ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ตอนที่ 18 : กล่อม
18
กล่อม
ปัง!!
เสียงตบโต๊ะดังสนั่นลั่นห้องเรียกให้ซึนาเดะที่ก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่ถึงกับเงยหน้ามาผู้มาเยือนอย่างไร้มารยาทใครบ้านไหนเขาเข้ามาในห้องโฮคาเงะแล้วตบโต๊ะบ้างล่ะ? ที่ทำได้ก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละคือเจ้าเด็กอารมณ์รุนแรงหัวทองว่าที่โฮคาเงะหัวหน้าหน่วยอันบุของหมู่บ้าน
แล้วนี่มันอะไรกันจู่ๆก็พรวดพราดเข้ามาตบโต๊ะเสียงดังแล้วตีหน้าเครียดเหมือนโกรธกันมาแปดชาติหรือมีเรื่องอะไรไม่พอใจอีกทะเราะกับแฟนรึไง ณ ตอนนี้ซึนาเดะสับสนไปหมดความคิดตีกันไปมาจนแยกไม่ออก
สาวใหญ่มองหน้านารุโตะที่แสดงออกถึงความเครียดจนไม่รู้จะเครียดยังไงถ้าแปรงร่างได้เจ้าของร่างสูงของเด็กหนุ่มตรงหน้าเธอคงทำไปแล้ว แต่ในสถานการณ์นี้เธอพอจะเดาได้ว่านารุโตะคงมีเรื่องแล้วเรื่องนั้นก็คงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆไม่งั้นเจ้าตัวคงไม่ถ่อมานี่เองหรอกดังนั้นเธอควรจะหยุดตรวจเอกสารและสนใจพ่อหนุ่มตรงหน้าก่อนดีกว่า ซึนาเดะวางเอกสารลงและวางมือลงบนตักดวงตาสีอัมพันจ้องมองเด็กหนุ่มเป็นเชิงถาม
“รู้สินะว่าซาสึเกะอยู่ไหน”
“…?!!” ซึนาเดะย่นคิ้ว
แล้วไม่ได้อยู่กับคนที่กำลังถามเธอนี่หรอกรึไงกัน?
ปัง!!
“ผมถามว่ารู้รึเปล่า!!” ณ ตอนนี้นารุโตะมิอาจควบคุมอารมณ์ที่พุ่งพร่านได้เพราะความโมโหบวกกังวนและเป็นห่วงเหลือเกินว่าร่างบางจะเป็นยังไงบ้าง
ซึนาเดะจ้องหน้านารุโตะนิ่งเธอสับสนมากกว่าเดิมเพราะประโยคที่นารุโตะตะคอกใส่เมื่อครู่ราวกับว่านารุโตะกำลังร้อนใจเพราะซาสึเกะหนีไปงั้นแหละ
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ซาสึเกะก็อยู่กับเธอตลอดไม่ใช่รึไง?”
“แต่ตอนนี้หมอนั่นหายไป!”
“จะหายไปได้ยังไงคงอยู่แถวๆนี้แหละน่าหาดูรึยังฉันก็ไม่ได้ตัวติดกับซาสึเกะเหมือนนายซะหน่อยจะรู้มั้ยล่ะว่าเจ้าตัวเขาไปไหน” ซึนาเดะว่า นารุโตะกำมือแน่นดวงตาสีฟ้าทอประกายความโมโห
“หาดูหมดแล้ว...ไม่เจอ”
“...??!!”
“ผมจะออกไปตามหานอกหมู่บ้าน” นัยน์ตาเหม่อลอยฉับพลันร่างสูงก็หันหลังเดินออกจากห้องหากแต่เสียงเรียกของซึนาเดะดังพอจะทำให้ร่างสูงหยุด มือหนายังคงจับลูกบิดค้างตายังคงเหม่อเหมือนเดิมนารุโตะหยุดฟัง
“นายไปไม่ได้”
“…”
“มันอันตรายนายคือว่าที่โฮคาเงะจะไปตายเปล่าได้ยะ..”
“ตายเปล่าบ้าอะไร!ถ้าซาสึเกะเป็นอะไรไปล่ะก็ผมจะไม่ยกโทษให้ป้าที่มาห้ามผมเลย!”ตะคอกเสียงดังก่อนบิดประตูออกไปและปิดประตูดังโครมเล่นเอาคนข้างในอ้าปากค้างไปเลยทีเดียว
“ดะ เดี๋ยวนารุโตะ!! ชิสึเนะเรียกพวกชิกามารุกับลูกน้องหมอนั่นอีก2-3คนซิเอาเฉพาะคนที่สนิทและทำงานเข้ากันนะ! แล้วก็คิบะฮินาตะกับซากุระด้วย” ซึนาเดะสั่งเสียงดังจนลูกศิษย์ที่จัดเอกสารอยู่ลุกพรวดและรีบบึ่งออกจากห้องไปตามคำสั่งทันที
ซึนาเดะกัดฟันและทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ใบหน้าแสดงถึงความตรึงเครียดหญิงสาวกุมขมับตัวเองและนึกทบทวนแต่ก่อนนารุโตะไม่ได้ใจร้อนมากขนาดนี้ถ้าเรียกก็ยังหยุดและยังควบคุมตัวไว้ได้แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เธอห้ามเด็กหนุ่มไม่ได้เลยแถมเถียงเอาๆอีกต่างหากถ้าไม่ติดว่าเปลี่ยนไปเธอก็คงเรียกและกักตัวไว้ตั้งนานแล้ว...
ให้ตายซิถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาคงแย่แน่ๆจะศูนย์เสียกำลังของหมู่บ้านไปครึ่งนึงเลยทีเดียวเธอเองก็ไม่อยากจะยอมรับว่าสังขารของเธอก็ถึงขีดสุดแล้วเหมือนกันไม่งั้นคงไม่เตรียมตัวยกตำแหน่งให้ไอ้เด็กเมื่อวานซีนนิสัยเปลี่ยนอย่างนารุโตะหรอก
...............................................................................................................................
ห้องเอกสาร
คนแรกที่ต้องตามก็ต้องเป็นคนที่ใกล้ที่สุดล่ะนะชิสึเนะตั้งใจมาห้องเอกสารที่น่าจะตามตัวศิษย์น้องเจอเพราะเธอมักคลุกอยู่กับเอกสารต่างๆในทางการแพทย์และประวัติผู้ป่วยของชาวโคโนฮะ
เปิดประตูก้าวเข้ามาในห้องเธอก็ถึงกับชะงักค้างไปเลยทีเดียวเพราะห้องที่เต็มไปด้วยเอกสารจนแทบจะไม่มีพื้นที่เหลือไว้ให้เหยียบเลยแม้แต่นิด ชิสึเนะกวาดตามองรอบห้องเพื่อหาตัวเด็กสาวผู้เป็นศิษย์น้องของตนแต่กลับพบแต่เพียงกองเอกสารหนาๆเท่านั้น หญิงสาวถอนหายใจและค่อยๆหาช่องเดินพลางกวาดตามองดูอีกครั้งคราวนี้เธอเห็นเพียงเส้นผมที่เป็นเอกลักษณ์เหลือเกินของเด็กสาวเธอกำลังฟุบหลับอยู่หลังกองเอกสารกองใหญ่เพราะกองใหญ่มันเลยบังร่างเธอมิดสินะ
ชิสึเนะยิ้มเอือมๆและค่อยๆเดินเข้าไปปลุกเด็กสาว ซากุระสะดุ้งนิดๆเมื่อรู้สึกถึงแรงผลักเธอผงักหน้าขึ้นและขยี้ตาก่อนมองชิสึเนะด้วยตาปรือๆ ชิสึเนะยิ้มและกลับมาเครียด
“ต้องรีบแล้ว ซากุระมีภารกิจ”
“ภารกิจ?”
“อืม...ช่วยมาด้วยกันหน่อยนะ” เด็กสาวจ้องหน้าศิษย์พี่ที่เคารพนับถือเธอพอจะเดาออกว่าเป็นภารกิจที่อันตรายและฮาร์ดคอร์พอสมควรเพราะชิสึเนะทำหน้าตรึงเครียดขนาดนั้น
“อา...ขอโทษนะชิกามารุคุงที่เรียกตอนนี้แต่นารุโตะ...”
“เฮ้อ...ให้ตายเถอะน่ารำคาญชะมัดฉันอยากจะอยู่กับเทมาริอีกสักหน่อยดันมามีภารกิจตอนนี้” ชิกามารุที่เพิ่งรู้เรื่องของนารุโตะที่บุ่มบ่ามจะออกจากหมู่บ้านไปตามซาสึเกะจากชิสึเนะเมื่อสักครู่ก็รู้สึกเซ็งและไม่ค่อยอยากจะไปตามคำขอสักเท่าไหร่เพราะใจหนึ่งก็อยากอยู่แบบสงบเงียบๆคนเดียวอีกใจก็อยากอยู่ดูแลเทมาริที่เพิ่งจะตั้งครรภ์สรุปตอนนี้เขาไม่สะดวกจะไปไหนทั้งนั้น แต่ภารกิจก็มาเพราะความใจร้อนของนารุโตะซะนี่เรียกเสียงบ่นและความหงุดหงิดจากเขาได้เป็นอย่างดี
“อ่า ฮะ ฮะฮะ ขอโทษทีนะว่าแต่ตกลงรึเปล่า?” ชิสึเนะถามย้ำเพราะมองตาก็รู้ว่าชิกามารุไม่อยากไปเท่าไหร่
เด็กหนุ่มเหลือบมองนินจาสาวรุ่นพี่สลับกับเทมาริที่นั่งดูทีวีและละมามองเขาเช่นกัน เทมาริยิ้มและหยิบคุกกี้ขึ้นกัดก่อนลูบท้องตัวเองและมองตาชิกามารุไปพลางสื่อว่าเธอไม่เป็นไร
“ไปเถอะ”
“แต่”
“อะไรกันเล่าคุณพ่อกับคุณแม่ก็อยู่ด้วยทั้งคนฉันไม่เป็นอะไรหรอกอีกอย่างอย่าดูถูกกันสินินจาซึนะไม่ได้อ่อนขนาดนั้นซะหน่อย” เธอว่าพร้อมปาคุไนใส่ชิกามารุมือหนายกขึ้นจับมีดคุไนที่ปามาและเก็บลงกระเป๋าก่อนยิ้มมุมปากและหันหลังให้ภรรยา
“หึ…ก็ไม่ได้ดูถูกอะไรสักหน่อย...ยังไงจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุดอย่าเพิ่งบ่นคิดถึงละกัน” ชิกามารุว่าและเดินออกจากประตูไปพร้อมกับชิสึเนะภายใต้รอยยิ้มของเทมาริที่ติดใจในคำพูดของแฟนแหงล่ะแฟนหนุ่มคนนี้เคยพูดประโยคอะไรแบบนี้เสียที่ไหนกันเล่า เธอลูบท้องตัวเองเบาๆและจ้องมองท้องฟ้าที่เริ่มครึมเพราะเมฆก่อตัวก่อนไม่นานคงทิ้งตัวลงมาเป็นเม็ดฝนเป้นแน่…ทำไมรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลยนะ
“โอ๊ส โอเชยังไงตอนนี้ก็ว่างอยู่แล้วฮินาตะก็รีบๆเข้าเถอะ”
“อ๊ะ คิบะคุงรอด้วย” เด็กสาวว่าก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าสะพายวิ่งตามเด็กหนุ่มที่เดินออกจากร้านอาหารตามพวกชิสึเนะกับชิกามารุไปพวกเขาเองก็อดสงสัยไม่ได้เหมือนกันเพราะตอนที่กำลังหาของใส่ท้องกันอยู่ก็เห็นนารุโตะรีบร้อนวิ่งไปยังประตูหมู่บ้านในที่สุดคำตอบก็เผยเมื่อชิสึเนะกับชิกามารุเดินมาหาพวกเขาและเล่าเรื่องราวทั้งหมดคร่าวๆให้ฟังคิบะรีบตกปากรับคำทันทีเพราะช่วงนี้ว่างไม่ค่อยได้บู๊สักเท่าไหร่ฮินาตะเองก็ถูกชวนเธอไปแน่นอนล่ะเพราะอย่างน้อยนารุโตะก็เป็นถึงอดีตคนรักของเธออย่างน้อยก็น่าจะพอช่วยเหลือเรื่องภารกิจคราวนี้ได้บ้างล่ะน่า
หน้าหมู่บ้าน
“เอาล่ะในเมื่อมากันครบแล้วพวกเธอก็รีบตามนารุโตะไปทันทีหาซาสึเกะให้เจอและพากลับมาให้เร็วที่สุด”
“ครับ/ค่ะ!” ว่าจบทุกคนที่ถูกเรียกตัวมาก็วิ่งหายเข้าไปในป่าทันทีสำหรับบางคนเป็นเรื่องที่น่ารำคาญบางคนคิดว่าทำไปเพื่อค่าเวลาบางคนคิดอยากจะช่วยเหลือจริงๆบางคนรีบร้อนเพราะเป็นห่วงบางคนทำตามหน้าที่และบางคนทำไปเพราะความรู้สึกหลายๆอย่างที่บอกให้ทำ...
........................................................................................................................................................
ภายในป่าลึกที่เต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ปกคลุมทั่วป่าบดบังแสงอาทิตย์จนทับไปหมดทั้งๆที่เมฆก็ครึมเอาๆจนฟ้ามืดแล้วบวกกับป่าที่ทึบแบบนี้ยิ่งลำบากในการตามนารุโตะเข้าไปใหญ่คิบะมองอากามารุที่เริ่มเหนื่อยสลับกับพวกเพื่อนๆที่ก็เริ่มหอบกันแล้วก่อนจะมองฮินาตะ...
"เอ่อ...ยังไงก็พักกันก่อนมั้ย?” คิบะถามพวกเพื่อนๆและนินจาลูกน้องนารุโตะอีก2-3คนที่ตามมาเพื่อวัดความอึดเพราะยังไงถ้าทิ้งห่างระยะของนารุโตะกับพวกเขาตอนนี้มีหวังตามไม่ทันแน่ใครจะรู้เล่าว่าเวลานารุโตะร้อนใจขึ้นมาจะวิ่งเร็วยิ่งกว่าอะไรแถมไม่หายง่ายๆอีกต่างหากนอกจากพวกเขาแล้วก็ไม่มีใครรู้ ชิกามารุกอดอกพิงต้นไม้และมองดูรอบตัวก่อนหลับตาลงจะจุดบุหรี่สูบ
“นายดูชิวจังเลยนะ” ซากุระอดแซวไม่ได้
“ไม่ต้องรีบหรอกหมอนั่นไม่ได้ไปไหนไกลซะหน่อย”
“หา? พูดอะไรน่ะชิกามารุนารุโตะออกจากหมู่บ้านไปก่อนเรานะถ้าทิ้งระยะห่างคงตามไม่ทัน” ซากุระขัดอีกรอบ
“ไม่หรอก” ชิกามารุยังคงยืนยันคำเดิมและยังคงเอนหลังพิงต้นไม้อย่างไม่ทุกข์ร้อนเรียกความสนใจและความสงสัยจากทุกคนได้ไม่น้อย ซากุระหรี่ตามองชิกามาระอย่างจับผิดและตัดสินใจถาม
“หมายความว่าไง”
“อ๊ะ...ตกซะแล้ว” ฮินาตะยกมือขึ้นลองหยาดน้ำฝนที่โปรยปรายลงมาชนิดที่ว่ารุนแรงขึ้นเรื่อยๆบวกกับลมที่เริ่มพัดแรงขึ้นจนเกือบจะเป็นพายุได้อยู่แล้วหากไม่ติดว่าในป่านี้มีต้นไม้ใหญ่ลองลับเม็ดฝนนั้นอยู่พอจะเป็นที่กำบังให้ใครหลายคนได้
“ว่ายังไงล่ะ”
“เราควรพักกันก่อน” ชิกามารุว่าและผละจากต้นไม้หันหลังไปอีกทาง
“แต่ว่าชิกามารุคุง” ฮินาตะอยากจะค้านแต่เพื่อนหนุ่มก็เดินหายไปแล้วทิ้งให้เธอที่มีสีหน้ากังวนอย่างเห็นได้ชัดยืนตากฝนอยู่กับคนอื่นๆ
“ช่วยไม่ได้นะยังไงก็พักกันก่อนแล้วกันนี่ก็เดินทางติดกันมา3ชั่วโมงแล้วด้วย” คิบะว่าและเอาของบางอย่างออกมาจากกระเป๋า “ชิกามารุ!! ถ้าได้ยินก็ฟังไว้นะเฟ้ย! เราจะพักกัน20นาทีโอเคนะ!” มันคือโทรโข่ง(พกมาเพื่อ!)คิบะตะโกนใส่โทรโข่งและไม่รู้ว่าฝ่ายโน้นจะได้ยินหรือเปล่าแต่บอกไว้ก่อนก็ไม่เสียหายเพราะแถวนี้นอกจากพวกเขาก็ไม่มีใครอื่นนอกจากสัตว์ป่าทั้งหลายที่วิ่งหนีฝนกันอุตลุด
อีกด้าน
“ไง…คอยดูอยู่ใช่มั้ยล่ะ” ชิกามารุยืนพิงต้นไม้ต้นหนึ่งในขณะที่ในปากก็คาบบุหรี่อยู่เขาคุยกับใครบางคนที่แอบจับตาดูพวกเขาอยู่ห่างๆ
“รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่” และเสียงหนึ่งก็ตอบคำถามของเขา ร่างสูงนั่งชันเข่าข้างหนึ่งอยู่บนต้นไม้จ้องลงมามองเขา ชิกามารุยิ้มและทำเสียงขึ้นจมูก
“ตั้งแต่เข้ามาในป่าแล้วฉันรู้สึกว่ามีคนมองอยู่แต่ไม่ใช่ดวงตาที่มีจิตสังหารอยู่ด้วยเลยคิดว่าไม่เป็นอันตรายแต่ก็รู้สึกถึงจักระมหาสารอีกอย่างทางเข้าป่าอยู่โคโนฮะและคนที่เพิ่งออกจากหมู่บ้านโคโนฮะไปไม่นานก็มีแต่นาย เลยเดาเอาน่ะ”
“หึ...” ร่างสูงทำเสียงขึ้นจมูกและเสยผมที่เปียกน้ำฝนขึ้นนิดๆ “แล้วตามมากันทำไม”
“คำสั่งท่านโฮคาเงะ”
"ป้าซึนาเดะ?” ร่างสูงบนต้นไม้ทวนชื่อคนที่เป็นโอคาเงะและขมวดคิ้ว
ให้ตายเถอะ...จะเป็นห่วงอะไรหนักหนานะ
“แล้วไงจะตามฉันไปหาซาสึเกะด้วยรึไง”
“แค่มาเป็นกำลังหนุนให้เท่านั้นล่ะ...ให้ตายสินายนิสัยเปลี่ยนขนาดนี้เลยรึไงนะ”
“...”
“เปิดเผยกับคนสนิทก็ดีแต่อย่าให้คนในหมู่บ้านรู้ก็แล้วกันศูนย์เสียความเชื่อใจเลยนะ”
“รู้แล้วน่า”
“อย่าลืมความฝันนายสิ” ชิกามารุเตือนและทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนใช้เท้าบี้ขยี้ๆมันให้ดับและผละออกจากต้นไม้แหงนหน้ามองนารุโตะที่จ้องเขากลับเช่นกัน “อีกไม่นานก็จะได้ตำแหน่งแล้วแท้ๆอย่าเอาตัวเข้าไปเสี่ยงกับเรื่องไม่เป็นเรื่องได้มั้ย? ปล่อยหมอนั่นไปบ้างสิ”
“หึ...ตามหาเมียตัวเองมันผิดตรงไหนแล้วพวกนายก็ไม่ต้องแส่เข้ามายุ่งเรื่องนี้ด้วย!ฉันไม่ได้ขอ!” ว่าจบก็กระโดดลงจากต้นไม้มาเผชิญหน้ากับชิกามารุที่จ้องหน้าเขาไม่ละสายตา
"หมอนั่นเป็นผู้ชาย”
“แล้วไง? ฉันไม่สนหรอก”
“เฮ้ย...”
“อีกอย่างฉันไม่สนใจใครทั้งนั้นนอกจากซาสึเกะถ้าพวกนายแย่ขึ้นมาฉันช่วยได้แค่เท่าที่ช่วยนอกนั้นก็ช่วยตัวเองไปละกัน” ชิกามารุยิ้มก่อนจะเหลือบมองข้างหลังตัวเองทันใดนั้นเหล่าเพื่อนๆที่ออกมาจากหมู่บ้านเพื่อทำภารกิจออกมาจากหลังต้นไม้มองมาที่นารุโตะรวมทั้งลูกน้องอีก2-3คนที่มองมาที่นารุโตะด้วยความเป็นห่วง
“นายจะดูถูกพวกเราเกินไปรึเปล่า?อย่าลืมสิ...พวกฉันผ่านสงครามมากันหมดแล้วนะ”
“…”
“นารุโตะคุง...ขอโทษนะถ้าฉันเกะกะแต่ฉันจะช่วยเท่าที่ช่วยได้...นะจ๊ะ” ฮินาตะพูดเบาๆเพราะเดิมทีก็เป็นคนขี้อายอยู่แล้วนารุโตะมองฮินาตะและเริมสับสน
“ซาสึเกะคุงก็เพื่อนแล้วก็เป็นถึงคนที่ฉันชอบแต่ก่อนเพราะฉะนั้นฉันจะทำเท่าที่ทำได้ไม่เกะกะนายเด็ดขาด” ซากุระว่าอย่างมาดมั่นและยืนกรานว่าเธอจะต้องไปตามหาซาสึเกะด้วยแน่นอน นารุโตะเริ่มขมวดคิ้ว
“เอาน่ายังไงสองหัวก็ดีกว่าหัวเดียวอยู่แล้วนะเพื่อน” คิบะเดิไปแตะไหล่นารุโตะยิ่งทำให้ร่างสูงสับสนเข้าไปใหญ่นารุโตะมองเหล่าเพื่อนๆและลูกน้องของตน มือหนากำแน่นเพื่อตัดสินก่อนถอนหายใจยาวและเอ่ยถามคิบะ
“ได้กลิ่นหมอนั่นมั้ย?”
“ก็นะ...ถึงจะยังจางๆอยู่แต่มุ่งไปทางเหนือ...” นารุโตะเดินตรงไปทางเหนือโดยหันหลังให้พวกเพื่อนๆก่อนหยุดยืน
“อย่าเกะกะฉันแล้วกัน”
“หึ” เมื่อได้คำตอบจากนารุโตะทุกคนก็เผยยิ้มน้อยๆยังไงนารุโตะก็คือนารุโตะถึงจะโฉดขนาดไหนก็ยังใจอ่อน...
.........................................................................................................................................................
ภายในห้องมืดที่นี่ไม่มีอะไรมีเพียงเตียงใหญ่และเฟอร์นิเจอบางส่วนหน้าต่างหนึ่งบานกับร่างอีกหนึ่งร่างที่นอนดิ้นไปมาอยู่บนเตียงเพราะเชือกที่มัดตัวข้อมือข้อเท้าทำเอาขยับไปไหนไม่ได้ปากก็ถูกปิดไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำพูดใดๆออกมาได้ร่างกายรู้สึกชาน้อยๆเพราะอยู่ท่าเดิมมานานพอสมควรข้างนอกฝนก็ตกฟ้าผ่าเสียงดังจนบางทีก้รู้สึกกลัวขึ้นมาร่างบางขยับตัวน้อยๆเพื่อหวังจะหาอะไรมาปลดเชือกถ้ามีขวดไวน์เหล้าอะไรก็ได้ที่เป็นเศษแก้วหรือที่สามารถตัดเชือกได้ตอนนี้เขาต้องการหมดในตอนนี้
แกร๊ก
เสียงประตู?!!
ร่างบางหันไปยังต้นเสียงหลังจากอยู่ในห้องนี้มานานกว่า3ชั่วโมงเขาเพิ่งได้เห็นไอ้คนที่ลักพาตัวเขามาที่นี่ ร่างสูงในชุดไปรเวทเดินตรงมาที่เตียงที่มีร่างบางนอนอยู่ดวงตาสีดำจ้องจิกร่างสูงไม่ปล่อยเหมือนจะบังคับให้ปล่อยเจ้าตัวเดี๋ยวนี้
หากแต่คนที่เดินมานั่งข้างเตียงกลับเพียงกระตุกยิ้มและยื่นมือไปสัมพัสใบหน้าสวยของร่างบางเท่านั้นก่อนจะเลื่อนมาจับและลูบไล้เรือนผมสีดำขลับของอีกคน ร่างบางทำได้เพียงมองตาร่างสูงอย่างอาฆาตเท่านั้นเพราะในสภาพนี้เขาเสียเปรียบเชือกนี่ก็มัดเขาแน่นเหลือเกินให้ตายเถอะ!
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ” ร่างสูงว่าและชูสิ่งหนึ่งขึ้นตรงหน้าร่างบางก่อนยิ้มร้ายและอุ้มร่างบางขึ้นนั่งตักโดยไม่ทันตั้งตัว ซาสึเกะดิ้นและพยายามผละถอยห่างจากอีกร่างแต่ไม่สำเร็จเขาเหลือบมองสิ่งที่ร่างสูงชูขึ้น...มันคือไวน์ร่างบางเบิกตาโพล่งเมื่อร่างสูงเปิดขวดและปลดผ้าปิดปากเขาออกก่อนยัดปากขวดเข้าไปในปากเขาและกรอกไวน์ให้เขากินซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่กินมันแน่หากแต่สถานการณ์นี้มันต้องกลืนอย่างช่วยไม่ได้ น้ำในขวดไหลลงคอไม่หมดเสียทีจนเขาแทบสำลักจับกรอกไม่พอร่างสูงยังดันหัวเขาบังคับให้อมปากขวดไว้ป้องกันไวน์หกและป้องกันไม่ให้เขาคายมันออกมาในสภาพที่แขนขาใช้การไม่ได้แบบนี้เขาก็ได้แต่คร่ำครวญในใจ ใบหน้าหนึ่งก็แว่บเขามาในหัว
หยาดน้ำใสเอ่อคลอรอบดวงตาเปลือกตาปิดลงเพราะความกลัวและไม่อยากเห็นหน้าคนที่กำลังกรอกไวท์เขาอยู่พึมพำอยู่ในใจเรียกร้องหาใครสักคน
นารุโตะ...
ช่วยด้วย...
........................................................................................................................................
สวัสดีเจ้าค่าาาาาาาาา กลับมาแล้วกลับมาตั้งแต่วันที่1แน่ะ555เอ่อทำไม
คนอ่านรู้ว่าเราจะอัพวันไหนเวลาไหนหว่า555ขอบคุณที่เตือนแล้วก็เม้นเป็นกำลังใจให้กันนะคะ
>/\< โตะแม่มนิสัยเสียพูดกับเพื่อนไม่ดีเลย555 ยังไงก็ฝากติดตามจนจบด้วยนะเจ้าฮะ><
ขอบคุณจ้า ลายมือทุเลทจริงตู(ใครรับลายเส้นเค้าไม่ได้ก็ขออภัยมันห่วยอ่ะ555)
มุกจากเพจนี้จ้า จิ้ม
ซียู♥
สวัสดีเจ้าค่าาาาาาาาา กลับมาแล้วกลับมาตั้งแต่วันที่1แน่ะ555เอ่อทำไม
คนอ่านรู้ว่าเราจะอัพวันไหนเวลาไหนหว่า555ขอบคุณที่เตือนแล้วก็เม้นเป็นกำลังใจให้กันนะคะ
>/\< โตะแม่มนิสัยเสียพูดกับเพื่อนไม่ดีเลย555 ยังไงก็ฝากติดตามจนจบด้วยนะเจ้าฮะ><
ขอบคุณจ้า ลายมือทุเลทจริงตู(ใครรับลายเส้นเค้าไม่ได้ก็ขออภัยมันห่วยอ่ะ555)
มุกจากเพจนี้จ้า จิ้ม
ซียู♥
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น