คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : หนี
1
หนี
เปลือกตาบางค่อยๆขยับและเปิดขึ้นดวงตาสีดำเหม่อมองเพดานและค่อยๆปรับโฟกัสให้เข้าที่ก่อนจะกวาดตามองไปรอบตัวรวมทั้งข้างๆตัวเข้าในห้องนี้ทุกมุม จนรู้สึกแปลกใจเมื่อคนที่ควรอยู่กลับไม่อยู่ไม่มีแม้แต่เงาเมื่อรู้แล้วว่านารุโตะไม่ได้อยู่ในห้องนี้เขาจึงยันตัวลุกขึ้นนั่งทันทีที่ทรงตัวได้ก็แทบล้มลงไปนอนอีกรอบมันรู้สึกเจ็บแปร๊บตรงทางข้างหลังแต่เขาก็กัดฟันฝืนลุกขึ้นมาขึ้นยืนหลังลงจากเตียงขนาดคิงไซค์ที่ไม่รู้ว่านารุโตะมีมันตั้งแต่เมื่อไหร่
ซาสึเกะหากางเกงใส่ซึ่งมันก็วางไว้ข้างเตียงคาดว่าเจ้าของบ้านคงเตรียมไว้ให้กางเกงสีขาว...ซาสึเกะเลิกคิ้วมองนิดๆก่อนจะตัดสินใจใส่มันและพยุงร่างตัวเองเดินไปที่ประตูระหว่างนั้นก็จับกำแพงโต๊ะเสาเพื่อพยุงร่างไว้จนถึงประตูและในตอนนั้นเองเขาก็เพิ่งรู้ว่าที่ข้อเท้าของเขามันหนักจนเดินลำบากพอรู้สึกได้ถึงของแข็งอยู่รอบๆข้อเท้าก็พอจะเดาออกประกอบกับเสียงเหมือนใครลากอะไรเมื่อกี๊ด้วยแล้วยิ่งชัดเจนและเมื่อก้มมองดูก็ถึงกับบางอ้อ เขาโดนล่ามไว้...แต่ดูเหมือนจะไม่ได้กักบริเวณภายในห้องนี้เขาจึงสามารถเปิดประตูออกไปดูข้างนอกได้ในตอนแรกก็กะจะเดินหากุญแจแก้โซ่แต่มาคิดๆดูใครจะลืมไว้ให้โง่เล่า?
แต่เป็นหมอนั่นก็ไม่แน่
เมื่อยังมีความหวังสองท้าก็พาเดินสำรวจบ้านทันทีบ้านนี้มันเปลี่ยนไปนิดหน่อยเพราะมีถึง4ห้องแต่ก่อนมันมีเพียง2ห้องเอง ไม่ใช่หรือ?เมื่อนึกได้สองขาก็พาเดินไปหยุดยืนอยู่หน้าห้องที่2มือเล็กจับลูกบิดประตูและออกแรงบิดทว่ามันกลับติดอะไรบางอย่างคาดว่าคนบ้านนี้คงล็อคห้องนี้ไว้...
คิดมาถึงตรงนี้ร่างบางก็เดินผละออกมาจากห้องนั้นก่อนจะตรงไปยังอีกห้องทันที มันคือห้องครัวและห้องนั่งเล่นรวมกันประตูเปิดทิ้งไว้เขาถึงได้เห็นทุกอย่างกับตา ของทุกสิ่งอย่างถูกจัดวางไว้เป็นระเบียบเรียบร้อยภายในห้องสะอาดสะอ้านหน้ามองหากไม่ติดว่าเจ้าของบ้านเป็นนารุโตะเขาอดแปลกใจไม่ได้จริงๆที่นารุโตะทำแบบนี้ได้ด้วย? ซาสึเกะเลือกที่จะเดินเข้าไปในห้องนั้นเพื่อหาดูว่ามีกุญแจหรือลวดดัดพอที่จะใช้แทนได้บางเริ่มจากที่โต๊ะกลางห้องริมหน้าต่างและชั้นวางของ...ไม่มี แทบจะไม่มีกุญแจหรืออะไรที่ใช้แทนได้เลยสักอย่าง
เขายืนเซ็งอยู่แบบนั้นสักพักก่อนจะเดินลากขาไปที่ห้องสุดท้ายที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องส่วนตัวของใครบางคนในใจยังนึกสงสัยว่านารุโตะมีห้องนอนสองห้องไปเพื่ออะไร เพื่อใคร? เมื่อมาอยู่หน้าห้องนี้เร็วเท่าความคิดเขาเปิดประตูเข้าไปทันทีมันไม่ได้ล็อคทั้งๆที่เป็นคนอื่นคงล็อคไว้แล้ว แต่เป็นนารุโตะนี่นะ...ภายในห้องมีเพียงโต๊ะหนังสือและมีดคุไนบันทึกและคัมภีค์วางจัดไว้อย่างสวยงามและเตียงขนาดกลางผ้าปูสีกากีและผ้าห่มที่พับไว้อย่างเรียบร้อยสีขาวสะอาด
เป็นอีกครั้งที่ซาสึเกะแปลกใจและเลิกคิ้วมองอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ ถ้านารุโตะจะเปลี่ยนแค่เรื่องนี้มันจะดีมากแต่ดันยันแตกแถมโรคจิตด้วยแบบนี้มันจะเปลี่ยนเกินไปหน่อยรึเปล่า? ซาสึเกะสบัดหัวไล่ความคิดต่างๆออกและเริ่มคิดถึงเป้าหมายเดิมของเขาคือการหาสิ่งที่จะมาแก้โซ่นี่ออก ทำไมเขาถึงไม่ใช่วิชานินจาล่ะ ถ้าใช้ได้ป่านนี้เขาคงรอดออกจากบ้านนี้หนีไปเริงโลดได้นานแล้วล่ะเพราะคาถาเขามันเป็นสายฟ้ากับไฟซึ่งโซ่ที่เป็นเหล็กมันนำไฟฟ้าและไฟเมื่อมาหลอมกับเหล็กมันก็ร้อนขาแล้วกว่าจะเหล็กจะละลายขาเขามันจะไม่เดี้ยงก่อนรึไงกัน
ซาสึเกะกวาดตามองรอบโต๊ะเปิดโน่นดูนี่ทุกซอกทุกมุมจนต้องมาจิตตกกับเตียงซึ่งเป็นที่สุดท้ายที่ต้องค้นแต่บนเตียงมันจะไปมีของแบบนั้นได้ยังไงกัน ซาสึเกะถอนหายใจและขึ้นไปบนเตียงของนารุโตะเปิดหมอนเปิดผ้าห่มดู ในใจก็คิดเพียงว่าไม่ลองหาก็ไม่รู้ให้ตายเถอะเขาเริ่มจะถือคติเหมือนนารุโตะตอนเด็กแล้วนะเนี่ยเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ใบหน้าสวยก็หมองลงเขาเปิดหมอนใบที่สองดูก่อนจะพบกิ๊บสีดำที่สามารถใช้แงะแทนกุญแจได้และเป็นครั้งแรกที่ร่างบางรู้สึกลังเลเขาควรจะหนีไปสินะในเมื่อซากุระก็บอกก่อนหน้านั้นแล้ว
ฉันต้องออกไป
เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างบางก็งอกิ๊บนั้นให้พอใช้ได้ก่อนจะเสียบเข้าไปในรูกุญแจและหมุนมือค่อยๆไขมันออกแต่มารู้ตัวอีกทีก็เหมือนมีใครบางคนยืนอยู่หน้าห้อง...
“มายั่วกันถึงที่แบบนี้...นายวางแผนอะไรไว้รึเปล่าเนี่ย?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบาๆหลังจากที่รู้ว่าคนบนเตียงเห็นเขาแล้วเมื่อเห็นท่าทีตื่นๆของอีกคนนารุโตะก็หลุดขำออกมานิดๆและสืบเท้าเข้าไปใกล้ร่างนั้นเรื่อยๆ
ซาสึเกะมองอีกคนอย่างหวาดๆก่อนจะคิดได้และทำท่าจะลุกหนีแต่ก็โดนแรงลากของอีกคนจนต้องล้มไปบนเตียงอีกครั้งร่างบางกัดฟันมองคนที่ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปในอนาคตที่ใกล้จะถึงนี้ ซาสึเกะพยายามขืนตัวลุกขึ้นหนีให้ได้ทว่านารุโตะกลับไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่นอนในเมื่อเจ้าตัวเข้ามาถึงห้องเขาแบบนี้การจะปล่อยไปคงไม่ใช่เรื่อง
นารุโตะเยียดยิ้มมุมปากและขืนกดร่างของคนที่เรียกได้ว่าเพื่อนในตอนนี้ลงไปบนเตียงสองมือของอีกคนถูกตรึงไว้อย่างแน่นหนาและคาดว่าคงดิ้นไม่หลุดแน่นอน นารุโตะยิ้มกริ่มในขณะที่คนข้างใต้มองเขาด้วยแววตาที่รู้สึกได้ถึงความโกรธเกรี้ยว
“เป็นอะไรน่ะยิ้มหน่อยสิ...ซาสึเกะ” ว่าพลางลากลิ้นไปตามซอกคอขาวของอีกคนซาสึเกะเชิดหน้าขึ้นอย่างช่วยไม่ได้แม้แต่ขยับเขายังทำไม่ได้เรื่องหนีคงเป็นแค่ฝันและเมื่อร่างสูงเริ่มลากลิ้นหยอกล้อแถวๆยอดอกซาสึเกะก็ถึงกับสะดุ้งและพยายามขัดขืนอย่างสุดแรงแต่นารุโตะไม่มีท่าว่าจะหยุด
“ยะ…หยุด” ประโยคแรกที่เปร่งออกมาจากริมฝีปากบางเรียกให้ร่างสูงที่เล่นกับยอดอกของร่างข้างใต้อยู่เงยหน้ามอง นารุโตะหยุดแต่มือที่ตรึงแขนทั้งสองข้างของร่างบางก็ปล่อยและใช้มือแทนลิ้นในการหยอกร่างบางต่อซึ่งมันทำให้คนข้างล่างเริ่มรู้สึกอารมณ์พุ่งพร่าน และเริ่มครางออกมาเบาๆแต่เขาก็รู้ว่าคนอย่างซาสึเกะต้องกลั้นเสียงไว้แน่นอนถึงอย่างนั้นมุมปากก็ยังคงเยียดยิ้มให้ต่อไป
“อยากให้ฉันหยุด? ขอร้องสิ” ไม่ว่าเปล่าอีกมือก็เลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆซึ่งถ้าร่างบางไม่เอ่ยห้ามไว้ก่อนนารุโตะคงไม่หยุด “อะไรล่ะ?”
“จะ....จะให้ฉันขอร้องยังไงล่ะ”
“อืม...” นารุโตะกรอกตาไปมาและใช้ความคิดสักพักก่อนจะเอ่ยกระซิบข้างหูคนข้างใต้เบาๆพอผละออกมาก็เห็นอีกคนเบิกตามองอย่างอึ่งๆประกอบกับใบหน้าสวยที่มองเขาแค้นๆ เพียงเท่านี้รอยยิ้มร้ายก็ปรากฎขึ้นอีกครั้ง
.......................................................................................................
ซาสึเกะออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อสีส้มพาดดำของนารุโตะและกางเกงขายาวคลุมเข่าสีขาวตัวเดิมใบหน้าสีขาวบัดนี้มีสีชมพูฟาดนิดๆริมฝีปากเบ้อย่างไม่สบอารมณ์มือสองข้างก็กอดตัวเองแน่นถึงจะมองไม่เห็นมือเล็กๆนั้นแล้วก็เถอะเพราะเสื้อนารุโตะมันตัวใหญ่กว่าเขายอมรับเลย เมื่อมองอีกทีก็เห็นนารุโตะยิ้มรับและเดินเข้าไปใกล้นั่นยิ่งทำให้ซาสึเกะถอยหนีแทบไม่ทันแต่ก็ไม่ทันจริงๆเมื่อร่างของเขาโดนคนตัวสูงกว่าโอบเอาไว้แล้ว
นารุโตะยิ้มบางๆและโน้มใบหน้าลงจูบคนในอ้อมกอดอย่างช้าๆแต่ชิมรสนานๆจนรู้สึกว่าอีกคนขัดขืนเขาไม่น้อยเดี๋ยวดิ้นเดี๋ยวทุบตีจนเขาชักรำคาญจึงเล่นกับนักโทษคนนี้สักหน่อยโดยการสอดลิ้นเข้าไปในโพลงปากร่างบางและพันเกี่ยวลิ้นเล่นหยอกล้อจนอีกฝ่ายตามไม่ทันและเริ่มโหมนักขึ้นเรื่อยๆชักนำไปก่อนโดยให้คนที่ยังจูบไม่เป็นคนนี้ไล่ตามให้ทัน สักพักใหญ่ๆจึงค่อยถอนริมฝรปากออกโดยยังมีน้ำเหนียวๆเชื่อมกันอยู่ที่ปลายลิ้นของทั้งคู่นารุโตะจ้องหน้าซาสึเกะยิ้มๆในขณะที่อีกฝ่ายหลบตาและยกมือขึ้นเช็ดน้ำลายออกด้วยใบหน้าแดงๆ
“นายเขินเหรอ?”
“...โรคจิต” ซาสึเกะว่าและผลักนารุโตะออกซึ่งนารุโตะก็ยอมละออกไปง่ายๆจากนั้นนารุโตะก็ดึงแขนคนตัวเล็กกว่าเดินออกจากห้องเขาจะไม่ปล่อยให้คลาดสายตาอีกเป็นครั้งที่สองแน่! ซาสึเกะซึ่งยังคงจำความเจ็บปวดในคราแรกได้เขาจึงดิ้นและบิดข้อมือให้หลุดจากการกอบกุมของอีกฝ่ายซึ่งมันก็หลุดแต่นารุโตะไวกว่าคว้าจับได้อีกครั้งก็ออกแรงลากซาสึเกะไปห้องนั่งเล่นทันทีซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ยอมให้ลากไปดีๆยังคงดิ้นเหมือนเดิมแถมยังทำร้ายเขาสารพัส นารุโตะถอนหายใจและหันกลับไปจ้องหน้าอีกคน
“อะ...อะไรล่ะ เฮ้ย!”
“ก็เพราะนายไม่ยอมไปกับฉันดีๆเองนะ” นารุโตะจึงจำเป็นจะต้องอุ้มอีกคนพาดบ่าไว้และออกเดินไปอีกห้องโดยไม่สะทกสะท้านสักนิดถึงแม้ว่าซาสึเกะจะทุบหลังเขาแรงแค่ไหนก็ตาม
เมื่อมาถึงห้องที่ว่านารุโตะก็วาง...เรียกว่าโยนดีกว่านารุโตะก็โยนร่างบางลงไปล้มกลิ้งกับพื้นและปิดล็อคประตูทันทีถึงจะติดโซ่ที่ข้อเท้าร่างบางก็ไม่เป็นปัญหาเพราะมันยังเหลือช่องว่างเล็กๆใต้ประตูอยู่สามารถให้โซ่ลอดเข้ามาได้
จากนั้นเขาจึงผละออกไปมุ่งไปยังครัวหยิบแก้วออกมาสองแก้วเทผงกาแฟลงไปแก้วหนึ่งส่วนอีกแก้วเป็นนมสดใส่น้ำร้อนและคนสักพักก็ถือแก้วเดินมาหาร่างบางแต่ก็ต้องชะงักเมื่อซาสึเกะมุดอยู่ใต้ผ้าห่มที่เขาเตรียมไว้งีบในห้องนี้ นารุโตะยิ้มบางๆและเดินไปใกล้ร่างนั้นก่อนจะสะกิดร่างใต้ผ้าห่มเบาๆ ซาสึเกะขยับนิดๆและลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่มีผ้าห่มคลุมร่างอยู่ตั้งแต่หัวลงไป
นารุโตะถอนหายใจเบาๆและยื่นแก้วนมสดให้อีกคนซาสึเกะใช้สองมือรับมาอย่างงงๆมองหน้านารุโตะอย่างไม่ไว้ใจซึ่งนารุโตะก็รู้อยู่แล้วจึงแย่งแก้วกลับมาและทดลองดื่มให้ดูต่อหน้าอึกนึง ซาสึเกะเบิกตาค้างแต่ก็ไม่พูดอะไรตามเคย
“ยังร้อนๆอยู่รีบกินซะ...ห้องนี้ไม่มีเตาผิงนะเดี๋ยวก็หนาวตายหรอก” นารุโตะว่าซึ่งซาสึเกะก็แอบเถียงในใจว่าถ้าเขาไม่หนาวคงไม่มามุดผ้าห่มแบบนี้หรอกตอนเข้าไปแรกๆไม่รับรู้ถึงความหนาวเลยคงเพราะยังไม่เปิดหน้าต่างล่ะมั้งเอ๊ะ..แล้วตอนนี้เปิดได้ไงกันคาดว่าก่อนนารุโตะจะเดินมาเจอเขาคงแวะห้องนี้แล้วเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ก่อนจึงค่อยมาเจอเขา
ซาสึเกะยังคงจ้องนารุโตะไม่วางตาแต่ตั้งแต่เช้าก็ไม่มีอะไรตกถึงท้องเขาเลยนี่นะเพราะฉะนั้นกินสักนิดคงไม่เป็นไรสองมือประคองแก้วและยกดื่มช้าๆ ในใจยังคงนึกกลัวนารุโตะอยู่เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนแถมยังล่ามโซ่เขาไว้อย่างกับหมูกับหมายังไงเขาก็ไม่พอใจเลยสักนิด
“นายจะนั่งจิบไปอีกนานมั้ย?เดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก” นารุโตะว่า
“เรื่องของฉัน” ซึ่งซาสึเกะก็ตอบตรงๆก็เขาพูดจริงนี่นา...ทำไมนารุโตะจะต้องหาเรื่องเขาด้วยจะทำอะไรมันก็เรื่องของเขาสิอย่างนารุโตะมีสิทธิ์รึไงกัน?
“ปากดีไปเถอะอีกเดี๋ยวก็คราง อ๊างๆ ขอให้ฉันช่วยแล้ว” นารุโตะพูดลอยหน้าลอยตาอย่างไม่อายปากซึ่งสิ้นคำพูดปุ๊บซาสึเกะก็จัดให้หนึ่งดอกทันที ในใจยังนึกเสียดายตบหัวทีเดียวมันจะพอรึเปล่า?
“บ้า!”
“หรือไม่จริงเมื่อวาณก็ครางอย่างกับผู้หญิงวันนี้ก็มารื้อห้องฉัน...ยั่วกันชัดๆ” บางทีมึงก็ตรงไปนะนารุโตะ...ซาสึเกะแอบด่านารุโตะในใจและรีบดื่มนมสดในแก้วนั้นให้หมดถึงใจจะยังนึกหวาดๆนารุโตะอยู่ก็เถอะแต่หน้านารุโตะก็ยังคงนิ่งไม่มีท่าว่ากำลังจะคิดทำอะไรเขาในตอนนี้เมื่อนมหมดแก้วสองมือจึงวางแก้วลงบนตักและก้มหน้าถาม
“นายไปไหนมา”
“ประชุม”
ซาสึเกะเลือกที่จะไม่ถามต่อเขาเหลือบมองนารุโตะที่นั่งกินกาแฟข้างข้างนารุโตะไม่ได้มองเขาซาสึเกะจึงค่อยๆเขยิบถอยออกห่างนารุโตะทีละนิดซึ่งเขาคิดว่านารุโตะคงไม่รู้ตัว อยากจะหนีไปให้ไกลจริงๆ
“นาย...ทำอะไรตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วน่ะ” อยู่ๆนารุโตะก็โพล่งขึ้นทำให้อีกคนในห้องสะดุ้งนิดๆซาสึเกะไม่ตอบและวางแก้วไว้ที่โตะก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีนารุโตะซึ่งมันเป็นไปไม่ได้แน่นอนนารุโตะออกแรงกระชากโซ่ที่ล่ามกับขาร่างบางส่งผลให้ซาสึเกะล้มลงไปนั่งทันทีดวงตาสีดำตวัดมองนารุโตะอย่างเคืองๆในขณะเดียวกับที่นารุโตะลุกขึ้นเดินมาใกล้ ซาสึเกะจึงเริ่มถอยหนีนารุโตะก็ไม่ได้อยู่เฉยเขาเดินตามร่างที่ถอยหนีเขาไปเรื่อยๆและสเตปต่อไปแน่นอนซาสึเกะไปจนมุมอยู่ที่กำแพงหลังพิงชิดติดกำแพงขาทั้งสองข้างก็หดเข้าหาตัวในขณะที่ตายังคงจ้องคนที่ยืนค้ำหัว
นารุโตะมองร่างบางที่จนมุมด้วยสายตาเย็นชาใบหน้าเรียบนิ่งในมือถือโซ่ที่ล่ามกับข้อเท้าอีกฝ่ายเขานั่งยองๆให้อยู่ในระดับสายตาของซาสึเกะและยื่นมือไปจับใบหน้าสวยนั้นขืนให้หันมองเขาตรงๆก่อนที่เขาจะยื่นหน้าไปใกล้หน้าอีกคนจนรับรู้ถึงลมหายใจที่เป่ารดอยู่ตรงหน้าซาสึเกะจ้องนารุโตะไม่วางตาแต่เมื่ออดีตเพื่อนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก็ถึงกับเบี่ยงหลบแต่เพราะมือของนารุโตะที่ขืนใบหน้าเขาไว้จึงขยับไม่ได้ ซาสึเกะหลับตาแน่นเตรียมพร้อมที่จะโดนนารุโตะจูบแต่เวลาผ่านไปกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาจังหวะเดียวกับรับรู้ถึงการสัมพัสที่หน้าผากริมฝีปากของนารุโตะประทับที่หน้าผากของเขาเบาๆราวกับจะปลอบใจแต่ลึกๆเขาก็ปฏิเสธว่ามันไม่ใช่
“นายกลัวฉันจริงๆสินะ” นารุโตะพูดลอยๆและช้อนร่างซาสึเกะขึ้นทำให้คนโดนอุ้มตกใจเล็กๆ ก็สมควรจะกลัวอยู่หรอกก็เมื่อวาณเขาทำโดยไม่สนใจคำพูดของอีกคนเลยนี่นา นารุโตะอุ้มซาสึเกะออกจากห้องเดินไปยังห้องเดิมที่เขาพาซาสึเกะมครั้งแรกระหว่างทางซาสึเกะก็ดิ้นไม่หยุดแถมยังแหกปากด่าเขาเพื่อให้เขาปล่อยเจ้าตัวลงก็รู้ว่าเดินเองได้แต่มันไม่ทันใจนี่มันน่าหงุดหงิด...
"ปล่อยนะเจ้าเซ่อ!!"
"นายเจ็บอยู่ไม่ใช่รึไงเห็นเดินกระเผกๆตั้งแต่แรกแล้ว" ใช่ตอนแรกที่เขาอุ้มซาสึเกะก็เพราะรำคาญตาแค่นั้น เมื่อมาถึงห้องนี้เขาก็ไล่ซาสึเกะไปอาบน้ำพร้อมกับปาผ้าขนหนูให้อีกต่างหาก
ซาสึเกะมองนารุโตะเคืองๆแต่ก็ยอมไปอาบยังไงเขาก็ยังไม่อยากโดนเหมือนเมื่อวาณแค่ครั้งเดียวคนอย่างเขาก็พูดรู้เรื่องแล้วน่าซาสึเกะเดินเข้าห้องน้ำระหว่างนั้นนารุโตะก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกรอสักพักสายก็รับ
“โทษทีนะวันนี้ฉันไม่ว่างช่วยไปแทนได้มั้ย...ใช่ทั้งหมดนั่นแหละจัดการซะ...ฉันอยู่ที่นี่อยู่ใกล้กว่ายังไงป้อมปราการสุดท้ายมันก็ต้องเป็นฉันอยู่ดี...ฝากด้วยนะ...เออ” จากนั้นจึงวางสายไปและเดินไปเปิดประตูห้องน้ำทั้งๆที่อีกคนยังอาบไม่เสร็จ
“ไอ้บ้า!หัดเคาะประตูก่อนสิเจ้าเซ่อ!”
นารุโตะเปรยตามองร่างบางนิ่งๆหยดน้ำที่เกาะตามร่างบางๆนั้นช่วยเพิ่มความชุ่มชื้นให้ผิวแถมน้ำอุ่นๆนั้นยังขับให้ผิวที่ขาวชมพูอยู่แล้วยิ่งขึ้นสีมากขึ้นเรือนผมสีดำเปียกลู่ลงแนบใบหน้าเป็นใบหน้าที่งดงามทุกอย่างที่เป็นซาสึเกะมันน่ามองไปหมดนารุโตะยิ้มบางๆมุมปากก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ซาสึเกะซึ่งร่างบางก็ถอยห่างแน่นอนแต่ข้อมือก็ถูกจับเอาไว้ได้ซะก่อน
ร่างสูงโน้มใบหน้าเข้าใกล้ซอกคอของร่างบางและฝังเขี้ยวลงบนคอนั้นเบาๆทำให้ซาสึเกะหลุดร้องด้วยความตกใจเขาดูดเม้มซอกคอขาวๆของอีกคนจนเป็นรอยและแน่ใจแล้วว่ามันจะไม่หายไปง่ายๆอย่างน้อยก็ใช้เวลาสัก2-3วันถึงจะหายและจึงผละออกมาพร้อมกับปล่อยมืออีกคนให้เป็นอิสระก่อนจะหันหลังเดินกลับออกไปโดยทิ้งท้ายไว้ว่า
“เมื่อวาณลืมทำรอยไว้นะ”
และปล่อยให้อีกฝ่ายโวยวายใส่ด้วยความอารมณ์เสียแต่ก็แค่นิดเดียวนั่นแหละเพราะตามคาแร็คเตอร์คือเจ้าของร่างบางเป็นพวกไม่พูดมาก
สักพักซาสึเกะก็ออกมาพร้อมกับชุดเดิมที่นารุโตะบังคับให้ใส่วันนี้คือชุดของไอ้นารุโตะกางเกงขายาวแค่คลุมเข่าสีขาวและผ้าเช็ดผมหนึ่งผืนนารุโตะจ้องมองร่างบางก่อนจะตัดสินใจดึงร่างนั้นลงไปนั่งบนตักซึ่งมันทำให้ซาสึเกะแปลกใจอีกครั้งให้ตายเถอะนารุโตะทำเขาใจแทบวายหลายรอบแล้วนะวันนี้
นารุโตะมองซาสึเกะที่นั่งอยู่บนตักเขาด้วยสีหน้านิ่งๆพลันก็ถอนหายใจออกมาและจับผ้าขนหนูนั่นเช็ดผมเปียกๆของซาสึเกะคนบนตักก็ยอมอยู่นิ่งๆให้นารุโตะเช็ดให้จนแห้งดีนารุโตะวางผ้าขนหนูลงบนเตียงก่อนจะแกล้งซาสึเกะอีกรอบโดยการกอดร่างนั้นไว้แน่นๆรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่ซาสึเกะตัวเล็กกว่าที่คิดมือนั้นเริ่มเลื้อยเข้าไปในสาบเสื้อและเลื่อนขึ้นไปเรื่อยๆจนซาสึเกะรู้ตัวและจับมือเขาเอาไว้ใบหน้าสวยหันมองเขาอย่างฉุนๆ
“อย่ามาจับนะเจ้าโง่”
“หึ…”
ตุบ!
เพียงชั่วพริบตาร่างของเขาก็ถูกกดลงบนเตียงจะมุดหนีก็ไม่ได้เพราะนารุโตะเอามือกันเอาไว้ปิดทางหนีทั้งหมด นารุโตะจะรุกเขาไปถึงไหนในเมื่อเมื่อวาณก็ได้เขาไปแล้วนี่ยังจะเอาอะไรกับเขาอีก นารุโตะยิ้มมุมปากและโน้มหน้าจนชิดหน้าซาสึเกะจากนั้นจึงพูดออกมาเบาๆ
“ซาสึเกะ...ฉันไม่ไหวแล้วว่ะ” ซาสึเกะเลิกคิ้วก่อนจะถูกจับมือโดยนารุโตะนารุโตะเอามือซาสึเกะมาจับตรงเป้าตัวเองก่อนจะแสยะยิ้มให้เหมือนเมื่อคืนไม่มีผิดเพี้ยนเขารับรู้ได้ถึงการแข็งตัวของแก่นกายอีกคน ซาสึเกะเมื่อรู้แล้วนารุโตะมันคิดจะทำอะไรจึงดิ้นหนีอย่างสุดแรงพลักได้ก็พลักเจอช่องว่างที่จะถีบก็ถีบแต่ทั้งหมดที่พยายามทำมันศูนย์เปล่าเพราะนารุโตะจับเขาตรึงไว้กับเตียงเรียบร้อยซาสึเกะมองหน้าอดีตเพื่อนสื่อทางสายตาได้ประมาณว่าเขาขยะแขยงเป็นที่สุดและอยากให้นารุโตะหยุดการกระทำทั้งหมดซะนารุโตะโน้มหน้าลงมาเรื่อยๆจนร่างบางต้องยกแขนกันร่างนารุโตะไว้ก่อนจะเปร่งเสียงพูดอย่างยากลำบาก
“ไอ้บ้า!ก็ไปช่วยตัวเองสิ!”
“ทำกับนายมันสนุกกว่านี่หว่า”
..........................................................................................
ตัด ฉับ ฉับ กร๊ากกกกกกก ค้างล่ะสิ(โดนรุมตบ) พล๊อตมันคิดออกก่อนเรื่องท่านประธานอ่ะ55
เอาเถอะบางคนปิดเทอมแล้ว จะพูดไรดีหว่าไม่มีอะไรจพูด55
รู้สึกอิโตะหื่น= =....ขอตัวเลยดีกว่า
ซียู♥
ความคิดเห็น