คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 14 : ตามหา
สิ่งสุดท้าย เหลือไว้ แค่จากลา
คราบน้ำตา รอยยิ้ม เรื่องวันเก่า
ความทรงจำ แสนสุข ปนแสนเศร้า
ที่ยังอยู่ พร้อมเพื่อนเรา ก่อนวันลา
ถึงเรื่องราว จะเหลือ แค่ความหลัง
แต่มันยังเป็น ช่วงเวลาที่ ยิ่งใหญ่
คำว่าเพื่อน ไม่ใช่ผ่านมา ก็ผ่านไป
แต่จะคงอยู่ ในหัวใจ ให้เราไม่ไกลกัน
เราอาจลืม เรื่องราวในวันเก่า
แต่อย่าลืม คำว่า"เรา" จะได้ใหม
ขอให้คำว่าเพื่อน อยู่ตรงนี้ อย่าจากไป
ขอให้อยู่ กับลมหายใจ "เรา" ไปชั่วนิรันดร์
14
ตามหา
‘นายอย่าไปจากฉันอีกเลยนะ...ซาสึเกะ’ นารุโตะคิดไปพลางมุ่งหน้าไปยังประตูหลังและพยายามคิดหาวิธีต่างๆนาๆที่จะสามารถพาซาสึเกะกลับไปง่ายๆโดยไม่ต้องสู้กันคำพูดเมื่อคืนของเขาหมอนั่นลืมไปแล้วรึยังไงนะ เมื่อมาถึงก็พบว่ายามสองคนที่เฝ้าประตูนอนหมอบอยู่ นารุโตะรีบวิ่งเข้าไปเช็คดูความปลอดภัยทันทีที่ตาเห็น
“เป็นอะไรมั้ยครับ!!” ว่าพลางจับชีพจร ‘ยังมีชีวิตอยู่’ ดูเหมือนคนที่หนีไปจะไม่ได้ทำอะไรมากนอกจากทำให้ยามพวกนี้สลบ นารุโตะลุกขึ้นยืนและมุ่งหน้าออกไปทางป่าที่คาดว่าอีกคนคงหนีไปทางนั้น ขืนเป็นแบบนี้คงหาไม่เจอง่ายๆแน่ทันทีที่เข้ามาในป่าก็พบกับทางแยกมากมาย ถ้าเกิดมีจมูกดีๆแบบคิบะก็คงดีจะได้ตามเจอง่ายๆ แต่เขาไม่มีนี่เอายังไงดีล่ะ นารุโตะหยุดยืนนิ่ง แล้วเขาจะตามซาสึเกะเจอได้ยังไงกัน...
“นารุโตะ!!!” เสียงของซากุระ นารุโตะหันไปตามเสียงเรียกก็พบกับร่างของซากุระที่วิ่งมาหา นารุโตะเดินเข้าไปหาและถามไถ่ว่าเกิดอะไรขึ้น “เป็นยังไงบ้างเจอรึเปล่า” แต่หล่อนก็ชิงถามก่อนซะนี่
“ดูเหมือนหมอนั้นจะหนีเข้ามาในนี้ แต่...ฉันไม่รู้ว่าจะไปทางไหน” นารุโตะดูสลดลงไปส่วนซากุระเองก็ดูเหมือนจะหมดหนทางเครื่องส่งสัญญานที่ติดไว้ที่คอของซาสึเกะก็ดูเหมือนเจ้าตัวเขาจะแกะทิ้งไปแล้วแน่ล่ะของกระจอกพันนั้นไม่มีทางที่ซาสึเกะจะแกะไม่ออก มานึกถึงตรงนี้เธอก็นึกย้อนกลับไปที่หมู่บ้าน ใช่แล้ว
“นารุโตะ”
“หืม?”
“ตอนไปรายงานท่านซึนาเดะที่หมู่บ้านฉันบอกเรื่องซาสึเกะคุงไปด้วยเพราะงั้นถ้าจะขอคนมาช่วยหาตอนนี้ก็คงจะทัน” เมื่อซากุระเอ่ยจบนารุโตะก็เริ่มมีความหวังขึ้นมาทันที
“แล้วจะต้องทำยังไงล่ะ”
“...คงต้องรออีกหน่อยล่ะนะจะติดต่อทางไหน..อ๊ะ!! โทรศัพท์ของบ้านนี้อยู่ตรงไหน”
“ในห้องฉันก็มี”
“งั้นนายหาแถวๆนี้ก่อนนะเดี๋ยวฉันจะโทรกลับไปที่หมู่บ้านให้” ว่าจบซากุระก็วิ่งกลับเข้าไปในบ้านอีกรอบ นารุโตะพยักหน้ารับและเริ่มหาตั้งแต่แยกแรก เขาวิ่งหาร่างบางไปทั่วทั้งในพุ้มไม้บนต้นไม้ถ้ำแคบๆพูดได้ว่าหาทุกซอกทุกมุมที่อยู่แถวนี้แต่กลับไม่มีวี่แววอะไรเลย นารุโตะจึงคิดเอาเองว่าซาสึเกะคงหนีไปไกลแล้วและคงไม่ได้อยู่แถวนี้แล้ว...
.....................................................................................
ซาสึเกะหนีออกมาจากบ้านมิซากิเขาออกมาจากบริเวณบ้านได้และกำลังมุ่งหน้าไปยังสถานที่ลับที่ทีมย่อยของเขาอยู่เขาคิดว่าอยู่ที่บ้านมิซากิคงไม่มีโอกาศได้บู้จึงไม่ทำเป็นต้องใช้ดาบจึงฝากดาบนั้นไว้กับซุยเงสึถึงจะไม่ค่อยไว้ใจแต่ยังไงไอ้หมอนั่นมันคงไม่ทำอะไรแปลกๆกับดาบเขาหลอกแล้วก็ไอ้ธุระสำคัญที่ว่าก็คือมาเอาอาวุธที่ฝากไว้กับซุยนี่แหละ= = คิดจบก็มาถึงพอดีซาสึเกะก้าวเข้าไปในกระท่อมเล็กๆจะเปิดประตูทีบ้านก็แทบจะพังไม่รู้ว่าพวกเขามุดกันเข้าไปอยู่ได้ยังไง เมื่อเข้ามาก็พบกับลูกทีมสามคนที่กำลังเฝ้ารอเขาอยู่
“มาช้าชะมัดเลยให้ตายเถอะ” ซุยเงสึว่าพลางโยนดาบให้เจ้าตัว ซาสึเกะรับไว้ทันและพาดเอาไว้ข้างหลังเหมือนเดิม
“มัวไปทำอะไรอยู่เนี่ย” คารินว่าพลางลุกขึ้น
“ไม่เป็นไรนะ ซาสึเกะ” จูโกะถามด้วยความห่วงใยและลุกขึ้นยืนตามคาริน
“ไปกันรึยัง” เจ้าตัวถามพลางหันหลังตั้งใจจะเดินออกไป
“อืม” ว่าจบทีมย่อยของพวกเขาก็ออกจากระท่อมใกล้พังนั่นและมุ่งหน้าไปยังโคโนฮะ...อยากจะทำลายให้หมดไอ้หมู่บ้านบ้าๆที่ทำให้พี่เขาจะต้องทนทุกข์...ทั้งๆที่ในใจอยากจะทำให้เกิดผลเร็วๆแต่อีกใจกลับคิด..แล้วนารุโตะ...อยู่ๆความคิดบ้าๆก็แวบเข้ามาในหัว ทำไมล่ะ ทำไมเขาถึงต้องคิดถึงหมอนั่นเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย ซาสึเกะหยุดเดิน เล่นเอาลูกทีมข้างหลังงงกันถ้วนหน้า
“เป็นอะไรน่ะ ซาสึเกะ” ซุยเงสึอ้อมมาแตะไหล่ซาสึเกะ ร่างบางปัดมือซุยเงสึออกและเดินต่อไปทำให้อีกคนอดเป็นห่วงไม่ได้แต่เอาเถอะซาสึเกะจะเป็นอะไรก็ไม่ค่อยจะเกี่ยวกับเขานี่ ซุยเงสึคิด
..............................................................................................
นารุโตะคิดว่าถ้าขืนไปช้าหรือรอให้พวกคิบะมาล่ะก็คงจะไม่ทันการแน่เขาจึงตัดสินใจไปหาที่อื่นเพราะแถวนี้ไม่มี...
นารุโตะวิ่งต่อไปมุ่งหน้าไปยังที่ที่น่าจะมีซาสึเกะอยู่หาต่อไปเรื่อยๆยังไงก็ต้องหาให้เจอไม่อยากปล่อยไปอีกแล้วไม่อยากนั่งเหงาคนเดียวอีกแล้วไม่อยากกินข้าวโดยไม่มีนายอีกแล้วไม่อยากเดินซื้อของคนเดียวอีกแล้วไม่อยากห่างไปไหนอีกแล้วอยากจะอยู่ข้างๆอยากจะเป็นที่พักพิงให้อยากเป็นที่ระบายให้อยากจะเป็นหมอนให้หนุนอยากเป็นผ้าห่มอุ่นๆให้เวลาหนาว ฉันขาดนายไม่ได้จริงๆ ซาสึเกะ
“เฮ้!”
“…เฮ้ย!! คิบะทำไมมาเร็วจัง ครูคาคาชิด้วย ซาอิ...ซากุระจัง” นารุโตะที่กำลังวิ่งวุ่นอยู่หันหลังไปพบกับคนรู้จัก และครูคาคาชิกับซาอิที่ไปทำภารกิจอื่น...เสร็จกันแล้วรึไงนะ
“พวกฉันมาพร้อมซากุระน่ะแต่เพราะซุ่มตัวอยู่ก็เลยไม่รู้ตัว”
“ฉันนี่แย่จังแฮะ” ซากุระว่าลอยๆ
“แล้ว...เป็นไงมาไงถึงได้เจอซาสึเกะล่ะ” คาคาชิถามคนที่วิ่งหาอยู่ข้างหน้า
“เอาไว้ค่อยอธิบายทีหลังเถอะฮะ ผมไม่อยากปล่อยหมอนั่นไปไหนแล้ว” นารุโตะว่าก่อนจะเร่งสปีดเร็วขึ้นเล่นเอาคนข้างหลังตามกันแทบไม่ทันและเมื่อผ่านทางเลี้ยวหนึ่งจมูกคิบะก็เหมือนจะได้กลิ่น
“เฮ้..ดูเหมือนซาสึเกะจะอยู่ทางนี้นะ” คำพูดของคิบะทำให้ทุกคนหยุดนิ่งและเปลี่ยนทิศทางทันทีและเมื่อวิ่งมาอีกระยะก็เห็นกระท่อมใกล้พังอยู่ลิบๆพวกเขาเร่งสปีดอีกนิดจนมาหยุดอยู่หน้ากระท่อมนั่นเมื่อเข้าไปในนั้นก็ไม่พบใครแล้ว...
“ดูเหมือนจะเพิ่งออกไปนะยังมีกลิ่นซาสึเกะกับพวกอีกกลุ่มหนึ่งติดอยู่เลย” คิบะว่าก่อนจะออกมาจากกระท่อมเก่าๆพร้อมกับพวกนารุโตะ
“รู้รึเปล่าว่าหมอนั่นไปทางไหน” นารุโตะถามอย่างร้อนรน
“เดี๋ยวนะ…” คิบะว่าพลางดมกลิ่นไปเรื่อยๆและวิ่งไปอีกทางที่ดูเหมือนทางนั้นจะเป็นทางออกของหมู่บ้านนี้
“ทางออกหมู่บ้าน?” ซากุระพูดลอยๆงั้นแสดงว่าซาสึเกะตั้งใจจะหนีจากพวกเธอไปจริงๆสินะ คาคาชิรอบมองลูกศิษย์ทั้งสองที่บัดนี้ก้มหน้าลงต่ำ
“ซาอิ ซากุระ ไปเก็บข้าวของในบ้านของพวกเธอมาและไปรายงานกับผู้ว่าจ้างจากนั้นก็ค่อยตามพวกฉันมาแล้วกัน” คาคาชิสั่งทั้งคู่ก่อนจะพาอีกสองคนที่กำลังตามซาสึเกะไปออกวิ่งหาอีกรอบ
“ค่ะ!!” ซากุระรับคำและหันหลังกลับไปอีกทางพร้อมกับซาอิ(ที่ไม่มีบทพูดซะที) วิ่งย้อนไปยังบ้านของมิซากิเพื่อบอกกล่าวกันก่อน
“ผมน่ะ...จะไม่ปล่อยให้ซาสึเกะหนีไปมากกว่านี้แล้ว” นารุโตะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ คาคาชิกับคิบะมองหน้ากันก่อนจะช่วยกันปลอบหรือพูดอะไรสักอย่างให้กระแทกใจอีกคนเพื่อให้มันตั้งสติดีๆถ้าสติแตกขึ้นมาเดี๋ยวซวย
“เฮ้ย!!นารุโตะอยากเจอหมอนั่นเร็วๆไม่ใช่เรอะ”
“อืม”
“งั้นก็หยุดเพ้อแล้วรีบตามฉันมาเหอะ” คิบะว่าพร้อมกับเตรียมวิ่งเต็มที่ นารุโตะเงยหน้าขึ้นมาและพยักหน้าเบาๆ คาคาชิมองทั้งคู่ก่อนจะบอกให้คิบะนำทางได้ ทั้งสามเคลื่อนตัวออกจากที่นั่นมุ่งหน้าไปตามที่ซาสึเกะเพิ่งเดินผ่านเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ...
.................................................................................................
“ดูเหมือนจะมีคนตามมานะ” คารินว่า นั่นทำให้ทุกคนแทบจะหันหลังไปมองว่ามันตามมาข้างจริงรึเปล่าตามสัญชาติญาณ ซาสึเกะไม่ได้สนใจอะไรมากนักหากเป็นเวลาปกติแต่เขามั่นใจว่าต้องเป็นนารุโตะแน่ๆเพราะหมอนั่นไม่มีทางให้เขาหนีไปได้ คำๆนั้นคำพูดที่บอกเมื่อคืนเขาไม่ได้ลืมมันหรอกแต่มัน...เป็นไปไม่ได้และเขากำลังจะถล่มหมู่บ้านเชียวนะไม่มีทางจะไปตอแยกับนารุโตะหรอก หึ...กลับโคโนฮะเหรอ ก็กำลังจะกลับไปอยู่นี่ไง แต่กลับไปทำลายนะ....
“อยู่ใกล้รึเปล่า” ไม่ใช่แค่คารินแม้แต่เขาเองก็รู้ว่ากำลังมีคนตามมาข้างหลังแต่ไม่รู้เท่านั้นว่าไกลหรือใกล้ คารินขยับแว่นของเธอก่อนจะตอบ
“ก็ระยะห่างพอควรยังไงเราก็ถึงโคโนฮะก่อนดูเหมือนฝ่ายนั้นจะตามกลิ่นนายมานะ ไปทำอะไรไว้ยะ”
“เจอเพื่อนเก่าน่ะ” ซุยเงสึตอบแทนนั่นแทบจะทำให้ซาสึเกะตวัดสายตามองทันที
“หา? อย่าบอกนะว่านั่นเพื่อนนาย” คารินถามเสียงดัง
“ไม่ใช่เพื่อนหลรกน่ะ”
“ ? " ไม่ใช่เพื่อนหรืออะไรทั้งนั้นหมอนั่นก็แค่คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ซาสึเกะพยายามไม่คิดถึงนารุโตะแต่ในหัวมันกลับไม่ทำตามเลยสักนิด...
______________________________________________
‘ซาสึเกะ’
‘กินเปล่า’
‘มานั่งทำไรตรงนี้เนี่ย’
‘เฮ้ย!! แกหาเรื่องฉันเหรอ’
‘ว๊ากกกก!! ทำไมหญิงถึงสนแต่นายฟะ’
‘อะไรนะนายหาว่าฉันโง่เหรอ’
‘ซาสึเกะ...’
'ซาสึเกะ’
‘ซาสึเกะ...กลับกันเถอะ’ ในหัวมีแต่รอยยิ้มของนาย...นายทำอะไรฉัน นารุโตะ... ... ...
..............................................................................................................
สบายดีกันมั้ยเอ่ยทุกคน^O^
เจอกันใหม่นะจ๊ะซียู♥
ความคิดเห็น