[Fic Naruto NaruSasu] Sadistic Love นายหนีฉันไม่ได้หรอก!!

ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 16 : กังวน

16

กังวน

 

       ผลั่ก!!

       “อุ๊บ”

  เสียงหลุดร้องด้วยจุกพร้อมกับร่างที่ปลิวลงไปกองกับพื้นเพราะแรงถีบของขาเล็กเรียวของอีกคน ร่างสูงกุมท้องตัวเองที่โดนโจมตีตอนเผลอเห็นตัวเล็กกว่าแรงน้อยกว่าแต่เท้าหนักไม่ใช่เล่น นารุโตะมองซาสึเกะด้วยใบหน้าเจ็บปวดผลที่ได้กลับมาคือร่างบางจ้องหน้าเขากลับด้วยแววตาโมโห

       “ทำบ้าอะไร?”

       “นายนั่นแหละทำบ้าอะไร” ซาสึเกะย้อนกลับและทำท่าจะลุกหนีหากแต่ร่างสูงเร็วกว่าเขาคว้าข้อเท้าของอีกร่างและออกแรงกระชากเต็มแรงจนร่างบางไถลมาอยู่ภายใต้อาญัติของเขาอีกครั้ง

       “ฉันบอกฉันบอกแล้วนี่ว่าอย่าคุยกับใคร”

       “เออ!ได้ยินแล้วน่าไม่ต้องย้ำหรอก” ซาสึเกะว่าและทำท่าจะใช้ขาอีกข้างที่ว่างอยู่ถีบร่างสูงออกไปจากตัวซะแต่ถ้าหากนารุโตะโดนลูกถีบนี้ก็คงไม่ใช่นารุโตะแล้วล่ะร่างสูงจับขาอีกคนไว้ก่อนที่จะโดนถีบทำให้ซาสึเกะทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่พอใจปนเจ็บใจที่ร่างสูงรู้ทันเขา “แล้วใจคอนายจะทำฉันอย่างเดียวเลยรึไงหัดมีเหตุผลบ้างได้มั้ยบางเรื่องมันก็ไม่ได้หนักหนาอะไร...”

       “ถ้าเป็นเรื่องของนายทุกเรื่องหนักหนาสำหรับฉันที่สุดนั่นแหละ” นารุโตะพูดด้วยสีหน้าจริงจังจนอีกร่างชะงักกึกหยุดดิ้นไปในทันทีร่างบางหันหน้าไปทางอื่น

       “ซาสึเกะ?”

       “งั้นก็เลิก…หึงไม่เข้าเรื่องสักทีสิ” ประโยคหลังซาสึเกะพูดเบาจนแทบจับใจความไม่ได้แต่เป็นเพราะในบ้านหลังนี้มีเขากับนารุโตะแค่สองคนจึงเป็นไปได้ง่ายที่นารุโตะจะได้ยินที่เขาพูดไม่ว่ามันจะเบาขนาดไหนก็ตามแน่นอนว่าเมื่อได้ยินประโยคสั้นๆเมื่อครู่นี้นารุโตะเบิกตามองอย่างอึ้งๆเพราะไม่เคยนึกว่าร่างบางจะพูดกับเขาและยังหน้าแดงอีกตะหากแบบนี้ใครจะอดใจไหวล่ะ?

       “หืม?...ฉันกับนายเป็นแฟนกันตอนไหนนะ?” นารุโตะเลิกคิ้วและจ้องมองร่างบางที่ชะงักกึกเหมือนเพิ่งจะนึกได้ ซาสึเกะหน้าแดงแปร๊ดเพราะความอายปนโกรธเขาดันพูดอะไรแบบนั้นออกไป...ยอมรับว่าถึงจะมีความรู้สึกดีๆให้นารุโตะก็เถอะแต่ก็ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะมีให้เขาหรือเปล่า

       “แล้วใครบอกเป็นแฟนล่ะ?”

       “อ้าว?! ก็เมื่อกี๊บอกฉันหึงนี่”

       “ฉะ...ฉันก็พูดไปงั้นแหละนายโมโหอะไรนักหนาล่ะ?” นารุโตะเงียบสายตายังคงจ้องมองร่างบางใต้อาญัติด้วยสายตานิ่งๆก่อนจะใช้มือกระชากคอเสื้อซาสึเกะออกและโน้มหน้าลงไปขบซอกคอระหงส์นั่นทันทีโดยที่ร่างบางยังไม่ทันตั้งตัวหรือร้องห้ามสักแอะซาสึเกะได้แต่เสมองใบหน้าคนข้างๆอย่างไม่เข้าใจแต่ร่างกายกลับขยับไปเองอีกแล้วมือเล็กยกขึ้นลูบผมสีทองของอีกร่างเบาๆและยอมอยู่นิ่งๆเผื่อว่าร่างสูงจะยอมปล่อยแน่นอนว่านารุโตะไม่มีทางปล่อยร่างบางไปเขาใช้เขี้ยวเล็กๆของตัวเองขบกัดซอกคอขาวนั้นราวกับกำลังชิมรสของเหยื่อผู่โชคร้าย...

       “นารุโตะ…”

       “…”

       “ออก…” ซาสึเกะเริ่มดิ้นและนิ้วหน้าด้วยความเจ็บเพราะเขี้ยวของนารุโตะมันเริ่มฝังลึกลงไปมากขึ้นเรื่อยๆมือสองข้างเริ่มทุบตีร่างสูงน้อยๆความเจ็บช้าแผร่ไปทั่วรอบคอความอึดอัดเพราะถูกคร่อมยิ่งเพิ่มขึ้นความร้อนเข้าปกคุมร่าง “หยุด…”

       “…”

       “เฮ้ย!” ซาสึเกะทนไม่ไหวร่างสูงไม่ได้ยินที่เขาพูดหรือทำเป็นไม่สนใจที่เขาพูดกันแน่บอกให้หยุดฟังไมรู้เรื่องหรือไงกันผลที่ได้คือทักเรียกสติร่างสูงกลับมา

         “อะไร?” นารุโตะหยุดกัดคออีกคนและเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยความไม่สบอารมณ์สุดๆ ซาสึเกะใช้สองมือดันอกอีกฝ่ายออกและค่อยๆพยุงร่างตัวเองลุกขึ้นนั่งดีๆ

       “อยะ...อย่าทำ อะไรไม่เป็นเรื่องสิอีกอย่าง...ซากุระอยู่ข้างนอกคงเป็นห่วงแย่แล้ะ อื้อออ” พูดยังไม่ทันจบประโยคอีกฝ่ายก็เอามือมาปิดปากร่างบางเอาไว้ส่งผลให้เสียงที่ออกมากลายป็นเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอแทน ซาสึเกะพยายามแกะมือนารุโตะออกแต่มันไม่ได้ทำให้มือนั้นขยับออกจากปากของเขาแม้แต่น้อยนารุโตะยิ้มให้ร่างบางและโน้มหน้าลงกระซิบข้างหู

       “อ๋อ...เข้าใจละไม่อยากให้ซากุระได้ยินเสียงสินะงั้นจะรีบทำให้เสร็จๆละกัน” ว่าก่อนจะแสยะยิ้มให้ซาสึเกะและขืนกดร่างบางลงกับพื้นเสื่อทาทามิอีกรอบ

       “อื้อออออออออ!!!” ซึ่งร่างบางก็ได้แต่ร้องห้ามและปฎิเสธสุดชีวิตว่าสิ่งที่เขาหมายถึงไม่ได้เป็นแบบนี้เสียหน่อยมือเล็กก็ยังคงฝืนแกะมือใหญ่ของอีกคนออกอย่างไม่ละความพยายาม

       “อยู่นิ่งๆได้มั้ย?!”

       “อื้ออออ อื้อ!! อื้อออออ” คนตัวเล็กได้แต่ด่าร่างสูงแต่เสียงที่ออกมามันกลับฟังไม่ได้ศัพท์เลยสักประโยค ขาที่ยังว่างกะจะถีบร่างสูงให้กระเด็นเสียแต่ว่านารุโตะรู้ทันและใช้ขาตัวเองทับขาทั้งสองข้างของอีกร่างไว้จนเจ็บชาและขยับไม่ได้อีกมือสองข้างเปลี่ยนจากแกะมือใหญ่ออกเป็นการชกต่อยดึงผมทองๆของอีกร่างแทนแบบไม่ออมแรงเลยสักนิดจนนารุโตะชักรำคาญ

       “โอยยยยยยยยยย!! หัดอยู่นิ่งๆเป็นมั้ยวะ!อยากให้ฉันเล่นซาดิสต์กับนายรึไง!” ว่าก่อนจะเปลี่ยนจากปิดปากอีกคนไว้เป็นรวบข้อมือทั้งสองข้างขึ้นกดไว้เหนือหัวและตะคอกใส่เสียงดังจนร่างบางเงียบกริบ

       “ก็จะทำทำไมล่ะ! รองมาเป็นฝ่ายรับดูบ้างมั้ยฮะ!จะได้รู้ว่ามันเจ็บแค่ไหนเวลานายใส่มันเข้ามาอ่ะ!!” ซาสึเกะขึ้นเสียงใส่กลับอย่างเหลืออดในหัวร่างสูงมันคิดแต่เรื่องsexรึไง!แถมยังโมโหในเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก

       “อะไร? ตอนใส่เข้าไปนายก็รัดฉันจนจุกเหมือนกันแหละ”

       “งั้นก็มีผลเสียทั้งคู่นั่นแหละไม่ต้องทำ จบ!”

       “แต่เวลาเห็นหน้านายตอนถึงจุดสุดยอดมันน่ารักมากเลยนี่หว่า”

       “ห๋า?” นารุโตะโน้มหน้าลงไปจูบปากบางเร็วๆและมองหน้าอีกคน

       “ฉันชอบหน้านายแบบนั้นอยากเห็นทุกๆอารมณ์ของนาย...” เมื่อได้ยินประโยคนี้ร่างบางถึงกับเอ๋อไปครึ่งวินารุโตะเนี่ยนะ?หรือว่าร่างสูงตรงหน้าเขานี่โรคจิต? เอ๊ะ มันโรคจิตตั้งแต่ลากเขามาปล้ำแล้วนี่หว่า

       “ไอ้ซาดิสต์”

       “แล้วไง”

       “หนวกหูปล่อยฉัน!”

       “ไม่!”

       “ปล่อย”

       “ไม่”

       “ปล่อยเว้ย!!”

       “ไม่ปล่อย!!” ว่าก่อนลงไปกัดซอกคออีกข้างของร่างบางจนคนโดนกัดสะดุ้งและทำทุกอย่างให้ร่างสูงหยุดทำเดี๋ยวนี้แต่มันคงไม่ทันในเมื่อตอนนี้เสื้อของเขาก็เลิกขึ้นมาจนเกือบถึงหน้าอกมือสองข้างถูกรวบร่างกายขยับหนีไม่ได้แล้วทำไมเขาถึงได้...ยอมหมอนี่ง่ายๆอีกแล้วนะ

       หรือว่าเราชอบสัมพัสของนารุโตะ?

  ร่างบางปล่อยให้ความสงสัยคาอยู่ในหัวแบบนั้นเพราะสิ่งที่เขาสนใจตอนนี้คือคนที่กำลังจูบเขาไปทั่วแถมยังกักเขาไว้อยู่เรื่อยพูดอะไรก็ไม่ฟัง นี่นารุโตะแน่เหรอ?

………………………………………………………………………………………….

  ซากุระนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่ข้างนอกในใจกังวนว่าซาสึเกะจะเป็นอะไรหรือเปล่าก็ตอนที่คารินมาบอกเธอสีหน้าคารินตื่นกลัวสุดๆเดาได้เลยว่าอารมณ์ของนารุโตะตอนนั้นก็คงขุ่นมัวน่าดูและเจ้าตัวเป็นคนไม่ชอบให้ใครมีลับลมคนในที่สุดบวกกับนิสัยตอนนี้แล้วไม่รู้ว่าซาสึเกะจะโดนอะไรบ้างในช่วงเวลาแบบนี้เธอเป็นห่วงซาสึเกะสุดๆ

       แกร๊ก!...

       “ซา…นารุโตะ...”เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออกซากุระก็หลุดเรียกชื่อของเด็กหนุ่ม1ในเพื่อนร่วมทีมด้วยความดีใจหากแต่คนที่เปิดประตูออกมากลับไม่ใช่ซาสึเกะแต่เป็นนารุโตะที่ยืนหน้าบึ้งไม่ต้อนรับการมาของเธอเอาซะเลย ซากุระก้มหน้าและค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะเอ่ยถามร่างสูงตรงๆ

       “ซาสึเกะคุงล่ะ? นายทำอะไรเขา”

       “สั่งสอน” นารุโตะตอบหน้าตายและหลีกทางให้ซากุระเดินเข้ามาข้างแต่เดินเข้ามายังไม่ทันได้ก้าวเข้าไปถึงกลางบ้านเธอก็พบกับซาสึเกะที่ยืนเก้ๆกังๆแอบอยู่ข้างหลังนารุโตะร่างบางมีเพียงเสื้อตัวเดียวของร่างสูงปกปิดเรือนร่างเอาไว้ที่ต้นขายังมีน้ำกามเปลื้อนติดอยู่เป็นคำตอบให้ในทันทีว่าเมื่อครู่ทั้งคู่ทำกิจกรรมอะไรกันมาประกอบกับใบหน้าแดงๆของอีกฝ่ายด้วยแล้วแต่ที่เธอโฟกัสมากที่สุดคือโซ่ที่ร่ามข้อเท้าของร่างบางซากุระขมวดคิ้วและคิดว่านารุโตะเล่นแบบนี้อีกแล้ว?...

       “ซาสึ..เกะคุง?”

       “ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว...ฉันไม่เป็นไร” ร่างบางชิงบอกก่อนซากุระจะถามอีกก่อนจะรีบเดินตรงไปยังห้องตัวเองแต่นารุโตะเร็วกว่าเขาฉุดซาสึเกะเข้ามาหาตัวโดยไม่ไห้อีกฝ่ายตั้งตัวแม้แต่นิด ซาสึเกะตัวลอยหวือไปซบอกของอีกฝ่ายและใช้มือต่อยหน้าร่างสูงทันที เขาไม่กลัวนารุโตะอีกแล้วอย่างน้อยนารุโตะก็ไม่เคยกระทืบเขาแค่ทำให้เขาอับอายจนหมดทางสู้เท่านั้น

       "ฉันจะไปห้องน้ำ!!”

       “ไม่ให้ไป” นารุโตะตอบตรงๆโดยไม่ได้สนใจว่าซากุระที่อยู่ด้วยตรงนั้นจะมองเขายังไง “ไปต่อกันที่ห้องได้มั้ยเมื่อกี๊นายดิ้นบ่อยไม่เร้าใจอ่ะ”

       “ไม่!” ซาสึเกะก็ตอบกลับไปตรงๆและแกะมือนารุโตะออกจากเอวตัวเองก่อนจ้ำเข้าห้องตัวเองไปทันที นารุโตะมองตามนิ่งๆและเบนมาสนใจซากุระที่เพิ่งเข้ามา

       “แล้วไง?”

       “เอ๊ะ?” ซากุระทำหน้างงในขณะที่จ้องหน้านารุโตะ

       “แล้วไงรู้แล้วนี่ว่าซาสึเกะไม่ได้เดือดร้อนอะไร จะอยู่อีกรึไง” นารุโตะว่าซึ่งวิธีพูดแบบนี้มันไล่กันทางอ้อมชัดๆซากุระมุ่ยหน้าและถอดรองเท้าก่อนเดินเข้าห้องนั่งเล่นโดยไม่สนใจเจ้าของบ้านเลยแม้แต่นิด นารุโตะขมวดคิ้วเขาชักรำคาญยัยซากุระแล้วสิ

 

       ต่อมา

 

  นารุโตะนั่งดูทีวีไปพลางทำงานไปพลางและหันมองซากุระเป็นระยะๆเพราะกังวนว่ายัยเพื่อนคนนี้จะแอบพาซาสึเกะหนีหรือเปล่าในหัวตอนนี้ความคิดตีกันไปหมดเล่นเอางานไม่เดินไปไหนสักทีจนร่างสูงเริ่มเครียดไม่ต่างจากซากุระที่เริ่มกลัวนารุโตะขึ้นมาปกติคนตรงหน้าก็ไม่ค่อยปกติอยู่แล้วมาเวลานี้ยิ่งเหมือนโรคจิตเข้าไปใหญ่

       “ฮึ่ย!! อะไรยะ!จ้องเอาๆอยู่นั่นแหละฉันไม่ทำอะไรซาสึเกะคุงหรอกย่ะ!!” ซากุรtตวาดใส่อย่างเหลืออดเพราะนารุโตะจ้องจิกเธอซะเหลือเกินจนไม่เป็นอันดูรายการทีวีอย่างมีความสุขเลย นารุโตะตีหน้าตายและทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างไม่พอใจก่อนหันไปสนงานตัวเองต่อในขณะที่ซาสึเกะเปิดประตูเข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับผ้าขนหนูที่เช็fผมเปียกๆอยู่กับชุดใหม่คือเชิตสีขาวแขนยาวและกางเกงขายาวสีดำเรียกได้ว่าทั้งต้นขาและแ-นโดนเสื้อปิดซะมิดแถมยังใส่เสื้อกล้ามไว้ข้างในอีกต่างหากเรียกได้วิวสวยงามที่เดียวของนารุโตะถูกทำลายมลายสิ้น

       “มองงั้นหมายความว่าไง?” ซาสึเกะหรี่ตามองนารุโตะและเดินมานั่งตรงกลางระหว่างซากุระและนารุโตะก่อนนั่งเป่าพัดลมเช็ดผมตัวเองและดูทีวีไปพลาง

       “ก็เปล่า” และนั่งทำงานต่อไหนๆก็ตื่นขึ้นมาทำเรื่องแบบนั้นแล้วตาสว่างพอดีถึงจะเหนื่อยก็เถอะแต่งานที่ยังทำค้างอยู่ต้องส่งไปยังสำนักงานพรุ่งนี้น่ะสิ

       “ฮ้าวววววว...แล้วเธอไม่กลับบ้านเหรอ?” ซาสึเกะนั่งฮาวและเปลี่ยนประเด็นมาสนใจซากุระที่นั่งอยู่ฝั่งขวาแทน เพื่อนสาวสะดุ้งเมื่อถูกถามก็ตกใจนี่นะกำลังดูทีวีเพลินๆ

       “เออ อ๋อ ก็พวกนายนั่นแหละมาทำเรื่องแบบนี้กันจะให้ฉันไม่เป็นห่วงได้ไง?”

       “...แต่ฉันไม่เป็นไร”

       “นารุโตะมันโรคจิตถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนเลยซาสึเกะคุง”

       “เอ๊ะ?”

       “ฉันได้ยินนะ” นารุโตะถึงกับคิ้วกระตุกถ้าจะนินทากันก็ช่วยไปให้มันพ้นๆหูพ้นๆตาเขาหน่อยไม่ได้รึไงนี่อยู่ห่างกันแค่คนเดียวกั้นเนี่ยนะได้ยินทุกประโยคชัดเจนเลยทีเดียว

       “แล้วไงยะ?” ซากุระตอบกลับอย่างท้าทายเรียกให้ใบหน้าคมของร่างสูงหันควับด้วยความไม่พอใจและกำลังจะเปิดศึกกับเพื่อนสาว

       “ฉันไม่โรคจิตแค่ความชอบส่วนตัว”

       “หา!เอาอะไรมายืนยันห๊ะ!”

       “แล้วเอาหลักฐานอะไรมายืนยันว่าฉันโรคจิต”

       “ที่นายเริ่มร่ามโซ่ซาสึเกะคุงอีกแล้วนี่ไงยะ” ซากุระว่าพลางชี้ไปยังข้อเท้าของร่างบางและเถียงนารุโตะเสียงดัง

       “หึ ถ้าไม่ทำแบบนี้เธอก็เอาซาสึเกะไปน่ะสิ!”

       “ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอกเลิกกังวนอะไรไร้สาระได้แล้วตาบ้า!!”

       “ว่าไง...”

       “ฟี้..ฟี้” ก่อนที่จะได้ทะเราะกันมากกว่านี้นารุโตะกับซากุระก็ต้องชะงักเมื่ออีกร่างที่อยู่ในห้องได้เข้าสู่นิทราไปเสียแล้วแถมยังหลับลึกอีกต่างหาก ใบหน้าหวานฟุบลงกับโต๊ะโดยใช้แขนสองข้างเป็นหมอนลองศรีษะแล้วก็หลับคาโต๊ะไปเสียอย่างนั้น

       “ชิ!...ขืนเถียงกันเสียงดังซาสึเกะคุงได้ตื่นมาโวยแน่”

       “หึ!” นารุโตะสบัดหน้าไปทางอื่นและหันมองซาสึเกะใบหน้ายามหลับของอีกคน หน้าแบบนี้เพิ่งเคยเห็นเพราะปกติที่นอนด้วยกันร่างบางหันหลังให้เขาตลอดแถมบางทีคลุมโปงอีกต่างหาก นารุโตะเหม่อมองใบหน้าหวานั่นเนิ่นนานแต่จู่ๆก็รู้สึกอึดอัดเมื่อมาคิดทบทวนเรื่องราวดีๆ

       “กาอาระกลับหมู่บ้านไปรึยัง” ร่างสูงเอ่ยถามซากุระ เด็กสาวหันมองเพื่อนหนุ่มและส่ายหน้า

       “นี่ก็เกือบตี4แล้วคงใกล้ออกแล้วล่ะ” เธอตอบและทำหน้าฉงน “ถามทำไมเหรอ”

       “ยุ่ง” นารุโตะตอบเสียงเย็นเฉียบส่งผลให้ซากุระเกิดความคิดอยากจะเข้าไปอัดหน้าร่างสูงสักหมัดสองหมัด นารุโตะรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดมันยังไม่จบ...ทำไมกันนะทั้งๆที่กาอาระก็ไม่ได้มาตามรังควานซาสึเกะแล้วแท้ๆแต่ทำไมถึงสังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่องอีก

       กาอาระจะยอมขอโทษและปล่อยมือจากซาสึเกะง่ายๆขนาดนั้นเลยรึไงกัน

  ร่างสูงขมวดคิ้วนึกหลายๆเรื่องที่เกิดขึ้นทำไมกันนะทำไมเขาถึงกังวน นารุโตะปัดผมที่ปรกหน้าร่างบางออกเพื่อมองหน้าหวานๆนั้นชัดๆเขาต้องการมองหน้าและจดจำรอยยิ้มของซาสึเกะให้มากที่สุดนานที่สุดโดยไม่รู้เลยว่าการทำแบบนี้เขาจะทำมันได้เป็นครั้งสุดท้ายและจะเห็นรอยยิ้มของร่างบางเป็นครั้งสุดท้าย...

..............................................................................................................................................

       “กาอาระกลับกันได้แล้ว” คันคุโร่เรียกน้องชายที่กำลังนั่งเหม่ออยู่ริมหน้าต่างกาอาระขานรับนิดหน่อยและค่อยๆลุกขึ้นจากริมหน้าต่างเดินหยิบเสื้อคลุมและเดินตามคันคุโร่ออกจากหมู่บ้านโคโนฮะและหันกลับมามองยังประตูทางเข้าหมู่บ้านก่อนแสยะยิ้มเจ้าเลห์...

       คนอย่างฉันไม่ปล่อยของที่อยากได้ให้หลุดมือหรอกนะ...

..........................................................................................................................................

โอ้ตายมาดูอีกทีทวงฟิคเค้าเพียบ(ตรงไหนฟระ?)55ขอโทษด้วยครับที่อัพไวไม่ได้
เพราะยังไม่ปิดเทอมไม่ได้จะอ้างว่างานเยอะอันที่จริงถึงครูให้งานมาก็มีบางงานทีทำเอง
บางงานที่ลอกเพื่อนยังไงก็ส่งทันอยู่แล้วแต่ที่จะบอกคือถ้าไม่ใช่วันหยุด
สมองเราไม่แล่นจ้ะ= =มันจะมืดแปดด้านกันเลยทีเดียวต้องขออภัยสำหรับ
คนที่รอฟิคเรานะบ่องตงเกือบเผาดีนะมีสติพอ555ขอบคุณทุกกำลังใจทุกคอมเม้น
ที่ให้มานะคะ^^มาได้ขนาดนี้เพราะรีดเดอร์เลยเด๊ล่ะ555
ไม่มีไรอยากโชวลายเส้น(อยากโชวเรอะ!ห่วยจะตาย!)ใครรับไม่ได้กับลายเส้นเราก็อย่าว่ากันเลยนะ= =บ่องตงเผาสลัดๆอ่ะ555