คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Chapter 2
ผมรีบวิ่งออกจามหาลัยทันทีมือก็ง่วนกับการถูปากตัวเองจนเลือดจะซิบอยู่ร่อมร่อ ฆ่าผมเถอะครับโคตรเกลียดเลย!ไอ้โฮโมวิปถาร!เสียดายก่อนวิ่งออกมาน่าจะเตะซ้ำอีกทีชริ!
จนในที่สุดก็มาถึงหน้าบ้านตัวเองเห็นพี่ชายที่แสนดีของผมเขาบอกว่าจะมารับหน้าบ้านตอนโทรไปหาก็เหมือนยุ่งๆอยู่สงสัยงานเยอะผมยืนมองรอบบ้านตัวเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาและเล่นเกมฆ่าเวลารอ นี่ก็เพิ่งจะ 5 โมงกว่าสัก 10 นาทีกว่าพี่ชายผมก็มาถึงและบึ่งรถออกจากบ้านผมทันที...เฮ้ยจะว่าไปพรุ่งนี้ผมจะใส่เสื้อตัวไหนล่ะ?บ้านก็ล็อกไม่มีกุญแจแล้วแม่ก็เพิ่งโทรมาบอกว่าลืมเอาไว้ให้เมื่อกลางวัน...ชีวิตกูกำลังจะจบใช่มั้ย?
จนรถพี่อิทาจิแล่นมาติดไฟแดงอยู่ใกล้ๆทางเลี้ยวเข้าห้างนั่นแหละผมถึงบอกให้พี่แกพาไปซื้อเสื้อก่อนไม่งั้นพรุ่งนี้ไม่มีใส่ไปเรียนแหงแต่พี่อิทาจิก็ส่ายหน้าแล้วมองผมแบบตำหนิๆ
“เสื้อเก่ามหาลัยนั้นของพี่ก็มีระหว่างรอพ่อกับแม่กลับมาก็ใส่ของพี่ไปก่อนแล้วกันป้ายชื่อคงไม่จำเป็นต้องซักหรอกนะ...” พี่แกว่าพลางชี้ที่ป้ายชื่อผมที่ติดอยู่ตรงหน้าอก อ่าฮะ มันเป็นพลาสติกแบบนี้คงซักได้ล่ะมั้งครับ?ว่าแต่เสื้อพี่มันจะไม่เก่าสำหรับผมไปหน่อยเหรอ เหมือนอ่านใจผมได้พี่อิทาจิเลยส่ายหน้าแล้วยื่นหน้ามาใกล้ผม เอ๊ะ แค่ยื่นหน้ามากวนประสาทเฉยๆครับไม่จำเป็นอย่าคิดลึก
"ไม่เก่าหรอกเฟ้ยพี่ใช้โอโม่ซัก" แน่ะ ใช้ของนอกด้วย? เอาก็เอาวะผมพยักหน้าให้แล้วยอมนั่งเงียบๆเล่นเกมซอมบี้ในไอแพดพี่ชายไป ทำไมพี่กูรวยจัง?มีทุกอย่างกูมีไอโฟนเครื่องเดียวพ่อรักลูกไม่เท่ากันอ่ะ!แน่จริงซื้อฮีโร่ให้กูสิ!กระแทกทีพื้นแตก เออผมไม่เคยใช้หรอกแต่เห็นเพื่อนมันพูดกันกูก็เลยเอาด้วยเดี๋ยวตกกระแสไง...ได้ข่าวว่ามุกเก่าแล้วนี่หว่า...
เพ้อไปได้อีกนิดในที่สุดไฟก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวพี่อิทาจิรีบออกรถทันทีแต่ก็ช้ากว่าแตรของรถคันข้างหลัง...คือ...ขอให้พี่กูเอื่อมมือไปจับพวงมาลัยก่อนได้มั้ย?รีบบีบหาญาติโกโหติกาคุณเหรอ?
สักพักก็มาจอดอยู่หน้าบ้านพี่อิทาจิ บ้านสวยไปนะ คือผมทำใจอยู่ไม่ลง(งั้นไม่ต้องอยู่)ไม่ได้หรอกครับถ้าผมไม่นอนนี่ผมคงต้องนอนข้างถนนเป็นแน่ หลังจากผมกวาดตาสำรวจบ้านพี่อิทาจิที่มาเหยีบเป็นครั้งแรกเสร็จก็พอดีกับที่พี่อิทาจิลากผมเข้าบ้านพร้อมกับด่าผมว่า
"ยืนบื้ออะไรอยู่เล่ารอแฟนบินมาหาเรอะ!เข้าบ้านดิ" คือไอ้คุณพี่ครับกูยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักคนเลยนะเว้ยครับอย่ายัดเยียดให้น้องสิน้องตามหารักแท้อยู่รู้มะ แต่ไม่ยักกะเจอสักที หรือจะเป็นฮินาตะจังนะ?น่าจะใช่ออกจะน่ารักน่าฟัดขนาดนั้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า
เห็นมีสาวรอบตัวเยอะถึงขั้นสร้างฮาเร็มได้ขนาดนี้แต่ผมไม่มีแฟนที่คบกันเกิน5เดือนสักที มากสุดก็ประมาณ3สัปดาห์เศษๆ เฮ้อราศีผมคงเป็นราศีที่อาภัพรักสินะครับ
"ซาสึเกะนอนห้องข้างๆพี่นะอยู่ชั้น2ในสุด" พี่อิทาจิแหกปากบอกผมในครัวแต่ผมที่อยู่ห้องนั่งเล่นดันได้ยินชัดเจนพี่พกโทรโขงไว้กับตัวตลอดรึเปล่าครับ? ตอนอยู่มหาลัยเมื่อ3ปีที่แล้วก็เหมือนกันว๊ากซะเด็กกลัวจนร้องไห้เป็นแทบ...พี่ผมเห็นหน้านิ่งๆเสียงเบาๆแบบนั้นแต่เป็นถึงพี่ว๊ากในตำนานเลยนะ! รู้สึกภาคภูมิใจนิดๆ
"อืม" ผมตอบไปเรียบๆ
.......
.................
.............................
เมื่อกี๊ผมเพ้อถึงไหนแล้วนะ?
ช่างมันเถอะ!
18:43 น.
ขณะนี้ผมกำลังนั่งกินข้าวไปดูโทรทัศน์ไปพร้อมๆกับฟังพี่อิทาจิบ่นเรื่องงานให้ฟังปล่อยแกเถอะคนเราเก็บเรื่องเคลียดๆมากเข้าๆก็ต้องหาที่ระบายซึ่งไอ้คนที่ต้องรับกรรมนั้นคงหลีกไม่ผมคนที่สนิทที่สุดรวมทั้งเป็นน้องแท้ๆด้วย เอาเถอะฟังแกบ่นไปก็ตลกดีเหมือนกันเห็นว่าที่บริษัทจะทำโปรเจ็กใหม่แล้ววางแผนไม่ถูกใจเฮีย เฮียแกเลยวีนใส่จนเขาบอกให้เฮียไปทำอีกแผนมาเสนอแน่นอนว่าพี่ชายผมเพอร์เฟคพอทำแบบแผนใหม่แล้วเอาไปชนกันอีกรอบ
พี่ผมชนะครับฝ่ายนั้นก็เงิบกันไปเห็นมะพี่ผมออกจะเก่งแต่ที่มาหัวเสียก็ไอ้ตรงที่เขาให้ผู้ช่วยมาแค่4คน แล้วกำหนดส่งมันอาทิตย์หน้า!ทันก็ปฎิหาริย์โคตรๆ แต่เฮียแกก็ต่อลองนะแล้วในที่สุดเขาก็เพิ่มให้มา2คนอ่าฮะแล้วเครียดอะไรอีก เครียดอีกครับ!เครียดเรื่องรถเมื่อวาณแกบอกว่าขับรถไปเฉี่ยวรถชาวบ้านเขารถเฮียไม่เป็นไรแต่รถคนโดนเฉี่ยวนี่สีถลอกกันเลยทีเดียว...เป็นเหตุให้เสียตังค์ไปเกือบครึ่งกระเป๋าแล้วพี่อิทาจิเป็นพวกเก็บหอมรอมริบซะด้วยเสียตังค์ฟรีๆแบบนั้น ฮ่า ฮ่า อารมณ์เสียคงไม่แปลก
นี่แหละครับทั้งหมดของชีวิตเฮียที่เจอเรื่องเครียดแบบนี้มากว่า2เดือนเมื่อผมฟังพี่อิทาจิบ่นเสร็จผมก็เดินไปเก็บจานโดยไม่ลืมพูดให้กำลังใจเฮียเดี๋ยวไมเกรนขึ้นน้องจะเดือดร้อนมาคอยนั่งเฝ้าอีก
จากนั้นผมก็มานั้งคุยกะเฮียแกสักพักนึงนั่นแหละก่อนแยกย้ายกันไปทำกิจกรรมส่วนตัวจน3ทุ่มนั่นแหละผมเพิ่งจะรู้ัวว่าตัวเองเล่นเกมเพลินจนลืมทำรายงานเลยต้องมานั่งทำอีกจนถึง5ทุ่มดีที่นึกได้ก่อนถ้านึกได้ตอน5ทุ่มกว่าจะได้นอนคงตี3นู่นแหละ พรุ่งนี้หวังว่าผมคงตื่นทันไปมหาลัยนะ ว่าแล้วก็ปิดคอม ราตรีสวัสดิ์ครับ...
...............................................................................................................................
ณ ตอนนี้ผมกำลังนั่งเหม่ออยู่ครับท่านเมื่อคืนนอนไม่หลับพลิกไปพลิกมาแปดตลบกว่าจะนอนได้แล้วนี่ก็วิชาอะไรนะช่างมันเถอะยังไงวิชานี้แมร่งก็ไม่มีงานสั่งทีก่อนสอบนู่แหละได้ยินพี่อิทาจิเล่าให้ฟังอยู่แล้วนี่ก็วิชาสุดท้ายของช่วงเช้าแล้วด้วย กูงีบแป๊ปครูเขาจะตัดคะแนนกูมั้ย?
..........
...............
.......................
และแล้วก็หมดคาบได้กินช้าวสักทีแล้วก็ได้หลีสาวซักทีเอ๊ย!ไม่ใช่ครับอย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นสิผมลุกจากเก้าอี้เก็บของใส่กระเป๋าในขณะที่มีซุยเงสึกับจูโกะยืนรออยู่ใกล้ๆ ไอ้สองคนนี้มันมีเพื่อนคนอื่นรึเปล่าฟระ? เสียใจครับฮินาตะจังอยู่คนละคณะแล้วก็คนละห้องกับผมเดี๋ยวนี้เลยไม่ได้เจอกันเท่าไหร่ถึงจะเพิ่งผ่านมา2วันก็เถอะแต่คุณครับ!2ชั่วโมงผมก็ใจจะขาดแล้วถ้าไม่เจอฮินาตะอ่ะ แลดูเสี่ยวไงไม่รู้...
ทำใจครับใครอยู่กับผมต้องความอดทนสูงแล้วต้องมีกำลังเหนือว่าเห็นงี้ผมเป็นถึงนักกีฬาเลยนะหมัดไม่ได้เบาๆเคยซัดกับเด็กช่างชนะมาแล้ว ฮ่า ฮ่า อย่าว่าผมขี้โม้เลยเรื่องจริงนะ
"เมียครับกินข้าวกัน"
"..."
"..."
“ห๊ะ?ใครเมียมึง!!!" ผมจำได้ว่าเมื่อกี๊ผมยังโม้กับตัวเองอยู่เลยแล้ว...มึงมาจากไหน! หน้าตากวนส้นTeenแบบนี้ผมสีดำตาสีฟ้ามีคนเดียวครับที่ผมรู้จักไอ้เชี่ย 'เมนมะ!!' มันเดินเข้ามาในห้องผมโดยไม่แคร์สายตาของเพื่อนในห้องผมแถมยังมากอดผมจจากด้านหลังด้วย!!! ผมรีบผลักมันออกจากตัวทันทีโดยไม่ต้องมีคนบอกแต่ที่น่ากังวนมากกว่าเดิมคือมันไม่ปล่อยแถมยังยื่นหน้ามาหายในรดหลังคอผมด้วย! โรคจิตโคตร!!! แล้วผมจะอยู่นิ่งๆให้มันไซร้คอรึไงเล่าดิ้นสิครับนี่มันฉากเบสิคของฟิควายทุกเรื่องเลยนะ! เออ....แต่กูเป็นแมนนะเว้ย!!!
"ปล่อยกูไอ้เหี้ย!!"
"กูพี่มึง2ปีนะ"
"แล้ว?"
"เรียกกูพี่ก่อนขอร้องกูแบบน่ารักๆด้วย" ต้องการอะไรจากสังคม!! ไม่! ต้องการอะไรจากกูครับไอ้เวรไฟ่ป่ะ!
"ชาติหน้าเถอะ ปล่อยกู!" ผมตวาดก่อนสะบัดตัวสุดแรงจนหลุดออกมาได้แล้วผมก็ไม่มีทางปล่อยโอกาสดีๆแบบนี้ไปแน่นอนเลยต่อยหน้ามันไปทีนึง เมนมะหน้าสะบัดไปตามแรงผมร่างเซไปนิดนึงย้ำ!นิดนึงเป็นคนอื่นเจอผมต่อยนี่คว่ำลงไปนอนหมอบกระแต้ไปแล้วนะแมร่งอึดชิบ!
"ต่อยกูอีกแล้วนะ" เออถ้าไม่อยากโดนกูต่อยอีกทีหลังก็อย่ามาใกล้กูกูสยอง เมนมะหันมาถลึงตาใส่ผมและเช็ดเลือดที่มุมปากแล้วผมจะรอให้มันต่อยกลับรึไงจรลีสิครับผมรีบลากไอ้เพื่อนสองคนที่เอาแต่อึ่งมุ่งหน้าออกจากห้องแต่ยังไม่ครบ3ก้าวแขนผมก็โดนกระชากอย่างแรง จะเอาอะไรกับกูอีก! อยากได้ลูกเตะกูไปเคี้ยวเล่นใช่มะ?
"ต่อยกูกี่รอบแล้ว? 2 สินะ" ผมสบตามันนิ่งๆภายใต้ความงุมงงของเพื่อนทั้งห้องเมนมะรอบยิ้มนิดๆ อะไรครับมึงจะเอาไปถ่วงน้ำเหรอ? "ทุกคนฟัง! หมอนี่เป็นแฟนฉันใครเข้าใกล้มึงตาย!!!" ว่าจบมันก็ยื่นหน้ามาจูบผมต่อหน้าเพื่อนทั้งห้อง!!! ไอ้เฟี่ย!มึงพูดอะไรออกไป!!กูอาจจะไม่ได้แต่งงานเลยนะเว้ย!!ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้!! ก่อนอื่นมึงถอนปากมึงออกก่อนกูหายใจไม่ออก!!
แล้วคุณมันก็ถอนปากออกผมรีบสูดออกซิเจนเข้าปอดทันทีมึงจะฆ่ากูใช่มั้ย?! แค้นกูขนาดนั้นเชียว ผมมองมันตาเขียวปั๊ดมันก็มองผมด้วยสายตาเยอะเย้ยให้ตายสิคนอื่นทำไม่ได้นะต้องมัน มันทำให้ผมอยากจะเอารอยเท้าตัวเองประทับไปที่หน้ามันที่สุด!
“มึงถอนคำพูดเดี๋ยวนี้!”
“กูไม่ถอน!”
“ไอ้เหี้ยเมนมะ!”
“จำชื่อกูได้ด้วย โห กูได้เมียฉลาดว่ะ” ใครเมียมึง!! อย่ามากล่าวหา!
“กูไม่ใช่เมียมึง!”
“ฮึ แต่เป็นภรรยากูใช่ป่ะ” แล้วมันต่างกันตรงไหน!บอกกูที ผมกัดฟันจิกตามองมันดุๆแต่แมร่งไม่ได้สะทกสะท้านเลยสักนิดตกลงมึงจะไม่ถอนคำพูดใช่มั้ย!
“ไอ้เหี้ย! เลว ชาติหมา นรกส่งมาเกิด ไอ้กาก! ไอ้ตาขวางโลก! ไอ้จืดจาง! ไอ้...ไอ้ ไอ้...ไอ้บ้า! พ่อมึงตัวเย็น พ่อมึงหัวใจไม่เต้น พ่อมึงนอนอยู่ในโลงสีเหลี่ยมผืนผ้าเหรอสัส!” ไอ้เมนมะอึ่งครับ... นี่กูพูดอะไรออกไป? ขอโทษเพื่อนๆที่รักด้วยนะครับผมฟิวก์ขาดน่ะ
“เล่นพ่อเล่นแม่เลยนะมึง...ปากเสีย”
“เออใช่ เลิกยุ่งกับกูซะ!” ผมตวาดใส่แบบนั้นแต่เมนมะเพียงกระตุกยิ้มและเชยคางผมให้สบตามัน
“แต่กูชอบว่ะ” นิสัย! ผมผลักมันออกไปอีกรอบและพุ่งหมัดใส่ทันทีแต่มันเริ่มอ่านผมออกจึงหลบทันแต่ไม่ได้แอ่มกูหรอก!ผมฟาดขาเตะชายโครงมันจนมันเซและทรุดลงไป
“เล่นแรง” เล่นเบาก็ไม่ใช่กู! ผมรีบเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีแต่ก็โนมันกระชากแขนอีกรอบ คนรอบตัวผมก็ยิ่งงงแต่ก็คงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเรื่องของผมกับเมนมะสองคนเลยพากันทยอยไปกินข้าวกันหมดเหลือเพียงผมไอ้เมนมะ ซุยเงสึ และจูโกะ 4 คน
“อะไรของมึงอีก!”
“กินข้าวกันกู”
“เป็นแม่กูเหรอกูหากินเองได้”
“ไม่ได้เป็นแม่แต่เป็น’ผัว’มึง! เชื่อฟังดีๆจะได้ไม่เจ็บตัว” พูดออกมาได้เต็มปากเต็มคำอยากเป็นผัวกูขนาดนั้นเลยรึไง! แล้วกูก็ไม่น่าเจ็บแต่มึงโดนกูต่อยไป2รอบเตะอีกรอบมึงน่าจะเจ็บมากกว่านะ
“ไม่!”
“ดื้อจังวะ!” ว่าจบมันก็ยกร่างผมขึ้นพาดบ่าทันที ไอ้เชี่ย!มึงทำอะไรปล่อยกูลง ณ บัดNow!
“ปล่อย!!!”
“ปล่อยให้โง่ดิ ไม่ต้องห่วงกูไม่ได้ไปโรงอาหาร” มันว่าและออกตัวเดินไปจากห้องโดยมีเพื่อนผมสองตัวคอยโบกมือส่งผมจนลับตา...นี่พวกมึงไม่คิดจะช่วยกูเลยเหรอ?!!
ณ ห้องท่านประธาน
“โอ๊ย! ปล่อย!! อ๊ะ!” แล้วมันก็ปล่อยจริงๆแต่ปล่อยกูที่อื่นได้มั้ยที่มันไม่ใช่บนศโต๊ะมึง!ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนโต๊ะโดยมีร่างไอ้เมนมะยืนมองหน้าผมดุๆอยู่ที่หว่างขาของผมแล้วไอ้ท่าประหลาดส่อติดเรทนี่มันอะไร้!
“เป็นอะไรกับซัทสึกิ?” ยังไม่จบอีกเหรอ? เออๆ กูบอกมึงก็ได้
“ญาติห่างๆ”
“แค่นั้น?”
“เออ!!”
“...แล้วชื่ออะไร” เอ๊า!จะจีบกูไม่รู้ชื่อกูตายละ!
“ทำไมต้องบอก?” ผมไม่ได้เล่นตัวครับแค่ไม่อยากบอก
“ไม่บอกกูจะปล้ำมึงตรงนี้แหละ!” ไอ้สัส! ไอ้บ้ากาม! ไอ้...ไอ้ ไอ้ วู้! ไม่รู้จะด่าอะไรแล้ว! หื่นชิบ!
“กูชื่อ ซาสึเกะ! จบมั้ย?” แล้วมันก็ยิ้มครับท่าน
..............................................................................
ดึกอีกละ ซียู♥เลยละกัน
ขอโทษที่หยาบคายนะคะT^T
ความคิดเห็น