คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนพิเศษ : ของขวัญวันคริสมาสต์
อ้าวๆๆอย่าเพิ่งดีใจ555เรื่องนี้เราอัพเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์555วันนี้คริสมาสต์ไงเลยขอมาลงตอนพิเศษให้อ่านเล่นกันไปก่อนยังไงก็ลองอ่านกันดูนะคะ555
___________________________________________________________________________
ต้นไม้สูงใหญ่สีเขียวเป็นชั้นๆประดับด้วยสายไฟระโยงระยางเป็นสีๆส่องแสงสว่างดูงดงามใต้ต้นไม้มีกล่องรวดลายสวยงามวางไว้มากมายหลายกล่องอย่างไรก็ตามภายในกล่องพวกนั้นก็คงต้องซื้อหรือไม่ก็จับฉลากเอามาเป็นของตัวเองของพวกนั้นก็คงเหมาะสำหรับพวกชอบลองของหรือเสี่ยงดวงมากเสียกว่า ต้นไม้และกล่องของขวัญพวกนี้มีมากมายหลากหลายและไม่เหมือนกันสักนิดในแต่ละร้านเตรียมต้อนรับวันเทศกาลที่จะมาถึงเร็วๆนี้ วันที่หนาวและสนุกที่สุดเด็กๆที่รอคอยชายในชุดแดงกับเกวียนรถลากที่ใช้กวางบินได้และมักจะมาให้ของขวัญสำหรับเด็กๆผ่านปล่องควันเรื่องหลอกเด็กพันธ์นั้นมันมีจริงที่ไหนกัน ใช่แล้ววันคริสมาสต์อีฟที่ใกล้จะถึง...
เด็กหนุ่มร่างสูงมาตรฐานเดินวนไปวนมาหลายร้านเหตุจากการเลือกของขวัญสำหรับคนที่แอบชอบไม่ได้เสียทีนี่ก็วนมาเกือบจะครบ10รอบอยู่แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องเตรียมการแสดงแล้วหลังจากนั้นก็ถึงคราวต้องให้ของขวัญกันแต่เขาเลือกไม่ถูกเลยให้ตายเถอะ เด็กหนุ่มถอนหายใจมือที่ซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ตหนาๆยกขึ้นลูบหน้าตัวเองที่เริ่มเย็นก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปในร้านเดิม เจ้าของร้านถึงกับมองหน้าเด็กหนุ่มไม่วางตาแน่นอนว่าด้วยสายตาไม่ไว้ใจเพราะกลัวจะมาปล้นชิงร้านเขาหรือเปล่าแต่เด็กหนุ่มหาได้สนไม่? เขาเดินวนในร้านอยู่หลายรอบและมาหยุดอยู่ที่มุมๆหนึ่ง..
ในเมื่อหาของขวัญที่ถูกใจไม่ได้ก็ต้องหาอันที่คิดว่าคนคนนั้นจะชอบก็แล้วกันต้องเลือกอันที่ดีที่สุดด้วยสินะในขณะที่หยิบของและเดินไปจ่ายเงินเขาก็คิดวนไปวนมาในหัวสมองตลอดเวลาและกังวนว่าคนที่เขาจะมอบของขวัญชิ้นนี้ให้จะชอบของที่เขาหามาให้หรือเปล่ายังไงพรุ่งนี้เขาก็ต้องลองเสี่ยงเอาไปให้ดูสินะ
“3,500เยนค่ะ” พนักงานร้านบอกยิ้มๆ ราคาสินค้ามันทำให้สะอึกไปในทันทีถ้าของจะแพงขนาดนี้เอามีดมาแทงเขาให้ตายดีกว่าเถอะ ร่างสูงจำใจควักเงินในกระเป๋าที่รวมค่างานพิเศษและเงินที่เก็บทั้งชีวิตออกมาดูก่อนกลืนน้ำลายอึกใหญ่และยื่นแบงค์1,000เยนไป4ใบก่อนรอเงินทอน
“ขอบคุณมากค่ะ” พนักงานกล่าวหลังจากที่เด็กหนุ่มหัหลังเดินออกไปจากร้านเขาหยุดดูของขวัญที่ซื้อมาและยิ้มนิดๆก่อนเดินล้วงกระเป๋ามุ่งหน้ากลับหมู่บ้านตัวเองเพราะของที่อยากได้ก็ได้มาแล้วคงไม่ต้องกังวนอะไรมากเผลืออย่างเดียวของที่เขาซื้อมานี่คนคนนั้นจะชอบมั้ยนะ...
พระจันทร์ฉายแสงสว่างทั่วหมู่บ้านที่กำลังครึกครื้นกับวันพรุ่งนี้ที่กำลังจะมาถึงหิมะเริ่มก่อตัวสูงขึ้นต้อนรับวันพรุ่งนี้และแสงของสะท้อนของสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าของเด็กหนุ่มสะท้อนกับแสงจันทร์ในค่ำคืน...
…………………………………………………………………………………………………………
“เอาล่ะ…มากันครบแล้วสินะ...แล้วซาสึเกะล่ะ?” คาคาชิมองเด็กๆในทีมที่มากันครบหมดแล้วเว้นแต่อีกคนที่เพิ่งกลับมาเข้าทีมเมื่อไม่นานมานี้แต่วันนี้ยังไม่เห็นหน้าเสียที
“เดี๋ยวหนูไปตามให้มั้ยคะ?”
“อือ ฝากดะ...”
“ไง...”
“ซาสึเกะคุง” ยังไม่ทันที่คาคาชิจะพูดจบเสียงนึงก็ดังแทรกขึ้นมาพร้อมกับร่างบางที่โบกมือทักทายเดินมาแต่ไกลและเด็กๆที่เดินตามท้ายมา2คนส่งผลให้คนที่เห็นอย่างคาคาชิซากุระละนารุโตะที่อยู่ทีมเดียวกันเงิบกันไปเป็นแถว ซาสึเกะเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเพื่อนร่วมทีมและคุณครูด้วยใบหน้าไม่รับบุญสักเท่าไหร่
“เอ่อ...”
“…”
เหล่าเพื่อนๆถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นเด็ก2คนมายืนเกาะแข้งเกาะขาซาสึเกะเหมือนกับเด็กติดแม่แล้วยังจ้องพวกเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อและเกาะขาซาสึเกะแน่นกว่าเดิมราวกับเป็นลูกที่ห่วงคุณแม่เสียเหลือเกิน
“ซาสึจังๆ เจ้าพวกนี้ใครอ่ะ” เด็กผู้ชายตัวเล็กดูท่าทางดื้อๆกระตุกกางเกงร่างบางและเอ่ยถามพลางมองพวกนารุดตะอย่างไม่ไว้โคตรๆ ซาสึเกะหันมองเด็กชายและถอนหายใจ
“เพื่อนฉัน”
“หา!!ไอ้หน้าแมวเนี่ยนะ!!ไม่น่าไว้ใจเลยอ่ะ” เด็กชายพูดเสียงดังและเหล่มองนารุโตะราวกับกำลังขยาดร่างสูงเหลือเกินแต่ไอ้ประโยคเมื่อกี๊มันเข้าหูนารุโตะเต็มๆทำเอาร่างสูงเลือดขึ้นหน้าอยากจะกระโจนเข้าไปกัดคอไอ้เด็กนั่นเหลือเกินปากเสียจริงๆเด็กปั้นซาสึเกะหรือไง
“ว่าไงนะไอ้เด็กผีนี่” แต่ก็อย่างว่านารุโตะเป็นพวกตรงไปตรงมาคิดอะไรก็พูดเลยมันยั้งปากไม่ได้!
“ก็อย่างว่านั่นแหละไอ้หน้าแมวเอ๊ย!แบร่” ว่าแล้วเด็กน้อยคนนั้นก้แลบลิ้นใส่นารุโตะและเข้าไปหลบหลังซาสึเกะทันทีเมื่อนารุโตะทำท่าจะเข้าไปขย้ำตัวเขาเสียให้ได้ทำให้นารุโตะไปไหนไม่ได้เมื่อคนที่เด็กนั่นเอาเป็นโล่กำบังคือซาสึเกะ
“ชิ! ฝากไว้ก่อนเหอะ”
“รีบๆมาเอาคืนไปด้วยนะฝากนานไม่ได้”
“หา?!!!”
“น่าๆ นารุโตะนั่นเด็กนะยะ” ซากุระปลอบนารุโตะและมองเด็กอีกคนหนึ่งที่ยืนหน้าสลอนเหมือนไปไม่เป็นเด็กหญิงเมื่อเห็นเธอจ้องมองมาก็รีบวิ่งเข้าไปแอบหลังซาสึเกะทันที ร่างบางหันมองนิดๆก่อนมองหน้าเพื่อนร่วมทีมและเริ่มเปิดประเด็นเข้าเรื่อง
“แล้วมีอะไรเรียกมาแต่เช้าเนี่ยการแสดงมันตอนกลางคืนไม่ใช่เหรอ?”
“ก็ต้องประชุมกันก่อนสิ” คาคาชิว่าและถอยหลังไปพิงรั้วไม้ของชาวบ้าน “บทโอเคแล้วแต่เรายังไม่ไดซ้อมกันเลยนี่นา” ซาสึเกะเลิกคิ้ว
“ก็เลยจะเรียกมาซ้อมกันเหรอ?”
“คงงั้น”
“เอ๋!! น่าเบื่ออ่ะ” นารุโตะบ่นและเริ่มบิดไปบิดมาเพราะไม่อยากจะทำเท่าไหร่ถ้าชนะเลิศรางวัลที่ว่ามันก็ไม่ได้มีอะไรมากนอกจากตุ๊กตาตัวเบ่อเลิ่มเขาไม่ได้อยากได้มันสักหน่อยถ้าเป็นคัพราเม็งขนาดบิ๊กไซต์แล้วให้เป็นกระเช้าก็ว่าไปอย่างหรือตั๋วไปออนเซ็นกับแฟนก็ว่าไปอย่างแบบนั้น...จะได้ชวนเขาไปด้วย
“บ่นมากจริงนะยะ!จะบอกอะไรให้นะ...ถ้าชนะล่ะก็นอกจากตุ๊กตาหมีแล้วยังได้ตั๋วออนเซ็นไปกันทั้งทีมด้วย!” ซากุระว่าและเดินไปหยิบบทมา เมื่อได้ยินดังนั้นนารุโตะก็เริงร่าขึ้นมาทันทีความฝันเขาเป็นจริงแล้วสินะ
“โอ๊ต!! โอเคเลยงั้นเรารีบมาซ้อมกันเหอะ”
“มีแรงฮึดขึ้นมาเลยสินะ” ซากุระขำนิดๆ
“ซาสึจังๆ แล้วเมื่อไหร่เราจะกลับไปเล่นกันอีกล่ะ” เด็กหญิงผมสีทองสยายสะกิดมือซาสึเกะและเอ่ยถามพลางน้ำตาปริ่มเหมือนจะร้องไห้ออกมาให้ได้ เมื่อเห็นเด็กสาวเริ่มอาการไม่ดีซาสึเกะก็ลำบากใจขึ้นมาเขาย่อตัวลงให้เท่ากับเด็กๆและเบนสายตาไปสนใจนารุโตะที่ทำท่าจะวิ่งเข้ามาตะครุบเจ้าเด็กผู้ชายท่าทางดื้อๆที่กำลังแลบลิ้นปลิ้นตาให้อย่างยั่วโมโหสุดๆให้ได้จากนั้นพวกเขาก็เล่นไล่จับกันโดยมีนารุโตะตามตะครุบตัวอย่างอารมณ์เสีย เมื่อเห็นเพื่อนชายวิ่งไล่เจ้าเด็กดื้อคนนั้นเขาคิดว่าวิ่งไล่กันนั่นจริงๆเด็กนั่นก็สนุกอยู่สินะ
“หยุดนะเว้ยยยยย!!”
“อ้าวๆจะซ้อมกันมั้ยเนี่ย นารุโตะหยุดเล่นสักทีสิยะ!!” ซากุระแว้ดใส่แต่ก็ต้องรีบหลบเมื่อเด็กหนุ่มวิ่งผ่านหน้าเธอเร็วอย่างกับแสงถ้าหากไม่หลบมีหวังชนกันล้มเจ็บแน่ๆ
“หยุดน้า!!”
“แบร่ๆ จับให้ได้เด้!” และก็ยังคงวิ่งไล่กันอยู่อย่างนั้น
“ไม่เป็นไรๆ ก็เล่นกันอยู่ที่นี่แหละฉันมีธุระนิดหน่อยน่ะ” ซาสึเกะว่าเบาๆพลางลูบหัวเด็กหญิงผมทองราวกับกำลังปลอบใจแจ่เด็กหญิงก็ยังคงทำหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้อยู่ดี “เอ่อ...”
“ถ้าซาสึจังไม่เล่นด้วยมิกิจะร้องไห้จริงๆด้วย แงงงงงงงงงงง” แล้วก็ร้องเลยซาสึเกะยิ่งลำบากใจเข้าไปใหญ่เสียงร้องของเด็กหญิงดังพอที่จะเรียกให้เพื่อนร่วมทีมทั้งหมดหันมามองเขาเป็นตาเดียวนารุโตะกับเจ้าเด็กดื้อนั่นก็หยุดไล่กันและมุ่งความสนใจมาที่ร่างบางกับเด็กหญิง
“ตายจริง อย่าร้องสิจ๊ะโอ๋ๆนี่รู้มั้ยตอนเย็นมีงานคริสมาสต์กันล่ะ” ซากุระเห็นเข้าก็เข้ามาปลอบมิกิที่ร้องไห้จ้าไม่สนใจใครและเมื่อเธอพูดจบเด็กหญิงก็เหมือนจะหยุดร้องแต่ก็ยังสะอื้นอยู่
“หนูไม่เคยได้ไปหรอก” เธอพูดเสียงสั่นและน้ำตาก็คลอเบ้าอีกรอบจนซาสึเกะต้องรีบเข้ามากอดปลอบเขาอุ้มร่างน้อยๆของเด็กหญิงขึ้นมากอดปลอบให้เงียบปากลงซะ
“ทำไมล่ะ พ่อแม่ของเด็กพวกนี้”
“ฉันกับมิกิไม่มีพ่อแม่หรอก” เด็กชายที่แสนดื้อด้านและวิ่งไล่กับนารุโตะเมื่อกี๊เอ่ยแทรกขึ้นมาและเดินตรงเข้ามาหาซาสึเกะก่อนกางแขนออกสองข้างราวกับจะเป็นโล่กำบังให้สองร่างที่อยู่ข้างหลัง ซาสึเกะเลิกคิ้วมองเจ้าหนูตรงหน้าเล็กน้อย
“พ่อกับแม่น่ะโดนฆ่าตายหมดแล้วพวกฉันอยู่ตามลำบังมาตลอดใช้ชีวิตอยู่ไปวนๆจนวันหนึ่งก็มีคนุ่มหนึ่งมาพาตัวเราไปแล้วเราก็เจอคนท่เหมือนกับพวกเรา...ที่นั้นคือสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นครั้งแรกที่ฉันและมิกิมีพื่อนแล้ววันนั้นซาสึจังก็เข้ามาในชีวิตพวกเราเขาเล่นเขามาหาพวกเราทุกครั้งดูแลเอาใจใส่แล้วก็ทำกับข้าวอร่อยๆมาฝากทุกครั้งด้วยทั้งๆที่พวกนั้นคทในสถานเลี้ยงเด็กนั่นนไม่เคยดูแลเราดีๆสักรั้งเลยพวกเราตั้งตารอวันที่ซาสึจังจะมาหาตลอดเพราะงั้นวันนี้น่ะวันนี้น่ะเป็นวันครัสมาสต์ไม่ยกซาสึจังให้พวกนายหรอก!!” เด็กน้อยว่าเสียงแข็งและจ้องนารุโตะเหมือนกับกำลังจะประกาศศึก สิ้นคำพูดของหนูน้อยทุกคนก็เบิกตามองอึ่งๆไม่เคบนึกจริงๆว่าซาสึเกะจะเป็นพวกรักเด็กมีเมตตาคิดแล้วอยากขำออกมาเป็นภาษาจีนชะมัด
“อุ๊...คึ คึ...อ่ะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” ในที่สุดพ่อโตะของเราก็ทนไม่ไหวหลุดเสียงหัวเราะออกมาจนได้ “ไม่อยากเชื่อเลยว่ะ ซาสึเกะเด็กนี่มันพูดเกินไปรึเปล่า” ในขณะที่นารุโตะหัวเราะซาสึเกะก็เพียงแค่ยืนนิ่งๆและลูบหัวปลอบเด็กน้อยอีกคนเท่านั้น
“ไม่รู้สิตอนนั้นฉันก็แค่นึกสนุกเดินเข้าไปเล่นกับพวกเขาเฉยๆเพราะอยู่ที่นี่กว่าจะมีภารกิจทีทำเสร็จพวกภารกิจระดับSฉันก็ต้องหยุดพักฝื้นร่างกายตอนนั้นมันว่างก็เลยแวะน่ะพอว่างทีไรก็แวะทุกทีรู้ตัวอีกทีก็ติดที่นั่นซะแล้ว”
“เห..” นารุโตะลากเสียงยาว
“เอาเถอะพวกเธอตอนนี้ไม่ใช่เวลาเล่นนะรีบซ้อมกันเถอะเดี๋ยวก็ลืมบทหรอก” คาคาชิที่บทหายไปตั้งแต่เมื่อกี๊ไดฤกษ์เรียกลูกศิษย์ในทีมมาซ้อมการแสดงกันได้แล้ว
“มาฮิโระกับมิกิก็อยู่นิ่งๆก่อนได้มั้ยวันนี้ฉันไม่วะ...”
“ซาสึจังจะทิ้งพวกเราจริงๆเหรอ...พวกเราไม่เหลือใครแล้วนะ ซาสึจังกว่าจะว่างทั้งทีก็แค่เดือนละ3ครั้งเอง...วันนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เจอกันแล้วนะเดี๋ยวซาสึจังก็ไปทำงานอีกเด็กก็มีหัวใจนะ” มิกิว่าเบาๆและทำหน้าจะร้องไห้อีกรอบทั้งๆที่เพิ่งจะหยุดร้องไปเล่นเอาซาสึเกะต้องรีบมาปลอบๆและพูดกรอกหูช้าๆเหมือเล่านิทานทำไมเขาจะไม่รู้เล่าว่าความรู้สึกเวลารอใครสักคนมันเจ็บปวดแล้วยิ่งเป็นเด็กๆพวกนี้แล้วด้วยที่อยู่มาได้ก่อนถูกพวกคนในสถานเลี้ยงเด็กเจอก็เก่งแค่ไหนแล้วแล้วอายุตอนนั้นก็ยังน้อยๆอยู่เลย...
“โอ๋ๆ ยังไงก็ต้องได้เจออยู่แล้วล่ะน่าวันนี้ฉันถึงได้บอกให้อยู่เฉยๆก่อนเพราะฉันมีเวลาให้ทั้งวันไง…อยู่ถึงค่ำมืดเลยก็ได้เดี๋ยวจะพาไปส่งที่นั่นเอง...นะ หยุดร้องซะ” เขาว่าเบาๆและมันก็ได้ผลเมื่อเด็กน้อยหยุดร้องและหันมายิ้มให้เขาก่อนจะเดินไปนั่งเล่นกับพี่ชายที่ชื่อมาฮิโระหรือก็คือเจ้าเด็กดื้อที่วิ่งไล่กับนารุโตะเมื่อกี๊ เมื่อเห็นเด็กสงบกันได้แล้วซาสึเกะก็หันไปสนใจเพื่อนร่วมทีมของตัวเองต่อ นารุโตะมุ่ยหน้าเหมือนไม่ค่อยชอบใจเจ้าเด็กสองคนนั้นแต่เขาก็พอจะเข้าใจความรู้สึกนะเพราะเคยรอให้คนๆหนึ่งกลับมา...
..........................................................................................................................................
“เมื่อซานต้าพูดกล่อมเจ้ากวางน้อยที่เกลียดคริสมาตส์เหลือเกินทั้งสองได้แล้วก็ได้ฤกษ์ขึ้นเกวียนเพื่อไปแจกของขวัญให้เด็กๆที่ตั้งหน้าตั้งตารอของขวัญจากซานต้า”
จากนั้นร่างของซานต้านารุโตะ(?)ก็เข้าไปในปล่องควันของบ้านหลังหนึ่งและเอาของขวัญไปใส่ถุงเท้าของเด็กคนนั้นที่แขวนอยู่ข้างเตียงและค่อยๆย่องออกไปเงียบๆและไปแจกของขวัญบ้านอื่นตามระเบียบกับเจ้ากวางเลนเดียร์ซาสึเกะและซากุระ(?)
“พอเช้าขึ้นมาเด็กๆก็ตื่นเต้นดีใจกันยกใหญ่เมื่อพบของขวัญของซานต้าที่อยู่ในถุงเท้าพวกเขารีบแกะกล่องดูด้วยความดีใจแต่ละคนได้ของขวัญที่ต้องการทั้งนั้นและวันคริสมาตส์ก็จบลงด้วยรอยยิ้มของเด็กๆทั้งหลาย...”
เมื่อเสียงพากย์จบลงเสียงเฮก็เข้ามาปกคลุมพร้อมกับม่านสีแดงที่เลื่อนลงมาปิดฉากลงเรื่อยๆก่อนที่ซึนาเดะและนักแสดงทุกคนจะขึ้นมาบนเวทีและโค้งตัวขอบคุณที่รับชมเสียงปรบมือดังก้องไปทั่วบริเวณพร้อมๆกับเสียงโห่ร้องด้วยความยินดีและชอบในการแสดงครั้งนี้ของเด็กๆ
“เอาล่ะ!!จะประกาศเรื่องที่ชนะในเวลา2ทุ่มนะ! ทุกคนงานเลี้ยงวันครัสมาสต์วันนี้ขอให้สนุกกันนะ!ขอเปิดงาน ณ บัดนี้ค่า!!” ชิสึเนะว่าพลางเริ่มปรบมือก่อนที่เสียงปรบมือของเด็กและผู้ใหญ่ในหมู่บ้านจะดังก้องไปทั่วบริเวรพร้อมๆกับริบบิ้นที่ขาดลงโดยกรรไกรฝีมือซึนาเดะ
หลังเวที
“การแสดงผ่านไปด้วยดีล่ะนะ…ยังไงก็ต้องคอยดูล่ะนะว่ารางวัลจะเป็นของใคร” คาคาชิว่าพลางเก็บไมล์และเดินไปช่วยซากุระปลดซิบไอ้ชุดกว้างน้อยนั่นออกที่ช่วยได้เพราะแม่คุณใส่เสื้อไว้ข้างในหรอกนะ
“เผลอๆอาจเป็นของเราเนอะ ซาสึเกะ” ซาสึเกะสะดุ้งปกตินารุโตะต้องพูดกับซากุระนี่นาเดี๋ยวนี้มาแปลกเขาล้างหน้าก่อนตอบ
“งั้นมั้ง”
“ฮึ่ย! ถ้าเป็นงั้นก็ดีสิ นายแอบลืมบทด้วยใช่มั้ยล่ะนารุโตะ”
“เอ๋...”
“ช่างเถอะมันพลาดไปแล้วนี่นา นารุโตะช่วยปลดซิบข้างหลังทีดิ”
“เออๆ” ว่าก่อนจะอ้อมไปด้านหลังร่างบางและค่อยๆปลดซิบที่มันรูดออกยากเหลือเกินมิน่าซาสึเกะถึงขอให้ช่วย
กึก..กึก
“โอ๊ยยยยย!! ทำไมมันเอาออกยากจังฟะ” นารุโตะขมวดคิ้วมากขึ้นเรื่อยๆในขณะที่ซาสึเกะเหลือบมองอยู่กลัวเหลือเกินว่าไอ้หน้าแมวเนี่ยมันจะทำอะไรพิเรนๆหรือเปล่าชุดนี้ก็ยืมคนอื่นเขามาทั้งนั้นนะเนี่ย
“เออ นี่ฉันลืมบอก” จู่ๆชิสึเนะก็เปิดประตูพร่างเข้ามาไม่ดูเลยว่าเหล่าทีม7กำลังเปลี่ยนเสื้อกันอยู่หรือเปล่า “โอ๊ะโทษทีกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้ากันอยู่เหรอ...ชั่งเถอะ ท่านซึนาเดะบอกว่างานนี้ต้องเข้าไปเป็นคู่ออกเป็นคู่นะจ๊ะเพศไม่เกี่ยงแต่ว่าต้องเป็นซานต้ากับกวางเลนเดียร์นะแค่หมวกซานต้ากับที่คาดผมเขากวางก็พออย่าลืมใส่เข้าไปนะจ๊ะ” ว่าจบก็หลบหายเข้าไปในกรียเมฆทันทีไม่ทันให้ทั้งทีมได้ท้วงอะไร
“เฮ้อ...ครูไม่ว่างด้วยแฮะ” คาคาชิเปรยเบาๆ
“อ้าว?...แล้วครูจะไปไหนล่ะฮะ” นารุโตะเลิกคิ้วถามและรูดปื๊ดทีเดียวซิบหลุดจนซาสึเกะอยากจะเอามือเขกหัวใหรู้แล้วรู้รอด “แว๊กกกก! ขอโต๊ด” มือหนายกขึ้นพนมและหลบหมัดร่างบางได้อย่างฉิวเฉียด
“ฉัน ต้องไปหาซื้อของขวัญมาย้อมใจตัวเองน่ะสิ”
“เรื่องนั้นไม่เห็นจำเป็นเลยนี่คะ หนูซื้อมาให้แล้วนี่เอ๊า!” ซากุระว่าพลางยื่นกล่องของขวัญเล็กๆให้คาคาชิ “แล้วก็อีกกล่องเป็นของผู้หญิงคนนั้นน่ะ…คนที่ครูคาคาชิน่าจะรู้จักนะคะ...ตอนนั้นหนูก็นึกว่าเธอตกหน้าผาตายแล้วซะอีกครูดันปล่อยเธอไปซะนี่” ซากุระว่าพลางยื่นอีกกล่องให้คาคาชิซึ่งเมื่อเธอพูดถึงหญิงสาวคนนั้นดวงตาของคาคาชิก็เบิกโพล่งราวกับนึกอะไรสักอย่างออกก่อนจะหันหลังเดินออกจากประตูไปโดยทิ้งท้ายไว้ว่า
“ขอโทษนะฉันไม่ว่างไปล่ะ” แล้วก็หายไปจากห้องนี้เลยทิ้งให้เหล่าลูกศิษย์เอียงคองงกันเป็นแถว
“คนนั้น...คนไหนอ่ะซากุระจัง”
“อ๋อ...ผู้หญิงที่เป็นรักแรกของครูคาคาชิไง”
“หา?...”
“คนนั้นที่ตอนนั้นมาเป็นสปายเข้ามาในหมู่บ้านเราน่ะแล้วกว่าจะรู้ตัวเธอก็ตกหน้าผาตายครูคาคาชิบอกว่างั้นเพราะตอนที่เราไปถึงก็ไม่เห็นเธอแล้ว”
“อ๋อ...” ว่าแล้วสองหนุ่มก็คิดออก “งั้นที่รีบแบบนั้นหรือว่านัดกัน…วันคริสมาสต์เนี่ยนะ” นารุโตะเท้าคางคิด
“ช่างเถอะๆตอนนี้ฉันต้องหาคู่ไปเข้างานแล้วล่ะ” เธอว่าพลางจ้องซาสึเกะตาเป็นมันแต่เด็กๆก็เข้ามาขวางไว้เสียก่อน(ยังอยู่เรอะ?!)
“ไม่ให้ซาสึจังไปหรอก” มิกิว่าพลางจ้องหน้าซากุระมาฮิโระก็เช่นกัน
“พอเลยๆพวกนาย ซาสึเกะจะไปกับฉันส่วนพวกนายเป็นพี่น้องกันก็คู่กันไปเซ่หมวกซานต้ากับเขากวางก็อยู่ตรงนั้นเป็นกระตักหยิบมาใส่แล้วรีบๆตามมาซะ” นารุโตะว่ารวบๆและเอาเขากวางใส่ให้ซาสึเกะส่วนตัวเองก็ใส่หมวกซานต้าครอสจากนั้นก็ลากซาสึเกะออกจากห้องไปทันทีปล่อยให้เด็กๆร้องโวยวายและรีบหยิบหมวกกับเขากวางใส่ตามออกไปทันทีเหลือเพียงซากุระที่ยืนอยู่คนเดียวเธอรู้สึกว่านารุโตะเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆหลังจากที่ซาสึเกะกลับมาหมู่บ้าน จากที่คอยเกาะแกะเธอเดี๋ยวนี้ก็ไม่ค่อยตามท้ายประโยคแทนที่จะเป็นชื่อเธอกลับเป็นซาสึเกะจะถามอะไรก็ซาสึเกะๆมารู้ตัวอีกทีก็เหมือนเป็นก้างขวางคอพวกเขาเสียแล้ว ซากุระยิ้มน้อยๆและเดินออกจากห้องพอพ้นประตูมาเธอก็ต้องเบิกตามองด้วยความตกใจ
เด็กหนุ่มผิวซีดกับหมวกซานต้าครอสชุดเสื้อเชิตสีดำและกางเกงขายาวสีเดียวกันยืนยิ้มให้เธออยู่หน้าประตู เขามองเธอค่อยๆเคลื่อนตัวมาใกล้เธอ
“อยากเข้าไปในงานหรือเปล่าครับ? ผมเองก็ไม่มีคู่กับเขาเหมือนกัน....ถ้าไม่รังเกียจ อ๊ะ...คุณ...ซากุระ” ร่างบางถลาตัวเข้าไปกอดซาอิที่ยืนงงๆไม่ทันตั้งตัวเขามองเด็กสาวและกอดตอบนิดๆ
“ค่อยยังชั่ว ดีนะที่ซาอิยังอยู่ไม่งั้นวันนี้ฉันคงไม่ได้เข้าไปในงานแน่เลย” เธอว่าก่อนจะรีบผละตัวออกมาโดยไม่ได้รู้เลยว่าการกระทำของเธอเมื่อกี๊มันทำให้คนโดนกอดแอบหวั่นไหว “ไปกันเถอะ”
“ครับ...”
……………………………………………………………………………………………………
“มิกิๆดูดิๆ ต้นคริสมาสต์ล่ะ ซาสึจังๆ มาทางนี้เร็ว” เด็กๆทั้ง2คนดูร่าเริงขึ้นเยอะแถมได้พบกับเด็กอีกหลายคนแล้วยังเข้ากันได้ดีอีกด้วยจนแทบจะลืมเขาได้เลยนารุโตะก็เดินยิ้มอยู่นั่นแหละนี่ก็ใกล้จะ2ทุ่มแล้วด้วย
“ปล่อยพวกนั้นไปเถอะคงกำลังสนุกกันอยู่แน่ๆ”
“ถ้าหลงขึ้นมาจะทำไงล่ะ”
“น่าก็คนใกล้ตัวเราทั้งนั้นแถวนี้น่ะคงจะช่วยๆกันดูได้อยู่หรอก จริงมั้ย?” นารุโตะว่าและเดินไปหยิบกับข้าวมาให้ร่างบางที่ยืนหนาวอยู่มุมงานถึงจะมีเสื้อโค้ตอยู่ก็เถอะ ซาสึเกะรับข้าวแกงกระหรี่ที่เจ้าคนร่างสูงอุตส่าไปหยิบมาให้และหาที่นั่งกินวันคริสมาสต์กินแกงกระหรี่...เข้ากันดีจริงจริ๊ง เมื่อหาที่จะนั่งเจอร่างบางก็นั่งลงมองดูแสงสีเสียงในงานไปเรื่อยเปื่อยพอจบการแสดงเปิดงานก็ต่อด้วยการร้องเพลงหรือไม่ก็กล่าวอวยพรของคุณๆทั้งหลายอีกมุมหนึ่งเด็กๆในหมู่บ้านก็หลบมาปั้นตุ๊กตาหิมะเล่นกันอย่างสนุกสนานรวมทั้งมิกิกับมาฮิโระด้วยดูเหมือนจะเข้ากับเด็กคนอื่นๆได้ดีทีเดียว
“ซาสึเกะ”
“หือ?”
“คริสมาสต์น่ะ...นายเคยได้ของขวัญอะไรมั่งเหรอ?” ซาสึเกะเลิกคิ้วเมื่อคนที่นั่งกินข้าวข้างๆจู่ๆก็เอ่ยถาม
“ก็นะ...ตุ๊กตาสโนแมนที่พี่ถ่อสังขารไปซื้อให้ถึงนอกหมู่บ้านแล้วก็ของเล่นอะไรอีกเพียบพ่เองก็เคยซื้อกีต้าให้เครื่องนึงจนป่านนี้ฉันก็จยังเล่นได้อยู่แค่2-3เพลง…เยอะล่ะนะ ถามทำไมอยากได้ของขวัญเหรอ?”
“ฮะ ฮะ ฮะ ก็เปล่าแต่…จะให้นายต่างหาก”
“หา?” เจ้าของร่างสูงกินยาเกินขนาดหรือเปล่าถึงได้เอ๋ออยากให้ของขวัญเขาเนี่ยแถมวันนี้ยังไม่ชวนทะเราะเลยสักครั้งจะว่าไปตั้งแต่กลับมาที่หมู่บ้านนารุโตะก็เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันสนิทกับเขาดีขึ้นเยอะเลย...
“แต่ไม่รู้นายจะชอบมันหรือเปล่า” ใบหน้าหล่อเริ่มมีสีแดงจางๆฟาดเพราะกำลังเขินคนข้างๆ จะว่าไปหมู่นี้เขาก็เริ่มแปลกใจตัวเองเหมือนกันเพราะนารุโตะหรือเปล่าแต่ไม่ว่าจะทำอะไรก็คิดถึงนารุโตะขนาดอาบน้ำทำกับข้าวอยู่หน้าเจ้าของร่างสูงผมทองนี่ก็ยังลอยเข้ามาในหัวจนไม่เป็นอันทำอะไร
“ช่างเหอะถ้าให้ก็เอา” ซาสึเกะว่าและแบมือตรงหน้าร่างสูงก่อนเบือนหน้าไปทางอื่นใบแก้มนวลแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย นารุโตะยิ้มและใช้มือขวาจับมือซาสึเกะก่อนใช้อีกมือล้วงกระเป๋าเสื้อโค้ตโดยมีสายตาของซาสึเกะจับจ้องมองอยู่ด้วยความสงสัย
“หลับตาก่อนสิ” ร่างสูว่าทำให้อีกคนเลิกคิ้วมองงงๆ
“ยุ่งยากชะมัด”
“เถอะน่า” นารุโตะยังคงกล่อมให้อีกร่างหลับตาและในที่สุดร่างบางก็ยอมทำตามเปลือกตาปิดลงทำให้มองไม่เห็นดวงตาสีนิลนั่นแล้ว…นารุโตะยิ้มน้อยๆและโน้มหน้าเข้าไปประทับริมฝีปากตัวเองกับริมฝีปากบางของอีกร่าง ซาสึเกะที่ปิดตาอยู่ก็ลืมขึ้นและมองนารุโตะอย่างอึ่งๆมือบางวางกล่องข้าวลงข้างตัวและค่อยๆดันอกของอีกร่างออกแต่นอกจากไม่ออกแล้วนารุโตะยังกดแน่นกว่าเดิมซ้ำยังแทรกลิ้นเข้ามากวาดความหวานในโพลงปากของอีกคนราวกับกำลังชิมรสร่างบางอยู่จูบที่แสนอ่อนโยนนี้จะหอมหวานมากขึ้นถ้าเกิดเจ้าของร่างบางไม่ขัดขืนและจูบตอบร่างสูงล่ะก็ นารุโตะแอบเอาของขวัญวางไว้ที่มือของอีกร่างที่จับไว้อยู่ก่อนแล้วจากนั้นจึงค่อยๆผละออกมาและยิ้มหน้าแป้นแล้นให้ร่างบางที่พูดอะไรไม่ออกแก้มแดงอย่างกับมะเขือเทศใช้มือที่ตีเขาเมื่อกี๊ชี้หน้าเขาเหมือนจะด่าแต่กลับด่าไม่ออกเมื่อก้มหน้าลงมาเห็นของขวัญที่อยู่ในมือ...
ลูกแก้วใสๆข้างในมีต้นคริสมาสต์คฤหาสน์หลังใหญ่และสโนแมนอยู่หน้าบ้านโฟมเล็กสีขาวลอยฟุ้งอยู่ข้างในลูกแก้วมองอีกมุมก็เหมือนกับหิมะที่ตกลงมา ซาสึเกะมองมันตาเป็นมันเหมือนกำลังดีใจที่ได้เห็นมันถึงจะไม่ยิ้มแต่นารุโตะก็มองออกว่าร่างบางกำลังดีใจอยู่เป็นแน่
“ชอบรึเปล่า?”
“...”
“ขอโทษนะฉันหามาได้แค่นี้เมื่อวาณตอนที่กลับมาจากภารกิจ...ถ้าไม่ชอบก็ขอโทะ..”
“ไม่นิ...สวยมาก ฉัน....ชอบนะ” ซาสึเกะว่าด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีเล็กน้อยเรียกรอยยิ้มจากนารุโตะได้อีกครั้งร่างสูงยิ้มและโน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มร่างบางเบาๆ “เฮ้ย!”
“ฉันก็ชอบนายนะ”
“เอ๋...”
“ชอบมาตลอดชอบมากด้วย....รักเลยล่ะ!”
“หา?” ซาสึเกะยิ่งงงๆเข้าไปใหญ่แต่เมื่อจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าที่ดูจริงจังเหลือเกินก็ยอมพ่ายแพ้ให้ง่ายๆเพราะใจหนึ่งของเขามันก็หวั่นไหวกับชายตรงหน้านี่อยู่แล้ว “ฉัน…”
“ฉันไม่บังคับนายให้มาชอบฉันหรอกนะ ก็แค่อยากบอกให้รู้...เท่านั้นเอง” นารุโตะยิ้มจนตาหยีส่วนซาสึเกะก็เบนสายตามามองเจ้าสโนบอลในมือแทน
“ยังไงก็ต้องขอบใจล่ะนะ…” เขาว่าเบาๆและขยับเข้าใกล้ร่างสูงมากขึ้นก่อนหันมอง “ฉันคิดว่าฉันก็น่าจะชอบนาย…ล่ะมั้ง” สิ้นคำพูดนารุดตะก็เบิกตามองร่างบางอึ่งๆใบหน้าหวานแดงก่ำร่างบางช้อนตามองเขาและค่อยๆเปร่งเสียงพูดช้าๆ “ก็นะ...นายน่ะอยู่ในหัวฉันตลอดเลยนี่จะไปไหนก็นึกถึงแต่นายจะทำอะไรก็เห็นแต่หน้านายขนาดไม่ได้นึกถึงหน้านายก็ลอยเข้ามาในหัวทุกที...ฉันไม่รู้ว่าชอบนายรึเปล่า...ฉัน”
“ซาสึเกะ” นารุโตะยิ้มมือหนายกขึ้นจับใบหน้าสวยทั้งสองข้างและค่อยๆเอาหน้าผากตัวเองไปชนกับหน้าผากอีกคนดวงตาสีน้ำทะเลจ้องมองเข้าไปในดวงตากลมโตสีนิลก่อนกระซิบประโยคหนึ่ง “ฉันบอกแล้วไงว่าไม่บังคับคิดว่าชอบฉันเมื่อไหร่ก็บอกได้เลยฉันจะรอเสมอแหละ”
“เอาล่ะ!!รางวัลที่ชนะเลิศได้แก่ทีม7!!”
สิ้นคำพูดของชิสึเนะซากุระกับซาอิก็ขึ้นไปรับรางวัลทันทีพวกเขาคุยกันนานจนลืมฟังไปเลยว่าใครได้รางวัลอะไรบ้างรู้อีกที่ก็เซอร์ไพรได้รางวัลชนะเลิศซะแล้ว...
“ฮะ ฮะ สงสัยฉันจะฟังแต่เสียงนายจนลืมฟังอย่างอื่นเลยแฮะ” คำพูดนี้ทำเอาร่างบางหน้าแดงอีกรอบความหนาวรอบตัวมลายหายไปทันทีเมื่อร่างสูงเข้ามากอด “รักนะ ชอบนะ ซาสึเกะ”
“ระ...รู้แล้วน่าเลิกกอดได้แล้วเด็กๆจะร้องไห้แล้วนะ” ว่าพลางเหลือบมองมาฮิโระกับมิกิที่ยืนมองนารุโตะเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อแต่เจ้าของร่างสูงหาได้สนไม่กลับกอดร่างบางอยู่อย่างนั้นพลางกระซิบบอกซ้ำๆว่า รักนะ ชอบนะ...แค่นั้นซาสึเกะคงรู้คำตอบของตัวเองเร็วๆนี้แหละว่าชอบนารุโตะหรือเปล่า...
จบจ้าสุขสรรค์วันคริสมาสต์นะเออถึงจะช้าไปหน่อยก็เถอะ555
ของที่เจ้าโตะให้หนูเกะ
ความคิดเห็น