ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 15 : หึง(?)
15
หึง(?)
ก๊อก ก๊อก
เคร้ง เคร้ง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูบวกกับเสียงโซ่ที่ลากไปมาอยู่ด้านในเจ้าของบ้านมิได้สนใจเสียงเคาะประตูจากข้างนอกเลยแม้แต่นิดท่ามกลางเสียงโหยหวนของร่างบางข้างในที่คล่ำครวญขอร้องให้ปล่อยและหยุดการกระทำนั้นซะโดยที่คนข้างนอกได้แต่กังวนและร้อนใจเหลือเกินใจก็อยากจะพังประตูเข้าไปช่วยแต่ทำไม่ได้เพราะยังคงลังเลเนื่องจากอีกคนข้างในบอกว่าห้ามเข้ามาเพราะมันจะเป็นอันตรายคนข้างนอกจึงได้แต่ร่ำไห้เป็นห่วงอยู่อย่างนั้น...
เมื่อวาน
“นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย? ให้ฉันใส่เสื้อนายอยู่ได้ตัวใหญ่โพล่งขนาดนี้จะทำอะไรก็ไม่ถนัด” ซาสึเกะบ่นใหญ่พลางปาหมอนใส่ร่างสูงตรงเป้าพอดีเป๊ะนารุโตะที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำและยังคงเช็ดผมตัวเองอยู่จับหมอนออกจากหน้านิดๆและเดินตรงมายังเตียงที่ร่างบางยืนกอดอกมองด้วยหน้าตาที่แสดงถึงอารมณ์โกรธ
“ก็ฉันชอบแบบนี้...มันน่ารักดี” นารุโตะว่าหน้าตาเฉยไม่ได้รู้เลยว่าประโยคเมื่อครู่มันทำให้ใครอีกคนหน้าแดงอายม้วนไปแล้ว ซาสึเกะหันเมินไปอีกทางมือเล็กข้างหนึ่งยกขึ้นจับหน้าตัวเองเล็กๆเพื่อปรามให้ตัวเองเลิกเขินได้แล้ว
“นะ...น่ารักบ้าอะไร...หนาวจะตาย” นารุโตะนั่งลงเช็ดผมและหันหน้ามองร่างบางที่ยืนคล้ำหัวเขาอยู่ด้วยความงุมงง
“หนาว? ฉันเปิดฮีทเตอร์ จะหนาวได้ไง” มาประโยคนี้ซาสึเกะก็หมดทางแก้ตัว ร่างบางลงจากเตียงและจับเสื้อนารุโตะที่ตัวเองใส่อยู่ก่อนพูดด้วยความโมโหและเขิน(?)
“ฉันใส่เสื้อนายมันได้กลิ่นนายด้วยแบบนี้จะไปมีสมาธิทำอะไรเล่า!ต้องคอยระแวงว่านายจะทำอะไรรึเปล่าหิวแล้วด้วย...ไปละ” ว่าก่อนเจ้าตัวจะรีบก้าวฉับๆไปที่ประตูแต่นารุโตะไวกว่า เจ้าของร่างสูงฉุดรั้งแขนบางเอาไว้ก่อนดึงเข้ามาใกล้จนร่างบางเซล้มไปนั่งบนตัก ซาสึเกะสะดุ้งเมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ในท่าที่เริ่มส่อร่างบางออกแรงผลักอกคนตัวสูงออกและตั้งใจจะวิ่งออกจากห้องแต่ไม่สามารถทำได้เนื่องจากนารุโตะได้กอดร่างของเขาเอาไว้เสียแล้ว ซาสึเกะกัดฟันกรอดและตั้งใจจะสับกระบาลคนตรงหน้าให้รู้แล้วรู้รอดหากแต่มือของเขาที่กำลังจะทำกลับโดนจับไว้แน่นโดยอีกคนที่ให้เขายืมตักนั่งอยู่
“อะ..อะไรล่ะ”
“เช็ดผมให้หน่อยดิ” นารุโตะว่าเสียงเนิบๆดวงตาสีครามจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีดำก่อนจะโน้มหน้าไปจูบปากคนตัวเล็กเร็วๆและผละออกมา ซาสึเกะใช้มืออีกข้างขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้ทันทีใบหน้าสวยถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงอ่อนเล็กๆ ร่างบางสบัดข้อมือที่ถูกจับออกและหันหน้าหนีไปทางอื่น
“บอกดีๆก็ได้นี่” ว่าก่อนจะย้ายตัวไปบนที่นอนและค่อยๆเช็ดผมให้ร่างสูงจากข้างหลัง นารุโตะรอบยิ้มนิดๆเปลือกปิดลงรู้สึกมีความสุขน้อยๆที่ในที่สุดร่างบางก็หายดื้อสักทีอยู่แบบนี้ตลอดไปก็ดีเหมือนกันเท่านี้ซาสึเกะก็คงรู้ถึงความเจ็บปวดตลอดหลายปีของเขาแล้วสินะนารุโตะกำลังคิดว่าถ้าหากร่างบางไม่หนีเขาและถ้าหากร่างบางเข้าใจเขาแล้วเขาจะเลิกทำรุนแรงกับเจ้าตัวและกลับไปเป็นคนเดิมให้เอาตรงๆก็เขาไม่ได้มีอีกบุคลิคหนึ่งและไม่ได้เปลี่ยนไปเพียงแต่ตัวเขานิดมีลิมิตในการอดทนเหมือนกันเมื่อมันถึงเวลาที่จะระเบิดนิสัยเปลี่ยนนิดๆหน่อยๆก็ไม่เห็นแปลกแต่ก็ยังคงนิสัยเดิมไว้อยู่ทุกคนเข้าใจเขาผิดหมดนั่นแหละจะทำให้เป็นเหมือนเดิมคงไม่ได้หรอก
“นี่ นารุโตะ…แห้งแล้วนะ”
“...ฮึ? อืม ... ทำอะไรให้กินหน่อยสิ” รู้ตัวอีกทีเจ้าของร่างบางก็เช็ดผมให้เขาเสร็จแล้ว นารุโตะพยักหน้ารับรู้มึนๆและรับผ้าขนหนูในมือร่างบางคืนมาก่อนลุกขึ้นเดินไปตากไว้นอกห้องปกติเขาไม่ค่อยได้อยู่ห้องนอนห้องเดียวกับซาสึเกะเท่าไหร่หรอกเพราะเขาก็มีงานที่ยังทำค้างไว้ไม่เสร็จนานทีถึงได้มาอยู่ห้องเจ้าตัวเพราะเมื่อวานเป็นวันหยุดหรอกไม่งั้นเมื่อคืนคงไม่ได้นอนกอดร่างบางแบบนี้
ซาสึเกะมองตามหลังนารุโตะและตัดสินใจลุกขึ้นบ้างเขาก็ต้องไปหาข้าวกินแล้วเหมือนกันเพราะท้องเจ้ากรรมมันดันร้องเอาๆไม่หยุดตั้งแต่เมื่อกี๊ไม่รู้ว่าตอนเช็ดผมร่างสูงจะได้ยินเสียงท้องเขาหรือเปล่า...
หลังกินข้าวกินปลาเสร็จนารุโตะก็นั่งขมักเขม้นทำงานอยู่กับโต๊ะอุ่นขาบางทีเขาก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมร่างสูงถึงไม่ออกไปทำภารกิจหรือไปดูงานลูกน้องบ้างเพราะทุกๆครั้งเวลาทำภารกิจสำเร็จลูกน้องก็เข้ามารายงานถึงในบ้านแล้วก็เดือดร้อนเขาที่อุตส่าหลับสนิทแล้วต้องลุกไปเปิดประตูให้เพราะนารุโตะเหนื่อยจากการทำงานคงหลับไปแล้วจากนั้นเขาก็ต้องไปปลุกเจ้าตัวให้ตื่นไปดูลูกน้องแล้วค่อยขึ้นไปนอนต่อ...
เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ซาสึเกะยกชาไปวางไว้กลางโต๊ะและนั่งลงข้างๆร่างสูงที่หมกมุ่นอยู่กับการเขียนยุกยิกๆอยู่กับเอกสาร นารุโตะเหลือบมองร่างบางนิดๆและกลับไปสนใจเอกสารต่อก่อนหยิบชาขึ้นมาดื่มแก้กระหาย ซาสึเกะนั่งมองนารุโตะเงียบๆโดยไม่รู้เลยว่ามันกลายเป็นการกดดันเจ้าของผมทองตั้งแต่เมื่อไหร่ นารุโตะหยุดมือและถอนหายใจก่อนหันมองหน้าซาสึเกะที่เมื่อเห็นนารุโตะหันมองตนก็รีบหลบหน้าทันที
“มาจ้องกันแบบนี้อย่าบอกนะว่าเหงา”
“นายคิดไปเอง”
ว่าแล้วเจ้าของร่างบางก็เตรียมตัวลุกหนีกะจะขึ้นห้องไปเก็บเสื้อผ้าซักแต่ข้อมือกลับถูกกระชากส่งผลให้ร่างบางตัวปลิวไปกับแรงกระชากล้มลงไปบนพื้นอีกรอบราวกับเดจาวูเมื่อเช้านารุโตะโน้มหน้ามาจูบปากเขาเบาๆและยิ้มให้
“นี่ๆเดี๋ยวทำไมเสื้อฉันมันถึงได้หลุดลงเล่า ไม่ทำนะ!” ซาสึเกะพูดดักคอในขณะที่นารุโตะยิ้มให้จนตาหยี่และเอ่ยบอกเบาๆราวกระซิบ
“นายคิดไปเอง”
“ไอ้บ้า!! ไม่เอา นารุโตะปล่อย!!” ยังไม่ทันได้โวยวายอะไรต่อร่างทั้งร่างก็ถูกกดลงกับพื้นเสื้อทาทามิจนแผ่นหลังติดกับพื้นข้อมือบางถูกรวบ นารุโตะตั้งใจแทรกขาไปที่หว่างขาของอีกคนเล่นเอาซาสึเกะนิ่งเงียบไปเลยทีเดียวใบหน้าสวยแดงระเรื่อริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่นดวงตากลมโตจ้องมองคนที่คร่อมในขณะที่คนตัวสูงก็จ้องคนที่อยู่ใต้อาณัติของเขาเช่นกัน นารุโตะโน้มหน้าลงไปในขณะที่ซาสึเกะเองก็ไม่คิดจะหลบจู่ๆร่างกายก็ไม่ทำตามที่สมองคิดมันแข็งทื่อไปหมดดวงตาสีดำจดจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีคราม ริมฝีปากของทั้งสองใกล้กันขึ้นเรื่อยๆจวนเจียนจะแตะกันอยู่ร่อมร่อจนกระทั่ง...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูทำให้การกระทำทั้งหมดหยุดลง ซาสึเกะเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรจึงผลักนารุโตะออกไปห่างๆตัวและรีบเดินเร็วๆไปที่ประตูทันที นารุโตะเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรเพราะเขาเพียงอยากจะแกล้งร่างบางเล่นเท่านั้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ซาสึเกะรีบเปิดประตูให้คนเคาะทันทีและก็พบกับคนที่ทำให้เขาต้องนิ่งอึ่งไป คนที่ทำให้เขาเห็นหน้าก็รู้สึกเจ็บแปร๊บขึ้นมาทันทีคนที่วันนั้นทำให้เขาต้องร้องไห้ขอโทษนารุโตะซ้ำๆ คนคนนี้มาหาเขาที่นี่เพราะอะไรแถมยังมาพร้อมกับคนติดตามอีกหนึ่งด้วย ซาสึเกะก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่งร่างเล็กหน้าชาลมหายใจเริ่มหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆขาที่เป็นหลักให้ร่างกายเกิดไม่มีแรงขึ้นมาจนล้มลงไปกองกับพื้น
ตุบ!
นารุโตะชะงักกึกเขาหยุดการเขียนเอกสารและลุกขึ้นเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปยังประตูในหัวคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันนะร่างสูงเดินตรงไปยังหน้าประตูพร้อมกับเรียกชื่อร่างบางด้วยความเป็นห่วงและเมื่อพ้นประตูห้องมาเขาก็ต้องเบิกตาโพล่งเมื่อเจอกับคนที่ยืนอยู่หน้าประตูและยังจ้องมองมาที่เขาเลื่อนโฟกัสลงมาหน่อยเขาก็เห็นซาสึเกะทรุดนั่งอยู่ตรงนั้นร่างบางสั่นน้อยๆวินาทีนั้นเขารู้เลยว่าซาสึเกะคงช็อคไปแล้วนารุโตะเดินไปรวบตัวร่างบางมากอดเอาไว้ในทีแรกซาสึเกะสะดุ้งและตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นจึงดิ้นอย่างเป็นเอาตายแต่เมื่อเขาลูบหัวกระซิบปลอบร่างเล็กก็นิ่งไปซาสึเกะหันไปซบอกของเขากัดฟันรู้สึกเจ็บไปทุกห้องของหัวใจขณะที่นารุโตะได้แต่ลูบหัวปลอบและเปลี่ยนประเด็นไปสนใจคนเป็นเพื่อนต่างหมู่บ้านแทน
“มาทำไม”
คำถามสั้นๆถูกเอ่ยขึ้นจากปากของนารุโตะ กาอาระนิ่งไปเขาเมินหน้าไปทางอื่นและเอ่ยมาคำหนึ่ง
“ขอโทษ” นารุโตะขมวดคิ้วและรอฟังต่อ “ฉันทำให้คนของนายเสียใจและยังหยามหน้านาย...ฉันจะ....”
“ที่นายต้องขอโทษ...ไม่ใช่ฉัน” นารุโตะพูดแทรกและจับไหล่ซาสึเกะและกระซิบอะไรบางงอย่างกับเจ้าตัวก่อนร่างบางจะยอมหันมาหากาอาระ “หมอนี่ต่างหาก”
กาอาระเงียบลงและหันมองคันคุโร่ที่ยืนอยู่ด้านข้าง พี่ชายพยักหน้าให้ก่อนเจ้าตัวจะเดินเข้ามาใกล้ซาสึเกะและคุกเข่าลงตรงนั้นจนทั้ง3คนที่อยู่ในเหตุการณ์อึ่งกันไปตามๆกัน กาอาระก้มหน้าลง
“ฉันขอโทษ...รู้ว่าทำแบบนั้นนายจะต้องเจ็บปวดมากแน่ๆและรู้ว่าอยู่แล้วว่าทำยังไงนายก็คงไม่หันมามองฉัน...ฉันขอโทษ จะไม่มาให้เห็นหน้าอีก...”
ว่าก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับร่างบางที่ถูกนารุโตะกอดเอาไว้อยู่ ดวงตาสีดำนั้นระริกใบหน้าหวานยังคงอึ่งอยู่ กาอาระลุกขึ้นและเดินกลับออกไปข้างนอกตั้งใจจะเดินออกไปเลยหากแต่เขาหันกลับมาบอกซาสึเกะ
“นายจะยกโทษให้ฉันมั้ยเรื่องนั้นฉันไม่รู้แต่ฉันชอบนาย...ขอโทษนะ” และเขาก็เดินออกไปทันทีพร้อมกับคันคุโร่ลมเย็นๆพัดผ่านหน้าบ้านราวกับกำลังหอบเอาความโศกเศร้าและปัดเป่าความกังวนใจของร่างบางออกไป นารุโตะคลายอ้อมกอดและเดินไปปิดประตูก่อนกลับมาหาร่างบาง
“พรุ่งนี้หมอนั่นก็เดินทางกลับแล้วล่ะ...ไม่ต้องกังวนอะไรแล้วเนอะ คืนนี้มีงานเทศกาลด้วยเดี๋ยวฉันพาไป...อย่าร้องไห้นะ” นารุโตะพูดเบาๆและเช็ดน้ำตาให้ร่างบางที่ไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“อืม” ซาสึเกะตอบรับเบาๆและจับเสื้อนารุโตะแน่นเอนศรีษะลงซบอกร่างสูง “กำหมดกลับวันนี้ไม่ใช่เหรอ?” นารุโตะยิ้มและโอบกอดร่างนั้นอีกครั้ง
“เขาเลื่อนน่ะเพราะหลายๆอย่างยังไม่เข้าที่เรื่องจะส่งคนไปแทนนายด้วย”
“งั้นเหรอ?”
“อืม...”
18 : 56 น.
ร่างบางเปลี่ยนมาใส่ชุดยูคาตะสีดำปกติเทศกาลอะไรแบบนี้มันน่าจะอยู่หน้าร้อนแต่เอาเถอะใส่เสื้อคลุมออกไปก็ได้ ซาสึเกะเปิดประตูห้องออกไปและเดินตรงไปยังประตูมองหานารุโตะในใจนึกสงสัยว่าทำไมร่างสูงต้องปิดไฟมืดขนาดนี้มันมองไม่เห็นทางไม่รู้หรือไง ร่างบางคลำทางไปเรื่อยๆเดินมองพื้นเพราะกลัวว่าจะเหยียบอะไรเข้าจนกระทั่งหัวไปชนกับอะไรสักอย่าง ซาสึเกะเงยหน้าขึ้นก็พบอกแผงอก...ของใครบางคน...
“เฮ้ย...” ร่างบางอุทานเบาๆและผงะตัวออกไปด้วยความตกใจจนเกือบลื่นดีที่มีอ้อมแขนของคนที่เดินชนเมื่อกี๊รับร่างเอาไว้ทัน
“เดินระวังหน่อยดิ” นารุโตะพูดหน้าตาย
“ก็ใครใช้ให้นายปิดไฟล่ะ? มันเดินลำบากรู้มั้ย?” ซาสึเกะว่าพลางยืนตั้งหลักอีกรอบและรีบเดินตามนารุโตะออกจากบ้านร่างสูงล็อคประตูและเนียนจับมืออีกคนและออกแรงดึงให้เดินไปกับเขา
.......................................................................................................................
นารุโตะและซาสึเกะเดินเข้าชมงานไปเรื่อยเปื่อยทุกอย่างเหมือนงานทั่วไป ร่างบางหยุดเดินดูปลาทองจนนารุโตะที่เดินไปก่อนหันมอง
“มีไรเหรอ” ซาสึเกะหันกลับและส่ายหน้ามือบางควงเกี่ยวแขนของอีกคนและออกแรงดึงไปที่อื่นต่อ นารุโตะมองคนที่เดินอยู่ข้างๆแล้วก็อมยิ้มน้อยๆ ทั้งคู่เดินดูงานไปเรื่อยๆบางทีก็แวะพักนั่งกินอะไรด้วยกันนิดหน่อยจากนั้นก็เดินเล่นกันต่อนารุโตะเขาคิดว่าจะไม่มีวันลืมวันนี้ แน่ล่ะช่วงเวลาที่ซาสึเกะยิ้มเขาจะลืมมันลงเหรอ? วันนี้เจ้าของร่างบางยิ้มให้เขาเล็กน้อยถึงแม้จะเพียงแค่รอยยิ้มจางๆแต่มันก็ชัดเจนสำหรับเขาที่สุด…
“อ้าว?! ซาสึเกะมาด้วยเหรอ?” หญิงสาวเรือนผมสีแดงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างบางที่มองเธออย่างอึ่งๆ
“คาริน?” คารินมองหน้านารุโตะก่อนขอยืมตัวไปคุยอะไรด้วยหน่อยซึ่งเจ้าของร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไร
“วันนี้ตอนที่หมอนั่นหลับแล้วช่วยออกมาหาฉันข้างนอกหน่อยได้มั้ย?” คารินว่าพลางเหลือบตามองนารุโตะเป็นเชิงบอกว่าหมอนั่นที่ว่าก็คือเจ้าของร่างสูงนั่นแหละ ซาสึเกะขมวดคิ้ว
"คุยตรงนี้ก็ได้นี่”
“ขืนคุยตรงนี้แฟนนายได้เอาฉันตายพอดีดูสายตาสิยะ!” คารินว่าเบาๆเป็นเชิงตำหนิ ซาสึเกะหรี่ตามองคารินงงๆและหันมองนารุโตะที่ดูแค่แว่บเดียวก็รู้ว่าเจ้าตัวกำลังหึงเขาสุดๆ...หึงบ้าอะไรฟระแล้วแฟนฟงอะไกัน!!! ซาสึเกะความคิดตีกันไปหมดเขาพยักหน้าเข้าใจคารินและเดินกลับไปหานารุโตะที่ยืนปั้นหน้ายักษ์ใส่ถึงมันจะนิ่งๆก็เหอะแต่ดูแว่บเดียวก็รู้แล้วว่ากำลังโกรธอยู่สำหรับคนที่อยู่นอนด้วยอย่างเขาน่ะ
“คุยอะไรกัน?”
“เรื่องไร้สาระน่ะ...อย่าสนใจเลย” ร่างบางตอบปัดๆและลากร่างสูงไปดูทางอื่นต่อ...
ตี2ครึ่ง
ร่างบางกลับมาจากงานเทศกาลตั้งแต่4ทุ่มแต่กว่าไอ้คนตัวสูงจะนอนหลับได้เขาก็แทบจะหลับไปก่อนอันที่จริงงีบไปก่อนตื่นหนึ่งแล้วต่างหากไม่น่าเชื่อว่านารุโตะจะทำงานห่ามรุ่งห่ามค่ำขนาดนี้ไปเมายาเบื่อที่ไหนมารึไงกันดีที่วันนี้นารุโตะกลับไปนอนห้องตัวเองเพราะยังเหลืองานทำอีกเยอะคงหลับคาโต๊ะอีกนั่นแหละ
ร่างบางลุกออกจากที่นอนและเปิดประตูห้องเบาๆมองซ้ายขวาเพราะถ้าหากนารุโตะยังไม่หลับคงถามเขาจนวุ่นวายแน่นอน ซาสึเกะค่อยๆเดินออกจากห้องและตรงไปยังประตูที่อยู่ห่างจากห้องของเขาอยู่พอสมควรเคยถามเจ้าของบ้านว่าจะทำออกมาทำไมอีกห้องหนึ่ง นารุโตะก็ตอบว่าทำมาเผื่อเขา ให้ตายเถอะแล้วรู้ได้ไงว่าเขาจะกลับโคโนฮะถ้าเขาไม่กลับขึ้นมาจะทำไงล่ะพอถามไปแบบนั้นเจ้าตัวก็ตอบเขาว่า ก็ปล่อยไว้แบบนั้นจนกว่าเขาจะกลับ เวลานั้นเขาคิดว่านารุโตะต้องบ้าๆผิดกับตอนนี้ที่เขากลับรู้สึกดีใจนิดๆที่เจ้าของร่างสูงรอเขาอยู่ตลอด
ซาสึเกะเดินผ่านห้องนารุโตะให้เบาที่สุดและผ่านออกไปที่ประตูได้เจ้าของร่างบางเปิดประตูออกไปพบว่าคารินยืนรอเขาอยู่หน้าประตูพอดีร่างบางหันกลับไปในบ้านอีกครั้ง ยังดีที่นารุโตะไม่รู้สึกตัวเขาปิดประตูลงค่อยๆและหันมองหน้าคารินเป็นเชิงถาม
“ฉันจะไปหมู่บ้านซึนะแทนนาย”
“แล้ว?”
"เรื่องนี้ไม่ใช่ประเด็น...เรื่องที่ฉันจะบอกคือเรื่องที่จะมีคนมารอบทำร้ายเจ้าเด็กเก้าหางนั่น”
“นารุโตะ?”
“ใช่...ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้อ่อนแต่ยังไงก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน”
“แล้วเธอรู้ได้ยังไง”
“ก่อนออกมาจากศูนย์บัญชาการฉันได้ยินพวกนินจาที่เฝ้าศูนย์เขาพูดกันน่ะเห็นว่าเป็นกลุ่มอะไรสักอย่างนี่แหละมีกันอยู่2-3คนแต่เก่งมาก...ฉันไม่อยากเห็นนายเสียใจหรอกนะ” ซาสึเกะชะงัก
“ฉันจะเสียใจได้ไงล่ะ”
“ก็ถ้าหมอนั่นตายนายก็ต้อง…” ก่อนที่คารินจะพูดจบซาสึเกะก็ยกมือจับหน้าเธอเอาไว้
“หมอนั่นไม่ตายหรอก” หญิงสาวเบิกตาโตมองซาสึเกะและพยักหน้าเบาๆ ขอเพียงเด็กหนุ่มตรงหน้าเธอนี้มีความสุขก็พอจะให้ทำอะไรก็ยอม
“งั้นฉัน...”
“ทำ...อะไร...กันอยู่ เหรอ?” และยังไม่ทันที่คารินจะพูดจบก็ได้ยินเสียงเย็นๆแทรกขึ้นมาเสียก่อนทั้งคู่หันมองคนข้างหลังทันที ซาสึเกะเบิกตามองคนข้างหลังด้วยความตกใจไม่แพ้กับคาริน
“นารุ...โตะ” ร่างบางหลุดเรียกชื่อของร่างสูงออกมาด้วยความประหม่า นารุโตะสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้อีกคนและจ้องหน้านิ่งๆ
“ฉันถามว่ามาคุยอะไรกันข้างนอก”
“ปละ...”
“ฉันไปล่ะนะ ซาสึเกะระวังตัวล่ะ”คารินเห็นหน้านารุโตะเกิดกลัวขึ้นมาเธอทำอะไรไม่ถูกจึงได้แต่วิ่งหนีเพราะสายตานารุโตะที่มองเธอนั้นมันไม่เหมือนกับกำลังไล่แต่เหมือนกับกำลังจะเข้าไปฆ่าเธอให้ตายมากกว่า...
“มานี่”
“โอ๊ย!!” ยังไม่ทันได้แก้ตัวอะไรร่างสูงก็ตรงเข้ามากระชากตัวเขาเข้าไปในบ้านโดยไม่ถามเหตุผลสักคำ...
........................................................................................................................................
แล้วก็เป็นเหตุให้ซากุระที่รู้เรื่องจากคารินทีหลังมานั่งร้องไห้ทุบประตูเรียกนารุโตะให้ใจเย็นๆในตอนตี3กว่าเสียงคนข้างในเหมือนทะเราะกันรุนแรงและดูเหมือนร่างสูงข้างในจะร่ามโซ่อีกคนอีกแล้ว...
ข้างใน
“นารุโตะฉันบอกว่าไม่มีอะไรไงเล่า!! เธอแค่มาบอกว่านายกำลังถูกปองร้ายเฉยๆ!!”
“ยังไงก็ช่างนายไม่บอกฉันก่อนว่าจะออกมาคุยกับเธอนี่” นารุโตะตรึงข้อมือทั้งของข้างของอีกคนไว้เหนือหัวกดลงกับพื้นแข็งๆถึงอย่างนั้นซาสึเกะก็ยังคงดิ้นไปมาเหมือนเดิมจนโซ่ที่ร่ามข้อเท้าอยู่กระทบกับพื้นเกิดเสียงดังน่าหนวกหู
“คราวนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้นายออกไปไหนแล้ว...นายต้องอยู่กับฉัน”
“นารุโตะอย่ามาทำตัวไร้เหตุผลได้มั้ย!! คนอื่นเขาเป็นห่วงรู้มั้ย!”
“จะเป็นยังไงก็ช่างฉันไม่ชอบให้ใครมามองหรือมาคุยกับนายโดยไม่ขออนุญาตจากฉัน แล้วนายยังจะมามีรับลมคมในอีก...ฉันไม่ชอบ!!” นารุโตะตะคอกออกไปตรงๆด้วยเสียงที่ดังพอจะทำให้ร่างบางหยุดดิ้น
“ฉัน...โอ๊ย” นารุโตะบีบข้อมือเขาแรงไปแล้วแถมยังไม่ทันได้พูดอะไรเจ้าของร่างสูงก็โน้มตัวลงมาจูบปิดปากเสียแล้วยังไงวันนี้เขาก็คงไม่รอดมือแล้วสินะให้ตายเถอะทำไมถึงได้กลัวว่าเขาจะหนีกันเล่าเขาไม่หนีหรอกก็เขา...เขา...
ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย! ทำไม…หวั่นไหวแบบนี้ บ้าเอ๊ย!
.............................................................................................................................
สวัสดีทุกคนท่านด้วยนะคะแหม่!มาอัพแล้วครับมีใครรอมั้ยเอ่ย?...
5555ชั่งเถอะขอบคุณมากๆที่เม้นให้กำลังใจกันนะคะอีกนิดเดียวก็เกือบจะถึงตอนจบ
แล้วล่ะ....แต่คงอีกนานค่ะไม่ต้องห่วง5555โตะจับร่ามอีกแล้วอ่ะตอนแรกๆยังหวานอยู่เลยแท้ๆ ฮือT^T
แต่งเองเซ็งเอง บ้ารึเปล่านิตรู?5555 ยังไงก็ขอโทษนะคะถ้ามันไม่ถูกใจใคร
เราพยายามเต็มที่เสมอ ขอบคุณด้วยนะที่ตาเม้นกันหลายตอน555
วันนี้ก็ไม่มีอะไรกาอาระโผล่ทุกฟิคจริงๆมันเป็นคำสาปอะไรรึเปล่านิ?555
บายละ ซียู♥
นิดนึงนะแบบว่าเห็นแล้วมันอดบ่ได้อ่ะ^///^
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : กิ๊บ [ IP : 27.55.24.155 ] |
||
 |
|
 |
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : กิ๊บ [ IP : 27.55.24.155 ] |
||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : กิ๊บ [ IP : 27.55.24.155 ] |
||
|
|
|
|
เห็นแล้วแบบร้องเฮ้ย!เลยอ่ะแบบที่คุณพูดมาทั้งหมดมันใช่เลยอ่ะแอบมาตามติดชีวิตเราป่ะ555
คือบอกตรงๆ ขอบคุณมาก เลยค่ะ!!เพิ่งมีคนมองทะลุจุดอ่อนของเราขนาดนี้ คือรอนะ...
รอตลอดว่าจะมีคนมาชี้แนะมาบอก เออ ตรงนั้นไม่ดีนะตรงนี้ยังไม่ใช่ ในที่สุดก็เจอละ555
ขอบคุณมากๆเลยนะคะเราจะพยายามปรับแก้ค่ะเรารู้ตัวดีว่ายังแต่งได้ไม่ค่อยลงตัวเท่าไหร่
ดีใจมากนะคะที่ชอบฟิคของเรายังไงก็ฝากติดตามต่อไปด้วยนะคะขอบคุณมากๆค่ะ555
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : destiny-hero< My.iD >  [ IP : 110.171.63.185 ]  ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
555 ขอบคุณเช่นเดียวกันค่ะที่รอเราอัพตลอดพอดีสมองไม่ค่อยแล่นอัพได้เร็วสุดถ้าเรื่องเดียวติดกันก็คงวันเว้นวันอ่ะนะ555 เม้นให้ทุกตอนขอบคุณมากๆนะคะ
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
|
Name : เปล่งประกาย< My.iD > [ IP : 27.55.166.104 ] ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
นี่ก็เหมือนกันตามเม้นให้ทุกเรื่องขอบคุณมากๆนะคะก็ขอให้ติดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะขอบคุณค่ะ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : muay42< My.iD > [ IP : 223.207.251.7 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ขอบคุณค่ะ>/\<ถึงจะเม้นบ้างไม่เม้นบ้างเราก็ดีใจที่คุณอุตส่าสระเวลามาเม้นให้กับฟิคน้อยๆของเรา^^
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : 2Character< My.iD > [ IP : 124.121.4.136 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ขอบคุณมากๆเลยนะคะถึงจะช้าไปหน่อยเราก็ไม่ว่าหรอกนี่ก็ตามเม้นให้ทุกฟิคเลยดีใจมากๆเลยค่ะต้องขอบคุณอย่างแรง555
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : sowrow angle< My.iD > [ IP : 171.96.36.191 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
555นั่นสินะพูดออกมาได้เนอะเป็นคนมีเหตุผล ขอบคุณที่รอกันนะคะ^^คนอ่านน่ารักทุกคนเลยขอบคุณมากๆที่เม้นให้นะคะ ขอบคุณที่อ่านจนจบด้วย
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : satsukichan< My.iD > [ IP : 110.77.248.50 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
นี่ก็มาให้กำลังใจถึงในเฟช555ขอบคุณมากๆค่ะคุยสนุกมากว่างๆก็มาอัพฟิคให้อ่านหน่อยนะคะ555ขอบคุณที่อ่านจนจบและเม้นให้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่าาาาาาา
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : กระต่ายสีน้ำตาล [ IP : 58.8.54.215 ] |
||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Abracadabra< My.iD > [ IP : 182.53.36.222 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : BaDMiNToN OoOlll< My.iD > [ IP : 27.55.143.7 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
สุดท้ายก็ ขอบคุณนะคะ^^
โอเค จบ ซียู♥
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น