[Fic Naruto NaruSasu] Sadistic Love นายหนีฉันไม่ได้หรอก!!

ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 13 : ขอโทษ

13

ขอโทษ

 

 

       ตุบ!

       “...”

  นารุโตะเงยหน้ามองร่างที่อยู่ๆก็ล้มลงฟุบกับโต๊ะเหมือนไม่มีเรี่ยวแรงร่างสูงลุกขึ้นนั่งดีๆและจ้องมองร่างบางที่หายใจหอบถี่แบบไม่เคยเป็นมาก่อนในหัวได้แต่สงสัยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น นารุโตะจับคางของอีกคนให้เงยขึ้นก่อนสบตาจ้องหน้าและพินิจดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับอีกฝ่าย

       “ซาสึเกะได้ยินฉันมั้ย?”

       “…” ไม่มีแม้แต่สัญญาณตอบรับจากอีกฝ่ายนารุโตะเริ่มร้อนใจเขาจ้องมองดวงตาที่ว่างเปล่าของอีกคนและเบิกตากว้างเมื่อรู้ถึงอะไรบางอย่างควันที่ลอยออกมาจากริมฝีปากร่างบางเป็นสิ่งที่บอกว่าคนตรงหน้าของเขาโดนเล่นงานเข้าแล้ว....

................................................................................................................

       ก๊อก ก๊อก

       “เข้ามาสิ” เสียงทรงพลังของหญิงสาวภายในห้องเอ่ยขึ้นก่อนประตูจะเปิดพร้อมร่างร่างหนึ่งเดินเข้ามาซึนาเดะมองหน้าซากุระเป็นเชิงถามว่า คนนี้ใช่หรือเปล่า ซากุระพยักหน้าและทำท่าจะเดินออกไปเพราะอยู่ที่นี่ก็คงเกะกะการคุยของทั้งคู่เสียมากกว่า

       "หนู...จะไปช่วยคุณชิสึเนะจัดเอกสารนะคะ” ซึนาเดะพยักหน้าอณุญาตและปล่อยศิษย์ไปเลยตามเลยเมื่อประตูปิดลงซึนาเดะก็เริ่มเปิดประเด็นแต่กลับโดนสวนขึ้นมาเสียก่อน

       “อะไรยะ!เรียกชั้นมาเพื่อ?!” สาวเรือนผมสีแดงวีนลั่นและยืนกอดอกเชิดหน้าอย่างถือตัว ซึนาเดะมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยความปลงตก

       “เห็นเธอว่างๆช่วงนี้ไม่ค่อยมีเรื่องอะไรเลยอยากให้ช่วยไปทำงานแทนซาสึเกะหน่อยน่ะ” ซึนาเดะเข้าเรื่องทันที เด็กสาวมองหน้าก่อนขมวดคิ้วทำเสียงชิชะในลำคออย่างไม่สบอารมณ์

       “ไม่เอาย่ะ! ถ้าอยากให้ฉันไปก็ต้องให้ซาสึเกะไปด้วยอีกอย่างทำไมต้องฉันยะ!อีกสองคนก็ว่างอยู่ไม่ใช่รึไงกัน!” เด็กสาวตรอกกลับอย่างไม่เกรงกลัว

       “คนนึงเขาไม่ได้อยู่หนู่บ้านนี้ก็ต้องไปรับโทษที่หมู่บ้านตัวเองส่วนอีกคนถ้าควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วอาระวาดขึ้นมาจะทำยังไงเล่าอยู่ที่นี่ซาสึเกะก็คอยห้ามไว้ได้ถ้าไปอยู่ที่โน่นใครจะห้ามล่ะ”

       “ยังไงฉันก็ไม่ไปย่ะ!” เด็กสาวปฎิเสธเสียงแข็งและยืนกรานว่ายังไงก็ไม่มีทางไปแทนแน่นอน ซึนาเดะถอนหายใจ “อีกอย่างฉนไม่ใช่คนหมู่บ้านนี้สักหน่อยนี่” เด็กสาวเบ้ปาก โฮคาเงะหรี่ตามองก่อนยกมือประสานกันตรงหน้า

       “ฮึ...ผมสีแดงแบบนั้นมีอยู่ตระกูลเดียวนั่นแหละที่มี ตระกูลอุซึมากิได้รวมเข้ากับหมู่บ้านเราแล้วอันที่จริงน่าจะบอกว่าล่มสลายไปแล้วมากกว่าคนที่เหลืออยู่ในตระกูลต่างกระจัดกระจายกันออกไปมีเพียงหมู่บ้านเราหมู่บ้านเดียวที่ยังคงใช้ตราตระกูลแสดงถึงพันธมิตรนั้นอยู่...ทำเพื่อตระกูลเธอหน่อยสิ”

       “ฉันไม่ยึดติดตระกูลแบบนั้นหรอกนะ...อีกอย่างที่ยังอยู่นี่ไม่หนีไปไหนก็เพราะยังมีเรื่องที่อยากจะทำอยู่”

       “เรื่องอะไรล่ะ”

       “น้าของฉันถูกใช้มาเป็นพลังสถิตร่างของหมู่บ้านนี้...จนป่านนี้ก็ยังไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหนแล้วคนที่เป็นพลังสถิตร่างตอนนี้กลับเป็นเจ้าเด็กนารุโตะนั่นไม่ใช่น้าของฉัน” เด็กสาวกล่าวด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ซึนาเดะขุ่นคิดอยู่พักใหญ่ก่อนเอ่ยประโยคหนึ่ง

       “ฉันรู้ว่าน้าของเธออยู่ที่ไหน...ฉันจะบอกความจริงให้ฟังทั้งหมด” คารินยืนนิ่งจ้องมองโฮคาเงะอย่างไม่วางตา “แต่หลังจากที่เธอไปทำงานชั่วคราวที่นั่นนะ”

       “ก็กะอยู่แล้วว่าต้องพูดแบบนี้..เอาเถอะฉันไปก็ได้แต่ที่ไปเนี่ยเพราะไม่ได้อยากจะรู้เรื่องของน้าหรอกนะเพราะตอนนั้นฉันก็ยังไม่เกิดเสียด้วยแต่ต้องการข้อแลกเปลี่ยน” ซึนาเดะขมวดคิ้ว

“ข้อแลกเปลี่ยน? อะไร”

       “หลังจากที่ฉันกลับมาต้องให้ฉันอยู่อย่างอิสระไม่ใช่จับใส่กรงไว้นะยะ!” คารินวีนใส่อีกรอบจนโฮคาเงะแทบหูแตก ซึนาเดะพยักหน้าให้เป็นอันว่าเข้าใจ

       “เออๆ ขอคิดดูแล้วกันตกลงจะไปให้ใช่มั้ย?”

       “ก็คงงั้น” คารินว่าก่อนทำท่าจะเดินออกไป...

       “ออกเดินทางมะรืนนี้นะ” เด็กสาวไม่ได้หันกลับมาฟังหรือตอบรับแต่อย่างใดเธอเดินออกจากห้องไปในทันทีแต่ซึนาเดะรู้ว่าเธอได้ยินที่เธอบอก เท่านี้นารุโตะก็ไม่ต้องไปถล่มแค้วนทรายแล้วสินะเนี่ย

.....................................................................................................................................

  หลังจากช่วยชิสึเนะจัดเอกสารเสร็จซากุระก็ว่างงานทันทีแล้วเธอควรจะไปทีไหนต่อดีนะเนี่ย เด็กสาวเดินลงมาจากสำนักงานโฮคาเงะและเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยเปลื่อยนี่ก็บ่ายกว่าแล้วด้วยคิดๆดูเธอก็ยังไม่ได้กินข้าวกินปลาเลยนี่นาเด็กสาวหัวเราะให้กับความติ๊งต๊องของตัวเองก่อนเดินเข้าร้านอาหารไป

       “ยากิโซบะที่หนึ่งค่ะ” ซากุระว่าและนั่งยิ้มรออย่างสบายใจแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้สึกหวิวๆในใจอยู่มิใช่น้อยยังรู้สึก...เหมือนยังมีเรื่องอะไรที่ยังไม่จบเธอมองไปรอบร้านและช่างบังเอิญเหลือเกินที่เธอเห็นกาอาระนั่งกินข้าว(?)อยู่ในร้านแถมยังอยู่ข้างๆเธออีกต่างหาก

       “กะ กาอาระ” เด็กสาวหลุดปากเลือกชื่อของคาเสะคาเงะเข้าให้แล้ว

       “...” เขาเพียงมองหน้าเธอนิ่งๆเหมือนเห็นเธอเป็นเพียงอากาศธาตุ

       “คือ...ซาสึเกะคุงว่าไงบ้าง”

       “เขาบอกคิดดูก่อน”

       “เอ่อ...แล้ว เรื่องอะไรเหรอที่คุยกับเขาน่ะ” เมื่อไม่รู้จะคุยอะไรด้วยเธอจึงเริ่มถามเรื่องที่สงสัยที่สุดก่อน กาอาระมองหน้าเธอด้วยสายตาเย็นเฉียบ

       “ไม่เกี่ยวกับเธอ” และตอบไม่รักษาน้ำใจสักนิด ซากุระแอบเคียงเล็กน้อยและรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นก้อนหินในสายตาเขาปากแบบนั้นเธออยากจะเข้าไปซัดให้เลือดกบเสียจริง

       “ฉันจะขอเตือนนะอย่าทำอะไรไม่คิดกับซาสึเกะคุงเด็ดขาดไม่งั้นนารุโตะไม่ไว้หน้านายแน่” ซากุระกระซิบบอกโดยให้ได้ยินกันเพียงสองคนเธอรับยากิโซบะมาจากเถ้าแก่ร้านและหยิบตะเกียบออกมาคีบกิน กาอาระมองหน้าเด็กสาวข้างๆก่อนจะยิ้มและหัวเราะหึอย่างเหยียดหยาม

       “ไม่ไว้หน้างั้นเหรอ...เธอเตือนฉันช้าไปแล้วล่ะ” กาอาระว่าเบาๆก่อนลุกขึ้นวางเงินไว้บนโต๊ะและเดินออกไปโดยไม่หันมองหน้าของเด็กสาวที่ค้างไปเรียบร้อย

  ซากุระรีบยัดข้าวใส่ปากกินน้ำและวางเงินไว้ให้เถ้าแก่ก่อนออกวิ่งทันทีเธอควรตามกาอาระไปถามถึงคำพูดเมื่อกี๊ไม่สิเธอควรจะไปหานารุโตะกับซาสึเกะมากกว่าเมื่อคิดได้ดังนั้นเด็กสาวจึงออกวิ่งมุ่งหน้าไปยังบ้านของทั้งคู่ทันที

       ขอร้องล่ะอย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลยนะ...ซาสึเกะคุง

...........................................................................................................................................

       “เฮ้! ซาสึเกะได้ยินเสียงฉันมั้ย? ซาสึเกะ!!” นารุโตะเขย่าร่างของโดยไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดของอีกคนแม้แต่น้อยแต่ที่ทำแบบนั้นก็เพื่อที่จะให้ร่างบางรู้สึกตัวและให้มองหน้าเขาเหมือนเดิม สภาพตอนนี้ของซาสึเกะคือขยับตัวไม่ได้ริมฝีปากซีดดวงตาเหม่อลอยและไม่แม้แต่จะพูดราวกับคนตายเพียงแต่ลมหายใจที่หอบถี่และหัวใจเต้นเร็วผิดปกติ

       “ไอ้บ้าเอ๊ย! ใครทำอะไรนายเนี่ย!” นารุโตะเริ่มฟิวส์ขาดและสำรวจทั่วร่างของอีกคนเขากำลังหาวิธีแก้คาถาแต่จะเจอมั้ยนั่นก็อีกเรื่อง นารุโตะมองดูดวงตาว่างเปล่าของอีกคนนิ่งๆและนึกอะไรขึ้นได้เขาจับใบหน้านั้นมองให้ชัดๆและสบตากับร่างบางก่อนท่องคาถาอะไรสักอย่างขมุบขมิบในลำคอ

       “ซาสึเกะ...นายจำสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนโดนคาถานี้ได้มั้ย” นารุโตะถามออกไปตรงๆ ดวงตาสีดำเหม่อมองหน้าเขาก่อนกรอกกลับไปที่เดิม ใช่แล้วเขาฟังที่ร่างสูงพูดชัดทุกประโยคเพียงแต่ตอบกลับไปไม่ได้เท่านั้นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนโดนคาถางั้นสินะ

 

 

1ชั่วโมงก่อน

 

       “เรื่องอะไรล่ะที่จะคุยกับฉัน?” ทำไมกาอาระต้องพาเขามาที่ห้องนอนเจ้าตัวด้วยนะซาสึเกะนึกสงสัยในใจเพียงแต่ไม่พูดออกไป

       “รู้อะไรมั้ย...ถ้าเกิดนายไปกับฉันล่ะก็นารุโตะต้องตามไปถล่มแคว้นฉันแน่” ร่างบางขมวดคิ้วสิ่งที่คนตรงหน้าเขาเอ่ยบอกมา นี่ต้องการจะสื่ออะไรกันแน่

       “แล้ว?...”

       “และถ้าเกิดนายไม่ไปกับฉัน…ฉันจะฆ่านารุโตะซะ” กาอาระว่าเสียงเบาแต่มันก็ไม่ได้ไปกระตุ้นให้ร่างบางรู้สึกตื่นเต้นเลยสักนิดซาสึเกะเพียงขมวดคิ้วมองด้วยความไม่เข้าใจเท่านั้น

       “พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า? นายเป็นคนบอกฉันเองนี่ว่านารุโตะเป็นคนฉุดนายขึ้นมาจากความมืดและนายไม่มีวันทรยศนารุโตะแน่นอน”

       “เออใช่ แต่เรื่องนี้กับเรื่องนั้นมันคนละเรื่อง ฉันต้องการนายซาสึเกะ” กาอาระไม่อ้อมค้อมเขาเข้าไปรวบมือของอีกคนไว้ทันทีก่อนออกแรงกดร่างนั้นลงบนเตียง ซาสึเกะเบิกตาโตและยกขาถีบกาอาระออกไปทันที

       “อย่ามาแตะฉันเจ้าบ้า...”

       “ฮึ...ให้แต่เจ้านั่นจับสินะ ใช่สิฉันมันไม่ใช่เพื่อนสนิทฉันมันไม่ได้ตามหานายเอาเป็นเอาตายเหมือนเจ้านั่นนี่!!แต่รู้ตัวบ้างมั้ยว่านายแค่สู้กับฉันครั้งเดียวก็ทำให้ฉันแทบบ้าแค่รู้ว่านายหนีออกจากหมู่บ้านฉันก็เป็นห่วงแทบตายแล้วพอรู้ว่านายกลับมาแล้วฉันน่ะ...ต้องการนายที่สุด!แต่นายกลับอยู่กับนารุโตะ”

       “มันสมเหตุสมผลกันตรงไหน นายอยากจะพูดอะไรกันแน่!”  ซาสึเกะอยากจะหนีออกไปจากสถานการณ์ตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอดถ้าเขาทำอย่างนั้นได้ล่ะก็

       “ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ฉันหลงรักนายแต่พอมารู้ตัวก็โดนเจ้านั่นแย่งนายไปแล้วทั้งๆที่ฉันรักนายก่อนแท้!ๆ”

       “พูดอะไรเออออเองทั้งนั้นนายอย่าพูดอะไรไม่เข้าท่าดีกว่า” ซาสึเกะจ้องตาอีกคนอย่างไม่เกรงกลัวในตอนนี้เขารู้สึกโกรธคนตรงหน้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

       “นารุโตะ....หมอนั่นสำคัญกับฉันที่สุด” ถึงจะยังสับสนแต่เขาแน่ใจว่าถ้าให้เลือกระหว่างกาอาระกับนารุโตะเขาขอกลับไปทนให้อีกคนกดขี่ขมเหงดีกว่าอยู่กับคนที่เขาไม่ได้รักและไม่เคยจะสนใจเขาแถมยังพูดเอาอะไรป่านนี้ทั้งๆที่ไม่เคยทำอะไรให้เขาเลยแท้ๆเทียบกับอีกคนถึงตอนนี้จะเปลี่ยนไปมากแต่ทุกอย่างที่คนคนนั้นมอบให้เขามันช่าง....มากมายเหลือเกิน

       “งั้นเหรอ...งั้นฉันจะทำให้นายรู้ว่าใครสำคัญกับนายที่สุดกันแน่” กาอาระว่าก่อนจะกระโจนเข้าไปหาร่างบางและขืนกดร่างนั้นไปติดกับเตียงก่อนกรอกยาอะไรสักอย่างให้กินโดยไม่คิดว่าคนข้างล่างจะรู้สึกยังไง และหลังจากนั้นสติของเขาก็ดับวูบและไม่รู้ตัวอีกเลยว่าตัวเองทำอะไรลงไปอยู่ๆก็นึกอยากขอโทษเขาเขียนทำขอโทษลงไปอย่างมึนๆและเดินกลับบ้านมาถึงภายในจะรู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรอยู่แต่ร่างกายมันกลับทำตรงกันข้ามไปหมดตอนที่กอดกับกาอาระเขาเรียกชื่อนารุโตะออกไปเตือนให้คนตรงหน้ารู้ว่าคนที่เขาต้องการไม่ใช่เจ้าตัวแต่เป็นอีกคนประสาทสัมพัสของเขายังใช่ได้ตอนที่กลับบ้านมาและหานารุโตะไม่เจอเขาเลยเปิดหามันทุกห้องจนหาเจอแต่ทั้งหมดที่ทำก็ไม่ใช่เพราะเขาบังคับตัวเองได้มันเป็นธรรมชาติของมนุษย์อยู่แล้วว่าถ้าหาใครไม่เจอก็ต้องหาต่อไป...

  ร่างกายของเขาถูกควบคุมด้วยคาถาของกาอาระและแน่นอนว่าเขาไม่รู้จะคลายคาถานี้ยังไงจึงได้แต่ทนทุกข์กับสัมพัสที่กาอาระมอบให้เท่านั้น...

 

  นารุโตะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาว่างเปล่าของอีกคนเขารู้ว่าอีกคนได้ยินเสียงของเขาแน่นอนเพียงแต่ตอบกลับมาไม่ได้เท่านั้น ร่างสูงยกร่างบางขึ้นมานอนบนอ้อมแขนมืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็ทำหน้าที่คลายคาถา...

       “ตื่นขึ้นมานะคนดี...ฉันอยู่ตรงนี้...เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ฉันฟังนะ...ไม่ต้องกลัวถ้านายไม่ได้ทำอะไรผิด” นารุโตะหลับตาลงและยกมือขึ้นดีดนิ้ว...

       เป๊าะ!

  ตรงหน้าของอีกคนคาถาทั้งหมดคลายออกพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลคลออยู่ขอบตาของร่างที่นอนนิ่งเมื่อครู่น้ำใสๆไหลอาบแก้ม ซาสึเกะค่อยๆโอบแขนรอบคอของนารุโตะอย่างเบามือและยื่นหน้าเข้าไปจูบที่ริมฝีปากของร่างสูงแผ่วเบาราวกับกำลังส่งถึงคำขอโทษให้อีกคนรับรู้...

      แค่ก! แค่ก!

  จากนั้นนั้นจึงไอออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ในคอแห้งผากควันสีขาวที่ลอยออกมาจากริมฝีปากก็หายไปหมดร่างกายกลับมาขยับได้เหมือนเดิมทุกอย่างตอบสนองและทำตามสมองสั่งแล้ว...

       “ขอโทษ...”

       “นารุโตะ?”

       “ฉันผิดเองแหละที่ไม่ตามนายเข้าไปตอนนั้นฉันผิดเองที่ปล่อยนายไปกับหมอนั่น ฉันผิดเองที่ไม่รั้งนายเอาไว้ไม่งั้นเรื่องทั้งหมดนี่ก็คงไม่เกิดขึ้น....ขอโทษนะ..ซาสึเก..”

       “ฮึก..พอ...พอแล้วเจ้าบ้า!” ร่างบางเข้าไปกอดนารุโตะทันทีเขาไม่อยากจะฟังคำขอโทษของคนตรงหน้าอีกแล้วทั้งๆที่เรื่องทั้งหมดเขาเป็นคนผิดเองแท้ๆทำไมนารุโตะต้องขอโทษเขาด้วยเล่าทั้งๆที่เรื่องทุกอย่างสาเหตุมันมาจากเขาทั้งนั้น...

       “อย่าพูดอีกนะ...” ร่างบางว่าพลางกอดร่างนารุโตะแน่นกว่าเดิมใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาซุกเข้ากับไหล่กว้างของอีกฝ่ายราวกับจะซ่อนความเสียใจไว้ทั้งหมด นารุโตะยิ้มน้อยๆเขาจับร่างบางออกห่างตัวและจ้องหน้าอีกคนด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความจริงจัง

       “ไหนเล่ามาซิว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็ยยังไง?” นารุโตะว่าเสียงเนิบๆ ซาสึเกะเช็ดน้ำตาตัวเองและค่อยๆเปร่งเสียงและเล่าตั้งแต่ต้นให้นารุโตะฟังช้าๆ...

       “เหรอ…”

       “นาย...อย่าทำอะไรไม่เข้าท่านะ” ซาสึเกะเอ่ยเตือน ร่างสูงก้มหน้านิ่งมือหนาบีบไหล่เล็กเบาๆ

       “เออ...ฉันไม่ทำอะไรหรอก...ดีแล้ว ดีแล้วที่นายกลับมา...” นารุโตะว่าเสียงเบาและสวมกอดร่างเล็กอีกครั้ง ใช่แล้วดีจริงๆที่ซาสึเกะยังกลับมาหาเขาแต่ถ้างั้นทำไม....ถ้าถูกควบคุมร่างทำไมกาอาระถึงได้คืนซาสึเกะมาให้เขา?นารุโตะผละออกมาก่อนและมองดูร่างบางสำรวจร่างนั้นทุกซอกทุกมุม...ก่อนจะนิ่ง

       “งั้นเหรอ...เพราะอยากให้ฉันรู้สินะ...ไม่เป็นไรๆแค่นายปลอดภัยก็พอ”

       “ฉันขอโทษ...ขอโทษที่ขัดขืนหมอนั่นไม่ได้”

       “ไม่เป็นไร....ฉันบอกแล้วนี่นาขอให้นายกลับมาหาฉันก็พอ...นะซาสึเกะ...เดี๋ยวฉันจะลบมันออกให้เอง...หมอนั้นจับนายตรงไหนบ้าง...จูบนายตรงไหน...ฉันจะลบมันออกไปให้เอง” นารุโตะว่าและค่อยๆกดร่างบางลงบนพื้นซึ่งคนข้างใต้ก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดเพียงเอ่ยบอกทุกจุดที่กาอาระตราตรึงไว้ที่ร่างให้นารุโตะช่วยลบมันออกไปเท่านั้น...

............................................................................................................................

โอ๊ย! ทำไมรีดเดอร์แต่ละคนโหดกันจางงงงงง แงงงงงงอย่าเร่งเขาจิ๊T^T
ยิ่งเป็นพวกสมองช้าอยู่แหม่= =ไม่รู้ล่ะยังไงก็ขอขอบคุณไว้กันแล้วกันนะคะ
ถ้าไม่โดนกดดันเราก็คงอืดยืดอยู่นั่นแหละมีหลายคนบอกอิเกะแมร่งง่ายจังวะ โอ๋ๆอย่าเพิ่ง
รับไม่ได้กันสิคะแหม่...เรื่องแบบนี้มันมีปมอิเกะจะง่ายขนาดนั้นได้ไงล่ะสาบานเพิ่งเคย
แต่งให้อิกาก้าเป็นมือที่3ที่ร้ายเหลือขนาดนี้....โตะคุงไม่Sแล้วเย่!!! แต่ยังไงเรื่องนี้มันก็ไม่จบง่ายๆ555พอสลัดกาก้าไปได้แล้วคนอื่นก็จะมาเสียบแทน=w=//แลดูชอบรังแกอิเกะ
ต้องขอขอบคุณทุกความเห็นเลยนะสำหรับตอนที่แล้ว
จริงๆเรากะจะหาปมประมาณว่าอิเกะโดนหลอกปล้ำแต่มีคนบอกมันง่ายไป๊!
เราจึงต้องทำการเปลี่ยนพล๊อตใหม่หมดเบย= = 555ส่วนอีกเรื่องถามว่าทำไมไม่อัพสักที
ตอนนี้ยังตันอยู่แต่พล๊อตเริ่มมาแล้วแหละเพิ่งแต่งได้2หน้า
อย่าเพิ่งใจร้อนกันนะคะแหม่เราบอกแล้วไม่อยากเผางานถ้าคิดออกและต่อได้จริงๆ
เราอัพแน่นอนแต่ว่าเดี๋ยวก็คงอัพแล้วแหละเพราะเริ่มต่อได้แล้วขอบคุณที่เตือนนะคะ
555ซียู♥