คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 15 : ฉันเกลียดนาย!
15
ฉันเกลียดนาย!
"ซีด!! โอ๊ย!เจ็บ!!"
"หูย!เบาหน่อยก็ได้ฉันก็นั่งอยู่ใกล้ๆเนี่ยได้ยินหรอกน่า!" นารุโตะดุอีกร่างในระหว่างทายาให้เขารู้สึกแปลกใจว่าทำไมซาสึเกะไม่กลับร่างเดิมสักที?จึงถามขึ้นมาหลังทายาให้จนเสร็จ "ทำไมไม่แปลงเป็นผู้ชายอ่ะ"
"ฉันอยากอยู่ร่างนี้"
"ห๊ะ?" นารุโตะเอียงคอมองงงๆเขาถอนหายใจก่อนจะนอนลงบนเตียงนุ่มข้างๆซาสึเกะ ดวงหน้าสวยหันชายตามองร่างสูงก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงไปยังห้องน้ำ "อย่าให้น้ำโดนยานะ!" นารุโตะเตือน
ถ้างั้นทำไมไม่ให้ฉันอาบน้ำก่อนล่ะเจ้าเบอะเซ๊อะ!
ซาสึเกะแอบเถียงในใจก่อนจะหยิบผ้าขนหนูแล้วเข้าห้องน้ำไปโดยไม่ลืมปิดประตูและล๊อคดีๆ(กะไม่ให้ใครส่องเลยใช่มะ?)
กลับมาที่นารุโตะเจ้าตัวเขานอนนิ่งๆอยู่บนเตียงทอดตามองไปยังประตูห้องน้ำและนึกถึงคนที่อยู่หลังประตูนั่นใบหน้าเวลาโมโหใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา...เขาอยากจะเห็นมันอีกครั้ง... มาถึงตรงนี้นารุโตะถึงกับสะดุ้งกับความคิดตัวเองเขาเป็นโรคจิตรึไงเนี่ย!อยากเห็นซาสึเกะร้องไห้?แต่ว่า...หลายครั้ง หลายครั้งที่เขามองซาสึเกะแล้วรู้สึกหวั่นไหวหลายครั้งที่ได้ฟังน้ำเสียงหวานๆนั้นมันทำให้รู้สึกมีความสุขแปลกๆถึงจะเป็นคำด่าก็เหอะแต่ไม่รู้ทำไม...เขาถึงได้ชอบมันนะ?...หรือเขาชอบซาสึเกะ?
ไม่จริงหรอกน่าฉันชอบซากุระจังนี่นา
นารุโตะส่ายหัวแรงๆสลัดความคิดแปลกๆออกไปแต่...ทำยังไงมันก็ไม่ออกไปสักที
โอ๊ย!นี่ฉันบ้าไปแล้วใช่มั้ยวะ?!
นารุโตะทึ่งหัวตัวเองอย่างคิดไม่ตกขณะเดียวกันเจ้าของร่างบางก็ออกมาจากห้องน้ำพอดีพร้อมกับผ้าขนหนูผืนหนึ่งกำลังเช็ดผมตัวเองลวกๆ นารุโตะหรี่ตามอง
"ยังไม่แปลงร่างเป็นผู้ชายอีกเหรอ?"
"หนวกหูน่ะ!" ร่างบางตวาดกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดปนรำคาญถ้าเขาแปลงได้ก็คงแปลงไปแล้ว
"อะไรเล่า!ถ้านายไม่อยู่ร่างนั้นฉันก็...เอ่อ...ก็" นารุโตะเริ่มพูดตะกุกตะกักแถมมีอาการหน้าแดงประกอบเหมือนกำลังเขินอยู่อย่างไรอย่างนั้นในขณะที่อีกคนก็เอียงคอมองด้วยความงุมงงและรอฟังว่าคนตรงหน้าจะพูดอะไร "เปล่าช่างมันเหอะ" นารุโตะตัดบทสนทนาดื้อๆเขาเดินไปหยิบผ้าขนหนูและเข้าห้องน้ำต่อจากร่างบางทันที ซาสึเกะก็ได้แต่มองตามงงๆสรุปนารุโตะจะพูดอะไรกับเขาเนี่ย?ซาสึเกะส่ายหน้าและเดินไปใส่เสื้อผ้าเขาหยิบเสื้อเชิตของร่างสูงออกมาใส่แหงล่ะมาอาศัยอยู่ที่นี่จะให้ใส่เสื้อใครล่ะก็มีแต่เสื้อนารุโตะนั่นแหละที่เขายืมใส่อยู่ทุกวันถามว่าทำไมไม่ซื้อเล่า? ไม่จำเป็นเพราะอิทาจิคงเอามาให้เร็วๆนี้แหละเขาสั่งไว้แล้วแต่ทำไม๊ทำไม?ทำไมมันถึงได้ช้านัก!
"อะไรเล่ามีอะไรก็พูดสิเจ้าโง่เอ๊ย!" ซาสึเกะพึมพำเบาๆแต่มันก็หาพ้นหูของอีกคนไม่? แน่นอนว่านารุโตะได้ยินแล้วฟิวส์ขาดทันทีใจก็ไม่อยากจะทำแต่ร่างกายมันขยับไปเอง!นารุโตะกระโจนเข้าหาร่างบางรวบข้อมืออีกคนไว้เหนือหัวออกแรงกดร่างทั้งร่างของซาสึเกะลงบนเตียงและตัวเองก็ตามมาขึ้นคร่อมเจ้าของร่างบางทันที จะบ้าเรอะ!เขายังไม่ได้ใส่กางเกงเลย!
"พูดได้ฉันก็พูดไปนานแล้วเฟ้ย!"
"หา?!!"
"อะไร?"
"แล้วทำไมถึงพูดไม่ได้?" ซาสึเกะถามกลับไม่แม้แต่จะโวยวายด้วยซ้ำและไม่ขัดขืนอะไรทั้งนั้นเพราะเขายังติดพันกับนารุโตะเรื่องสัญญาอยู่ไม่มีทางขัดขืนอะไรได้อยู่แล้ว
"ช่างมันเถอะ! อ๊ะ..."
"เป็นไร?..."
"คือ..." นารุโตะหน้าซีดเป็นไก่ต้มเนื่องจากเกิดเหตุฉุกเฉินบางอย่าง... ซาสึเกะขมวดคิ้วและถามย้ำอีกครั้งแต่ก็โดนปิดปากด้วยมือใหญ่ๆของอีกคนนารุโตะเสมองไปทางอื่นด้วยใบหน้าที่แดงขึ้นเรื่อยๆก็จะไม่ให้ชะงักหน้าซีดได้ไงขืนซาสึเกะรู้ว่าเขามองเอ่อ...หน้าอกหมอนั่นอยู่มีหวังโดนกระทืบตายแหงแต่โอกาสแบบนี้หาไม่ได้แล้วสักนิดคงไม่เป็นไรมั้ง "อย่าพูดอะไรนะ" นั่นยิ่งทำให้ซาสึเกะงงขึ้นไปอีกสรุปวันนี้มันเป็นอะไรของมัน? ใบหน้าคมเลื่อนขึ้นไปใกล้ซอกคอขาวๆของอีกคนมืออีกข้างที่เหลือก็เริ่มไล้ไปตามเอวบางจนซาสึเกะสะดุ้งร่างบางเริ่มดิ้นพยายามทำให้แขนทั้งสองข้างที่ถูกตรึงไว้เหลือหัวหลุดออกแต่ไม่ว่าจะพยายามดิ้นเท่าไรร่างของเขาก็แทบจะไม่กระดิก
แรงเยอะชิบ!ไอ้เวรนี่!
ยอมรับก็ได้เขาสู้แรงไอ้หมอนี่ไม่ได้โอเค๊?!ก็นี่มันร่างผู้หญิงนี่่สู้ไม่ได้ก็ไม่แปลก(ยังไม่ยอมรับ= =)
“โอ๊ย! เจ็บนะ” นารุโตะถึงกับรีบชักมือออกจากปากของอีกคน ก็จะไม่เจ็บได้ยังไงก็ซาสึเกะเล่นกัดมาซะเต็มแรงขนาดนั้น...แต่แทนที่จะด่าซ้ำเหมือนแต่ก่อนเจ้าตัวกลับเบิกตากว้างและรีบขอโทษขอโพยใหญ่นั่นทำให้นารุโตะถึงกับอึ่ง
“ขอโทษ...เจ็บมากมั้ย?” เจ้าของร่างบางยังคงถาม นารุโตะปัดมือไปมาและกล่าว
“ไม่ๆช่างมันเหอะ แล้วนายเป็นอะไรเนี่ยปกติไม่ขอโทษใครง่ายๆไม่ใช่รึไง?”
“ก็ฉัน…เป็นผู้พิทักษ์นายนี่” แน่นอนว่าขัดคำสั่งไม่ได้แล้วก็ห้ามทำร้ายเจ้านายตัวเองแต่กรณีที่เจ้านายให้อภัยก็ไม่เป็นไรล่ะนะแล้วยิ่งทำสัญญาสมบูรณ์ด้วยซาสึเกะก็ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น
“เฮ้อ ทำไมมันยุ่งยากแบบนี้นะ”
“อะไร?”
“เปล่า” แล้วเมื่อไหร่เขาจะได้ทำงู้นงี้กับซาสึเกะซะทีอ่ะ!... “เฮ้ย!!!! ฉันคิดบ้าอะไรฟระ!!!!” อยู่ๆนารุโตะก็ตะโกนขึ้นมาทำให้ซาสึเกะที่อยู่ใต้ร่างพลอยตกใจไปด้วย
“นะนายเป็นอะไรเนี่ย!”
“เปล่าๆ...คือ” นารุโตะนอนลงข้างๆเจ้าของร่างบางเอ่ยกระซิบข้างหูเบาๆ “คืนนี้อ่ะ…ขอนอนกอดทั้งคืนเลยได้มั้ย?”
“ห๊ะ?”
ยังไม่ทันได้ถามอะไรเจ้าของร่างสูงก็เดินเข้าไปในห้องน้ำซะแล้วซาสึเกะก็ได้แต่มองตามมือเล็กกำแน่นริมฝีปากเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงก่อนจะลุกขึ้นไปใส่กางเกงให้เรียบร้อย
ก็ไม่ได้อยากชอบหรอกนะแต่ดูเหมือนฉันคงชอบนายแล้วล่ะมั้งนารุโตะ...
...................................................................................................................
เช้าแล้ว...นะจ๊ะ=[]=
เช้านี้ช่างแสนสดใส(?) ซาสึเกะลืมตาขึ้นพร้อมกับความคิดที่แล่นเข้ามาในหัวนี่เขาคิดผิดหรือเปล่าเนี่ย?ที่ให้นารุโตะมันนอนกอดทั้งคืนอึดอัดก็อึดอัดนอนไม่หลับอีกต่างหากดีนะนี่วันเสาร์ไม่ต้องไปเรียน
“นารุโตะ…” เรียกพร้อมกับขยับตัวไปปลุกเจ้าคนขี้เซา “ตื่นไปแล้ว” ว่าความกับหาววอดๆเอาตรงๆคือเมื่อคืนเขาไม่ได้นอนเลย!ก็มีคนมาหายใจรดอยู่ข้างๆใครมันจะไปหลับลงกันเล่า?
“อะไร?...เมื่อคืนนายไม่ได้นอนเหรอ ฮ้าวววววววว เสียงเบาชะมัด”
"ตื่นแล้วนี่”
“อืม...ชงโอวัลตินให้กินหน่อยดิ” นารุโตะว่าพร้อมลุกขึ้นจากเตียงเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าส่วนซาสึเกะที่เพิ่งตื่นเหมือนกันก็ค่อยๆลุกและเดินออกไปจากห้องแล้วทำไมเขาต้องมาชงให้มันกินด้วยฟระ?เอาเหอะคำสั่งมันนี่ขัดได้ที่ไหน?
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นตามาด้วยเสียงเปิดประตูออกแบบไม่ต้องขออนุญาติ(แล้วเคาะเพื่ออะไร?)ปรากฎให้เห็นคุณแม่และคุณพ่ออยู่หน้าประตู ซาสึเกะมองไปยังทั้งบุคคลทั้งสอง มือที่คนโอวัลตินในแก้วก็หยุดชะงัก
“Hi ซาสึเกะจัง!!” คุณแม่คุชินะวิ่งเข้ามากอดสะใภ้?พร้อมกับเอาหน้าถูข้างแก้มของร่างบาง ซาสึเกะค่อยๆดันคุชินะออกและถามกลับยิ้มๆ
“มาทำอะไรครับ”
“...ยังไม่เปลี่ยนร่างอีกเหรอ”
“ฮะ? เอ่อ...ครับ”
“ทำไมล่ะนั่นเดี๋ยวลูกชายฉันก็ตบะแตกหรอก” อันที่จริงมันน่าจะแตกตั้งแต่เมื่อคืนที่คุณแม่จับเขามัดติดกับนารุโตะแล้วมากกว่ามั้ง
“ฮะ ฮะ … ไม่หรอกมั้งครับ”
“...ซาสึเกะจังแปลงเป็นผู้หญิงเดือนนี้น่ะ...วันนั้นมารึยัง?”
“ห๊ะ? เอ่อ...” คุณแม่เดาเก่งจัง!
“อย่าบอกนะว่าที่แปลงร่างกลับไปเป็นผู้ชายไม่ได้นี่เพราะว่าวันนั้นของเดือนมาน่ะ”
“กะ ก็เอ่อ…ประมาณนั้นล่ะมั้งครับ”
“เป็นผู้หญิงต้องพูดค่ะสิ”
“ก็มัน...” ก็ไม่ถนัดอ่ะใช้จนชินแล้วT[]T “อ่ะ..กะ ใกล้ไปแล้วนะครับคะ คุณคุชินะ” ซาสึเกะหันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากอีกคนที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์บนโต๊ะ มินาโตะมองกลับเป็นเชิงขอโทษยังไงก็ไม่อยากขัดความสุขเวลาได้แกล้งคนของคุชินะกลัวโดนต่อย(กลัวเมียนี่คะคุณพ่อ-.,-)
“จุ๊ จุ๊ เรียกคุณแม่สิจ๊ะ” คุชินะว่าพลางโอบกอดลูกสะใภ้(ห๊ะ?)ใบหน้าที่ห่างกันเพียงคลืบ ซาสึเกะในเวลานี้ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้แต่ก้มหน้าหลบตาใบหน้าสวยๆนั่นก็แดงขึ้นเรื่อยๆ
“โหย แม่...แกล้งซาสึเกะเกินไปแล้วนา” เสียงทุ้มของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนดังขึ้นทั้ง3หันไปมองนารุโตะที่เพิ่งออกจากห้องนอนทันที
“อ้าว?!นารุโตะ ตื่นแล้วก็ไม่บอก” คุชินะผละออกมาจากตัวซาสึเกะและเข้าไปหอมแก้มลูกชายฟอดนึงก่อนจะถอยออกมานั่งเก้าอี้ ซาสึเกะเมื่อพ้นจากเงื้อมมือคุณแม่แล้วก็ถอนหายใจโล่งและจัดการกับโอวัลตินต่อเพียงแต่ดันโดนมือดีฉกไปดื่มแบบไม่ขอก่อนจะใครซะอีกก็คนที่สั่งให้เขาทำนั่นแหละ
“หวานไปนะ”
“ชอบไม่ใช่รึไง”
“หึ...ไปแอบเก็บข้อมูลฉันตอนไหนเนี่ยรู้ด้วยรึไงว่าฉันชอบอะไรไม่ชอบอะไร”
“ตอนไหนมันสำคัญรึไง” ว่าพร้อมกับเดินหนีกลับห้องนอน
“ฮ่า ฮ่า อย่าตีตัวออกห่างแบบนั้นดิเมื่อคืนเราก็นอนกอดกันแล้วนะ” นารุโตะหัวเราะและเดินตามซาสึเกะที่เดินหนีเขาไป “ไปไหนอ่ะ!?”
“อาบน้ำ!จะตามมามั้ย?”
“ได้เหรอ?”
“ประชด!ไอ้บ้า!!” ซาสึเกะว่าพร้อมปิดประตูใส่หน้านารุโตะด้วยใบหน้าเพียงแวบเดียวที่เห็นว่าแดง
“เขินด้วยแฮะ ฮะ ฮะ ฮะ” นารุโตะหัวเราะและเดินไปนั่งกับพ่อแม่ที่นั่งรอคุยด้วยอยู่ก่อนแล้ว “แล้วมีอะไรล่ะฮะ”
“เหมือนจะอยู่กันได้นะ” มินาโตะว่า
“แอบชอบซาสึเกะเข้าให้แล้วล่ะสิ นารุโตะ” คุชินะแซวเล่นเอานารุโตะหน้าแดงขึ้นมากระทันหัน
“จะ...จะบ้ารึไงเล่า”
"พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกแต่เมื่อคืนนอนกอดกันจริงเหรอ?”
“เอ๋!!!พ่อได้ยินด้วยเหรอ” ให้ตายสิเขาแค่อยากแกล้งร่างบางเท่านั้นเองดันเผลอหลุดปากซะได้โธ่เอ๊ย!!นารุโตะแกนี่มันบ้าจริง!ๆ
“ก็พูดดังซะขนาดนั้น”
“แล้วว่าไงจริงสินะ” มินาโตะถามย้ำในขณะที่นารุโตะหน้าแดงรามไปถึงหูแล้ว ดวงตาสีฟ้าแสร้งมองไปทางอื่น
“กะ ก็...ใช่แหละ แต่! แต่ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นนะ”
“พ่อยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ”
“ง่ะ=//[]//=”
“ฮะ ฮะ พ่อเขาก็ล้อเล่นนั่นแหละที่พวกแม่มาวันนี้ก็ไม่มีอะไรหรอกนารุโตะก็เตรียมเอ็นเข้ามหาลัยแล้วใช่มั้ยล่ะวันจันทร์นี่ก็สอบแล้วใช่มั้ยล่ะ...แม่กับพ่อก็อยากอยู่กับลูกก่อนล่ะนะแต่...พรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานต่อแล้วแม่กับพ่อต้องบินกลับเที่ยงนี้แล้วล่ะจ้ะ”
“ไปซื้อตั๋วตอนไหนเนี่ย?”
“ตั่งแต่เมื่อวาณซืนแล้ว นารุโตะ...ขอให้ลูกสอบผ่านนะจ๊ะ”คุชินะว่าพร้อมกับโน้มใบหน้าลงจูบหน้าผากลูกชายและผละออกมายิ้มให้บางๆ นารุโตะยิ้มตอบแล้วก็ตกสะดุ้งเมื่อมินาโตะวางมือลงบนหัวของตัวเอง
“สอบให้ผ่านนะ”
“ขอบคุณฮะ”
……………………………………………………………………………..
เที่ยงวัน
“เขาไปแล้วเหรอ?”
“อืม” เมื่อกี๊นารุโตะเพิ่งไปส่งพ่อกับแม่เขาที่สนามบินแน่นอนว่าซาสึเกะต้องไปด้วยแต่ก็รออยู่ข้างออกไม่ได้เข้าไปส่งคุชินะกับมินาโตะถึงในเครื่องส่วนนารุโตะก็คงลากันนานหน่อยนั่นแหละเมื่อออกมาจากเครื่องเขาก็เห็นซาสึเกะยืนรอด้วยใบหน้าไม่ยินดียินร้ายเขายิ้มให้ก่อนเข้าไปกอดแต่ก็โดนผลั่กออกแรงๆด้วยสีหน้าที่ดูตกใจยอมรับแล้ว...เขาชอบซาสึเกะจริงๆนั่นแหละ
ไม่นานเครื่องก็ขึ้นบินทยานสู่ท้องฟ้านารุโตะโบกมือให้คนบนเครื่องส่วนคนบนครื่องซึ่งเป็นพ่อแม่ของเขาก็โบกมือตอบเช่นกันและเมื่อเครื่องบินบินห่างออกไปเรื่อยๆจนลับตาแล้วเขาก็กลับมาสนใจร่างบางอีกครั้ง
“กินข้าวกันเหอะ!”
“กินไหนอ่ะ”
“ห้างใกล้ๆนี่ก็ได้ ว่าแต่นายกลับร่างไม่ได้นี่เป็นเมนจริงๆใช่ป่ะ?” คำถามนี่เล่นเอาซาสึเกะถึงกับสะอึก
“เรื่องของฉันน่า!”
“แสดงว่าจริงอ่ะดิ”
“หนวกหู!!” แล้วก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของนารุโตะ…
เกลียดนายที่สุดเลยเจ้าบ้า!
ซาสึเกะแอบว่านารุโตะในใจหากแต่คำว่าเกลียดของเขาความรู้สึกมันตรงกันข้ามเลยน่ะสิ...
..............................................................................
สวัสดีค่า^O^
ขอโทษที่ไม่ได้อัพนะเราสอบน่ะก็เลยมัวแต่อ่านหนังสือ
แต่ถึงแบบนั้นก็ขี้เกียจด้วยนั่นแหละ55ไม่ได้เด็กดีขนาดนั้น
แล้วก็คอมมันเจ๋ง= =;;เลยไม่ได้อัพเลยพี่ชาย(ข้างบ้าน)เพิ่งมาซ่อมให้เมื่อวาณ
เลยอัพได้ค่ะ55ขอบคุณที่ติดตามนะคะ^^
ใช่ๆลืม เอาเว็บสูบรูปมาแบ่งค่ะ
http://www3.atpaint.jp/nssaycheese/index.htm
ข้างล่างมันมีต่ออีกตั้งหลายหน้าลองเปิดดูเรื่อยๆนะ^O^
บรรลุเลยทีนี้สาวยุ่นเขาชอบNSจริงๆ555
ดีมากซาอิคุ๊ง!!
บะบายนะคะ ซียู♥
ความคิดเห็น