออกก่อนจะรีบวิ่งตามหลังไวๆของเจ้าพวกนั้นไปและในขณะนั้นเองไม้ท่อนใหญ่เท่าขาก็เกือบฟาดลงมาเฉียดหัวเขาไปเพียงคลืบเดียวถ้าหากไม่มีคนที่ตามมาข้างหลังช่วยฉุดไว้ ร่างของซาสึเกะเอนไปตามแรงดึงของนารุโตะจนเกือบล้มถ้าไม่มีอกแกร่งของนารุโตะรับร่างของเขาเอาไว้ ท่อนไม้ใหญ่นั้นอยู่ในมือของ1ในโจรพวกนั้น เขาเป็นคนที่ร่างใหญ่และรู้สึกถึงแรงมหาศาลพร้อมจะทำให้บ้านพังได้สักสองหลัง
“ซาสึเกะ...เราอย่าเสียเวลากับหมอนี่ดีกว่า...ดูเหมือนจะเก่งมากด้วย”นารุโตะว่าพลางค่อยๆลากซาสึเกะถอยห่างจากคนอันตราย ‘นั่นสินะ...เมื่อกี๊ทำไมเราถึงไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงนั้น’ ดูท่าพวกมันจะรับมือยาก เอาไว้ค่อยคิดบัญชีทีหลังดีกว่าคิดจบทั้งคู่ก็หาทางหนีจากคนร่างใหญ่ตรงหน้าให้ได้โดยเร็วที่สุด
“เฮ้ย!UFO” พูดจบก็โกย!!!!!!!! คิดได้ไง!มุกนี้มันเก่าแล้วยังอุตส่าขุด!โตะเอ๋ย แล้วบังเอิญคุณคนตัวใหญ่ๆนั่นก็หันตามนิ้วที่นารุโตะชี้ด้วย!!(เมพจริงๆ=A=)
.....................................................................................
ณ บ้านตระกูลซาซากิ
นารุโตะพาซาสึเกะเข้าไปที่ห้องของตัวเองเพราะตอนที่วิ่งหนีพวกเขาเผลอกลิ้งตกทางราดด้วยกันทั้งคู่แถมยังได้แผลขีดข่วนเพิ่มจากเจ้าของร่างบางอีก!..จะอะไรล่ะก็ตอนที่กลิ้งลงไปน่ะนารุโตะกลิ้งลงไปคนเดียวแต่ดันดึงซาสึเกะติดลงไปด้วย!! ผลที่ตามมาเลยเป็นแบบนี้แต่ก็ดีอีกอย่างซาสึเกะดันข้อเท้าพลิกและเดินไม่ได้ซะนี่เป็นการร่ามโซ่ไว้โดยไม่ต้องใช้กำลังต่อจากนี้ซาสึเกะคงไปไหนไม่ได้สักพัก คิดแล้วนารุโตะก็รอบยิ้มออกมานิดๆ
“อะไร?”
“ปะ...เปล่าจ้ะ^^” นารุโตะตอบยิ้มๆ ทั้งคู่เดินเข้าไปในห้องโดยนารุโตะเป็นคนอุ้มซาสึเกะเข้าไป(ก็ข้อเท้ามันพลิกนี่เนอะ=.,=) นารุโตะวางตัวซาสึเกะที่เตียงนอนเบาๆก่อนจะเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลอยู่ในห้องอยู่แล้วออกมา
“ทำเป็นรึไง?” ซาสึเกะถามพลางเหลือบมองกล่องพยาบาลในมือนารุโตะ นารุโตะส่ายหน้ายิ้มๆ
“ไม่เป็นหรอกแต่ถ้าทำให้นายฉันรับรองว่ายังไงมันก็ต้องออกมาสวยชัวร์” ซาสึเกะคิดกลัวคนตรงหน้าก็วันนี้ล่ะขืนมันใส่ยาให้เขามั่วมีโอกาศ100%ที่เขาจะเป็นอัมพฤกษ์
“แล้ว...ซากุระล่ะ ยัยนั่นมาด้วยไม่ใช่เหรอ?” ซาสึเกะถามทำเอาร่างสูงทำท่าคิดไม่ตกแต่ก็ยังหาข้ออ้างมาตอบได้ด้วยการแถ
“ป่านนี้หลับไปแล้วมั้ง” ซาสึเกะหรี่ตามองกำลังคิดว่ามันฟังขึ้นรึเปล่าแต่เอาเถอะนี่มันก็ดึกมากแล้ววันนี้เขาเองก็ไปไหนไม่สะดวกอยู่ดีนอนที่นี่ก่อนแล้วกันแล้วพรุ่งนี้ค่อยตื่นขึ้นมาแล้วไปตามหารังเจ้าพวกนั้น “ค้างที่นี่นะ” นารุโตะว่า
“…” ซาสึเกะเงียบแต่พยักหน้าให้เป็นคำตอบแทน
“ถ้างั้นเดี๋ยวฉัน...”
“ไม่ต้อง...เดี๋ยวฉันทำเอง...ถ้านายทำมีหวังฉันคงนอนไม่หลับ- -” ว่าพลางแย่งกล่องพยาบาลจากมือนารุโตะและเปิดมันออกเริ่มทำแผลให้ตัวเอง นารุโตะมองตาไม่กระพริบและเหมือนนึกอะไรได้ เขาทำแผลเองไม่เป็นนี่นา
“นี่...ทำให้ฉันบ้างสิ*O*”
“( - -)” มอง
“น้า~”
.........................................................................
ตัด! อีกรอบขอประทานอภัยโทษด้วย555+
ต่อจากตอนที่แล้วคงพอจะรู้กันแล้วใช่มั้ยว่า
คนที่คอยช่วยมิซากิเป็นใครเอ่ย?
มาอัพดึกๆแบบนี้จะมีคนอ่านมั้ยเนี่ย?
เอาเป็นว่าช่างมันเต๊อะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ^^
ซียู♥
อัพเดตเมื่อ
1 กุมภาพันธ์ 2556
ความคิดเห็น