[Fic Naruto NaruSasu] Sadistic Love นายหนีฉันไม่ได้หรอก!!

ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่ 17 : หายไป

17

หายไป

 

          ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ดๆๆ

          พรึ่บ!

          ปุ๊!

  มือหนายกขึ้นตบนาฬิกาปลุกข้างหัวเตียงให้หยุดร้องด้วยความงัวเงียก่อนหัวทองๆจะขยับผงกขึ้นมานิดๆใบหน้าคมยังคงสะรึมสะรือตาปรือใกล้ปิดเหมือนเมื่อคืนไม่ได้นอน(แหงล่ะ)จำได้ว่าเมื่อคืนพอทำงานไปได้ครึ่งนึงก็เกือบจะเผลอหลับอีกอย่างก็ง่วงมากเลยอุ้มซาสึเกะกลับห้องโดยทิ้งซากุระไว้ที่ห้องรับแขกแล้วจู่ๆก็ล้มแผละลงไปนอนข้างๆร่างบางบนเตียงเพราะเหนื่อยรู้ตัวอีกทีก็เช้าแล้ว...

          แล้วซากุระล่ะ?

  เมื่อรู้ว่าเมื่อคืนตัวเองเผลอสลบเหมือดไปเพราะเหนื่อยและทิ้งบ้านไว้กับเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ห้องนั่งเล่นนารุโตะก็รีบเด้งตัวลุกออกจากที่นอนก่อนมองไปข้างๆหวังจะเจอซาสึเกะหลับอยู่บนเตียงแต่ที่เห็นกลับมีเพียงผ้าปูที่นอนกับหมอนและผ้าห่มดวงตาสีครามโตขึ้นนารุโตะค้างไป3วิและรีบก้าวออกจากห้องไปทันที

ในหัวคิดโทษตัวเองที่หลับไปให้ตายเถอะซากุระจะพาซาสึเกะหรือไปรึเปล่าแล้วร่างบางจะยอมตามไปด้วยมั้ย? ก็คงจะตามไปนั่นแหละก็ใครจะไปอยากอยู่กับคนที่เคยทำร้ายกันเล่าแถมยังนิสัยเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

  นารุโตะเดินไปยังห้องนั่งเล่นที่ติดกับห้องครัวทันทีด้วยความที่ลึกๆก็ยังเป็นห่วงร่างบางอยู่และยังหวังว่าซาสึเกะยังไม่ไปไหนจะยังอยู่กับเขา นารุโตะคิดเข้าข้างตัวเองก่อนจะชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของซากุระดังมาจากข้างในตามมาด้วยเสียงบ่นงึมงัมๆของคนที่คุ้นเคย

  มือหนาบิดลูกบิดประตูเข้าไปก่อนหันมองมุมครัวเห็นร่างบางของเพื่อนสาวที่ถือทับพีใส่ผ้ากันเปลื้อนและคุยกับอีกคนที่ยืนตีไข่อยู่ข้างๆพลางบ่นไปด้วยและเรื่องที่บ่นก็ไม่ใช่เรื่องไหนมันก็คือเรื่องของเจ้าของร่างสูงที่เปิดประตูเข้ามานั่นแหละ นารุโตะเบิกตามองอึ่งๆแว่บหนึ่งก่อนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมความกระวนกระวายใจเมื่อครู่มลายหายไปหมดแทนด้วยความโล่งใจที่ร่างบางไม่ได้ไปไหนและซากุระก็ไม่ได้พาหนีด้วยเจ้าหล่อนยังคงอยู่ที่นี่...

          ที่นี่?

 นารุโตะเริ่มกลับมาขุ่นมัวอีกรอบทำไมซากุระยังอยู่?น่าจะกลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนี่นา หรือว่าเจ้าหล่อนจะวางแผนอะไรไว้อยู่ถ้างั้นก็คงต้องรีบไล่เธอกลับไม่สิต้องคอยเฝ้าดูไว้ว่าเธอจะทำอะไรในหัวตอนนี้ของนารุโตะเริ่มคิดอะไรหลายๆอย่างจนฟุ้งซ่านไปหมดเจ้าตัวเดินไปข้างหลังซาสึเกะก่อนสวมกอดเอวบางไว้หลวมๆ

  คนโดนกอดที่ยังไม่ทันตั้งตัวก็สะดุ้งตกใจจนเกือบทำจานที่มีไข่กำลังจะเจียวในนั้นหล่นพื้นแต่ยังคงคุมสติเอาไว้ได้ซาสึเกะหันมองคนกอดก่อนทำหน้าบูดเหมือนกำลังรำคาญอุตส่าหนีออกมาจากห้องได้แล้วแท้ๆยังจะตื่นตามมาอีกแล้วก็บอกให้พักเมื่อคืนก็ใช่ว่าเขาจะไม่เห็นว่าร่างสูงเอาแต่ทำงานงกๆจนไม่ได้นอนเพราะงั้นถึงได้สลบเหมือดไปแบบนั้นไงล่ะ ทำไมเขาถึงรู้งั้นเหรอ? ก็ซากุระบอกน่ะสิเห็นเธอว่านารุโตะอุ้มเขาเข้าไปในห้องหลังจากบอกกับเธอว่าไปแป๊ปเดียวซากุระก็นั่งรออยู่อย่างนั้นตั้งนานสองนานก็ไม่เห็นนารุโตะออกมาสักทีเธอจึงตามเข้าไปในห้องที่นารุโตะอุ้มเขาเข้าไปแต่พอเปิดเข้าไปในห้องก็เห็นเจ้าตัวกำลังหลับพริ้มอยู่เลยเดาว่าสลบ

  เขาเองก็เพิ่งจะรู้ว่าจากปากซากุระก็เมื่อเช้านี่เองพอตื่นมาก็เห็นนารุโตะหลับอยู่ข้างๆเลยลุกไปอาบน้ำและออกไปดูข้างนอกสักหน่อยกะจะไปเดินเล่นแป๊ปเดียวแต่ได้กลิ่นเหมือนมีใครกำลังหุงข้าวที่ห้องครัวที่มันติดกับห้องนั่งเล่นเลยเดินไปดูก็เห็นซากุระกำลังคนซุบอยู่เลยเดินไปทัก เธอบอกว่าเมื่อคืนมันก็ปาเข้าไปตี3จะตี4แล้วเลยนอนบนตัวเจ้าเหมียว(ที่นอนที่รูปร่างเป็นเจ้าแมวอ้วนที่นารุโตะเอาซุกไว้ที่ห้องนั่งเล่นนี่แหละ)ที่นี่เลยตื่นมาก็ไม่เห็นว่าบ้านนี้จะตื่นกันเสียทีพอหิวก็เลยลุกขึ้นมาหุงข้าวกินหวังว่าเจ้าของบ้านคงไม่ว่าอะไรหรอกนะ

  แน่นอนว่าซาสึเกะก็ไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้วเดินมาช่วยทำด้วยซ้ำเหตุผลอีกอย่างก็คือเจ้าตัวเขาก็คงหิวด้วยนั่นแหละไม่งั้นมีเร้อจะช่วยเธอทำอันที่จริงมองดูดีๆถึงภายนอกจะเงียบขรึมปากไม่ตรงกับใจแค่ไหนแต่ภายในจริงๆแล้วก็เป็นคนใจดีคนหนึ่งเหมือนกัน...

  และ ณ ตอนนี้ร่างบางกำลังลำบากที่มีตัวขัดขวางอย่างร่างสูงเกาะเอว ขัดขวางอะไรน่ะเหรอ ขัดขวางการทำข้าวเช้าน่ะเซ่!!คิดแล้วอยากจะถีบจะไม่กินรึไงรีบๆออกไปจากตัวเขาได้แล้ว ซาสึเกะพยายามเดินไปที่กะทะซึ่งตั้งไว้เตรียมทอดไข่โดยมีนารุโตะเกาะตามหลังมาไม่ยอมปล่อยนี่เขาคิดผิดใช่มั้ยที่ไม่หนีร่างสูงไป!เมื่อเช้าได้โอกาสแล้วแท้ๆ

  ซาสึเกะขมวดคิ้วรู้สึกเริ่มรำคาญนารุโตะมากขึ้นทุกทีในตอนนี้เขาไม่กลัวนารุโตะหรอกเพราะยังไงเขาก็รู้ว่าอย่างนารุโตะถึงนิสัยเปลี่ยนยังไงก็ไม่กล้ากระทืบคนหรอกอย่างมากก็เล่นซาดิสต์ทำหน้าโรคจิตใส่เขาตอนมี...มีอะไรกัน

          “เฮ้ย…”

          “…”

          “ออกไปจากตัวฉันได้แล้ว” ซาสึเกะว่าเบาๆและค่อยๆแกะอ้อมแขนของนารุโตะออกแต่มีหรือที่คนอย่างนารุโตะจะยอมปล่อยง่ายๆ แน่นอนว่าไม่! ใบหน้าหล่อๆเลื่อนมาอยู่ข้างหูใบหน้าหวานก่อนจะกระซิบเบาๆด้วยเสียงทุ้มของตัวเอง เมื่อจบประโยคดวงตาสีดำเปรยมองใบหน้าทะเล้นแฝงเจ้าเลห์ของร่างสูงก่อนเทไข่ลงกะทะและเอื้อมไปหยิบมีดเตรียมหั่นผักก่อนเดินลากนารุโตะไปอีกทางหลีกให้ซากุระมาเจียวแทน

          “ปล่อย” ซาสึเกะพูดเบาๆตามนิสัย และเอื้อมมือไปหยิบผักมาหั่นในขณะที่นารุโตะก็ยังคงกอดเอวร่างบางไม่ยอมปล่อยซ้ำยังเหยียดยิ้มให้อย่างน่าเตะอีกต่างหาก

          “ทำตามที่บอกสิ”

          “เราไม่ได้เป็นแฟนกันซะหน่อย”

           “เออใช่นายไม่ใช่แฟนฉัน” นารุโตะเว้นประโยคและยื่นหน้าไปใกล้ร่างบางขยับปากกระซิบอีกรอบ “แต่เป็นภรรยาต่างหาก”

          “ห๊ะ?!” ซาสึเกะอุทานก่อนโดนคนฉวยโอกาสชิงหอมแก้มไปเต็มๆ นารุโตะรีบผละออกมาทันทีและยิ้มหน้าระรื่นให้อย่างไม่ทุกไม่ร้อนซาสึเกะที่ยังเอ๋อๆอยู่ก็เริ่มรู้สึกตัวมือมันเลยขยับไปเองมีดทำครัวปาเฉียดหน้านารุโตะไปปักกำแพงบ้านจนเกิดรอยร้าวถ้าหากนารุโตะหลบไม่ทันคงดับอนาถด้วยมีดทำครัวที่ซาสึเกะปามาเป็นแน่แท้

  ซากุระที่หลุดจากฉากกลายเป็นตัวประกอบตั้งแต่เมื่อกี๊แอบเหงือตกเธอกำลังคิดว่าซาสึเกะคงติดเชื้อความโหดของนารุโตะมาแน่ๆ เอ๊ะ หรือเจ้าตัวโหดอยู่แล้ว?

          “อย่าจู่ๆก็ปาสิมีดนี่ฉันซื้อมาแพงนะ” นารุโตะว่าก่อนเดินไปดึงมีดที่ปักอยู่ที่ผนังออกมายื่นให้ร่างบางไปหั่นผักต่อ(เอิ่ม…)ซาสึเกะรับมีดมาล้างและหั่นผักต่อไป

          “ซาสึเกะคุงฉันว่าน่าจะพอดีแล้วล่ะ” ซากุระว่าพลางตักไข่เจียวใส่จานและเดินไปวางที่โตะ ซาสึเกะพยักหน้าและกวาดผักที่หั่นลงในซุบและปิดหม้อก่อนหยิบจานชามไปวางไว้ที่โต๊ะและนั่งลงหลังซากุระส่วนอีกคนมันเดินไปนั่งรอตั้งแต่ยื่นมีดให้เขาละ นั่งกินไปได้สักพักเจ้าของร่างบางก็ลุกขึ้นไปตักซุบมาวางไว้กลางโต๊ะก่อนทีม7จะเริ่มการกินต่อ

................................................................................................................................................

          “นี่...นารุโตะ”

          “…!?”

ระหว่างล้างจานซากุระก็เรียกคนที่นั่งปั่นงานที่ที่ทำค้างเมื่อคืนขึ้นมาส่วนซาสึเกะก็ลงไปนอนกลิ้งเจ้าฟูกแมวอ้วนและดูทีวีอย่างสบายใจเฉิบเหมือนไม่ค่อยจะเดือดร้อนอะไรก็เขามีหน้าที่ทำให้นารุโตะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเท่านั้นเองเอาน่าเรื่องแบบนี้มันต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปขอเขาพักบ้างเถอะร่างบางเหลี่ยวมองร่างสูงในขณะที่นารุโตะก็ขานตอบซากุระเบาๆในลำคอ

          “เมื่อไหร่...นายจะเลิกล่ามซาสึเกะคุงไว้ซะทีล่ะ”

  ร่างสูงชะงักมือที่เขียนงานอยู่ก่อนเลิกคิ้วมองซากุระที่ล้างจาน เจ้าหล่อนยังคงก้มหน้าล้างต่อไปไม่ได้สนใจว่านารุโตะจะทำหน้ายังไงหลังจากที่คำถามเมื่อกี๊หลุดออกจากปากเธอ นารุโตะเท้าคางมองเธอก่อนแสยะยิ้มเจ้าเลห์

           “แล้วเธอมาเดือดร้อนอะไรด้วย”

           “ก็เปล่าหรอกแต่ทำแบบนี้มันไม่ถูก ท่านซึนาเดะแค่ให้นายจับตาดูซาสึเกะคุงไว้เท่านั้นไม่ได้ให้นายล่ามโซ่เขาไว้นี่นา” ซากุระพูดตรงๆพลางเก็บจานที่ล้างเสร็จก่อนหันหน้ามาเผชิญกับนารุโตะ สิ้นประโยคของซากุระทั้งห้องก็เงียบลงเหลือเพียงเสียงพิธีกรในรายการทีวีเท่านั้น ซาสึเกะนอนดูทีวีแต่หูกลับฟังการสนทนาของอีกสองคนในห้องอย่างตั้งใจ

  นารุโตะยังคงยิ้มความจริงมันก็ถูกอย่างที่ซากุระว่าแต่ลองมาเป็นเขาดูบ้างไหมล่ะ...การรอคอยมันเจ็บปวดและเขาก็ไม่อยากรออีกเลยตัดไฟตั้งแต่ต้นลมแทนที่จะนั่งจับตาดูเฉยๆถ้าร่างบางจะหนีก็หนีได้แต่แน่นอนว่าเขาก็ต้องตามจับแต่ไล่จับกันไปกันมาแบบนั้นมันเสียเวลาสู้ล่ามไว้เลยยังจะดีกว่าและถ้าจะปลดโซ่ก็มีวิธีเดียวด้วยไม่มีใครสามารถพาซาสึเกะหนีไปได้

          “หึ...ก็อย่างที่บอกเจ้าตัวก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร...เธออย่ามายุ่งเรื่องนี้จะดีกว่า” นารุโตะพูดเสียงเย็นและก้มหน้าเขียนงานต่อโดย ไม่สนใจซากุระอีก

           “...” ซากุระเงียบ ก็ถูกอย่างที่นารุโตะว่าจนป่านนี้ก็กลับมาล่ามซาสึเกะอีกแล้วแต่เจ้าตัวก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ร่างบางของเด็กสาวเดินมานั่งลงบนฟูกเจ้าเหมียวข้างๆซาสึเกะที่เธอนอนเมื่อคืนและอมลมในปากเหมือนไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ที่เถียงนารุโตะไม่ได้ “ยังไงก็ไม่ถูกอยู่ดีนั่นแหละที่ล่ามซาสึเกะคุงไว้แบบนี้” ซากุระพูดลอยๆเพื่อหวังว่าคำพูดของเธอจะเข้าหูนารุโตะและกระตุ้นให้อีกคนมันเกิดความคิดเมตตาอยากจะปลดโซ่ให้ร่างบางบ้างแต่หารู้ไม่ว่าคำพูดนั้นมันไม่แม้แต่จะเข้าไปในโสดประสาทของนารุโตะเลยแม้แต่น้อย

  ซาสึเกะเหลี่ยวมองนารุโตะอีกรอบกะจะดูปฎิกิริยาของเจ้าตัวว่าจะมีความคิดที่จะปล่อยเขามั้ยแต่ก็ต้องรีบหันไปมองโทรทัศน์เมื่อเจอกับดวงตาสีครามที่จ้องมองมาที่เขาอยู่ก่อนแล้ว นารุโตะยิ้มมุมปากและก้มทำงานต่อใจหนึ่งก็แกล้งร่างบางเล่นอยู่หรอกถ้าไม่ติดว่างานนี่มันต้องส่งวันนี้...

  เป็นหัวหน้าหน่วยลับนี่ก็ลำบากเหมือนกันแฮะอยากจะออกไปบู๊อยู่หรอกถ้าไม่ติดว่าฝีมือของเขามันเลิศเกินไป(ไม่ค่อยจะหลงตัวเอง)เลยได้แต่ตรวจรายงานลูกน้องแล้วส่งไปให้โฮคาเงะดูอีกรอบ

           “จะว่าไป...ซาสึเกะ”

          “หืม?...”

  นารุโตะยกปากกาขึ้นจรดริมฝีปากเหมือนนึกอะไรออกเขารู้สึกว่าเรื่องที่ซาสึเกะคุยกับผู้หญิงผมสีแดงเมื่อคืนมันเกี่ยวกับเขาแน่นอนเพราะเขาได้ยินชัดเจนเต็มสองหูแค่อยากรู้ว่าทำต้องทำลับๆล่อๆกันด้วยบอกกันตรงๆก็ได้นี่ดวงตาสีครามจ้องมองร่างบางสลับกับซากุระยังไงก็คงถามตอนนี้ไม่ได้

          “ช่างเถอะ”

          “…!!??”  ซาสึเกะขมวดคิ้วงงๆและเมินไปดูทีวีต่อ

...................................................................................................................................................

          บ่าย2โมง

 

          “ฉันกลับล่ะ” ซากุระว่าก่อนลุกขึ้นและเดินออกไปจากบ้านนารุโตะโดยไม่ลืมบอกลาซาสึเกะเพราะเธอมีงานต้องทำต่ออีกอย่างนารุโตะก็ไม่มีท่าว่าจะทำรุนแรงกับซาสึเกะอีกแล้วเธอจึงไม่ค่อยห่วงแต่ก็ยังไม่ไว้ใจเจ้าของร่างสูงอยู่ดีเธอไปแล้วเจ้าตัวอาจจะทำร้ายซาสึเกะอีกแต่เธอเชื่อว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น

  แผ่นหลังของซากุระห่างออกไปเรื่อยๆโดยมีร่างบางโบกมือส่งให้ปอยๆก่อนกลับเข้าไปในบ้านขืนยังยืนอยู่เพื่อนบ้านเห็นโซ่ที่ร่ามขาเขาเข้ามีหวังเป็นเรื่องใหญ่อีก...

  แต่ก็อยากให้เห็นแฮะนารุโตะจะได้เลิกล่ามเขาซะ แต่มีเหรออย่างร่างสูงจะยอมทำตามคนอื่นพูดง่ายๆใจร้อนอีกต่างหากรู้สึกไม่ต่างจากเมื่อก่อนเท่าไหร่เวลาอาระวาดหรือทำอะไรบุ่มบ่ามแฮะก็แค่น่ากลัวกว่าเดิมนิด...หน่อย คิดมาถึงตรงนี้ร่างบางก็ถึงกับยิ้มไม่ออกมาทวนดูดีๆตั้งแต่กลับมาเขาก็ตกอยู่ภายใต้อาณัติของนารุโตะมาตลอดเลยนี่หว่าแล้วไหงเขาถึงต้องตื่นมาทำงานบ้านจัดห้องทำกับข้าวบางคืนก็นอนกับนารุโตะ....แบบนี้มันเหมือนคู่แต่งงานใหม่ๆเลยไม่ใช่รึไงกัน!ที่สำคัญทำไมเขาต้องเป็นภรรยาล่ะ! ไม่นะความเป็นชายที่สะสมมา!!(มากลุ้มใจอะไรตอนนี้ ไม่ทันแล้วเว้ย!!)

  ซาสึเกะคิดทบทวนเรื่องทั้งหมดแล้วก็เกิดอาการสลดกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเขาบางทีนี่อาจจะเป็นบทลงโทษที่เขาไปจากหมู่บ้านนี้เมื่อหลายปีก่อนซ้ำยังทำร้ายจิตใจนารุโตะซ้ำแล้วซ้ำเล่าบางทีที่นารุโตะทำกับเขามันก็สมควรแต่แบบนี้มันเกินไปรึเปล่า!!ในขณะที่เดินกลับมายังห้องนั่งเล่นก็สวนกับนารุโตะที่เดินออกมาพอดี

  ร่างสูงแต่งตัวเหมือนจะออกไปข้างนอกในมือก็ถือซองสีน้ำตาลพอใส่เอกสารได้ปึกหนึ่งสงสัยว่าจะไปส่งงานที่สำนักงานโฮคาเงะหรือเปล่า ซาสึเกะพอเดาได้ว่าร่างสูงจะไปไหนจึงไม่ได้สนใจอะไรเขากลับมานั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่นต่อ...

  เมื่อเห็นร่างบางกลับไปในห้องดีๆนารุโตะก็ออกไปจากบ้านและยังไม่ลืมล็อคประตูจากข้างนอกอย่างแน่นหนากันไว้ไม่ให้ร่างบางหนีอันที่จริงแค่โซ่อีกคนก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้วแต่ก็นะเขามันขี้กังวนนี่หว่า

 

          ณ สำนักงานโฮคาเงะ

 

          ปึก ปึก

          “โอเค…รู้สึกจะทำงานได้ดีขึ้นนะ” ซึนาเดะกระทบปึกกระดาษลงกับโต๊ะและวางไว้ข้างตัวก่อนประสานมือไว้ตรงหน้าและมองนารุโตะที่ดูก็รู้ว่าอดหลับอดนอนทำงานแหงๆ

          “แหงล่ะ เพราะงั้นรีบๆยกตำแหน่งให้ผมได้แล้ว” ว่าเสียงเนือยๆ

          “ยังก่อนๆเหตุการณ์มันยังไม่สงบ” นารุโตะขมวดคิ้วเหตุการณ์อะไรอีก?...ก็ในเมื่อกาอาระก็กลับไปแล้วสงครามก็จบไปตั้งหลายปีหรือถ้าใครมันจะถล่มหมู่บ้านลูกน้องที่คอยสอดแนมของหน่วยเขาก็ต้องคาบข่าวมาบอกอยู่แล้ว

          “เหตุการณ์?...อะไร” นารุโตะชักรู้สึกว่าตั้งแต่ซาสึเกะกลับมาเรื่องทั้งหลายก็เกิดขึ้นแถมยังเกิดขึ้นติดๆกันอีกต่างหากเขากำลังคิดว่ามีอะไรสักอย่างกำลังขัดขวางไม่ให้เขากับซาสึเกะอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขสักทีแล้วนี่มันเรื่องอะไรกันอีกเมื่อคืนยัยผู้หญิงผมแดงคนนั้นก็มาบอกซาสึเกะว่าเขากำลังโดนปองร้าย แต่...จากใครล่ะ?

          “รู้รึเปล่าว่าตัวเองกำลังโดนหมายหัวอยู่”

          “จากใครล่ะ?” นารุโตะถามต่อเพราะอยากรีบจัดการให้เรื่องมันจบๆลงเสียที

          “ฉันก็ไม่แน่ใจเพราะพวกนินจาเฝ้าประตูกับที่สำนักงานเอาไปลือกันให้แซ่ด...แต่ว่ายังไงก็ระวังตัวไว้หน่อยแล้วกันซาสึเกะด้วย...ถ้าข่าวลือเป็นจริงขึ้นมาก็แสดงว่าคนใกล้ตัวนายก็อาจจะเป็นอันตรายไปด้วย”

          “แต่...พวกนั้นมันหมายหัวผมนิ”

          “ก็ถูกแต่ว่าถ้าพวกมันจับซาสึเกะเป็นตัวประกัน...นายจะทำยังไง”

          “ก็ไปช่วยไง”

          “เสี่ยงไปแล้วเจ้าโง่!!” ซึนาเดะอยากจะเอากองเอกสารที่นารุโตะเอามาส่งไปทุบหัวเจ้าตัวจริงๆ “ถ้ามันจับเป็นตัวประกันขู่จะฆ่าซาสึเกะเธอจะทำยังไงเล่ามันอาจจะต่อลองให้เธอตายแทนก็ได้แล้วเราก็ยังไม่รู้ฝีมือของคนฝั่งนั้นด้วย”

          “แต่มันก็เป็นแค่ข่าวลือไม่ใช่รึไง อีกอย่างซาสึเกะก็ไม่ได้อ่อนขนาดโดนจับไปหรอกนะ”

          “ถึงจะเก่งยังไงถ้าประมาทก็เสร็จพวกมันอยู่ดีนั่นแหละ ระวังตัวไว้เถอะ” ซึนาเดะเตือนเพราะหวังดีในใจเธอก็แอบหวั่นว่าข่าวลือจะเป็นจริงอย่าให้เป็นจริงเลยเถอะเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ทุกวันนี้มันก็ปวดหัวจะแย่

          “รู้แล้วน่า ผมกลับล่ะ” นารุโตะทิ้งท้ายไว้ก่อนเดินออกจากห้องไปโดยมือสายตาของซึนาเดะมองตามแผ่นหลังไปเธอกำลังกังวนและรู้สึกเป็นห่วง...

.................................................................................................................................................

          1ทุ่มครึ่ง

 

          พรึ่บ

          ตุบ

  ร่างบางลงไปนอนราบกับฟูกแมวเหมียวเมื่อถูกแรงกดของอีกคน ซาสึเกะกำลังตกอยู่ในสภาพที่ตัวเองยังไม่เข้าใจกับสิ่งที่นารุโตะจะทำหรือก็คืองง...กลับมาก็กดเขาลงกับฟูกแถมยังจ้องหน้าเหมือนกับจะบอกว่า อยู่นิ่งๆ แล้วเขาจะนิ่งให้โง่รึไงกันยังไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำเขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยวันนี้ยังไม่ได้ออกไปไหนเลยด้วย

         “อะไร?”

          “...”

       จะเงียบหาพระแสงของ้าวอะไรฟระ!!

         “ลุกไปมันหนัก” ร่างบางว่าเบาๆและพยายามขืนตัวลุกขึ้นเพื่อให้ร่างสูงปล่อยแต่มีหรือมันจะปล่อยนารุโตะยิ่งกดร่างของซาสึเกะลงกับฟูกมากขึ้นแต่ก็ใช่ว่าเจ้าของร่างบางจะยอมเมื่อคืนก็เพิ่งทำอะไรเขาไม่มีแรงพอจะเป็นที่ระบายให้ร่างสูงทุกวันหรอกนะซาสึเกะดิ้นไปดิ้นมาอย่างยากลำบากเพราะไอ้คนที่กดร่างเขาอยู่ดันรวบข้อมือเขากะไม่ให้หนีเลยสินะ

          พรึ่บ!

          “…!!??” จู่ๆร่างบางก็แสยะยิ้มและใช้เข่ากระทุ้งท้องคนร่างสูงก่อนฉวยจังหวะที่นารุโตะคลายมือพลิกร่างตัวเองขึ้นมาคร่อมร่างสูงไว้แทนพร้อมกับใช้สองมือกดกดข้อมือคนที่คร่อมไว้ข้างตัว

          “อยู่ล่างมาตั้งนาน...ขออยู่บนบ้างดิ”

          “...!!??” นารุโตะยิ่งงงเข้าไปใหญ่

  อะไรกันเนี่ย?วันนี้คิดจะยั่วเขาหรือไงกันแต่รู้สึกแรงคนตัวเล็กที่คร่อมเขาอยู่มันมากผิดปกติหรือเปล่า?หรือเขาทำงานจนเบลอหรือเขาเหนื่อยเกินไปหรือว่า...ช่างเถอะตอนนี้เขาน่าจะต้องอยู่ข้างบนสิรู้สึกเสียเปรียบขึ้นมายังไงไม่รู้แต่ลองเล่นด้วยหน่อยก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่นา...

          “ฉันขอทำอย่างที่นายทำกับฉันบ้างสิ” ซาสึเกะว่าและยกผ้ายาวๆสีดำขึ้นมาตรงหน้านารุโตะพลางยิ้มสดใสให้ในขณะที่นารุโตะเบิกตามองด้วยความอึ่งกิมกี่เขาไม่เคยเห็นร่างบางยิ้มแบบนี้มาก่อนมีลางสังหรณ์ว่ากำลังจะเกิดเรื่องร้ายๆขึ้นกับตัวเขาแต่อะไรสักอย่างมันดลใจอยากลองเสี่ยงดูว่าร่างบางจะทำยังไงกับเขาต่อ

          “หืม...กินอะไรผิดสำแดงมาล่ะถึงอยากเล่นกับฉันขึ้นมา” นารุโตะลากเสียงยาวแซวอีกร่างก่อนขืนแรงจนหลุดออกจากการกักกุมของอีกร่างอ้อมแขนอุ่นๆไล้ลงจากช่วงไหล่มาหยุดอยู่ที่เอวนารุโตะนอนราบกับพื้นและวางแขนโอบกอดร่างบางที่นั่งคร่อมตัวเองอยู่ไว้หลวมๆ ซาสึเกะมุ่ยหน้าอีกรอบเมื่อเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบอีกครั้ง

          “ก็เปล่า...แค่อยากเอาคืน...”

          “เหรอ?”

          “เออ”

          “หึ หึ”

          “หัวเราะอะไร!” ซาสึเกะแวดใส่เส้นเลือดเริ่มปูดจากขมับใบหน้าสวยร้อนขึ้นเป็นสัญญาณว่าเจ้าตัวกำลังโกรธ นารุโตะยังคงยิ้มยั่วลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่อยากจะตอบมือหนาลูบไล้สะโพกมนเบาๆจนร่างบางสะดุ้งและทำท่าจะลุกออกไปแต่ชะงักเล่นเอาเขาเองก็งงกับท่าทีแบบนั้นเหมือนกัน ซาสึเกะยิ้ม(โนวววววว!!)และก้มหน้าลงประทับริมฝีปากลงบนซอกคอของอีกฝ่ายอย่างยั่วๆผ้าสีดำถูกทาบปิดตาร่างสูง นารุโตะยิ้ม นี่คงกะทรมารเขาเล่นใช่มั้ยถ้าไม่เห็นหน้าคนตัวเล็กเขาขาดใจพอดี นารุโตะจับมือซาสึเกะที่เริ่มลูบตัวเขาเล่นราวกับแมวน้อยจอมซน

          “ทำไมต้องปิดตาล่ะ”

          “เรื่องอะไรจะให้เห็นหน้าฉันล่ะ?” เสียงหวานตอบกลับมาและไล้มือกับใบหน้าคมของอีกฝ่าย นารุโตะยังคงยิ้มอยู่เขาจับมือร่างบางไว้และยื่นหน้าไปใกล้ตรงที่คิดว่าเป็นปากของร่างบางก่อนจูบเบาๆ...

          “งั้นก็รีบๆทำเร็วๆสิ”

          “หึ…” ร่างบางยิ้มพราวมองนารุโตะที่ถูกปิดตาก่อนปลดเสื้ออีกคนออก อันที่จริงถามว่าเขาอยากทำเหรอ?เมื่อกี๊ยังดิ้นอยู่เลยตอบเลยว่า

  เปล่า! เขาไม่อยากทำสักนิด

  แต่อยู่แบบนี้ไปวันๆโดนกดขี่ทุกวันแบบนั้นเป็นใครก็ทนไม่ได้ทั้งนั้นแหละวันนี้เขาขอเอาแต่ใจตัวเองบ้างมันผิดตรงไหนล่ะแต่ก็คิดวิธีที่จะให้ร่างสูงเจ็บใจไม่ได้เสียทีเลยใช้วิธีนี้...วิธีที่ว่านั่นอะไรงั้นเหรอ? ก็ทำไปเรื่อยๆจากนั้นก็หยุดกระทันให้ปล่อยให้อีกร่างมีอารมณ์ค้าง แบบนั้นก็เข้าท่าเหมือนกัน...หึหึ

 

         20 นาทีต่อมา…

 

  ร่างบางลงไปกองกับพื้นในทันทีแผนการล้มเหลวอย่างไม่มีชิ้นดีไอ้แผนที่ว่ามันก็ทำได้นั่นแหละสามารถทำให้อีกคนค้างได้สำเร็จแต่ต่อจากนั้นน่ะเหรอไปคนที่กำลังค้างมันฉุดร่างเขาลงมาทำอีกรอบทั้งๆที่ตามองไม่เห็นมันทำได้ไง!!!แล้วเขาก็ลืมไปว่าพอนารุโตะเลือดขึ้นหน้าเมื่อไหร่เรี่ยวแรงที่หายไปจะพร้อมใจกันกลับเข้าร่างทันที ถึงตอนนี้เขาก็หมดสภาพ....

          แย่ที่สุดเลยเว้ยยยยยยยย!!

........................................................................................................................................

           เช้าวันต่อ

 

  นารุโตะลืมตาขึ้นมาเมื่อคืนหลังเสร็จกิจเขากับซาสึเกะก็กลับมานอนที่ห้องจำได้ว่าเมื่อคืนร่างบางนอนดิ้นชะมัดกว่าจะหลับได้เล่นเอาเหนื่อยนารุโตะมองข้างๆตัวเองแต่กลับพบกับความว่างเปล่า...

ร่างสูงย่นคิ้วคิดในทางที่ดีซาสึเกะคงอยู่ห้องครัวไม่ก็ห้องนั่งเล่นพอคิดได้ก็ลุกขึ้นไปดูแต่เมื่อเปิดประตูเข้ามากวาดตามองทั่วทั้งห้องกลับไม่พบร่างบางที่น่าจะอยู่เลยสักนิดคราวนี้นารุโตะย่นคิ้วมากกว่าเดิมหรือจะห้องข้างๆที่ว่างเปล่านั่น...

  เขาเดินเข้าไปห้องที่ว่างเปล่าและเปิดไปอีกห้องที่เป็นห้องลับแต่กลับไม่พบอะไรนอกจากโต๊ะอุ่นขากับหนังสือคัมภีค์ที่เขาเอามานั่งอ่านตอนนั้นนารุโตะเริ่มกังวนเขารีบเดินไปห้องตัวเองทันทีทั้งบ้านก็เหลือห้องเดียวแล้วร่างสูงก้าวยาวๆไปที่ห้องตัวเองและกระชากประตูออกทันทีแต่กลับไม่พออะไรเลย...นารุโตะเบิกตาโพล่งเขาเดินกลับไปที่ห้องของร่างบางกวาดตามองรอบห้อง  ห้องน้ำก็เปิดประตูค้างไว้ในนั้นไม่มีอะไรนารุโตะย่อตัวลงมองขาเตียงก่อนจะตาโตเมื่อพบเศษโซ่ที่ปลดล็อคออกเรียบร้อย...

          ซาสึเกะหายไป...

..............................................................................................

โย่! สวัสดีทุกท่าน แฮ่//โดนเตะ
ถามว่าหน้าฟิคแม่มบอกอัพตามอารมณ์ไหงเมิงอัพทุกอาทิตย์
กระแสดีน่ะสิแหม่=w=เรื่องท่านประธาน...
ช่างเถอะมีอารมณ์อัพเมื่อไหร่ก็อัพเมื่อนั้นแหละ//โดนเตะ ทุกคนสบายดีม้ายยยยย
ถามจริงไหงแต่ละฟิคเกะถึงได้หนีไอ้โตะไปหมดเลยฟร้าาาาา
เออ พออ่านก็ตกใจเนอะเฮ้ย!ไหงมันหนีหมดเลยฟระ? ฟิคเราก็ด้วย555
อุแหม่แต่ตัดจบได้ใจจริงๆปล่อยค้างไว้แบบนั้นเพื่อนถามแต่งเนี่ยได้เม้นเยอะมั้ย
ตอบเพื่อนว่าไม่เท่าไหร่อ่ะแม่ยกคู่นี้น้อยเพื่อนก็ถามอีกว่า
เอ๊า!แล้วเมิงจะแต่งทำไม ก็เขาเม้นก็ต้องแต่งต่อเซ่!อีกอย่างคู่นี้ยิ่งหายากๆอยู่ต้องปลุกกระแส//หา?
555ก็ตามนั้นยังไงก็เนอะ ขอบคุณที่อุตส่าอ่านและตาเม้นกันจนถึงตอนนี้ยังไง
ก็ช่วยเม้นกันถึงตอนจบเลยนะ^/\^ ขอบคุณจริงๆจ้า//วันนี้ค่อนข้างเขียนทักทายยาว
มันเกิดอารมณ์อยากทักทายน่ะ//โดนเตะ ใจจริงก็อยากจะอัพปีใหม่3วันรวดเลยนะแต่ติดที่ว่า...
สมองมันตึ๊บแถม...กลับบ้านนอกเออคำนี้มันช่างเจ็บปวดอาทิตย์ที่แล้วก็กะจะอัพอีกสองเรื่องถ้าไม่ติดว่าสอบกลางภาค!! เฮ้อ ชีวิต เอาเถอะลากันดีกว่าเริ่มไร้สาระละ5555
ซียู♥