คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chapter 1
อ่าฮะ!หลังจากกินอะไรกันเสร็จแล้วพวกผมก็ต้องมาฟังพวกพี่แกว๊ากใส่ต่ออืมมมมมมมมม มันน่าเบื่อนะครับสำหรับผมแต่ดูเหมือนคุณเพื่อนคนอื่นๆและพวกปีหนึ่งที่เหลือมันก็ทำหน้าเคลียดกันทั้งนั้นคงมีแต่ผมล่ะมั้งที่นั่งขำอยู่คนเดียวแต่มันตลกจริงๆนะพี่แกว๊ากทีไม่ได้เข้ากับหน้าหวานๆนั่นเลย!และฮินาตะจังที่นั่งอยู่ข้างๆผมก็ไม่ได้ต่างจากช่วงก่อนพักถึงจะร้องไห้ไม่หนักเท่าก่อนหน้านี้แต่ก็ร้องอยู่ดีผมเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะลูบหลังปลอบ กูจะเจอรักแท้ก็คราวนี้แหละ ฮ่าฮ่า น่ารักที่สุดอ่ะฮินาตะหันมามองผมแล้วก็ร่ำไห้ต่อไปโดยมีผมลูบหลังปลอบเนียนๆ
หลังเลิกพิธีว๊ากน้อง(ห๊ะ?)ผมก็เดินไปโรงอาหารต่อต้องหาอะไรลงท้องมันหิวว่ะครับ จูโกะกับซุยเงสึก็ตามมาด้วยแต่ไอ้พวกนั้นน่ะชั่งเถอะรู้แต่ผมหิวข้าวหิวขนมมาก!!!ก็พอผมรีบเดินเข้าไปในร้านขนมแล้วเลือกของกินทันทีได้ของกินเล่นมาอยู่สองสามถุงพร้อมกับได้ใจของสาวร้านขายขนม วะ!มหาลัยนี้แม้แต่คนขายข้าวยังสวยเลยวุ่ย! ผมกับพวกจูโกะเดินมานั่งโต๊ะเดิมเมื่อช่วงพักผมคาบแท่งป๊อกกี้ไว้ในปากรอสาวมากินเอ๊ย!คาบไว้เฉยๆนั่นแหละครับแล้วก็กัดมันทีล่ะคำจนหมดกินไปเรื่อยๆเพราะวันนี้ไม่รีบกลับบ้านบังเอิญจริงวันนี้พ่อกับแม่ผมไม่อยู่เขาไปฮันนีมูนกันครับซึ่งไอ้ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร วันนี้เลยไปนอนกับพี่สาวสุดสวยของผมได้พี่ซัสสึกินั่นแหละเขาอยู่บ้านข้างๆผมน่ะ
จริงดิวันนี้พี่อิทาจิกลับมาแล้วนี่หว่าจะไปนอนกับใครดีล่ะคราวนี้ที่ผมคิดมากนี่ไม่ใช่อะไรหรอกครับเมื่อกลางวันแม่ผมโทรมาบอกว่าลืมเอากุญแจบ้านไว้ให้แล้วมันก็เลยเป็นเหตุให้ผมมานั่งกลุ้มอยู่นี่ไงส่วนพี่อิทาจิน๊านทีกว่าจะกลับบ้านเขาอยู่คนละบ้านกับผมครับ!เพราะมันใกล้ที่ทำงานมากกว่าแล้วบังเอิญอยู่ใกล้ๆมหาลัยด้วย อืมมมมมมมมม.....โอเควันนี้ไปนอนบ้านพี่อิทาจิแล้วกัน
..............................................................................
ร่างสูงเรือนผมสีทองเด่นเดินเร็วๆไปยังห้องที่อยู่ในสุดของคณะวิศวะมือหนากำแน่นกัดฟันกรอดๆอย่างโกรธเกลี้ยวเขาเกลียดมากไอ้วิธีการห่วยๆเสื่อมๆของพี่ชายฝาแฝดเขาดวงตาสีฟ้าเข้มยิ่งเข้มขึ้นด้วยอารมณ์ฉุนขาด ร่างสูงกระชากประตูห้องประธานนักศึกษาออกพร้อมกวาดตามองเร็วๆไปยังโต๊ะของประธานเห็นร่างสูงพอๆกับตนนั่งอยู่ใบหน้าและดวงตาที่เหมือนกันคงจะไม่มีใครแยกออกหากคนที่นั่งอยู่ไม่ได้มีเรือนผมสีดำ
ปึ่ง!!
"ทำอะไรของพี่เนี่ย!!!" ร่างสูงตบโต๊ะเสียงดังยืนคล้ำหัวคนเป็นพี่ คนเป็นพี่เงยหน้ามองแล้วยิ้มเหยียดๆให้พร้อมยกมือขึ้นเท้าคางกับโต๊ะ
"อะไร?ฉันทำอะไรเหรอ?"
"อย่ามาทำไขสือ!ถ้าจะให้ผมเป็นรองประธานก็หัดปรึกษากันก่อนสิเฟ้ย!แล้วผมก็ใช่ว่าจะเรียนเก่งซะหน่อย"
"ฉันต้องการผลงานไม่ใช่คำพูดแก้ตัวปัญญาอ่อนของนายนารุโตะ"
"อ้าว???!!สวยสิครับไอ้คุณพี่ว่าน้องปัญญาอ่อนมึงก็เหมือนกันนั่นแหละ" นารุโตะย้อนกลับด้วยใบหน้าทะเล้นตามนิสัยตัวเอง 'เมนมะ'ขมวดคิ้วก่อนกระตุกยิ้มหวานให้
"มึงจะทำอะไรครับไอ้คุณน้อง?" สิ้นคำพูดของเมนมะนารุโตะก็แสร้งยิ้มกลับทันทีเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะทำยังไงกับพี่ที่แสนเอาแต่ใจของตัวเองคนนี้ดี
"หึ!คอยดูเหอะ!!" ตอบกระชากเสียงก่อนสบตาพี่ชายตัวเอง เมนมะลอบยิ้มบางๆและลุกขึ้นจากเก้าอี้เขาเดินนำหน้านารุโตะออกจากห้อง ในขณะที่นารุโตะเพียงมองตามแผ่นหลังของพี่ชายออกไป
…………………………………………………………………………
ครับ! ณ ตอนนี้ผมกำลังจะเดินไปคืนหนังสือที่ห้องสมุด...อืมคือเจอพี่สาวระหว่างทางไปหน้ามหาลัยพี่เขาขอ(บังคับ,ข่มขู่)ให้ผมไปคืนหนังสือนี่ที่ห้องสมุดให้หน่อยสรุปกูต้องเดินกลับเข้าไปในมหาลัยใช่มะ?ซึ่งผมไม่สามารถปฏิเสธพี่สาวคนนี้ได้เพราะผมจีบเพื่อนพี่เขาอยู่!!แล้วถ้าผมไม่ทำตามคำสั่งพี่แกจะเอารูปตอนเด็กๆของผมไปประจาน มันคงไม่น่าอายเท่าไหร่หากรูปที่ว่ามันไม่ใช่รูปตอนไปงานเลี้ยงแล้วผมโดนเค้กปาใส่หน้าจังๆแล้วไอ้ตากล้องมันก็เทพชิบหายดันถ่ายได้จังหวะพอดีแหม่! ไม่อะไรหรอกครับมันเสียฟอร์ม!!
“โทษครับพี่สาว…สมุดเล่มนี้จากพี่ซัสสึ...”
“อ้าว??!!!ซัสสึกิจังไม่ได้แวะมาที่นี่ซะนานเลยนะคิดถึงจังเลย!!” พี่แกว่าน่าระรื่นและหยิบหนังสือที่ผมยื่นให้ไปเก็บที่พร้อมกับเช็ควันเวลาที่คืนว่าตรงกำหมดมั้ย? รึเปล่า?ผมไม่รู้แฮะไม่ค่อยยืมหนังสือเพราะปกติอยากได้เล่มไหนผมจะซื้อมาเลยเมื่อกี๊พี่แกพูดว่าซัสสึกิจังใช่มั้ยครับ...คงเข้าใจผมผิดคิดว่าเป็นพี่ซํสสึกิแหง
“ว่าไงนะ!งานพวกนั้นมึงก็ทำเองได้ไม่ใช่รึไง?”
“กูก็มีหน้าที่อย่างอื่นทำเหมือนกันมึงเป็นน้องเป็นรองประธานแค่นี้ช่วยกูไม่ได้?!!”
“งานม่อหญิงน่ะสิไอ้สัส!”
“มึงว่าไงนะ!!”
“ตายแล้วอย่ามาทะเราะกันในห้องสมุดสิยะพวกนาย!!!” พี่สาวบรรณาลักษณ์ตวาดใส่คนทั้งสองที่เดินเข้ามาในห้องสมุดพร้อมส่งเสียงโวยวายทะเราะอะไรกันก็ไม่รู้ สองคนนั้นหันมามองพี่สาวก่อนจะสบัดหน้าไปคนละทางไอ้หัวดำหัวทองพวกนี้มันคงไม่มีอะไรทำสินะครับ
“เฮ้อ!ทะเราะกันทุกวันไม่เบื่อบ้างรึไงนะพวกนี้!” พี่แกถอนหายใจเบาๆ พี่สาวครับถอนหายใจบ่อยๆเดี๋ยวความสุขก็หายหมดหรอก
“พี่คงเหนื่อยแย่เลยนะครับ ว่างๆให้ผมมาช่วยทำงานมั้ย?^^” ผมว่าพลางโปรยยิ้มหวานใส่ทันที จีบครับจีบสวยสาสสสสสสบรรณาลักษณ์ยังสวยอ่ะมหาลัยนี้มันคัดหน้าตาเข้ารึไงฟระ!
“ฮะ ฮะ ชั่งเถอะจ้ะเห็นสองคนนั้นเขาทะเราะกันทุกวันแบบนี้แต่ก็เป็นพี่น้องฝาแฝดที่รักกันดีนะ” แฝดเหรอ? เออกูก็ว่าหน้าแมร่งเหมือนกันอย่างกับแกะ!ไม่เหมือนกันแค่สีผม ผมย่นจมูกหันมองสองคนที่กลายเป็นตัวประกอบข้างหลัง...เอ๊ะ?! หน้าคุณมึงคุ้นๆนะ...
“เฮ้ย!!!!!//เฮ้ย!!!” ตกใจกันไปกูจำได้ละไอ้เวรนี่นี่เองที่มันจูบผมเมื่อกลางวันหนอยแก!ยังมาทำหน้าระรื่นแบบนี้อีก! มันก็ดูท่าทางตกใจไม่น้อยในขณะที่ผมตีหน้าบึ่งใส่มันเรียบร้อย เดี๋ยวมึงเจอกูคิดบัญชีแน่!!(กดเขาให้ลงก่อนเถอะ!)
“ใครอ่ะรู้จักเหรอเมนมะ”
“เรียกกูพี่สิ”
“มึงเรียกกูว่าน้องก่อนสิ!” แฝดน้องไม่ยอมแพ้แล้วไอ้สองตัวมันก็เถียงกันอีกรอบซึ่งผมที่อยู่หน้าประตูก็ค่อยๆปรีกตัวหนีออกมาทันทีกูไม่อยู่ให้มันจูบอีกรอบหรอกครับไอ้โฮโม! หลังจากผมหนีออกมาได้แล้วผมก็มุ่งหน้าไปยังหน้ามหาลัยทันทีแล้วอีห้องสมุดมันก็ดันอยู่หลังมหาลัยโว๊ะ!แล้วทางจากหลังไปหน้าก็ไม่ได้ใกล้ๆให้จีบสาวร้อยคนยังเร็วกว่าอีกให้ตายเถอะ! ขณะที่ผมกำลังเดินผ่านซอยเล็กๆระหว่างอาคารสองอาคารร่างของผมก็โดนมือดีที่ไหนไม่รู้ฉุดเข้าซอยไปแล้วครับ!! โอ๊ย!ทำไมวันนี้กูโชคร้ายจังวะ!!
“ปล่อย!!”
“เงียบ!” แน่ะ!บอกไม่พอมันยังเอามือมันมาปิดปากผมซะแน่นเพื่ออัลไล?ผมแกะมือมันออกแรงๆซึ่งคราวนี้มันก็ยอมปล่อย ขอดูหน้าหน่อยดิ๊!
“…”
“…”
“ไอ้สัส!!!”
“ด่ากูเหรอ!”
“เออ!” ด่าหมาแถวนี้มั้งมึงเป็นหมาหรือคนล่ะ เจออีกแล้วครับไอ้หมอนี่มันจะไม่ยอมเลิกจองร้างจองผรานผมเลยใช่มั้ย?ใครก็ได้เถอะเอามันไปเก็บทีกูไม่อยากเจอมันพูดตามตรงคือกูรู้สึกไม่ถูกชะตากับมึงตั้งแต่แรกพบละ แน่ะๆยังมามองอะไรติดหน้ากูเหรอครับ?
“มึงเป็นใคร”
“คน” คิ้วหมอนั่นกระตุกนิดๆ อ้าว?!ผมพูดไรผิดอ่ะ มันถามว่าผมเป็นใครผมเป็นคนไงครับเป็นมนุษย์คนนึงบนโลกนี้ไงจะให้ผมตอบว่าผมเป็นเมียมันรึไงล่ะ?
“กวนตีน” มึงพูดคำนี้ออกมาได้หน้านิ่งมากกูนับถือ!ช่วยใส่อารมณ์หน่อยก็ได้นะ มันเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ผมในขณะที่ผมก็ถอยหลังไปเรื่อยจนชิดผนัง สองมือของผมกำสายกระเป๋าสะพายข้างของตัวเองแน่นเชิดหน้าเผชิญกับมัน
“...”
“ดีๆ มึงเกี่ยวข้องอะไรกับซัสสึกิ” กูเป็นญาติห๊างห่างห่างมันอ่ะครับมึง
“ทำไมกูต้องบอกมึง?” ผมเป็นพวกชอบเอาชนะครับแล้วกับพวกที่ไม่ชอบขี้หน้าผมจะไม่ยอมทำตามมันเด็จขาด คิ้วมันกระตุกอีกรอบครับแล้วหน้ามันก็นิ่งมากสองแขนมันยกขึ้นดันผนังข้างหลังผมและนั่นก็เหมือนกับกรงเล็กๆที่กำลังขังผมอยู่
“บอก-มา” มันกดเสียงต่ำพูดเน้นทีละคำ บอกให้โง่รึไงผมกรีดเรียวปากยิ้มให้มันแบบใครเห็นก็นึกอยากต่อยพูดง่ายๆคือยั่วโมโห เอ๊า! มีปัญญาเค้นจากกูได้ก็ทำ!!
“ไม่-บอก”
“ไม่บอกใช่มั้ย?งั้นมึงจำใส่หัวมึงไว้นะคนที่เป็นผัวมึงชื่อเมนมะ!!!” สิ้นคำพูดมันก็ยื่นหน้ามาจูบผมอย่างรุนแรงผมพยายามใช้แรงทั้งหมดผลักมันออกแต่แมร่งขยับนิดเดียวมึงเป็นควายเหรอ?!!!แรงเยอะเกินไปละแล้วมึงไม่ต้องแทรกลิ้นเข้ามา!!!ไม่เข้าใจเว้ยจูบเฉยๆก็ได้แทรกเข้ามาหาขนมหวานรึไงเสียใจบังเอิญมันลงไปอยู่ในท้องกูหมดแล้ว!! เมนมะถอนริมฝีปากตัวเองออกและจ้องหน้าผมที่อยู่ๆก็แดงเถือกไปถึงหู นี่กูเป็นอะไร้!!นี่กูอายมันเหรอไม่มีทาง!!!!
“หอบเชียว...เขินเหรอมึง”
“เขินบ้านพี่มึงสิ!!” ผมคะคอกใส่มันและผลักร่างมันออกคราวนี้มันยอมปล่อยผมซึ่งผมก็วิ่งออกมาทันทีโดยมีเสียงมันไล่หลังมาว่า
“กูมีแต่น้อง!!!” ไอ้สาสสสสสสสสสสส!มิทราบว่าใครถาม!มันเป็นประโยคที่ไม่ต้องการคำตอบอ่ะมึงเข้าใจม้ายยยยยยยย!!!
...............................................................
อ่าค่ะสวัสดีค่ะเม้นน้อยลงทุกวันT^Tเรื่องหมาน้อยเราตันแล้วอ่าฮือฮือ
ทำไงดีหว่าเอาเถอะเราไม่เคร่ง555วันนี้อัพดึกขอตัวนะคะ
เม้นกันเยอะๆนะ^O^
ความคิดเห็น